Entrevista 
a Gustavo Pernas en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Cal é a relación de Isobaras coa obra que está representando agora, Snakizados?
– Gustavo Pernas (GP): Escribo sempre para representar, aínda que Isobaras quizais sexa moi grande para unha compañía. Creo que entre as dúas hai certas cousas en común, coincide unha linguaxe máis poética e un nivel metafórico que ten relación con outras obras como Footing ou Paso de cebra.
– LVG: Falou de superprodución.
– GP: Porque oito personaxes son moitos para o que se monta agora en teatro. Son personaxes que cruzan monólogos, parece que están dialogando, pero non. Son xente que vive baixo cero e acóllese a unha raiola de sol. O que non se pode dicir agora é se deciden facer algo para cambiar a súa situación ou, polo contrario, deixan pasar resistindo sen facer máis.
– LVG: Acostuma a agrupar obras por triloxías. ¿Esta é o comezo doutra?
– GP: Non sei aínda. Esta obra está influída por esta crise brutal e os seus personaxes están sometidos todos á mesma presión atmosférica que exerce a sociedade. (…)”
Arquivos da etiqueta: La Voz de Galicia
Raúl Dans: “Os autores teatrais non pintamos nada”
Entrevista 
a Raúl Dans en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Para un autor afeito aos adultos, como é escribir para cativos?
– Raúl Dans (RD): Foi unha experiencia moi satisfactoria. É esgotador animicamente escribir eses textos escuros e tan dramáticos nos que eu adoito meterme. Viña de escribir unha historia moi intensa, con personaxes cheos de sombras –a obra que gañou o Premi Born, Unha corrente salvaxe– e necesitaba facer algo máis esperanzador. E tiña no caixón a Henri e a Olivia, os personaxes principais de Un mosquito de nome Henri, que ideamos hai anos as miñas fillas Ángela e Carlota e eu. Por fin puiden escribir un final feliz e unha historia de amor correspondido.
– LVG: Por que para cativos pode escribir en sentido positivo e para adultos non?
– RD: Hai moitas cousas que non se lle deben quitar aos cativos, e unha delas é a esperanza, a ilusión. Dicirlles que con esforzo, con honradez e valentía se pode facer un mundo máis xusto. Os adultos xa sabemos que somos carne de derrota.
– LVG: Ser dramaturgo é, dentro do gremio autoral, como ser o último mohicano?
– RD: Si, os autores teatrais apenas pintamos nada no gremio da escritura. E xa non digamos no do espectáculo. Só publicas os teus textos se gañas un premio, e nin así consigue un chegar aos escenarios. Pero non importa. O teatro sempre será unha xénero literario magnífico para contar grandes historias en poucas palabras.”
Basilio Losada: “Vivín sempre no exilio soñando unha Galicia ideal”
Entrevista 
a Basilio Losada en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Que supón este premio?
– Basilio Losada (BL): Sorprendeume, pero supoño que se debe a que levo toda unha vida de servizo a Galicia e aos galegos. Recibín moitas fórmulas de recoñecemento desde Galicia polo meu labor de defensa da lingua, e dei centos de conferencias por toda España, fundamentalmente, por Cataluña.
– LVG: Cando comezou o seu traballo en defensa da lingua?
– BL: Aos 5 anos xa estaba fóra de Galicia. Meu pai atopou traballo en Madrid e eu pasei de vivir no paraíso a facelo nunha cidade inhóspita, brutal, cunha lingua que non coñecía. Así foi como sufrín ese complexo de inferioridade, ao falar unha lingua que ninguén coñecía nin estaba recoñecida. Cando fun á universidade foi cando o meu sentimento de Galicia se converteu nunha consciencia de Galicia e vontade de servizo, así que decidín dedicar a miña vida ao país, e convencer á xente, sobre todo aos emigrantes que chegaban cunha maleta e unha caixa de zapatos cun queixo, que falar galego non é falar mal, é falar ben, como outras tantas formas de falar ben.
– LVG: Como ve a situación da lingua na actualidade?
– BL: Actualmente, xa se eliminou o complexo de inferioridade, antes ríanse de nós por falar galego. O cultivo do galego avanzou moito e os mozos non teñen ese complexo esterilizador. Agora o reto é integrar a lingua galega na vida común de todos porque é unha herdanza. Antes o 90?% da xente do campo falaba galego e intentaba ocultar a súa realidade expresiva. Eu sufrino tamén, moito, e por iso tamén aprendín moi ben o castelán, e vivín sempre no exilio soñando unha Galicia ideal. Temos que lembrar que a gran creación ao longo de mil anos de historia foi construír a nosa lingua, e sería horrible que se perdese. A xeración que o permitise sería culpable ante a historia. (…)”
Pere Tobaruela: “Propoño un debate arredor do mundo da edición”
Entrevista 
a Pere Tobaruela en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿De onde xurde a idea da novela por entregas [Sempre perden os mesmos]?
