Entrevista de Montse Dopico a Marica Campo en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Concedéronche o premio Facer País polo teu traballo “a prol do ensino contribuíndo á dignificación do galego”, así como pola túa traxectoria como escritora e a “loita e militancia en favor da presenza da muller na vida social, laboral e cultural”. Con cal destas definicións te identificas máis?
– Marica Campo (MC): Non hai por que separalas. Agora xa non dou aulas; mais cando escribo, naturalmente en galego, defendo a lingua. E, na miña escrita hai unha forte presenza das mulleres. Alén da escrita, coido que hai unha militancia activa nestas causas. (…)
– MD: Seguindo coa poesía, en Sextinario (2007), volves experimentar cunha estrutura fixa: a sextina. Neste libro, vas desde o colectivo ao eu que escribe. Falas de formas de violencia, de opresión, de manipulación…. Tamén tes poemas máis intimistas, reflexión metapoética…
– MC: O uso das sextinas partiu dun reto do catedrático da UDC, Carlos Paulo Martínez Pereiro. Malia a dificultade deste tipo de composicións, eu dixen o que quería dicir: ese é o desafío. O curioso é que, se experimentar con este tipo de cousas é innovador para o grupo do OULIPO (Ouvroir de littérature potentielle), aquí se considere arcaico. E si, dalgún xeito nese sextinario aparecen as miñas teimas literarias.
– MD: En canto á túa narrativa, Confusión e morte de María Balteira, Memoria para Xoana e Onde houbo lume teñen en común as historias de mulleres que tentan ser libres, malia os atrancos que atopan por seren mulleres. É iso o que teñen en común os tres libros?
– MC: María Balteira sérvese de mitos, recreados literariamente, para expresar conflitos centrais na vida das mulleres. Memoria para Xoana, realista, simboliza en realidade a Galiza desde finais do XIX até comezos do XXI. Xoana sería o país que soña a voz narradora. Onde houbo lume, realista tamén, é unha noveliña coral na que se denuncia o destino de moitas mulleres nunha época relativamente recente, alleas ás decisións que marcaron as súas vidas. (…)”