Entrevista
de Carme Vidal a Aurora Marco en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): A súa implicación na recuperación da memoria de investigadora pasou a persoal. Que supuxo para vostede ese traballo?
– Aurora Marco (AM): De todas as investigacións que levo feito en 43 anos, hai moitas que me encheron de satisfacción como o libro dedicado a Carvalho Calero, o de Avilés de Taramancos ou o Diccionario de Mulleres Galegas mais o traballo para min máis importante é das mulleres na guerrilla. Foron catro anos nos que me impliquei persoalmente porque comecei a coñecer as súas historias, as traxedias, os traumas e adoptei a decisión de que, mentres teña azos, vou continuar nese camiño, achegándome ás memoria das mulleres represaliadas. Desde o ano 2006 centreime na recuperación e divulgación da súa historia en xeral e das guerrilleiras en particular e é por iso que agora digo que a homenaxe é a todas elas.
– SG: A súa investigación foi reveladora para descubrir o papel das mulleres na guerrilla antifranquista, un tema nunca antes tratado.
– AM: Na bibliografía que coñecía sobre a guerrilla había unha monografía sobre Enriqueta Otero e algúns artigos sobre Josefina Abeledo ou Consuelo, mais a descuberta de que esas mulleres foron a columna vertebral da guerrilla foi o que me levou a continuar. O traballo comezou sendo menos ambicioso, pensei facer unha pequena monografía centrándome en determinadas familias, na Rodríguez López, na Gallego Abeledo e nunha de Cabanas na que había varias mulleres que estiveran encarceradas mais nunca pensei que tomaría esta dimensión. Foi tirar do fío e unhas persoas foron levándome a outras e así comecei a percorrer toda Galiza en busca de informantes. Foi un traballo moi gratificante porque comprendín que aquelas traxedias ficaron non só nas persoas senón tamén nas xeracións seguintes. O outro día lía unha entrevista coas psicanalistas Anna Miñarro e Teresa Morandi, que acaban de publicar unha recompilación do seu proxecto “Trauma e Transmisión” na que dicían que esas situacións se transmiten até a cuarta xeración. Salientan que o esquecemento non é posíbel e iso tamén eu o comprobei en primeira persoa. (…)”
Ledicia Costas: “A represión social e política non poden quitarnos a fantasía e a capacidade de soñar”
Entrevista
de Montse Dopico a Ledicia Costas en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): En Recinto gris as persoas diferentes son enviadas a un campo de concentración. Xa en Unha estrela no vento tiñas un personaxe que se sentía diferente aos demais…
– Ledicia Costas (LC): Teño debilidade polas persoas que son diferentes e por iso socialmente discriminadas. Por iso sempre acaban estando nas miñas novelas, dun xeito ou doutro. En Recinto gris están dun modo máis explícito: un neno albino, unha nena con síndrome de Asperger, unha muller con síndrome de Dióxenes… Hai un personaxe que está inspirado nun home que vive nun portal na rúa Urzáiz, en Vigo, e que pasa o día aferrado ao seu transistor. (…)
– MD: A literatura infantil e xuvenil é moi importante nas vendas das principais editoras, ás editoras especializadas vailles ben…
– LC: Pois eu sinto que para moita xente aínda segue a ser unha literatura de segunda categoría. Aínda é bastante habitual que che pregunten cando vas facer unha novela de verdade. Eu esfórzome o mesmo coa literatura xuvenil que coa literatura de adultos. O 35 por cento da produción galega é LIX, así que, si, é bastante. Ademais unha das funcións da literatura xuvenil é crear lectores.
– MD: Dicías antes que era máis difícil ter visibilidade se eras muller. Se cadra na poesía iso non pasa tanto.
– LC: Porque para esas mentes de elevado nivel intelectual das que falabamos antes que unha muller faga poesía está ben, pero a parte da literatura que consideran “seria”, a narrativa, é cousa máis ben de homes. Poesía si porque o que consideran volátil e fráxil, a poesía, parécelles axeitado para mulleres. (…)”
Brétemas lanza un premio para os escaparates que promovan o libro galego
Desde Sermos Galiza:
“O Premio Brétemas 2014 ao mellor escaparate do libro galego do ano recoñecerá o esforzo das librarías na promoción da produción editorial galega. O editor e presidente da AGE, Manuel Bragado lanza desde o seu blog Brétemas unha serie para recoñecer o papel do escaparatismo na promoción do libro galego e un concurso para premiar ao mellor do ano. (…)
“Nun momento crítico no que o libro galego quedou recluído a algunhas poucas mesas de novidades ou andeis dalgunhas librarías especializadas ou agarimosas co libro galego, reclamar a súa presenza gratuíta nos escaparates é unha acción positiva, tan xusta coma necesaria”, recoñece o editor que lamenta a pouca presenza do libro galego nos espazos de promoción dos puntos de venda.
