Arquivos da etiqueta: Cuestionario Proust

Cuestionario Proust: Beto Luaces

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Beto Luaces:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Tranquilo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sexan honestos.
4.– A súa principal eiva?
– A incerteza.
5.– A súa ocupación favorita?
– Desconectar na serra do Suído.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que cando as cousas van ben… que nada cambie.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder os seres queridos.
8.– Que lle gustaría ser?
– Arquitecto.
9.– En que país desexaría vivir?
– Algún país nórdico.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A camelia.
12.– O paxaro que prefire?
– O miñato.
13.– A súa devoción na prosa?
– Mario Benedetti.
14.– E na poesía?
– Mario Benedetti.
15–. Un libro?
– O nome da rosa.
16.– Un heroe de ficción?
– Mikael Blomkvist.
17.– Unha heroína?
– Lisbeth Salander.
18.– A súa música favorita?
– Jazz.
19.– Na pintura?
– Rembrandt.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Nelson Mandela.
21.– O seu nome favorito?
– Terra.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Aquel que é totalmente alleo á miña maneira de ser.
23.– O que máis odia?
– A prepotencia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A caída dos imperios sueco, alemán e francés en Rusia.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Don de xentes.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen sufrimento.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tranquilo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Menos a prepotencia, todos os demais.
30.– Un lema na súa vida?
– Vive e deixa vivir.”

Cuestionario Proust: Anna R. Figueiredo

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Anna R. Figueiredo:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Coido que se hai algo salientable é a lealdade e a facilidade para manter a calma nas treboadas.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A convicción e a capacidade de mudar de opinión cando é preciso facelo, no debate, ante a evidencia. A tenacidade a someter a vida á razón e a ausencia de medo cara o cambio.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que o sexan, que queden cando menos mereza que queden ao meu carón, que me conten historias, que non se sorprendan dos meus silencios.
4.– A súa principal eiva?
– O tempo. Gustaríame saber máis, aprender máis, profundar máis. A tendencia ao control do incontrolable, a intención de observar todo desde moitos ángulos que fai que perda tempo e decisión nalgúns eidos cruciais da vida e pensamento.
5.– A súa ocupación favorita?
– Serei totalmente sincera, actualmente a miña ocupación favorita sería ler, ininterrompidamente, durante máis de dúas horas. Pero a vida non deixa, e trae outras ocupacións favoritas: ler mentres baño ás cativas, ler mentres espero o autobús, ler mentres agardo no coche a que a maior saia de inglés, escribir contos con elas… e na soidade da noite, baleirar a cabeza do mundo e escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Son de natureza inconformista. Porén, o meu ideal de felicidade está confinado a moitos mini-ideais pequenos. A felicidade absoluta pode estar nun saúdo de mañá do whatsapp, ou na utopía de estar preto da familia elixida en ausencia de problemas de saúde ou monetarios. E tamén está en todos os pequenos recunchos de marabilla que atopamos polo medio.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Sei cal é, pero ate formulala na voz aterrorízame.
8.– Que lle gustaría ser?
– Gustaríame ser chelista.
9.– En que país desexaría vivir?
– Neste país, gustaríame que cada día este país fose mellor para estar a aínda máis orgullosa do noso legado e cultura. E adoro Edimburgo, pero quedo co mar de Vigo.
10.– A súa cor favorita?
– Verde (malia que non o aparente). Verde.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As calas.
12.– O paxaro que prefire?
– Gústanme moito os corvos e as pegas, son incriblemente intelixentes, tamén o pardal pola lembranza de meu avó, e as curuxas que teñen fama de desfalcar o aceite das Igrexas.
13.– A súa devoción na prosa?
– Que difícil! En cada momento do ano acabo devecendo por ler ou reler algunha obra ou algunha autora ou autor, pero coido que se pensase en libros que nunca deixo tería que recorrer a Francisco Castro (dunha vez deixei un libro seu e merquei outro por se acaso), Camilo Franco, Luisa Castro, Anna Gavalda, Martin Amos, Siri Hustvedt, Nick Hornby, Truman Capote, Begoña Caamaño ou Jack London.
14.– E na poesía?
– Na poesía son unha recén chegada, catívame María do Cebreiro, Ismael Ramos, Miriam Ferradáns, Emma Pedreira… No formato poético sempre fun máis de cancións desde os Clash ata a Creedence.
15.– Un libro?
– A chamada da selva, de Jack London.
16.– Un heroe de ficción?
– Sherlock Holmes.
17.– Unha heroína?
– Doutor Who.
18.– A súa música favorita?
– Se hai algún grupo ao que sempre volvo, independemente do momento da miña vida, son os Clash, Sandinista paréceme unha verdadeira obra mestra. E se non son os Clash, quedo cos Beatles, David Bowie, Dylan, Anna Calvi, The Doors, Yann Tiersen, Tori Amos e a versión de Leonor Watling de Semilla Negra. Para empezar.
19.– Na pintura?
– Pollock, Kandinsky, Velázquez, O naufraxio da medusa (adoro esa obra), Castelao, Banksy, Dave Mckeen, Michael Zulli.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Non me gustan os heroes da vida real, os heroes adoitan a non ter defectos e a grandeza da realidade é que ten aristas. Si que admiro a xente como Athenea Donald ou calquera que se atreva a traballar no réxime de autónomos neste país.
21.– O seu nome favorito?
– Os nomes das miñas fillas son Moira e Alma, é doado averigualos, se fosen nenos serían Galván e Ymir.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A incoherencia entre os pensamentos e os actos.
23.– O que máis odia?
-A falta de liberdade, a falta de opcións, o gregarismo fanático. A obriga a ir por un único rego sen posibilidade de crítica.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Non sei tanto de historia como para emitir este xuízo, alén dos sempre nomeados, seguro que hai individuos anónimos que fixeron bastante mal e que non quedaron retratados na historia canónica. Probablemente quedase con moitos señores feudais, caciques, donos de plantacións, escravistas, etc…
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Por desexar, gustaríame ter unha comprensión intuitiva do sentido da música, o ritmo, a lectura, as combinacións de tonalidades…
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Non contestamos todos que non nos gustaría morrer? Pero se se pode pedir calquera cousa, coma o Doutor Manhattan.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Na procura dun novo reto en aparente calma externa.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A inxenuidade, a timidez, o despiste.
30.– Un lema na súa vida?
– #Nomedalavida.”

