Arquivo da categoría: Comunicados e manifestos

Discurso de Cesáreo Sánchez Iglesias na I Gala do Libro Galego

Publicado o por

“Amigas GalaDoLibroGalego2016e amigos autoridades das institucions políticas, sociais e culturais do noso país, a Gala do Libro Galego faise realidade hoxe como día de celebración do libro da cultura das letras galegas no marco de colaboración entre a Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega (AELG), a Asociación Galega de Editores (AGE) e a Federación de Librarías de Galicia.

No noso texto fundacional diciamos e dicimos hoxe que: Para os Escritores, Editores e Libreiros é un día de celebración e un día de reivindicación dun sector estratéxico deste país. Así está recoñecido na lei de decembro de 2006 do libro e a lectura de Galicia, aprobada por unanimidade polo Parlamento Galego. Nesta lei, o libro é recoñecido na súa dimensión de ben cultural, económico e social, e debe desenvolver o carácter estratéxico das letras galegas, entre outras achegas, polo seu papel fulcral na normalización cultura e social do noso idioma. Isto está na lei, mais non aínda na realidade.

É esta realidade a que queremos axudar a mudar. Escritores, Editores e Libreiros creamos unha mesa estábel de traballo para a posta en común de propostas, coa intención de facer actividades de defensa do libro galego e das letras galegas no seu conxunto.

Precisamos o desenvolvemento dunha industria editorial forte que reflicta a biodiversidade do sistema literario galego, duns escritores que sexan recoñecidos socialmente no seu papel de creadores dunha obra onde a ética convive e habita a beleza da cultura galega. Precisamos un plan de apoio á rede de librarías por todo o país que dea visibilidade ao libro galego e sexa lugar privilexiado para a creación de lectores. Sen esquecermos a todos os mediadores que conflúen no ciclo de vida do libro e as letras galegas, bibliotecas, e centros de ensino, animadores e centros socioculturais entre outros.

Para poder conseguir estes fins precisamos da recuperación da Consellaría de Cultura co necesario peso político e orzamentario; cunha Dirección Xeral do Libro, Arquivos e Bibliotecas e da implicación real da Consellaría de Industria, con orzamento específico para o libro Galego, cun programa de potenciación do comercio exterior para o libro.

Precisamos da creación do Instituto Rosalía de Castro de promoción da cultura galega na Galiza e no exterior; da existencia de plans anuais de lectura.

É inaprazábel converter a defensa das librarías nun asunto de Estado para poder defender o libro como produto de excepcionalidade cultural.

Precisamos dunha maior dotación orzamentaria para o desenvolvemento dun sistema de adquisición de novidades editoriais galegas, coa creación dunha liña específica de axudas para a edición de grandes proxectos editoriais e obras de interese galego.

Agardamos que os medios de comunicación de titularidade pública estexan implicados en dar visibilidade á cultura galega e ao libro en Galego en concreto en horarios de máxima audiencia.

Sumar esforzos, significa dar visibilidade a un dos sectores culturais, sociais e económicos máis importantes e dinámicos da Galiza.

Os escritores e escritoras damos os contidos culturais ás diversas industrias do noso país, mais somos tamén moito máis: procuramos a inculturación de todo traballo humano sobre esta terra, facemos dela un ser vivo cunha identidade colectiva propia, imborrábel. Da mao das nosas editoriais e máis do tecido das librarías levamos a todo o corpo social o libro, a seiva nutricia da nosa cultura. É a nosa responsabilidade a de crear lectores e lectoras con capacidade crítica.

Cal é a dimensión que queremos que teñan estes premios que hoxe celebramos por vez primeira? A de engadir a necesaria visibilidade social que precisa o noso sistema literario nos seus escritores, editoriais e librarías premiados; tamén a carga simbólica de ser unha celebración feita por todo o sector como forma se reivindicar nun tempo de sobredimensionamento de certa cultura da imaxe, do efémero e veloz, do curto prazo, nun tempo de apagamento da cultura da palabra, no que parece que o libro está en desvantaxe por ter a calidade da interrogación do presente e de dar respostas ás necesidades humanas do medio e longo prazo.

Este ano, 2016, toda Galiza está a celebrar a un poeta, Manuel María, mais sobre todo está a celebrar ao galego que tivo sempre como norte esta Terra e as mulleres e homes desta Terra. Soñando sempre unha lingua, orgullosa de seu na voz das nenas e dos nenos.

