Arquivo da categoría: Entrevistas

Xabier López: “Para os lectores, o mundo reinvéntase en cada libro aberto”

Publicado o por

Entrevista a Xabier López en Faro de Vigo, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Vostede mesmo confesou que Cadeas é a súa novela máis arriscada e ambiciosa desde Doutor Deus. En que senso é arriscada e en que senso é ambiciosa?
– Xabier López (XL): Se emparello unha e outra novela é porque ambas as dúas obedecen a un “programa” estrutural singular, que as sitúa como textos, digamos, ao límite, tanto no fondo coma na forma. Nelas, ademais de contar ou intentar contar historias (a vocación dun narrador, á fin e ao cabo), maniféstase dalgunha maneira a problemática inherente á novelística toda: é en verdade a novela ese “espello no camiño” do que falaba Stendhal? (…)
– FdV: Coa obtención do Premio Xerais, copa vostede un bo feixe de premios conseguidos ata o de agora. Os premios son fundamentais para a boa saúde da literatura galega actual ou ben se podería prescindir dalgúns deles?
– XL: Ben, iso de “copar” non creo que sexa exactamente así. Certo que houbo temporadas da miña vida nas que houbo certa “acumulación” de premios, mais hai que pensar que xa levo máis de quince anos publicando. E nese tempo, como é de imaxinar, houbo de todo; novelas premiadas e outras que, a non levar premio ningún, obtiveron outro tipo de recompensas: lectores, traducións a outras linguas… Polo demais, creo que os premios literarios son estímulos tan bos coma calquera outros para a promoción dun escritor e, por extensión, do sistema literario onde se inscribe. Faltan, iso si, máis axudas a un sector, o editorial, obrigado a ver como os poderes públicos se esquecen de que as industrias culturais xeran tanta riqueza ou máis que outras que si merecen de vello a súa atención. Para cando, poño por caso, un plan “Pive” para o mundo do libro e a lectura?
– FdV: Cando vostede gañou o Xerais, declarou que Cadeas reflectía ese obxectivo seu de que a literatura “comezando pola forma, é ou debe ser sempre algo máis”. “Algo máis” que? É que acaso, salvo contar novas historias, queda algo por inventar en literatura?
– XL: Nada queda por inventar, certo. Pero os lectores sabemos que o mundo se reinventa con cada libro novo que abrimos. Sobre todo naqueles que nos teñen por suxeitos activos.”

Cuestionario Proust: Xosé María Álvarez Cáccamo

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xosé María Álvarez Cáccamo:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O entusiasmo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A xenerosidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Unha boa comunicación.
4.– A súa principal eiva?
– A tendencia ao exceso.
5.– A súa ocupación favorita?
– A creación de poesía visual e obxectual.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ideal e felicidade son conceptos demasiado monumentais. Sobardan as coordenadas da miña visión do mundo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A perda dun fillo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Artista en París no tempo das vangardas.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza liberada.
10.– A súa cor favorita?
– Certas tonalidades entre verde e azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As cerdeiras en flor.
12.– O paxaro que prefire?
– A garza.
13.– A súa devoción na prosa?
– Valle Inclán.
14.– E na poesía?
– A lírica galegoportuguesa medieval.
15. Un libro?
– Pedro Páramo.
16.– Un heroe de ficción?
– Guillermo Brown, o protagonista dos relatos de Ritchmall Crompton.
17.– Unha heroína?
– Alejandra, a protagonista de Rayuela.
18.– A súa música favorita?
– Beethoven.
19.– Na pintura?
– Antoni Tàpies.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Non sinto atracción ningunha por heroes nin heroínas da vida real. Non son reais.
21.– O seu nome favorito?
– Beatriz.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A indolencia.
23.– O que máis odia?
– O fascismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– Son incapaz de admirar feitos militares.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da interpretación musical.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha maneira. Morrer é algo que non me gusta nada.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Un expectante estado de tranquilidade.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os da xente a quen quero.
30.– Un lema na súa vida?
– Fago meu este lema de Jean Cocteau: «Conseguírono porque non sabían que era imposíbel.».”