Cuestionario Proust: Ánxela Gracián

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ánxela Gracián:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
-Respecto polas opinións distintas á miña, sempre que non soen a imposición e a dogma, creo que son mesmo demasiado tolerante, polo que me din, aínda que eu non son moi consciente diso, en realidade, só reproduzo o que vivín na casa dende sempre, os meus son así. Ademais, creo que nunca se é demasiado tolerante.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
-Gústame a xente natural, a que está contenta consigo mesma e se amosa ao mundo tal como é, sen imposturas nin máscaras.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Compartir momentos inesquecibles, e se non é moito pedir, que estean aí cando se necesitan, tamén que non abusen do sentimento de cariño que sentes por eles no seu beneficio, aínda que iso as amizades miñas non o fan.
4.– A súa principal eiva?
-Miro demasiado o mundo a través dos meus ollos e non me poño na pel dos demais, moitas veces non son consciente do que poden estar sentindo nin querendo.
5.– A súa ocupación favorita?
-Ler, aínda que non teño unha soa, porque tamén me gusta moito viaxar, camiñar, andar en bicicleta, correr, nadar; creo que poderían resumirse nas palabras que puxo a escritora Marguerite Yourcenar en boca do emperador Hadrián: “exercitar o espírito e o corpo”.
6.– O seu ideal de felicidade?
-Xa renunciei a ese estado ideal de felicidade; creo que iso é algo que nos veu imposto, creado pola publicidade e os medios de comunicación, quen sabe con que intención, eu, persoalmente, atopo felicidade desas rutinas que fago día a día porque quero e me gustan e tamén moita felicidade en estar coas persoas que quero sen facer nada especial. Tamén me gusta volver a esa felicidade da infancia de cando en cando, cando non había preocupacións e todo era descuberta e fascinación.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
-Estar soa encerrada nunha torre sen libros que ler, nin ter ninguén con quen falar. Non o soportaría, tolearía coa angustia e coa ansiedade de “non ter nada que facer”, por iso admiro tanto os budistas e os monxes entregados á meditación.
8.– Que lle gustaría ser?
-Escritora.
9.– En que país desexaría vivir?
-Neste noroeste noso de brétemas e chuvias miúdas chamadas orballo, iso si, que fósemos mellorando moitas cousas, económica e mentalmente. Tamén admiro moito a Francia, de ter que exiliarme, gustaríame facelo en París.
10.– A súa cor favorita?
-O azul, vin por primeira vez o mar en Vigo, na praia de Samil, debía ter uns cinco ou seis anos, era un día luminoso de verán e quedei hinoptizada, ese azul brillante e atlántico é a cor na que quero quedar instalada.
11.– A flor que máis lle gusta?
-Pois non lle sabería dicir, gústanme moito as flores, todas sen excepción, pero se teño que escoller, quedo con esas prímulas e narcisos que nacen silvestres e humildes nas beiras do noso río Chamoso, anunciando a primavera.
12.– O paxaro que prefire?
-Ui, ponmo difícil, porque eu son ornítologa vocacional, ou mellor, teño amigos/as biólogos cos que teño ido moitas veces ver paxaros e deternos nos detalles das súas características: plumaxe, voo, canto, hábitat… Foi unha das etapas máis fermosas da miña vida. Vénme á memoria un paxaro que me gusta moito, chámase “camachuelo común”, é un paxaro pouco gregario que abunda moito nas nosas carballeiras, aínda que pola plumaxe pareza exótico, pois o macho en pleno cortexo nupcial é moi vermello. Tamén lle teño querencia porque unha lámina de camachuelo común, debuxada con moita pericia polo meu amigo Xoán Carlos Laxe González, o responsable da miña paixón pola ornitoloxía, adornou os meus cuarto naqueles pisos de estudiante tan feos nos que viviamos.
13.– A súa devoción na prosa?
-Moitas, imposible precisar, a primeira que se me vén á mente é Marguerite Yourcenar, pero as devocións neste xénero son infinitas.
14.– E na poesía?
-Igual que o anterior, neste momento estou a reler á gran Wislawa Symborska, pero son devota lectora de poesía, clásicos, contemporáneos, e non son capaz de escoller.
15.- Un libro?
-Buff, que difícil, se só podo escoller un, quedo con Memoires d´Hadrien de Marguerite Yourcenar, porque entrou en min como un credo cando o esmiucei tanto, ao estalo a traducir ao galego, pero son moitos, moitísimos os libros que me deron tanto.
16.– Un heroe de ficción?
-Corto Maltés, polo seu sentido romántico da vida e a súa aposta pola xustiza e as causas perdidas. Encarnou tanto o heroe que precisaban no maio do 68 francés, que a partir dese momento, a pesar da súa nacionalidade italiana, Francia fíxoo seu.
17.– Unha heroína?
-Non me vén ningunha á memoria, na ficción; na vida real moitas, escollería calquera muller que reivindique e loite polo dereito a ser, pensar e vivir en por si no mesmo nivel de dereitos e obrigas que un home.
18.– A súa música favorita?
-Johann Sebastian Bach.
19.– Na pintura?
-Manet e o seu Déjéuner sur l´herbe.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
-Miña nai e miña avoa, símbolos da resistencia do pobo.
21.– O seu nome favorito?
-Sara, eses dous as tan xuntos parece que enchen a boca de luz cando se pronuncia, pero calquera nome con as me gusta.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-Que a xente ande con trapalladas. Gústame a xente que cala o que non quere dicir ou que o di dun modo sutil, pero a que inventa andrómenas sobre si ou sobre os outros, e sobre todo, a que o fai para manipular, dáme denteira, que dicimos en Castroverde cando mordemos unha mazá que non madurou de todo e nos aceda a boca.
23.– O que máis odia?
-O mesmo que o que dixen na pregunta anterior, creo que os que traballamos coa ficción, vivimos instalados nela e temos tendencia a crelo todo, porque, en realidade, no código da ficción todo é posible, pero na vida real hai outras lóxicas, e cando as aplicas, dáste conta da falta de verosimilitude de determinados discursos e argumentos, por iso é o que máis me molesta é que me veñan con andrómenas ou me conten cousas que non son, sobre todo se me afectan, me doen ou me condicionan.
24.– A figura histórica que máis despreza?
-Hai unha soa? Desgrazadamente non: Adolf Hitler (21 millóns de vítimas); Joseph Stalin (4 millóns de vítimas), Francisco Paulino Hermenegildo, máis coñecido como Francisco Franco (200.000 vítimas); Mussolini; Augusto Pinochet; Videla; Milosevic; e uns cantos máis en Asia e África que someten o pobo igual ca estes, nomes que agora mesmo non lembro porque non están tanto en todas partes, porque a historia tamén a escriben os do centro e non os da periferia. Desprezo todos eses que levan a palabra “tirano”, fanático, imperialista e megalómano, a tríada perfecta para a loucura e o sometemento do pobo (xenocidios, campos de concentración, torturas, crimes contra a humanidade…).
25.– Un feito militar que admire?
-A que máis lembro é a batalla das Termópilas, porque me gustan as palabras esdrúxulas e tamén porque para min é só unha batalla literaria que me achegou á cultura grega. Non lle sei dicir outra. Hai que admirar os feitos militares? Persoalmente, prefiro as revoltas sociais, e entre elas, escollo a das mulleres sufraxistas a comezos do século XX que saíron á rúa exixindo o dereito ao voto; tamén me conmoven a Marcha do Sal de Mahatma Gandhi; ou os disturbios de Soweto, que loitan pola igualdade social, etc. etc.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
-Un só? Quixera ter tantos que non teño, pintar, cantar, bailar… En fin, gustaríame ter a voz e o talento desas grandes do jazz, Ella Fitgerald, Billy Holiday, Nina Simone..
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
-Sufrindo o menos, menos posible, morrer moito antes de sufrir con intensidade, asústame a palabra “dor”. Hai unha escena do cine que me conmove, n´A gata sobre o tellado de zinc, cando o magnate sabe que vai morrer de cancro de intestino e o médico lle dá morfina e a arrebola, porque quere ser o amo da súa propia dor, sentila nas tripas, esa frase faime tremer de angustia.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
-Alegre e, ás veces, algo acelerada.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
-Moitos, polo menos case todos os que a igrexa define como pecados capitais.
30.– Un lema na súa vida?
-Varios:
A favor da paz: A valentía fai vencedores, a concordia fai invencibles. Nunca houmo unha boa guerra nin unha mala paz. Non hai un camino para a paz, a paz é o camino.
-a favor da amizade: estelas de carballo ardendo, viño para beber e amigos con quen compartilo.
-a favor da lectura: A televisión é moi educativa, porque cada vez que se acende, hai que ir para outro cuarto e ler un libro.”