Este ano celebrase tamén o centenario das Irmandades da Fala. As que colocaron a Galiza como centro de decisión e suxeito do propio devir e á cultura galega como alma dinamizadora do seu ser social. Eles foron visionarios ao lle dar un valor fulcral ao seu labor editorial, como forma de vertebrar unha cultura. Eles foron escritores, e foron editores de libros e prensa. Lendo os textos dos homes e mulleres das irmandades da fala sobre os problemas da cultura do seu tempo, resultan dolorosamente actuais, mais alentadores eles no ánimo que demostraron nesta angueira que era a súa e é a nosa. Grazas a elas e eles estamos hoxe aquí. Somos o camiño que vén do pensamento, da palabra, das arelas das xentes das irmandades e queremos ser legatarios desta herdanza.

O libro é un lugar para a memoria que transgrede o tempo, un espello, un Mestre, co que crear e recrear o mundo que fomos capaces de fundar.

O libro toma unha nova dimensión, neste tempo dunha perversa sobreinformación, que sepulta a capacidade de comprensión e que leva a banalizar as causas dos problemas que traen a dor ao ser humano e que banaliza entre delas, a emigración nas súas máis sutís formas que arrinca á xente da súa terra coma árbores, en palabras de Juan Gelman, e anulan a capacidade dos pobos para determinar o seu futuro.

Somos unha das máis antigas culturas da Europa e querémola na altura ética e solidaria que a soñaron, Rosalía, e Pasolini, Víctor Casas e Virginia Woolf, Maruxa Mallo e Pere Gimferrer, somos un dos pobos que a axudamos a construír cando viñeron a se ollar no espello do serán de Compostela porque previamente tiñamos construído unha inmensa tradición.

Parafraseando ao noso Escritor Galego Universal:
“A Lingua determina en parte o que un escrebe mais é a tradición literaria de cada lingua a que ven ter un peso enorme”. Afortunados os que temos unha tradición como a Nosa. É esa tradición a que nos dá, en palabras de Otero Pedraio, a Conciencia que vive na zona íntima intraducible e libre do pobo galego. A que nos dotou e dota da conciencia de sermos e crear, aquilo que nos dá a capacidade de dialogar con outras culturas enriquecéndonos, sen sermos asimilados, que dicía Don Ramón Otero Pedraio no seu Ensaio Histórico sobre a Cultura Galega.

Este ciclo vital de comunicación entre escritor, editor, libreiro e lector non só achega calidade democrática á sociedade á que pertencemos, sobre todo posibilita o coñecemento do ser colectivo que somos, é dicir, existe ese ser colectivo chamado Galiza porque existen editores, libreiros e escritores que fixeron e fan nacer a palabra nova. Cos nosos libros arrincarémoslle á dura pedra da realidade algunha faísca de verdade.

Artesáns da palabra, orfebres do idioma, comprometémonos coa tarefa de convertelo nunha lingua de ouro, como acuñara Pondal. Compartimos con Pere Gimferrer a tarefa de conquistar para a nosa lingua e a nosa literatura territorios aínda non explorados, como así ten feito o noso poeta coa Lingua e a literatura catalá.

Editores coma Ánxel Casal ou Álvarez Blazquez que ao publicar crearon e recrearon mundos. Libreiros coma Antón Patiño Regueira, ou Manuel María e Saleta que nos axudaron a atravesar, tantas, e tan longuísimas, noites de pedra, creando lugares de comunicación entre o texto escrito e editado co lector. Eles e elas fundaron librarías como ágora de civilidade ou íntima praza pública.

E antes de lle dar paso ás e aos protagonistas esta noite, permitídeme unha lembranza fraterna para os que partiron e fican humildes na sua obra.
O escritor Xosé Fernández Ferreiro que hoxe é esparexido orballo na Horta da súa casa natal en Nogueira de Ramuín. O escritor e teólogo Xosé Chao Rego, que pensou para nós esta Terra como lugar da solidaria irmandade, como o sempre paraíso. Na súa Gres natal Xosé Neira Vilas xace xa en matrimonio eterno con Anisia Miranda, a escoitar soñador o merlo, o paporroibo, nalgún marmeleiro en flor. No mar de Vigo, María do Carme Kruckenberg, vogando de alma elegante, seguirá a tecer un tempo Novo para a tenrura. O xornalista e escritor Ramón Lugrís Pérez, que seguirá a percorrer, dende o seu Ferrol natal, a Europa, para nos dar noticia de todo lugar onde os dereitos deixaron de ser humanos. En Moaña, o Libreiro Benxamín Riobó, para sempre na súa inacabada xuventude partiu a camiñar os areais do alén onde sempre hai unha libraría onde se acoller e nos acariñar a alma.

Entre todos e todas alimentaron o que somos e o que soñamos ser.

