Artigo
en Tempo de lecer Ourense:
“(…) Na súa intervención, Xosé Manuel Eyré, por facer una comparativa cos traballos anteriores de Manuel Portas, citou Faneca Brava, “polo feito de que tenta e busca a necesidade de lembrar, de ter memoria e de progresar”. Resaltou que Lourenço, xograr “trata unha época pouco abordada na literatura galega e que consegue mititficar uns séculos da nosa historia. Ademais, auguroulle unha importante repercusión, sobre todo no ámbito educativo, onde segundo o propio Eyré poderá ser lido como libro de cabeceira dunha época.
A lectura de Lourenço, Xograr divídese en dous libros. No libro un céntrase na figura de Lourenço, un humilde axudante dun ferreiro que busca progresar. E un segundo libro no que son protagonistas diferentes personaxes. Ademais, cada un deles céntrase nunha viaxe: O primeiro a Compostela e o segundo a Toledo.
E con estas pinceladas para situar o libro, Manuel Portas tomou a palabra para comenzar recoñecendo que “desfrutei escribindo este libro”. Un libro que escribiu movido, por unha banda, pola motivación persoal que xurdiu froito dun estudo de cando estudaba Filoloxía e que fixo que chegase ata a figura de Lourenço, “un xograr do que pouco se sabe pero cunha grande virtude. E un inconformista, é con máis mérito tendo en conta de que falamos da época medieval e dos estamentos onde era moi difícil que un axudante de ferreiro chegase a trobador, o trobador máis famoso da literatura galego portuguesa”.
Da figura de Lourenço “sabemos moito polas numerosas cantigas nas que aparece. Acompañaba a un nobre vido a menos, Xoán García, e era, sen dúbida un bo poeta. Esto sábemolo porque todos querían ‘penzoar’ (regueifar) con el, co cal, algo de bo había de ter…”, comenta Manuel Portas. E todo elo nunha época na que a guerra “é literatura en si mesma, sen necesidade de inventar nada, con asaltos a castelos, batallas, cruces de historias…” (…)”
Arquivos da etiqueta: Tempo de Lecer Ourense
Transición, de Pablo Fernández Barba, gaña o XVI Premio Risco de Creación Literaria
Desde
Tempo de Lecer:
“A obra Transición, de Pablo Fernández Barba, resultou gañadora do XVI Premio Risco de Creación Literaria, organizado polo Concello de Ourense desde a súa área de Cultura e a Fundación Vicente Risco en colaboración coa Editorial Sotelo Blanco. O fallo produciuse o sábado 21 de novembro coa reunión do xurado no Liceo de Ourense.
A decisión recaeu sobre os seguintes membros do xurado: Rubén Eyré, gañador da pasada edición, Antón G. Blanco, profesor de lingua e literatura, María Garrido, profesora de lingua e literatura, Serafín Alonso Pintos, profesor de lingua e literatura, Armando Requeixo Cuba, escritor e crítico literario en representación da editorial Sotelo Blanco, e Luís Martínez-Risco, en representación da Fundación Vicente Risco, como secretario do certame. (…)
A obra gañadora é premiada con 6.000€ e a publicación de 150 exemplares do libro.”
Entrevistas sobre Morena, perigosa e románica, de Pedro Feijóo
Desde
o Galicia por Diante, da Radio Galega:
“O escritor vigués preséntanos o seu novo libro, Morena, perigosa e románica. A entrevista completa pode escoitarse aquí.”
E entrevista en Tempo de Lecer.
Entrevista a Alfredo Conde en Tempo de Lecer Ourense
Entrevista
en Tempo de Lecer a Alfredo Conde:
“(…) – Tempo de Lecer Ourense (TLO): Chovida do ceo é o seu último traballo. Que se vai atopar nel o lector?