Cuestionario Proust: Lupe Gómez

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Lupe Gómez:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Son moi constante. Teño gran capacidade de concentración. Nunca abandono as palabras. As palabras nunca me abandonan a min. Busco sempre o Silencio, os lugares apracibles. Sempre estou inspirada. A inspiración dorme todas as noites no tellado da miña casa.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A lealdade. Aprecio moito que as persaos sexa de lei, verdadeiras como o pan feito no forno da casa. Sen máscaras nin trampas. Auga clara correndo polos regatos. Creo que así é máis fácil entendernos uns cos outros, e crear vínculos duradoiros.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sexan fieis e que me comprendan aínda que eu ás veces desapareza ou non teña gana de rir, bailar, facer vida social. Gústame enviar os meus escritos aos amigos-as, e que eles-as me lean con esa paixón compartida, ese impulso e esa euforia que sempre nos mantén unidos e nos fai voar, escapar…
4.– A súa principal eiva?
– Recoñezo que son bastante vulnerable, esixente comigo mesmo, coa escrita, e tamén coas persoas que me rodean e me queren. A miña familia, os meus amigos xa o saben, e non mo teñen en conta. Tento ser máis flexible, comprender todas as imperfeccións, aceptar a vida tal como é, quererme a min mesma e deixar que o vento se exprese á súa maneira, coa liberdade oculta da condición humana.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir cartas con todo o sentimento do mundo. Pousar os meus segredos poéticos nun papel branco ou de cores infinitas. Envolver esa carta en papel de agasallo. Escribir enderezos en sobres. Pegar os selos coma se fosen bicos de mel. Ir a Correos na miña bicicleta azul, viaxar así polo mundo, como unha ave chea de sorpresas.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Escribir, e recibir moitas cartas. Recuperar ese costume tan grandioso, tan excelso, tan bonito. O xénero epistolar é o meu preferido. Teño moitas ganas de publicar o meu novo epistolario na editorial Alvarellos. Normalmente saen publicados os epistolarios das persoas mortas, pero eu aínda estou viva e teño sangue, tinta, emocións abertas para compartir…
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
Non poder viaxar no coche de liña á miña aldea Fisteus. Ter que pechar para sempre a nosa casa familiar, o noso niño de música. Non poder visitar aos meus pais mortos nos seus panteóns. Non poder regalarlle palabras fermosas a ese mundo que tanta electricidade me transmite e que me fai ser tal como son.
8.– Que lle gustaría ser?
– Cando estudaba o Bacharelato na cidade da Coruña, no instituto Zalaeta lía, case ás escondidas, o libro Un millón de vacas de Manuel Rivas. Soñaba, e sigo soñando, con chegar a ser escritora e periodista. Quería chegar a formar parte dese “mundo” no que consideraba a Rivas como mestre. Agora el é mestre e tamén moi amigo meu. Sigo tendo quince anos e con ganas de aprender…
9.– En que país desexaría vivir?
– Levo case vinte anos vivindo na Rúa Basquiños de Santiago. Toda unha vida. Nese tempo escribín uns vinte libros. Eu quero seguir vivindo aquí outros vinte anos, pois formo parte deste mapa e teño unha casa con horta, na que me sinto profundamente arraigada.
10.– A súa cor favorita?
– A cor azul. Para min os días, todos os días, son de cor azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A camelia, porque é guerrilleira e ao mesmo tempo moi delicada. Teño un camelio na miña horta, e as camelias están comigo desde o mes de decembro ata o seguinte mes de marzo. Elas non o saben pero forman parte das miñas pinturas, das miñas caligrafías.
12.– O paxaro que prefire?
– Gústanme os merlos. Adoro os carrizos, os paxaros pequenos. Canto máis pequeniños son, máis me gustan. Sempre debuxo paxaros. Resúltame fácil falar con eles, entender o seu idioma. Desde pequena, escoitei o cuco ao lonxe, e iso fíxome soñar, imaxinar, pois é un paxaro furtivo, misterioso. Sempre escondido e camuflado. Nunca cheguei a velo. Gustaríame xogar con el…
13.– A súa devoción na prosa?
– Estou fascinada coa lectura da Biblia, coa súa literatura tan limpa, nítida, terrible, fantasiosa, brillante. O Antigo Testamento é apaixonante. Sinto especial devoción polas Cartas de San Pablo, polo libro da Xénese, pola Apocalipse… Son lectora litúrxica da Catedral de Santiago. Disfruto moitísimo dándolle, coa miña voz, un toque moi poético ás Escrituras Sagradas. É como entrar “noutra dimensión”. Para min é un grande privilexio, unha aventura.
14.– E na poesía?
– Hai dous libros que son como pedras contundentes nun río de alegría, paciencia e compromiso. Do Courel a Compostela de Uxío Novoneyra e Cantares gallegos de Rosalía. Por algunha razón misteriosa, viaxan xuntos comigo. Van entrelazados e inauguran sempre un combate, unha beleza estraña, un lazo moi íntimo.
