Entrevista
de Montse Dopico a Marta Dacosta en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MDo): Argola é o teu poemario máis narrativo. Vainos contando unha historia.
– Marta Dacosta (MDa): Si. Foi unha idea que xurdiu, e probei. Quixen experimentar. Quería relatar unha historia, por iso o libro ten esa unidade. Traballei nel dunha maneira na que non traballara nunca antes. Tentei seguir sempre a liña argumental do que xa tiña escrito. Foi, nese sentido, unha escrita metódica, case planificada. Penseino moito tempo antes de escribir. Xa viña, así, cun obxectivo moi marcado.
– MDo: A historia que nos contas é a dunha vestal romana. Non é a primeira vez que recorres a figuras da Antigüidade, da mitoloxía…(Penélope, Antígona…) Por que?
– MDa: En realidade é unha escusa, un pretexto para falar da muller. É verdade que sempre me impactou a realidade das vestais: polo menos ata onde sabemos delas. Porque eran mulleres utilizadas, dominadas, sen vontade propia, malia pertencer ás clases dominantes. E esa dominación das mulleres prolongouse durante milenios. Hoxe, no século XXI, non todas as mulleres poden tomar as súas decisións sobre as súas propias vidas. Por iso traio unha figura do pasado ao libro. Non quixen situar, así, a historia nun tempo concreto. Porque segue a estar aí esa falta de que as mulleres sexan donas do seu corpo e das súas vidas.
– MDo: A vestal do teu libro rebélase, como pode, contra a dominación. Nos teus libros As amantes de Hamlet e Acuática alma había xa unha Ofelia á que convidabas a erguerse…
– MDa: A protagonista é, si, unha muller que se rebela contra a dominación. Que é a dominación do patriarcado, do colonialismo e do imperialismo. Porque patriarcado, colonialismo e imperialismo son o mesmo, desde a Antigüidade ata hoxe. A ela póñena ao servizo do Imperio Romano. Ao servizo do Imperio, como estrutura de dominación do pobo. E hai unha contraposición, nese sentido, coa figura das mulleres liberadas, que son as afogadas, inspiradas nas lendas das pozas de Mougás. Que xa estaban en As amantes de Hamlet. É unha maneira, así, e falar de identidade, da tradición propia, pois son figuras da nosa tradición literaria oral. As mulleres afogadas que se levantan, as donas das pozas. Mesmo hai tamén un certo sentido de vinganza… En canto a Ofelia, é unha figura que me interesa moito. Eu entendo que é unha muller maltratada. E por iso lle pido que se erga. Que non actúe como o que querían daquela e o que queren hoxe de nós: que sexamos obxectos fermosos, quietiños, caladas… (…)”
Ourense: presentación de Argola, de Marta Dacosta
Accésit de Verónica Martínez Delgado no XIII Certame de Poemas de Amor de Foz
Desde
Crónica 3:
“Fallouse a XIII edición do Certame de Poemas de Amor organizado pola biblioteca pública municipal de Foz e a entrega de premios realizarase no Festival dos Namorados que se celebrará o día 15 deste mes, sábado, na Casa da Cultura focense coa actuación de Najla Shami.
Na Categoría de Adulto, o primeiro premio foi para Lucía Barrera López (Foz), por Entre lecturas e choiva, e o accésit especial foi para Verónica Martínez Delgado, por Xa non hai mais….”
Muxía: Concha Blanco na Galería Mulleres
Deusto: proxección e coloquio sobre O instante eterno, de Xosé Antón Cascudo
A Coruña: presentación de Emilia Pardo Bazán. Unha nena seducida polos libros, de María Xosé Queizán
Cuestionario Proust: Jorge Emilio Bóveda
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Jorge Emilio Bóveda:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Perseveranza.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Empatía.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Respecto e comprensión.
4.– A súa principal eiva?