Convoca finalmente aos lectores e lectoras do seu popular blog, Brétemas, para outorgar a fin de ano o Premio Brétemas 2014 ao mellor escaparate do libro galego do ano e abre a súa bitácora a quen queira remitir imaxes de vitrinas que promovan a produción editorial galega.”
XXI Certame Literario Cambre 2014, de Poesía e Narración Breve
Vigo: edición de abril do Círculo Poético Aberto
A pantasma da casa da Matanza, de Miro Villar, unha das tres obras finalistas do Premio AELG á mellor obra de Literatura infanto-xuvenil
Os
premios da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega chegan á décimo quinta edición. As obras finalistas, publicadas en 2013, foron escollidas polos 437 socias e socios da AELG, que nunha segunda fase tamén decidirán as gañadoras, que se darán a coñecer na Gala das Letras, que terá lugar o 3 de maio no Teatro Principal do Concello de Pontevedra.
Tras os votos emitidos na primeira quenda, quedou como unha das tres obras finalistas do premio á mellor obra de Literatura infanto-xuvenil A pantasma da casa da Matanza, de Miro Villar (Biblos).
Día de Rosalía 2014 nos centros de ensino (XXX)
O
Día de Rosalía 2014 celebrouse na Biblioteca Pública Municipal de Sober do seguinte xeito:
“Conmemoramos cun cartel o nacemento da nosa autora (24 de febreiro de 1837-1885). Lemos e copiamos os poemas de Follas Novas: Maio longo…, maio longo; Este vaise i aquel vaise; ¡Pra á Habana¡ e Unha vez tiven un cravo. Os seus poemas, cheos de ritmo e musicalidade, falan da paisaxe de Galicia, dos costumes da aldea e dos problemas da xente. A poeta expresa con estes versos os seus sentimentos máis íntimos.”
Vigo: Recital de Poesía Figurante, con Verónica Martínez Delgado, Eli Ríos e Marta Dacosta
O
venres 11 de abril, ás 20:30 horas, na Libraría Andel (Avenida das Camelias, 102) de Vigo, terá lugar un Recital de Poesía Figurante. No acto, presentado por Alberte Momán, participan Verónica Martínez Delgado recitando poemas de Lusocuria, Eli Ríos de Maria e Marta Dacosta Alonso de Argola.
Día de Rosalía 2014 en Valga
O Día de Rosalía 2014 celebrouse pola Asociación Cultural Os Penoucos, de Valga, do seguinte xeito:
“Fixeron esta foto con versos de Rosalía, ao pé da estatua de Carolina Otero, “A Bela Otero” (que algún día dixo: “Non nacín para ser domesticada…”), lembrando estes versos de Rosalía de Castro:”
“Vexo Valga á beira hermosa
d´un camiño todo prata
casta virxe candorosa
sentadiña en chan de rosa
vestidiña d´escarlata”
Cuestionario Proust: Rosalía Fernández Rial
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Rosalía Fernández Rial:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A abstracción. Así, sen concretar.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A Honradez, en especial na modalidade de impulso irreprimible.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sexan como son. Mais, postos a pedir, “Amor” (a poder ser, platónico).
4.– A súa principal eiva?
– Pisar ás miñas parellas de tango. Coa muiñeira, o rock ou a salsa non me pasa (aclároo por se alguén que nos estea lendo me quere sacar a bailar). En calquera caso, esa debe ser unha eiva secundaria. A principal penso que é a dúbida perpetua, mais non estou moi segura.
5.– A súa ocupación favorita?
– A ningunha actividade que me entusiasme lle chamaría “ocupación”.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ser Feliz.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Aquela que tivera menos graza.
8.– Que lle gustaría ser?
– Un personaxe de ficción.
9.– En que país desexaría vivir?
– En Fantasía. E, de non ser posible, no das Marabillas.
10.– A súa cor favorita?
– A da Utopía.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A das “cen follas”.
12.– O paxaro que prefire?
– A Ave Fénix.
13.– A súa devoción na prosa?
– Ser moi devota duns poucos magos. E, logo, deixarme sorprender.
14.– E na poesía?
– Aínda máis.
15.– Un libro?
– Si, por favor. Grazas.
16.– Un heroe de ficción?
– Robin Hood existiu?
17.– Unha heroína?
– A de Trainspotting parece boa.
18.– A súa música favorita?
– Sempre depende do momento.
19.– Na pintura?
– Tamén.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Mataríame se revelase a súa identidade.
21.– O seu nome favorito?
– O dese/a heroe/heroína real.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O de copiar e pegar sen citar.
23.– O que máis odia?
– Que o ser humano sexa capaz de odiar.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– A de quen coartou a liberdade, en calquera das súas formas.
25.– Un feito militar que admire?
– O dos Jedis contra os Siths, son os únicos exércitos nos que creo.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O das ilusionistas.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– En escena, tras a mellor función da miña vida.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O onirismo con alucinacións.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os infantís. As cativas e cativos poden “facer de min un pandeiro”, expresión moi de Celso Emilio –de quen, si, son devota–.
30.– Un lema na súa vida?
– Miña avoa materna, Lema Touriñán.”