15.– Un libro?
– Dos soños teimosos de Novoneyra, no que el responde ás preguntas lúcidas de Emilio Araúxo. Esas conversas son como un manifesto poético que teño sempre moi presente na miña vida e no meu pensamento. Sei ese libro todo de memoria. Lino moitas veces e téñoo moi interiorizado.
16.– Un heroe de ficción?
– Na miña memoria creativa, o meu avó Antonio cando morreu, pasou a outra vida de ficción e converteuse no meu heroe. Un modelo que nunca olvidarei. El desapareceu cando eu tiña 11 anos. Eramos moi amigos e ás agachadas dabame cervexa pra beber. Chamáballe “padriño”. Xuntos, coidabamos vacas nas chousas.
17.– Unha heroína?
– Heidi. Era simplemente un debuxo animado co que eu me sentía fortemente identificada cando era nena da montaña, e sempre me facía rir e chorar. Vela na televisión era como comer terra mollada.
18.– A súa música favorita?
– Desde hai uns catro ou cinco anos, toda a miña obra literaria nace, resoa e pace na música do meu queridísimo amigo Amancio Prada. Para min é un grandísimo amor, un encantamento de auga verde, fresca, nova. Escoito os seus cantares todas as noites e déixome levar… Agora teño entre mans un novo poemario, titulado No encanto do aire. Foi escrito todo el na catedral, inspirándome no concerto que alí celebrou Amancio Prada o pasado mes de outubro.
19.– Na pintura?
– Gústame moito a pintura de Antón Lamazares. Puiden coñecelo e gozar da súa fala labrega, da súa elegancia, do seu estado salvaxe e da súa poesía. Gústanme Chagall, Luís Seoane, Velázquez, e moitos outros-as. Para min a caligrafía é unha forma de pintura, moi básica, moi rudimentaria, moi simple pero tamén un grandísimo luxo ao alcance das nosas mans, un acto físico de amor insubornable.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A miña tía Lucita. Está en cadeira de rodas desde os 18 anos. Ten agora 8o anos e segue saboreando a vida como se fose unha canción de rosas. Nunca dimite. Sempre ten sorrisos e leccións de vida. Escribiu agora as súas impresionantes Memorias. Un libro titulado Nubes Bordadas. É unha muller moi intelixente. Foi a mestra das miñas primeiras letras. Sabia costureira de afectos moi fondos.
21.– O seu nome favorito?
– Loaira. Era un nome que formaba parte da poesía de Novoneyra. Sempre me gustou a súa sonoridade. Paréceme un nome moi soñador, moi feminino, moi elegante.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Son unha persoa de poucas falas, poucas palabras. Exprésome máis con silencios, xestos. Por iso, non soporto a charlatanería, a palabrería, o falar por falar, a verborrea. Creo que a xente, os políticos, os curas, os periodistas, as mulleres, os youtubers, todo o mundo fala demasiado. É como se as palabras se precipitasen moitísimo e perdesen o seu significado orixinal, o seu peso, a súa importancia, o seu valor.
23.– O que máis odia?
– O grandísimo ruído da sociedade na que vivimos. Ás veces resulta totalmente imposible parar e reflexionar. Molesta nos oídos e fai dano no corazón.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Non desprezo a ninguén. Imaxino que todas as figuras históricas son necesarias, pois asi é como se vai formando, pouquiño a pouco, o puzzle incompleto da inxustiza, dos desencontros, das guerras. Desprezo aos que asoballan, aos que se corrompen, aos que rouban, aos que fan que este mundo non sexa unha limpa guitarra.
25.– Un feito militar que admire?
– Non teño eu moita cultura “militar”. Non sabería dicirche. Admiro a arte, os inventos, a cultura popular, pero os feitos militares non forman parte do meu imaxinario. Admiro as mulleres galegas que desde sempre, traballaron arreo para que a Historia non fose un barco morto na praia.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O don da risa. A retranca. A inocencia infantil. A capacidade para ver e sentir todos os fios absurdos que moven a vida. A subversión da linguaxe.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
–Tranquiliña. Caladiña. Escribindo poesía surrealista para comprender e abrazar, abarcar a miña propia morte.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Síntome sempre moi chea de vida, con moita enerxía, e en boa forma física. Cando camiño, síntome animada, contenta. Olvido todas as penas, as desgrazas, os sustos dramáticos dos telexornais.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Creo que son moi indulxente, moi comprensiva. A compaixón é unha tenrura que eu aprendín desde sempre mirándome nos ollos das vacas. Eses animais son como as miñas deusas, as miñas mestras budistas.
30.– Un lema na súa vida?
– Sempre hai versos para escribir. O novo día sempre nos vai traer palabras novas.”