– Alfredo Conde (AC): Unha historia de policías coa que por veces te podes rir, por veces preocupar, verte obrigado a pensar nalgunhas outras, e preguntarte durante trescentas e pico páxinas quen centellas mataría á muller que apareceu espida e morta na praza compostelá da Quintana de Mortos, ó pe mesmo da catedral.
– TLO: O libro podería enmarcarse en novela negra, pero ten tocado outros xéneros e estilos. Hai algún no que se sinta máis cómodo?
– AC: Eu son escritor de novelas e un escritor de novelas ten que se desenvolver en todos os xeneros posibles se non quere ser só escritor de novelas de xénero e sentirse amputado na súa capacidade narrativa.
– TLO: En que atopa a inspiración á hora de crear?
– AC: Na experiencia propia e allea. Isto é, na experiencia do vivido, do lido, do escoitado ou do soñado, collidas todas elas polos pelos e pese a que a ocasión adoitan pintala calva, axúntanse ben, póñense a enfriar un pouco e logo déixase que quen ferva sexa a cabeza… De tal cocktail sae a novela. (…)”
Elena Gallego: “O labor que fai Marta Vilas na miña novela achégase bastante á realidade que se vive na redacción dalgúns medios galegos”
Entrevista
de Raquel Feijoo a Elena Gallego en Tempo de Lecer Ourense, desde Xerais:
“(…) – Tempo de Lecer (TdL): “O primeiro cadáver apareceu aboiando nas augas calmas da ría…” Con este comezo, que podemos esperar de Sete Caveiras?
– Elena Gallego (EG): Unha novela trepidante, chea de acción. Esa primeira frase é unha declaración de intencións. Con Sete Caveiras eu quería “apostar forte” dende a primeira liña de texto. (…)
– TdL: Hai algo de Elena Gallego en Marta Vilas, ou ó revés?
– EG: É moi difícil escribir unha novela sen aportarlle algo da túa personalidade e vivencias, pero Elena Gallego e Marta Vilas son dúas mulleres xornalistas moi diferentes. Eu nunca traballei na sección de sucesos, coma ela, e non quero nin imaxinarme no seu lugar. Pero apetecíame escribir unha novela negra e darlle protagonismo a unha muller, e aínda por riba xornalista. Abofé que xa ían sendo horas. (…)
– TdL: É vostede unha escritora coñecida e recoñecida pola saga fantástica Dragal, coa que conseguiu o cariño e a complicidade do público xuvenil -e tamén do que xa non o é tanto-. Por que decidiu dar o salto á novela negra? Foi un paso difícil? En que tivo que cambiar a súa rutina de traballo para lle dar forma a esta novela?
– EG: Despois de varios anos convivindo cos personaxes de Dragal, necesitaba facer unha paréntese no meu universo literario e crear algo diferente. Sempre me gustaron as novelas de misterio, así que me propuxen o reto de emular un dos grandes clásicos de Agatha Cristie. Foi un gran reto, ademais cun importante traballo de documentación, mais coido que o resultado ben paga a pena. (…)”
Manuel Veiga: “O bo escritor é aquel que, como o bo cociñeiro, sabe mesturar o conxunto nas doses adecuadas”
Entrevista 
a Manuel Veiga en Tempo de lecer Ourense:
“(…) – Tempo de lecer Ourense (TlO): Presenta na Livraría Torga a novela titulada: Os xornalístas utópicos. Que nos pode contar desta obra -en canto ao seu argumento, personaxes…-?
– Manuel Veiga (MV): É un libro que comeza en 1977, coincidindo coas primeiras eleccións democráticas e remata no 2007-2008, ao pe da crise. Ten diversos escenarios: Madrid, Vigo, Monforte, un pequeno concello de Ourense, San Francisco, Porto. E ten un personaxe central, Obdulio Somoza, que é xornalista. Pódese dicir que se trata dunha autobiografía cunha parte imaxinada, incluso se podería dicir que é a memoria dunha xeración, e, por último, é unha sorte de historia dos últimos trinta anos. Isto último quizais resulta moi oportuno agora que parece que a crise nos está facendo entrar nunha nova fase. (…)
– TlO: Ademais de escritor, vostede é tamén xornalista. Aplica tamén este concepto ao seu traballo e/ou maneira de ver o mundo?