O corazón da Branca de Neve, de Francisco Castro

Publicado o por

Entrevista de Nacho Alonso a Francisco Castro en Fervenzas Literarias:
“(…) – Fervenzas Literarias (FL): Dous anos despois da publicación dese libro [In vino veritas] retoma o xénero neste O corazón da Branca de Neve.
– Francisco Castro (FC): Expresaba Walt Whitman: “Contradígome! Si, contradígome!” (risos). Cando aseguraba que non volvería escribir este tipo de novela estaba totalmente convencido diso, pero O corazón da Branca de Neve naceu pegada –e non o oculto- ao premio de novela por entregas do xornal La Voz de Galicia. Por mor das características dese premio, onde case que tes a obriga de manter intrigado ao lector ao longo de trinta e un capítulos, a escrita que mellor lle acae a ese xénero seguramente sexa a novela negra.
E aparte do propio premio, estaba o personaxe do inspector Hermida, que levaba tempo roldándome polo meu maxín. Hermida trátase dun policía entrañable, real, que o lector pode identificalo doadamente… Da conxunción de todo iso que acabo de comentar naceu O corazón da Branca de Neve. Polo tanto, desdíxome do dito hai dous anos. E aínda digo máis… O inspector Hermida terá continuidade en futuras novelas.
– FL: Con esta novela acadou o premio de novela por entregas de La Voz de Galicia. Unha das características dese certame é a estrutura que ha de ter a novela: trinta e un capítulos de 3.500 caracteres cada un deles. Foille un reto cinguirse a unha estrutura tan ríxida?
– FC: Eu sentíame, á hora de escribir O corazón da Branca de Neve, como eses operarios que fan albanelería fina. Foi un reto, a verdade. O meu obxectivo era cumprir formalmente cos 3.500 caracteres por capítulo establecidos nas bases do premio; de feito, os trinta e un capítulos do libro teñen exactamente eses 3.500 caracteres, nin un arriba nin un abaixo.
Cando tes que facer unha novela cunha estrutura tan ríxida sempre está a tentación de non complicarte e darlle á historia unha estrutura clásica: presentación, nó e desenlace. Porén, eu quería ofrecer ao lector, a pesar do formato tan ríxido, unha novela coral, onde apareceran varios personaxes con cadansúa historia, non só a pesquisa de Hermida.
Iso axudoume a introducir unha denuncia sobre varias cousas, como o feminicidio de xénero que estereotipa ás rapazas a ter un corpo determinado ou unha crítica social sobre as mulleres ás que lles rouban os bebés.
Ao final, se vas sumando cousas, os retos eran moitos. Debía cumprir cos caracteres por capítulo, estaba a necesidade de manter a intriga ao longo do mes no que se publicou a novela en La Voz de Galicia e, por suposto, estaba o reto literario.
– FL: En O corazón da Branca de Neve vostede abarca un tema que está de fonda actualidade, como é o roubo de meniños para entregalos a familias que non poden ter descendencia. É doado ficcionar a realidade?
– FC: Aínda que soe a tópico coido que a novela negra ten a obriga de estar pegada á realidade, ha de retratar a época na que vive. O escritor Dashiell Hammett debuxaba nas súas novelas aquela América de finais dos 40 e comezos dos 50. Aos que facemos novela negra hoxe tócanos reflectir o que está a acontecer na actualidade. Polo tanto, no meu caso, non foi difícil. (…)”

Cuestionario Proust: David Otero

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a David Otero:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Comunicativo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A claridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Firmeza.
4.– A súa principal eiva?
– Dubidar.
5.– A súa ocupación favorita?
– Educar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Soberanía.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a liberdade.
8.– Que lle gustaría ser?
– Un exemplo.
9.– En que país desexaría vivir?
– En GZ por sempre.
10.– A súa cor favorita?
– Brancazulvermella.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A da mimosa.
12.– O paxaro que prefire?
– O melro.
13.– A súa devoción na prosa?
– O conto en xeral e como autor Don Ramón Otero Pedrayo.
14.– E na poesía?
– A social.
15. Un libro?
– Neste momento Memorias de un profesor malhablado (en defensa de la escuela pública), de Matías Escalera Cordero
16.– Un heroe de ficción?
– Alberte Quiñoi e Ramón de Lirípio.
17.– Unha heroína?
– A princesa Rosamunda.
18.– A súa música favorita?
– Clásica.
19.– Na pintura?
– Isaac Díaz Pardo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– As nais dos paseados.
21.– O seu nome favorito?
– Alexandre.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Certas teimosías por convencer con mentiras e falsedades.
23.– O que máis odia?
– Aos mentiráns caralavadas.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O funeralísimo Franco e comparsa.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Así e de golpe… a creatividade.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Ao redor dos meus.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Nestes tempos e momentos o de moi encabronado.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia.
30.– Un lema na súa vida?
– Menos exposicións de infinitas paciencias e tira…”