Cuestionario Proust: Antonio Tizón

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Antonio Tizón:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
− A bipolaridade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
− A serenidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Comprensión.
4.– A súa principal eiva?
– A indisciplina, agravada pola confianza desmesurada na inspiración.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir e ler.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Escribir e ler sen pasar noites en branco.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Morrer a destempo, a morte a destempo dos meus seres queridos.
8.– Que lle gustaría ser?
– Un bo trobador ou xograr do século XXI.
9.– En que país desexaría vivir?
– No meu país: Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Caravel.
12.– O paxaro que prefire?
– Pardal.
13.– A súa devoción na prosa?
– Xabier Quiroga.
14.– E na poesía?
– Rosalía.
15-. Un libro?
– Follas novas.
16.– Un heroe de ficción?
– O probe emigrante do primeiro poema cronolóxico de Cantares, “Adiós, ríos, adiós fontes…”.
17.– Unha heroína?
– A muller revolucionaria de “A xusticia pola man”.
18.– A súa música favorita?
– A música popular.
19.– Na pintura?
– Igual que na literatura: o realismo simbólico, máxico, tan cotiá como fantástico.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– María Dominga Cordeiro García, a miña avoa, que non sabía ler nin escribir, que tiña o don da elocuencia.
21.– O seu nome favorito?
– María da Alba.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A mala educación.
23.– O que máis odia?
– A guerra, a corrupción, a impunidade do poder fronte ao crime.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco, pola súa proximidade xeográfica, por ser o máximo responsábel dun dos maiores xenocidios humanos, políticos, económicos, sociais, culturais e lingüísticos que rexistra a historia da Humanidade.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A elocuencia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Con lucidez, coa memoria intacta, cando me chegue a hora, tranquilamente na cama, coma miña avoa, ou sentado ao pé da lareira, coma meu avó; non coma miña nai que, cando morreu, levaba xa moito tempo morta, sen lucidez, sen memoria.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A oscilación.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A folganza, a gula.
30.– Un lema na súa vida?
– Teño moitos, entre os que hai un que descubrín durante o proceso creativo da miña primeira novela, A antesala luminosa, e que podería formularse así: “De todos os misterios da vida, considero que o máis resistente é o amor, porque sobrevive ás maiores calamidades: o paso do tempo, a distancia, a loucura e a morte”.”