– Pere Tobaruela (PT): Dunha reflexión sobre o momento da literatura galega. Custa que público en xeral merque narrativa para adultos. Quitando un par de excepcións, como poden ser Os fillos do mar ou os premios Xerais, non é doado que un libro en galego pase da primeira edición. Penso que hai algo que non funciona ben, e é unha crítica que estendo a min mesmo. Non conseguimos enganchar co lector ou ben o público non está afeito a ler en galego. Así que decidín saír pola tanxente: aquí non hai a escusa do prezo, trátase dunha novela por entregas, de balde, que segue a idea decimonónica que xa usaban algunhas revistas en Inglaterra.
– LVG: E funciona?
– PT: Fíxeno máis por intuición que por convencemento. O día 23 saíu o primeiro capítulo e, cada venres, engadirei un novo, así durante doce semanas. O contador que inclúe o blog xa leva máis de mil visitas, iso dá idea de que está a ter boa resposta, é unha iniciativa que esperta curiosidade.
– LVG: E economicamente resulta?
– PT: Non é unha ruína. Eu estou vendendo a marca, a Pere Tobaruela. Evidentemente, as miradas curtopracistas poden pensar que non saco rendemento económico, pero quen sabe, nun futuro (…)”
Outes: presentacións de Iria, de Anxo Angueira, e Tonas de laranxa
O 
venres 30 de novembro, ás 20:30 horas, na Casa da Cultura do Concello de Oures (Avenida de San Campio, 1), a Asociación Cultural Barbantia, La Voz de Galicia, Edicións Xerais, e o Concello de Outes convidan á presentación das obras Tonas de laranxa, Premio Xerais 2012, de Manuel Lorenzo Baleirón e María Lorenzo Miguéns; Iria, de Anxo Angueira e o terceiro recompilatorio de A Voz de Barbantia. No acto estarán presentes, xunto aos autores, Manuel Cartea, Ramón Ares e Carlos E. López Crespo.
Agustín Fernández Paz: “Cando un autor escribe, polo seu cuarto pasa o meridiano cero”
Entrevista 
a Agustín Fernández Paz en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Tanto vostede [O rastro que deixamos] como Manuel Rivas [As voces baixas] tecen as súas últimas obras arredor da memoria persoal.
– Agustín Fernández Paz (AFP): Si, aínda que son libros distintos, xa que o del ten vontade de novela. Creo que inflúe a idade, aínda que Rivas é máis novo, pero chega un momento da vida no que, sen deixar de mirar para adiante, volves atrás. Inflúe ademais que o tempo se acelerou moitísimo: na infancia dun amigo meu tiñan luz de carburo e agora o fillo é enxeñeiro informático. E inflúe tamén, e a Rivas pásalle igual, que escribimos cos fíos da vida. A nosa vida sempre está por debaixo do que escribimos, só que nestes libros queda ao descuberto. (…)
– LVG: Ademais da infancia, no libro sublíñase a importancia da lingua e a centralidade do escritor no mundo que crea.
– AFP: Creo niso firmemente. Na creación existe unha liberdade absoluta que fai que cando un autor está a escribir polo seu cuarto pasa o meridiano cero, dá igual onde se atope. Logo están as dificultades sociolóxicas para que iso teña difusión, como as que ten a cultura galega.
– LVG: No seu caso, ademais de moitos lectores e recoñecementos, como este Premio da Crítica, tamén están as traducións.
– AFP: Home, non me queixo, aínda que moitas veces esas cousas son froito do azar. Pero temos un problema fundamental, que é que a vontade de proxección internacional da cultura galega non existe. En cambio, nos últimos dous anos lin sete novelas de autores islandeses, un país de 300.000 habitantes (…)”.
Ledicia Costas: “O baleiro que hai en Internet é máis grande que a soidade”
Entrevista 
a Ledicia Costas en La Voz de Galicia, desde Xerais:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿De que vai a novela [O corazón de Xúpiter]?