Cuestionario Proust: Antonio García Teijeiro

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Antonio García Teijeiro:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O elemento afectivo co que actúo sempre e a capacidade de traballo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A sinceridade e que sexan leais como eu son con elas.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sexan honestas e fagan sentir o seu cariño. Así tento facer eu.
4.– A súa principal eiva?
– Sufro moito internamente e, ás veces, síntome vulnerable.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir poesía con música clásica de fondo.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non creo na felicidade como tal. Procuro gozar dos momentos felices. Mais non o consigo sempre.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder un fillo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Estou contento co que son. A miña vida é plena.
9.– En que país desexaría vivir?
– Aquí, en Galicia, con máis recursos estruturais e co galego normalizado de verdade.
10.– A súa cor favorita?
– A cor amarela. Será que procuro a alegría nas cores.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A camelia branca e a rosa amarela.
12.– O paxaro que prefire?
– A andoriña. É así como lle chamo á miña neta.
13.– A súa devoción na prosa?
– É moi difícil dicir un. Hai un grupo que me interesa moito: Cunqueiro, Fole, Ferrín, Casares, Blanco-Amor entre os galegos…E despois, en castelán, Landero, Marías, Chirbes, García Márquez, Aira, Trapiello… Non esquezo a Camus, Torga, Coetzee…
14.– E na poesía?
– Rosalía, por riba de todos. Tamén Xohana Torres, Eva Veiga, Luz Pozo… Noutros idiomas: Lorca, Alberti, Juan Ramón, Machado, Ángel González, Cernuda, Sánchez-Rosillo, Talens, Clara Janés, Gamoneda, Huidobro, Char, Szymborska, Eugénio de Andrade, Sophia de Mello Breyner, Pessoa, Rimbaud, Bob Dylan…
15.- Un libro?
– Imposible. Facendo un esforzo, O estranxeiro de Camus e Cien años de soledad de García Márquez.
16.– Un heroe de ficción?
– Don Quixote, ou sexa, Alonso Quijano.
17.– Unha heroína?
– Ningunha en especial.
18.– A súa música favorita?
– Toda a que sexa boa. Son un melómano. Gústanme o jazz, o blues, a música clásica, o rock. E, claro, Bob Dylan, The Beatles e Beethoven.
19.– Na pintura?
– Admiro a obra de Picasso, Van Gogh, Klimt, Hopper…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Para min, Paco Ibáñez. A súa loita de toda unha vida resulta heroica. Sobre todo porque segue na mesma liña. Nunca abandonou o seu camiño.
21.– O seu nome favorito?
– Noa e Antón, que son os dos meus fillos.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A indiscreción e a envexa.
23.– O que máis odia?
– A violencia en calquera das súas manifestacións.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Adolf Hitler e por proximidade o xeneral Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún. Son un declarado antibelicista.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Capacidade para tocar o piano.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Non sufrir. Sen dor. A estas alturas non ten sentido. E mellor, durmindo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O nerviosismo interno. Sufro por todo. Son un optimista escéptico.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Aqueles que non prexudican aos demais.
30.– Un lema na súa vida?
– Manter a independencia persoal e esforzarse cando se fan as cousas, serve para gozar do que se consegue.”

Entrevista a Elena Gallego en México: “Dragones, magia e historia gallega en Dragal“

Publicado o por

Entrevista a Elena Gallego en El Informador (México):
“Lo que inició como un manuscrito para fomentar la lectura en su hijo Adrián, terminó en trilogía. Y no sólo eso, sino que ahora Dragal, de la periodista española Elena Gallego Abad (Teruel, 1969), será retomado para una serie televisiva y un videojuego, dentro de un proyecto transmedia.
A los 16, Adrián era fanático de la magia y los dragones, pero no le interesaba la cultura local de Galicia, donde su madre se afincó en la infancia, así que Gallego Abad tomó esos elementos -dragón, alquimia e historia-, para escribir un manuscrito y atraerlo hacia la literatura y las tradiciones.
“A tu hijo el patrimonio que le puedes dejar aparte de una casa o una cuenta en el banco es que sepa quién es. Lo más importante que tenemos es nuestra identidad”. (…)
A la autora le preocupa que la última generación esté perdiendo identidad. “Estamos homogeneizando todo con las redes sociales, con las películas de las grandes productoras”. (…)
“Mi juego es que los chicos vuelvan a nuestra historia, a leer, pero al mismo tiempo si consigo que un chico hable con su padre o con su abuelo y descubra la historia de su propio dragón y de su pueblo”, el texto habrá cumplido su cometido. (…)”