– A boa memoria.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir e ler. Ultimamente por esa orde. Prometo tentar cambialas de orde.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non hai tal sendo o mundo como é e estando como está. Agora, sinto acougo na alma ao ver ben aos seres próximos.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Descartando pensar nas desgrazas evidentes sobre os seres queridos ou outras que alimentan as mentes melodramáticas, sería unha enorme desgraza caer, por exemplo, nas gadoupas dun goberno (máis) totalitario.
8.– Que lle gustaría ser?
– O ser positivo que realmente son. Pero sempre centrado no “ser”, e nunca no “estar”.
9.– En que país desexaría vivir?
– Admiro a Inglaterra, a pesar do seu chovinismo e outros dogmatismos. Pero eu quero estar na Galicia. Porque, a pesar de todo, quéroa como a queremos (case) todos.
10.– A súa cor favorita?
– A cor que recolla todas as cores.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Calquera que estea amarrada á terra. Viva e adulta, pois non me gustan nadiña os capullos.
12.– O paxaro que prefire?
– O ave Fénix.
13.– A súa devoción na prosa?
– Catro bandas. Primeira banda: os narradores latinoamericanos. Segunda banda: algúns escritores góticos dende antes de Poe ata o final dalgúns epígonos de Lovecraft. Terceira banda: Lobo Antunes, Javier Marías, Juan Goytisolo, Martín Santos, Benet… Cuarta e última banda: a capacidade de traballo e a perseverancia (non a obra) de certos escritores de libros de xéneros populares.
14.– E na poesía?
– Borges.
15.– Un libro?
– Onde?, onde?
16.– Un heroe de ficción?
– Macbeth, que loita coñecendo a inutilidade do combate.
17.– Unha heroína?
– Madame Bovary. Sendo irónicos, claro.
18.– A súa música favorita?
– Rock das décadas dos 60, 70 e 80.
19.– Na pintura?
– Pintura figurativa expresionista. Por mor do meu avó Tomás Bóveda, que a cultivou coma poucos.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Calquera cabeza de familia que tire adiante aos seus sen case recursos.
21.– O seu nome favorito?
– Xurxo.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O falar de algo sen saber nada.
23.– O que máis odia?
– Non sei odiar. Pero me fai sentir mal a preguiza, envexa e a cobiza.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Calquera ditador ou sátrapa. Incluso algúns que, aos ollos de occidente, non son ditadores nin sátrapas.
25.– Un feito militar que admire?
– O tándem admirar-militar semella para min un oxímoro.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Aptitudes para dar resposta a preguntas como “Que don natural lle gustaría ter?”.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Ao saber que me rematou o prazo para entregar os papeis da inmortalidade. Son tan despistado para certas cousas que intúo que vai ser algo así.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O optimismo patolóxico. Cousa que, ás veces, me crea ansiedade.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Certos egoísmos nos que, tarde ou cedo, me acabo vendo reflectido.
30.– Un lema na súa vida?
– Dous: Ler ata “perder o coñecemento” e “Aturar é a arte de dicir que si”.”
A Sega: “Cando rabuñas na superficie patriarcosa, encontras unha chea de mulleres escribindo, cineando, gobernando”
Entrevista
de Marcos Pérez Pena ás integrantes da plataforma de crítica literaria A Sega en Praza:
“(…) Mantemos con elas unha conversa electrónica, e pedímoslles que valoren o primeiro ano de actividade da plataforma, así coma o cumprimento dos obxectivos que fixaran nun comezo: “O objectivo do grupo era criar um espaço aberto e livre no que publicar crítica literária divulgativa desde uma perspectiva feminista, assim como oferecer essa canle a mulheres críticas sem espaços nos que desenvolver o seu labor. Neste ano logramos dar-lhe continuidade ao nosso trabalho, publicando recensões quase semanalmente, revisamos novidades editoriais e clássicos literários, autoras galegas e estrangeiras, convidamos a mulheres doutros lugares a escrever para nós e às leitoras de aqui a conhecer escritoras doutros lugares. Conseguimos incrementar a listagem inicial de segadoras, com novas incorporações ao grupo”. Conclúen que “ocupamos um espaço ao que não fomos convidadas, e conseguimos fazê-lo nosso sem que ninguém ousasse enviar-nos forças anti-distúrbios (se era o caso, tinhamos as foucinhas afiadas)”.