Sede benvidas e Benvidos a este acto de amor ao libro Galego, ás librarías, a este acto de reivindicación da escrita en Lingua GALEGA como ferramenta de íntimo coñecemento, de afirmación do ser colectivo que somos e do que nos orgullamos e que se chama Galiza.

Cesareo Sánchez Iglesias
En representación da AELG, AGE e a FLG.”

O idioma é a vida. Manifesto do 17 de maio

Publicado o por

Cartaz_O_idioma_e_a_vida_A3-724x1024Desde Queremos Galego:

“O idioma é a vida.

A lingua é a maior creación colectiva dun pobo, a expresión máis clara da súa existencia e vontade de se desenvolver. A normalidade plena da lingua propia evidencia o desenvolvemento e a prosperidade do pobo que a fala.

Neste 2016 fanse cen anos da creación das Irmandades da Fala, cen anos de reivindicación da normalización para a lingua galega, de desenvolvemento de todas as capacidades do pobo galego co noso idioma como mellor mostra do que somos e do que queremos ser.

Todos os avances para a lingua galega, por mínimos que fosen, foron conquistas sociais e democráticas como demostraron a Irmandades da Fala ou hai 50 anos o profesor Carvalho Calero incorporando o galego, en condicións moi precarias, ao ensino universitario.

Nos últimos anos o goberno do Partido Popular na Xunta, que ten a obriga legal de promover e defender a lingua galega, foi o principal promotor do retroceso do noso idioma. As consecuencias son perfectamente observábeis nos datos estatísticos, na reducida ou nula presenza do galego na xustiza, administración e servizos públicos; na desaparición das aulas de Educación infantil como antesala do proceso de extranxeirización da lingua galega no seu propio país, xunto co veto ao seu uso nas aulas en materias da área científico-técnica, ou no obxectivo de redución a 1/3 a súa presenza no ensino que establece o decretazo contra o galego 79/2010; na exclusión do galego de grande parte dos sectores económicos e na discriminación consentida a galego-falantes en servizos de atención á clientela por parte de empresas que ademais de prestaren servizos en Galiza, extraen grande parte dos seus recursos.

Esta situación foi denunciada publicamente mesmo ante a comunidade internacional, e foi motivo dun apercibimento grave por parte do Comité de expertos do Consello de Europa para a Carta Europea das Lingua ao gobernos da Xunta e estatal.

A aprobación da Lei de normalización lingüística en 1983, sucedérona outros avances, mesmo acordos aparentemente asumidos por todas as forzas políticas (paralizados ou vulnerados polos gobernos do Partido Popular), como o Plan xeral de normalización da lingua galega de 2004 ou recentemente a Declaración de unidade a prol da normalización da lingua galega que impulsou en xullo do 2015 a Mesa pola Normalización lingüística. Malia os incumprimentos reiterados, todos estes pasos foron o resultado da acción da sociedade galega, case sempre en solitario, a favor da súa lingua.

Porén, sentenzas como a recente do TSXG contra a ordenanza de uso do galego en Lugo, someten a escasa lexislación favorábel ao galego a unha interpretación abertamente contraria a todos os acordos conseguidos pola mobilización da sociedade en democracia. Utilizan as poucas ferramentas que temos para negaren a existencia do idioma galego por si mesmo como lingua propia e plenamente oficial en Galiza, sen subordinacións, sen límites, en condicións de mínima igualdade.

Fronte as 500 disposicións disposicións legais que amparan e mesmo obrigan ao uso do español, as poucas que permiten a utilización do galego son utilizadas por sentenzas como a do TSXG para atacar calquera tentativa normalizadora. Por isto, ademais de políticas activas que sitúen o galego en todos os espazos da vida cotiá onde está excluída, precisamos mudanzas lexislativas que garantan o dereito a vivir en galego e eviten a utilización do poder xudicial para negarnos o dereito e a liberdade de vivirmos sempre en galego.

O idioma é a vida, di o verso de Manuel María, poeta e activista da lingua, e como a vida dános a forza, o amor, a unidade que mostramos na manifestación de vida e vontade de vivirmos que é o 17 de maio. “O idioma é a patria/a esencia máis nosa,/ a creación común/ máis grande e poderosa””

A Sega: III Día das Galegas nas Letras: ‘Je suis…’

Publicado o por

JE SUIS…

Manifesto d’A Sega para a celebración do
III DÍA DAS GALEGAS NAS LETRAS

ParaMaría Xosé Queizán o patriarcado as treboadas teñen nome de muller. Ao patriarcado dálle medo o vento, a choiva e os eventos da terra e do mar. Mais nosoutras gardamos no noso seo un trebón, unha forza da natureza, pero totalmente racional. Un trebón que nos pensou para podernos logo repensar. Unha voz que non admite xustillos, que os habitou e os rachou todos, incluídos os máis duros.