– Ledicia Costas (LC): Sobre o acoso escolar e os perigos procedentes das redes sociais e Internet na adolescencia. (…)
– LVG: Tráxica coincidencia cos varios suicidios de adolescentes ques e tefien producido por esa causa nos últimos meses.
– LC: Xusto, escribín a novela pensando que calquera dia ía acontecer unha desgraza derivada destes dous temas, ben as redes sociais ou o acoso escolar. Empeceina en setembro e dúas semanas despois suicidouse unha adolescente canadiense vítima dos dous acosos. Nos dous últimos meses van xa tres suicidios por esta causa.
– LVG: Pola temática, ¿está escrita para un público concreto?
– LC: Eu non escribo pensando nun público especial. É literatura e polo tanto é algo universal. Claro que isto pode ser un aviso para os adolescentes, claro que si, para que estean atentos ao mundo que os rodea. Pero é unha novela que pode ler calquera.
– LVG: Neste ocasión deixa a poesía pola prosa.
– LC: Eu empecei escribindo novelas. Teño outra publicada en Xerais, que se titula Unha estrela no vento (1999), e que tiña escrito aos 15 anos. De algún xeito teño que ver porque coinciden elementos do univeso, comoa estrela e Xúpiter (ri). Non, eu escribo poesia e prosa. (…)”.
Fran Alonso: “A literatura está en nós: todos temos unha historia que contar”
Entrevista 
a Fran Alonso en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Como foi para vostede como autor ver o seu libro [A punta de pistola], capítulo a capítulo, no xornal?
– Fran Alonso (FA): Vivino como algo moi novidoso. Estiven moi expectante por ver como era recibido, como o lía a xente. A primeira metade do mes estiven fóra, pero si estiven pendente, sobre todo dos comentarios dos lectores, aos que chegaba a través de Twitter e que foron toda unha experiencia.
– LVG: Dalgunha forma, tamén pechaba un círculo, porque foi no xornal onde atopou a inspiración para a historia.
– FA: Efectivamente, lina no xornal. Foi unha historia que me sorprendeu e xa daquela escribira un artigo sobre o tema. Pero estiven uns anos reflexionando sobre o feito do inverosímil que parecía que uns pais se levasen aos seus fillos a punta de pistola: aí había material literario, aínda que non estaba seguro de que o fose a escribir. Pero ao final volvín sobre a historia e engadinlle a trama paralela protagonizada pola camioneira, que para min tamén era pechar outro círculo, coa miña primeira novela, Tráiler. (…)
– LVG: Cada capítulo do seu libro compartiu espazo cos relatos que enviaron os lectores. ¿Que lle pareceu esa convivencia entre un autor do seu traxecto e as arelas dos afeccionados?
– FA: Pareceume fantástico. Había textos moi interesantes e resulta abraiante ver as ganas que a xente ten de contar. Á xente apetécelle escribir. Todos levamos a literatura dentro de nós, un novelista, todos temos unha historia que contar, compartir as nosas narracións e gozar co xeito de contar. Para min tamén foi moi optimista porque demostra que o futuro da literatura galega está garantido.”
Marcos Calveiro: “Eu non elixín África como marco da novela: foi ela a que me elixiu a min”
A 
edición viguesa de La Voz de Galicia publicou unha entrevista de Jorge Lamas a Marcos Calveiro, Premio Merlín 2012 por Palabras de auga. Nela, o autor do Premio Merlín asegura que: «eu non elixín África como marco da novela: foi ela a que me elixiu a min». E logo engade: «Naceu nunha nova que lin nun xornal. Contaba que no Sahel, unha zona de moita fame, as mulleres non tiñas outra que procurar nos formigueiros os grans recollidos polas formigas. Pareceume unha imaxe tan impactante da condición humana que naceu esta historia». Marcos Calveiro observa o futuro con optimismo e asegura que «lectores sempre haberá e libros hai moitos na historia da literatura».
A entrevista completa pódese descargar aquí.
Boiro: presentación de Verde oliva, de Xavier Alcalá
O 
venres 26 de outubro, ás 20:30 horas, na Galería Sargadelos (Rúa Principal, 65) de Boiro, a Asociación Cultural Barbantia, La Voz de Galicia, Editorial Galaxia a propia Galería Sargadelos organizan a presentación da última novela de Xavier Alcalá, Verde oliva, publicada en Galaxia e o número 78 do suplemento cultural A Voz de Barbantia. No acto estarán presentes, xunto ao autor, Víctor Freixanes, María Xesús Blanco e Xerardo Agrafoxo.