Cuestionario Proust: Estevo Creus

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Estevo Creus:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A timidez.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A capacidade de poñerse en dúbida e rir.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Cariño e comprensión.
4.– A súa principal eiva?
– O meu excesivo hedonismo?
5.– A súa ocupación favorita?
– Practicar o White Techín (mirar ao teito). Disciplina acuñada polo amigo Arturo.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Pasar a vida viaxando. Aprender un cento de cousas. Amar?. Compartir corpos…?
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a capacidade de abraiarme. Non sentir amor por nada.
8.– Que lle gustaría ser?
– Viaxeiro a tempo completo/no seu defecto, escultor preto do mar.
9.– En que país desexaría vivir?
– Occidente non. Nun país bonito, he, …anarquía e mar?
10.– A súa cor favorita?
– A cor laranxa.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A margarida.
12.– O paxaro que prefire?
– No mar o corvo mariño cristado…, na terra o paporrubio…, non podo escoller entre os dous.
13.– A súa devoción na prosa?
– …Cortázar?
14.– E na poesía?
– Uf… Ultimamente aquela que se rebela contra a propia proposición lingüística como formato do saber/coñecemento. Aquela que di sen dicir e sabe sen saber. Por nomear unha das mellores experiencias poéticas, dicir que tiven a sorte de escoitar/viaxar na voz de Carlos Oroza. Habería tanta xente á que admiro…, ai!!
15.– Un libro?
– O que acabo de ler: Realidad y Mundos posibles. Los Actos de Imaginación que dan Sentido a la Experiencia. Bruner, Jerome. Un ensaio científico sobre os formatos da memoria, a persoa (identidade) como texto de ficción científica, e de como o relato constrúe a experiencia e os significados. Somos textos literarios? A deriva sería pensar quen constrúe o texto e quen impón o texto… Quizais Foucault poida dar algo de luz…, ou non…, non o sei…, moitos libros habitan este corpo e andan.
16.– Un heroe de ficción?
– Non son de heroes. Tampouco procuro salvadores.
17.– Unha heroína?
– A mesma que arriba.
18.– A súa música favorita?
– Son moi eclético… algo que influíu moito en min foi a experimentación de Steve Reich (LP: Different Trains) acompañado por Pat Metheny e a Kronos Quartet.
19.– Na pintura?
– Toda a pintura…, pero un cadro que segue a obsesionarme é Retrato duplo dos duques de Urbino de Piero della Francesca. E xa van anos. Habería moita máis pintura. Pintar a mona por exemplo penso que é preciosísimo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Ningún e ningunha en particular. Calquera persoa boa e xenerosa…, o que signifique iso pois…., é outra leria.
21.– O seu nome favorito?
– Un topónimo: A derramada.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O de xulgar e aconsellar cando ninguén pediu nin xuízo nin consello.
23.– O que máis odia?
1) A ausencia do azar nas ecuacións.
2) Que deter o sufrimento humano non sexa a nosa maior prioridade.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Gusto máis da intrahistoria. O abusón.
25.– Un feito militar que admire?
– Creo que ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A valentía.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Tranquilo, sen dor, e a poder ser nun día soleado na praia de Carnota ou no mar do Rostro, en Fisterra.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O estado… tranquilo/intranquilo felizmente borroso?
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Uf…, cada defecto é unha virtude, cada virtude é un defecto (penso eu). Supoño que NON sería indulxente coa ausencia de dúbidas.
30.– Un lema na súa vida?
– Van dous: 1) O mapa non é o territorio e a palabra non é. 2) Amar sempre.”