– MV: A túa profesión sempre determina en gran medida a túa forma de ser e de pensar, queiras ou non. Tamén son sociólogo de formación e iso tamén inflúe. Aínda que quixese disimulalo non podería. A novela, trate do que trate, sempre deixa transparentar o carácter e a formación do autor. É algo parecido a un confesionario. O xornalista é un observador e o novelista necesita observar moito, aínda que non tanto en extensión como en profundidade. Tamén é importante a claridade á hora de escribir. O xornalista necesita ser claro e preciso. Eu cando escribo novelas tamén procuro ser claro e preciso e penso que o lector o agradece. A literatura é a arte do concreto. Se te pos abstracto fas filosofía e ademais corres o risco de aburrir. (…)”
Crónica da presentación en Vento do Sul (Ourense) de As vidas de Nito, de Xabier Paz
Desde
Tempo de Lecer Ourense:
“(…) A Editorial Xerais presentou o xoves 26 de xuño en Ourense o seu último lanzamento editorial: As vidas de Nito, de Xabier Paz. O acto tivo lugar na Livraría Torga e contou coas intervencións do autor da obra e de Manuel Bragado, director de Xerais. Segundo explicou Manuel Bragado, As vidas de Nito “é unha novela escrita cun enorme poder evocativo e cunha vontade estilística arrebatadora”. O libro conta a historia de Casiano Cendán Rocha, un home de idade que vive nunha residencia e que fai memoria da súa vida a través das conversas coa súa neta Aldara, que remexe nel os sedimentos máis íntimos. Canto importa o corpo? Que lle sucede a un neno que non medra como é debido?
Para Casiano, durante a infancia e a puberdade, o seu corpo foi fonte de desacougo e estrañeza. Logo, xa adulto, a súa paixón por África converteuse no referente dunha existencia chea e dorida. As visitas da súa neta actúan como o catalizador de inesperados procesos íntimos. Casiano debulla recordos para compoñer a esquecida historia da súa nenez e puberdade. Desde a chegada da Coca-Cola até a traizón da Transición, é retratada unha época que case todos queren esquecer. Na lembranza desfilarán as angueiras de Nito, un neno de anómalo e lento medrar, a súa perplexidade ante a rareza, a dor da diferenza, a educación relixiosa, a perda da inocencia, o asalto da sexualidade… Aldara recibe estrañada as disertacións do avó, visita tras visita, desde a historia de Papá Noel até a termodinámica da vida, desde a literatura até as vantaxes da morte. Segundo Manuel Bragado, “unha desolada lucidez, non exenta de humor, percorre o texto desta novela na voz do narrador”. (…)”
Francisco X. Fernández Naval: “A miña novela procura un diálogo entre o íntimo e local e o universal”
Entrevista 
a Francisco X. Fernández Naval en Tempo de Lecer Ourense:
“(…) – Tempo de Lecer Ourense (TLO): A súa última novela titúlase A noite branca. Que nos pode contar deste libro?
– Francisco X. Fernández Naval (FXFN): Conta unha historia que sucede ao longo de case un século, entre a ribeira do Miño, Ponte Canedo, a Habana da emigración e a fronte do leste durante a II Guerra Mundial. É un texto que procura unha sorte de diálogo entre o íntimo e local e o universal, sabendo que a fronteira entre estes termos é difusa, de maneira que o local case sempre e universal e viceversa. (…)
– TLO: Como definiría esta novela?
– FXFN: Pois supoño que é unha novela histórica-contemporánea, xa que un dos fíos chega ata o ano 2007. Penso tamén que conta unha historia nunca antes abordada pola literatura galega, malia que na fronte do leste loitaron do lado alemán arredor de 3.000 galegos. Tamén me ilusionou a posibilidade de recuperar espazo e personaxes da miña primeira novela, O bosque das antas. (…)
– TLO: Que importancia ou que peso ten esta nova obra na súa biografía?