Engaden, así mesmo que “a actividade da que mais orgulhosas estamos é a subterrânea: as conversas e debates no grupo sobre aquilo que lemos e escrevemos. A nossa é uma actividade comunitária que respecta a individualidade de cada uma, cousa estranha nos tempos que correm. Ainda que assinemos cada uma as nossas recensões, estas são comentadas polas demais no grupo virtual, e porvezes dá lugar a novos textos, propostas, ideias, que estão a enriquecer-nos a cada uma de nós e o trabalho que fazemos”. Esta mesma entrevista, atendida de maneira participativa por todas, é outro dos exemplos deste proceso colectivo de creación. (…)”
Vigo: Homenaxe a Xela Arias, o martes 11 de marzo
Á procura dos trazos que nos describan
Con 
este verso de Xela Arias nomeamos a homenaxe que a AELG lle quere render á autora en marzo deste ano 2014. Un verso que na súa expresión sintetiza toda unha declaración de intencións, pois é o noso cometido -como organización que representa as escritoras e os escritores galegos- recoller, profundar e transmitir os trazos que nos describen. Trazos ou a obra das escritoras e os escritores que constrúen esta casa de noso que é a literatura galega.
Homenaxear a Xela Arias é testemuñar que se tratou dunha autora singular para o seu tempo. É render homenaxe a unha voz única e a unha muller para quen a literatura foi un modo de vida. Unha muller que sentía e amaba a súa lingua, a terra e o pobo que creou esa lingua.
É o momento de lembrar a Xela, unha década despois do seu pasamento, na cidade en que viviu, nas voces que darán a dimensión extensa da súa personalidade, activa e curiosa, polifacética, que sumou poesía e música e plástica e creou arte. Xela poeta, tradutora, editora, docente… Xela comprometida alzando a súa voz contra a catástrofe do Prestige ou describindo a dor das desherdadas ou o amor das nais.
É o momento de facer memoria, lembrar os seus versos e transmitir ese herdo inmenso que é a súa obra. Sumando trazos que nos describen.
No acto poético-musical participarán:
– Manuel Bragado e Fran Alonso, director e subdirector de Edicións Xerais.
– María Xesús Nogueira, editora da obra de Xela Arias.
– Antía Otero e Marta Dacosta, poetas.
– Pilar Carro, promotora do certame poético Xela Arias do IES A Sangriña.
– Alba Cid, poeta premiada no certame Xela Arias.
– Virginia Barros, Directora do IES Álvaro Cunqueiro.
– Eduardo Estévez, tradutor de Xela para o español.
– Avelino González, actor.
– Ana Iglesias, escritora.
– Mercedes Queixas, en nome da AELG.
Darase lectura tamén ao texto escollido pola escritora María do Carme Kruckenberg.
A parte musical estará a cargo de:
– O grupo Xardín desordenado.
– O clarinetista Fernando Abreu acompañado da voz de Iolanda Zúñiga.
Contaremos tamén coa presenza da familia de Xela Arias, representada por Darío, fillo, e Xoán Arias, irmán.
A AELG convida a todas e todos a acudir a este acto de memoria.
Día de Rosalía 2014 nos centros de ensino (VIII)
O
Día de Rosalía 2014 celebrouse no CEP Carlos Casares de Alxén, Salvaterra de Miño, do seguinte xeito:
“Realizouse un graffiti-mural e un programa especial de radio con recitado de poemas por parte do alumnado e música de poemas seus musicados, despois de traballar co libro Rosalía pequeniña nas aulas.
Máis fotos, aquí.