Cuestionario Proust: Lois Pérez

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Lois Pérez:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O sentido do humor.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A xenerosidade. Tento non pedir máis do que dou, pero non me conformo con menos.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Máis ben desexo que teñan un longo camiño, e saúde e amor. Talvez que conviden a un trago. Ou a dous. E que estean aí cando veña o malo. No bo xa está todo Cristo.
4.– A súa principal eiva?
– Moitas, non podería elixir unha soa. Non quero pecar de vaidoso.
5.– A súa ocupación favorita?
– Trasnoitar, ler, amar, beber, conversar, escribir, cantar, tocar, contar, xogar co Loisiño, viaxar… Coma no verso de Vian: ver a sombra en cor e os monos do Brasil, que dormen sen soñar… Tanto por facer, contra a escuridade.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A xustiza social e a paz como consecuencia, cousas que os meus ollos non verán. A falta diso, ver o solpor coa Alba e co Lois. Imagine-all-the-people…
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Morrer. E non vivir pra contalo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Xa entrados en gastos… O inmortal de Borges, ou desertor nunha guerra.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun que non estea gobernado por delincuentes, coma o noso. Agora mesmo: en Portugal. Ou no Couto Mixto. Ou na República Independente da Illa de Arousa. Uxía presidenta!
10.– A súa cor favorita?
– O negro de Johnny Cash.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A flor da derrota, a rosa sen porqué. Ou a lila que agromou da Antártida, no conto aquel de Gianni Rodari. Dead flowers. Ou Cuatro rosas (en tu honor).
12.– O paxaro que prefire?
– O que voa libre, vista larga, voo baixo e preciso. O Freebird de Lynyrd Skynyrd. O paxaro cantor que adoza as súas cordas, o día que me queiras… O raio misterioso aniñará no teu pelo e as lucernas curiosas verán que es o meu consolo.
13.– A súa devoción na prosa?
– Lucía Berlín, Roberto Bolaño e Borges, Carson McCullers, Dostoievski… Pron, Mirolad Pavic, Knausgard… Mia Couto, Mezz Mezrow. Cunqueiro es dios!
14.– E na poesía?
– Vicente Huidobro, Anne Marie Morris, Roque Dalton. Darío Xohán Cabana.
15.– Un libro?
– Os libros arden mal, de Manuel Rivas. Pero moitos máis.
16.– Un heroe de ficción?
– Arxentino da Rocha Alemparte. Ou o Emmet Ray de Woody Allen.
17.– Unha heroína?
– Catherine, a policía de Happy Valley; Elvira, a d´A Arte de Trobar.
18.– A súa música favorita?
– Bowie, Siniestro, Resentidos, Pappo Napolitano, Etta James, Lavern Baker, Stones, Auserón, Boris Vian, o Loco, Muddy Waters. Calamaro, Edgar Varese, Fluzo.
19.– Na pintura?
– Suzanne Valadon, a nai de Utrillo. Por todo. Maruxa Mallo. Sempre Frida.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Meus avós, os que morreron e os que viven. Todas as nais e pais coas súas crianzas ao lombo, que a esta hora deambulan pola encrucillada da vergoña, onde choran as estrelas, onde as fronteiras están pechadas, ben preto xa da morte.
21.– O seu nome favorito?
– Alba.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Falar por non estar calado. Que lle voten aos corruptos, malia o monte queimado, malia que calcinen todo ao seu paso… A mala fe.
23.– O que máis odia?
– A xente que actúa e fala pensando que inventou o caldo; odiar non odio a ninguén (agardo non caer nese erro); procuro cultivar o amor e a compaixón, pero prodúceme certo rexeitamento e mágoa, pola ousadía, certa xente que non ten puta idea e pensa que si a ten. Tento evitalo eu mesmo na medida do posíbel. Non sempre se consegue. Temos días.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Calquera fascista, que castigou ou castiga aos de abaixo, aos que sofren a historia, polo delirio egoísta de catro imbéciles que pensan que vivirán eternamente.
25.– Un feito militar que admire?
– A revolución dos caraveis. O incidente do cabalo no desfile franquista aquel, na Coruña, o que presenciou Lugrís: un cabalo tirou o seu xinete ao chan, un militar. Fíxose o silencio e ergueu Lugrís, berrando: bravo! bravo! E axitaba o pano, diante dos fachas.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O dos verdadeiros músicos. Cando toco a guitarra, lembro o que dicían de Lou Reed: nunca se soubo se tiña unha guitarra moi rara que soaba moi ben ou unha guitarra moi boa que soaba moi raro.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Morrer soñando. Ou soñando morrer.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A ledicia blue, indignación e contemplación. Ser tristemente alegre, ou ledamente triste. “Son feliz estando triste”. Malandrómeda. A cabeza non para.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os meus. Sei que malia todo son bo chaval.
30.– Un lema na súa vida?
– Rock and roll. Nunca atrás. Traballo feito non corre présa (frase do Suso prá resaca).”

Cuestionario Proust: Arantza Portabales

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Arantza Portabales:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
-Son moi testana.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
-A lealdade. E recoñezo que sinto moita debilidade pola xente moi intelixente.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Que sexan quen de cuspirme as verdades á cara.
4.– A súa principal eiva?
-Pois coido que a mesma que xa dixen. Son moi testana. Para ben e para mal.
5.– A súa ocupación favorita?
–Unha cea con amigos.
6.– O seu ideal de felicidade?
-A felicidade son pequenos instantes que compoñen un calidoscopio vital. Debe consumirse en groliños pequenos para saboreala ben.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
-Perder unha filla. Vela sufrir. A maternidade ensinoume o significado real do medo.
8.– Que lle gustaría ser?
-Coido que xa aprendín que abonda con ser un mesmo.
9.– En que país desexaría vivir?
-Vivo onde sempre desexei vivir.
10.– A súa cor favorita?
-Celeste.
11.– A flor que máis lle gusta?
-O tulipán.
12.– O paxaro que prefire?
-Colibrí.
13.– A súa devoción na prosa?
-Raymond Carver.
4.– E na poesía?
-Non son unha grande lectora de poesía. Quizais quedaría con Benedetti e con Miguel Hernández.
15.-Un libro?
–Catedral.
16.– Un heroe de ficción?
-Florentino Ariza.
17.– Unha heroína?
-Mafalda.
18.– A súa música favorita?
-Son moi ecléctica e vou por rachas. Agora estou con Iván Ferreiro.
19.– Na pintura?
-Edward Hopper.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
-Son moi de heroes anónimos.
21.– O seu nome favorito?
-Alejandro, o do meu pai.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-A necidade.
23.– O que máis odia?
-A envexa e a soberbia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
-Adolf Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
-Admirar e militar na mesma frase?
26.– Que don natural lle gustaría ter?
-Son tan imperfecta en tantos aspectos que me dá vergoña enumeralos todos. Coido que toca conformarse co que hai.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
-Xa o pensarei mañá.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
-Como din as miñas amigas, o de “a cabesiña non para”.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
-Os provocados pola combinación de ilusión e falla de experiencia.
30.– Un lema na súa vida?
-Todo pasa por algo.”

