Vigo: videoconto especial LOST, de Soledad García Riveiro
Arquivos do autor: asociacionescritoras-es
A Coruña: presentación do número extra da revista reNOVA GALIza
Alfoz: entrega do premio do X Concurso Balbino e presentación de As donas da noite, de Lionel Rexes
A Coruña: recital de poesía de Víctor Hugo Díaz
Víctor Freixanes faise co premio Carlos Casares de xornalismo
Desde Cultura Galega:
“Víctor Fernández Freixanes, antigo presidente da Real Academia Galega, xornalista, editor e escritor, fíxose co Premio Carlos Casares de Xornalismo Literario, convocado polo concello de Xinzo de Limia e a Fundación Carlos Casares. O xurado premiou a Víctor F. Freixanes pola columna semanal en La Voz de Galicia chamada “Vento nas velas”, na que recoñece “a destreza do autor reflectida no estilo. Freixanes «mantén un ton sereno e unha visión positiva, achega claridade a episodios confusos e balancea con sabedoría o presente co pasado”. A decisión adoptouse por maioría. Freixanes publica a súa columna desde o ano 2001.”
Bases do XI Premio Antón Risco de Novela Curta
A Catapulta 25. Conversa de Samuel L. París con Noelia Gómez
Inés Mosquera Calvo: “O que eu pensaba cando escribín o poemario, ese ‘niño común’, é finalmente a liberación”
Entrevista de Sergio Casal a Inés Mosquera Calvo en Nós Diario (foto da autora, de Nós Diario):
“(…) – Nós Diario (ND): A ave é un poderoso símbolo de liberdade na literatura. Que significa para vostede falar a través da voz dunha bubela neste poemario?
– Inés Mosquera (IM): O propio título, que é Upupú, é a transcrición fonética do canto da Bubela, que é o paxaro que toma as páxinas do poemario. Quixen concibir este libro como un canto, como unha sorte de cartografía dunha voz en diferentes momentos vitais nos que vai transitando a dualidade entre a muller e o paxaro. Dábame moito xogo facer isto a través do canto dun paxaro e quixen escoller a bubela. Ademais, os paxariños levan formando parte da miña vida desde hai moito tempo como observadora da natureza que son ao criarme nun ambiente rural, aínda que agora viva nunha cidade.
– ND: O libro móvese entre a dor, a enfermidade ou a vergonza. Que parte de Upupú lle resultou máis complicada de escribir e cal máis liberadora?
– IM: No poemario fálase de dor, de cansazo, de doenza, de fastío… O proceso da escrita deste libro foi duro, pero ao mesmo tempo foi moi gratificante. Non creo que poida primar unha sensación sobre a outra, xa que as dúas son moi importantes. (…)”
Carlos Labraña presenta ‘O carteiro de Ximaraos’: “Hai que manter vínculos entre xeracións porque podemos aprender moito das persoas maiores”
Entrevista de Sergio Casal a Carlos Labraña en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Que o inspirou para crear a relación entre Xoán e o seu avó en O carteiro de Ximaraos?
– Carlos Labraña (CL): Esta é a miña obra máis persoal, porque hai moitos elementos autobiográficos nela. A obra vai da enfermidade de alzhéimer do avó de Xoán. No libro reflicto, por un lado, a enfermidade que tivo a miña nai e as diferentes fases da mesma e, por outro, a historia do meu pai, que traballaba en Correos en Cedeira (Ferrolterra). A conexión entre Xoán e seu avó é moi forte e reflicte un pouco a que tiña eu co meu pai.
– ND: Como traballa o tema da doenza e o coidado familiar nun texto teatral dirixido á mocidade?
– CL: Na miña escrita toco temas moi delicados porque penso que á rapazada se lle pode falar de todo, con moita sensibilidade e poesía, pero pódese falar de todo. Elas e eles son moito máis intelixentes do que poden pensar os adultos e son conscientes do que sucede ao seu arredor. Neste caso en concreto, introducín o tema e a figura da coidadora porque me parecía moi importante e, a día de hoxe, aínda recae nas familias, especialmente nas mulleres. (…)”
Henrique Dacosta: “A novela dáche unha maior liberdade, un maior desenvolvemento en todos os aspectos que o relato”
Entrevista de X. Fandiño a Henrique Dacosta en Diario de Ferrol:
“(…) – Diario de Ferrol (DF): Regresa á novela cinco anos despois de Illas a sotavento e faino cun thriller, un xénero no que xa se estreara anteriormente, mais non protagonizado por unha parella de policías. Cal é a orixe de Mortes con argumento?
– Henrique Dacosta (HD): No que respecta ao thriller, efectivamente, A Rota do Oeste tócao nunha certa medida. Pero é agora con Mortes con argumento que este volve estar presente como parte do xénero e, nomeadamente, como thriller policíaco. Esta novela xorde como un desafío, como unha necesidade de mergullarme nese ambiente que responde, á fin e ao cabo, a uns esquemas máis ou menos preconcibidos, tópicos mesmo, aínda que debo dicir que a ambientación e os temas que aquí se abordan pretenden profundar na nosa singularidade. A investigación non vai estar exenta do elemento socioeconómico, fala da nosa maneira de ser e, así mesmo, do risco de estar a perder a unha gran velocidade os nosos signos identitarios, de aí a importancia de remarcarse o mundo do megalitismo, da etnografía e o asunto antropolóxico, pois incídese no tema do arraigo.
– DF: Na historia hai varias tramas que conflúen arredor de dous asasinados nunha poboación pequena. Como foi o proceso de encaixe de todas elas?
– HD: Supoño que, como na gastronomía, é cuestión de ingredientes. Dunha parte estás a tocar o que é máis de raíz, máis de noso, aquilo que, en principio, parece que non ha de ser mudado, porque é o que está máis ligado ao noso ser, aínda que finalmente esteamos a ver que este principio comeza a fender. E, por outro lado, tócanse realidades absolutamente actuais (os parques eólicos, tanto terrestres como mariños e o estrago sistémico dos nosos montes, enténdase aquí coa infestación de eucaliptos), de modo que da combinación desa realidade identitaria e tei-muda que non quere desaparecer, que non se rende, ao lado desoutra “utilitarista” e baseada na falacia do ben común e da necesidade de sermos produtivos, aínda que os beneficiarios sexan empresas espurias e depredadoras é como nace esta historia que vai ligando as diferentes subtramas. (…)”