– FXFN: Para ben ou para mal é o proxecto máis importante ao que me enfrontei nunca e iso o digo dende varios puntos de vista: literario, investigador, vital, de esforzo e horas de traballo, pero tamén por ter que escribir, sen xulgar, nunha linguaxe que me é allea, como é o discurso máis duro da Falanxe ou do nazismo. Prepareime e adestrei antes, xa que algunhas cousas que están na novela foron probadas no último libro de relatos Para seguir bailando.”
Elena Gallego: “Dragal é unha novela de aventuras con elementos fantásticos e históricos galegos”
Entrevista 
a Elena Gallego en Tempo de lecer Ourense:
“(…) – Tempo de lecer Ourense (TLO): Como xorde a idea de escribir sobre dragóns? Cales foron as súas fontes de inspiración?
– Elena Gallego (EG): O meu fillo Adrián, que daquela contaba con 15 anos, tiña o seu cuarto ateigado de dragóns e só lía literatura fantástica. Quixen demostrarlle que en Galicia, con base nas nosas tradicións e utilizando a nosa lingua, podemos crear fantásticas historias (tan boas, cando menos, como outras referencias de autores internacionais que ateigan os andeis das nosas librarías). O resultado foi Dragal. (…)
– TLO: Que valores lle gustaría transmitir coa súa obra? Hai algunha intencionalidade didáctica de cara ao lector?
– EG: Dragal é unha novela de aventuras e, a partir de aí, o universo dragaliano foise enchendo de valores engadidos. A historia de Galicia, as nosas tradicións… Eu quería que o meu fillo as descubrise e valorase, que soubese que hai “algo máis” que toda esa “cultura” que os nosos rapaces absorben cada día a través da pantalla. Tamén o valor da amizade e da lealdade están moi presentes ao longo das tres novelas.
– TLO: A que tipo de público vai dirixida a triloxía?
– EG: Dragal ten varios niveis de lectura, tanto para rapaces como para adultos. Coido que é unha gran novela de aventuras, que nalgúns pasaxes está inspirada naquelas historias que a min me gustaba ler cando moza. Lembro autores como Enid Blyton (Os Cinco), Jules Verne (Viaxe ao centro da Terra) ou Emilio Salgari. Pero os maiores defensores da triloxía son os lectores adultos, que con Dragal redescubren a maxia da lectura e aspectos da nosa cultura que descoñecían.
– TLO: Na actualidade está xa a traballar na súa nova novela. Que nos pode adiantar?
– EG: A próxima novela xa está en mans do editor e, se todo vai ben, sairá do prelo na primavera. Despois de tres anos convivindo con dragóns quixen escribir algo diferente, así que será unha sorpresa para os meus lectores.”
Pedro Feijoo: “A finalidade desta novela é abrirnos de novo á nosa propia historia”
Entrevista
a Pedro Feijoo en Tempo de Lecer Ourense:
“Pedro Feijóo (Vigo, 1975) foi baixista dos grupos Los Feliz e Lamatumbá e o seu primeiro contacto co mundo da literatura foi no ano 1997, aínda que daquela dáballe ao ensaio. Agora, o músico e escritor vén de publicar a súa primeira novela, unha obra titulada Os fillos do mar e que está a ter unha moi boa aceptación entre o público. Falamos con Pedro Feijóo sobre este libro e sobre o seu protagonista, un arquitecto chamado Simón Varela ao que o seu autor define como “un personaxe entrañable, un valente despistado, un amante abandonado, unha persoa normal e corrente á que de verdade me gustaría atopar pola rúa para darlle a aperta que se merece”. Falamos tamén con el da trama e do lugar no que esta se desenvolve, Vigo, “unha cidade chea de historias por contar”. (…)”