Cuestionario Proust: Anxo Fariña

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Anxo Fariña:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Sensible.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A empatía.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me apoien cando o precise.
4.– A súa principal eiva?
– Pensar demasiado.
5.– A súa ocupación favorita?
– Imaxinar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A ausencia de dor. E, a partir de aí; cociñar para a miña familia, un paseo pola natureza, unha cervexa cos amigos, algo de escalada, ler…
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Que lle acontecese algo ao meu fillo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Unha persoa.
9.– En que país desexaría vivir?
– No meu. Pero con menos lumes, menos hipocrisía, máis coidado pola natureza…
10.– A súa cor favorita?
– Verde.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A do toxo.
12.– O paxaro que prefire?
– Aguia.
13.– A súa devoción na prosa?
– Por épocas. Agora, Murakami e Faulkner.
14.– E na poesía?
– As dos meus amigos escritores/as.
15.– Un libro?
– A historia interminable.
16.– Un heroe de ficción?
– Un anti-heroe de cómic: Logan (Lobezno).
17.– Unha heroína?
– Ninfa (un dos personaxes dos Megatoxos).
18.– A súa música favorita?
– Variada e depende da época. Non pode faltar algo de Frank Sinatra e Coltrane.
19.– Na pintura?
– Matisse, Klimt…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os que son quen de sobreporse a enfermidades ou adversidades terribles.
21.– O seu nome favorito?
– Aidan.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A impuntualidade.
23.– O que máis odia?
– A violencia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Por desgraza temos moito onde elixir. Franco, Hitler…
25.– Un feito militar que admire?
– Admirar ningún. Como escritor fascínanme moitos episodios bélicos da historia. Sobre todo polas microhistorias dos seus participantes que adoitan quedar no anonimato ensombrecidas polos mandatarios.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Unha mellor saúde.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen dor e en paz.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Ultimamente máis melancólico do que me gustaría.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O medo.
30.– Un lema na súa vida?
– Imos aló.”

Cuestionario Proust: Ramón Vilar Landeira

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ramón Vilar Landeira:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Certa tendencia a transitar os camiños longos e mal asfaltados e evitar as autoestradas.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honestidade, a empatía e o humor (empezando por ser quen de rir de si mesmas).
3.– Que agarda das súas amizades?
– Un pouquiño de todo o anterior (despois cada un que faga como poida).
4.– A súa principal eiva?
– Cústame dicir NON todas as veces que debera (aínda así, progreso adecuadamente).
5.– A súa ocupación favorita?
– Amar (en horizontal, vertical e oblicuo), conversar, viaxar, ler e escribir. Nesta orde, estrita e innegociable.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Unha casa dende a que se poidan ver as estrelas e na que se sinta cómoda a xente que me aprecia.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A desgraza dos que quero.
8.– Que lle gustaría ser?
– Dianteiro centro do Deportivo, escritor de viaxes, cantante de baladas italianas, mestre reloxeiro ou inspector de homicidios.
9.– En que país desexaría vivir?
– Un algo en moitos, aínda que retornando sempre a Ítaca.
10.– A súa cor favorita?
– De neno era a vermella (agora gústanme todas).
11.– A flor que máis lle gusta?
– Os bilitroques (polas tardes dos 23 de xuño) e as magnolias (pola exuberancia do propio nome).
12.– O paxaro que prefire?
– A lavandeira, o merlo e as andoriñas que aniñan no noso pallote.
13.– A súa devoción na prosa?
– Ferrín, Dieste, García Márquez, Rulfo, Urbano Tavares Rodrigues, Coetzee, Clarice Lispector, Donald Ray Pollock, Bolaño, Carver… E algúns moito máis novos que non cito para que non saiban canto os envexo.
14.– E na poesía?
– Aquí non vou mirar ao pasado, o agora está moi ben regado: Miro Villar, Olga Novo, Cordal, Chus Pato… Ah, e tamén daría parte das miñas accións en bolsa e fondos de investimento por asinar unha morea de cancións. Parte da mellor poesía galega da última década está en cds e bandcamps.
15.– Un libro?
– O que inaugurou a miña biblioteca hai trinta e algo anos. Comproumo meu pai no máis parecido que había na parroquia a unha libraría. Entre sacos de abono, colonias e tebeos de Mortadelo e Filemón, emerxeu o Robinson Crusoe de Daniel Defoe. Aínda o conservo.
16.– Un heroe de ficción?
– Non son moito de heroicidades.
17.– Unha heroína?
– Fíxolle as beiras a xente que coñecía e souben de antemán que entre ela e máis eu era imposible o amor.
18.– A súa música favorita?
– As músicas todas (menos a fúnebre e a das comecartos, son tristes e molestas).
19.– Na pintura?
– Van Gogh, Gauguin, Luís Seoane e os debuxos que me regalan os meus fillos.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Atópoos con frecuencia e sei que non lle gustaría que dese os seus nomes.
21.– O seu nome favorito?
– Os nomes son todos bonitos (a xente que os leva depende).
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O durmir en roupa interior e o dogmatismo (teño comprobado que hai unha relación causa-efecto).
23.– O que máis odia?
– A soberbia, a mesquindade e a peituga de pavo nos estantes do supermercado.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– A historia está repleta de cabróns esféricos (deses que foron cabróns a tempo completo, mires por onde os mires). Aínda así, cústame botarlle a un soa persoa todas as culpas de como é ou foi o mundo. As responsabilidades históricas, por acción ou omisión, son colectivas.
25.– Un feito militar que admire?
– Aqueles que evitaron unha inxustiza aínda maior (tampouco se me ocorren moitos, pero seguro que algún hai).
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Conformaríame con quince centímetros máis e un algo de talento para a música.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De vello, (repito) nunha casa dende a que se poidan ver as estrelas.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Voluble, aínda que predomina o optimismo sobre o ‘repunancia’.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que veñen de fábrica.
30.– Un lema na súa vida?
– Dálle que libras (son un tipo moi apreciado polos chapistas).”