Se algunha de nós pode sentir a violencia do privado que os homes da cultura levan ao espazo público é ela. Os silencios, as exclusións, as insinuacións e as infamias que ela encheu de luz cunha voz firme e controvertido, total e iconoclasta. Case todos os séculos foron algo escuros para ela porque a sombra patriarcal non acepta francotiradoras. Mais nosoutras si.

Nosoutras habémonos deixar arrastrar pola forza dos ventos, caer nas catástrofes que ela crea e nas redencións marabillosas que nos outorga para sementar e multiplicar a súa obra inmensa e vizosa. Aprendemos dela, que devolve cada agravio cunha palabra certeira, cunha reflexión, cunha obra universal porque nada do que acontece lle é indiferente. Ela devolve cada agravio cunha palmada, co ritmo dun rap, cun baile e cunha festa.

Antes de que fósemos modernas e falásemos do queer ela xa escribira vidas trans, lésbicas, fóra de ningún canon. Antes da reflexión sobre as reescritas ela regresara a Antígona, a Medea. Antes das intertextualidades ela puxera a orella no buraco para escoitar falas doutros lugares. Catou moitas bandeiras pero só para pasalas -con perdón- polo seu soberano cu e seguir sendo irreverentemente quen ela é.

Nun momento no que as bandeiras, a egalitè-libertè-fraternitè, as nacións e os estados se usan adoito para calquera cousa menos para acabar co patriarcado, nosoutras, coma ela, facemos do noso cu un pandeiro e subvertemos o aberrante JE SUIS pola causa das mulleres. Porque se temos que ser alguén, seremos MARÍA XOSÉ QUEIZÁN ou non seremos ninguén.

Manifesto Dramaturga: Mudarmos a historia! Asaltarmos o escenario!

Publicado o por

Manifesto Dramaturga

“VítimaDramaturga dun argumento tan pobre que mesmo ousa desafiar de maneira groseira as leis da física, a dramaturxia galega nin se crea nin se transforma: destrúese.
Desde hai xa demasiado tempo, asistimos con indolencia á representación dunha posta en escena de moi baixa calidade: o riscado masivo da escrita dramática, o borrado sistemático das voces de noso abocadas, polas borrallas dun sistema deficiente e malintencionado, á condena do silencio.
Este argumento ten as súas personaxes, as súas accións e inaccións concretas e, como non, os seus conflitos. Por un lado, temos a maioría das compañías de teatro galegas a lles prestar máis atención ás novas voces procedentes do resto do Estado español que á autoría galega. Ao seu carón, as compañías de recente creación optan por linguaxes posdramáticas e creacións colectivas e visuais sen acolleren no proxecto a función da dramaturga, coma se non existise ese perfil profesional, ou como se as novas voces que se dedican á dramaturxia lles fosen impor unha linguaxe caduca e non contemporánea. Cando se decantaren por unha dramaturxia textual, a escolla dun texto por parte destas compañías privilexia, as máis das veces, as literaturas foráneas.
Hai tamén unha trama secundaria que axuda a completar, neste caso, a cacofonía do conxunto. É, como veremos, a trama que se encarga de airear os asuntos dunha maneira máis humorística. Como xénero literario, a literatura dramática galega soporta a súa condición de terra de ninguén. Minimizada polos estudos académicos ante o dinamismo crítico que presentan a poesía ou a narrativa, considerada polo eido editorial máis como unha obriga institucional que como unha aposta comprometida. O teatro galego non se le porque non se publica e non se publica porque non se le. O resultado desta destrución é unha falacia absurda: o teatro galego non existe.
Temos, asemade, o antagonismo daquelas personaxes que se supuñan amigas protectoras. As institucións públicas quitan os ollos, traizoan o destino e devoran a súa prole. Fano coas mentiras da mala política e ignorando o clamor do coro. E a traxedia devén en farsa.
Mais podemos aproveitar o entreacto para ir ao ambigú a tomarlle unha, á porta a botar un pito ou simplemente ao baño, e se remexermos entre os risos hipócritas, as cinzas mortas e as mentiras fedorentas, atoparemos unha certeza motivadora: estamos no momento máis luminoso da dramaturxia galega de toda a súa historia. E dicímolo desde a convicción que nos dá a realidade, asentada nun número de autoras activas nunca superado e na variedade e orixinalidade de formas e temáticas. Nin nos tempos das Irmandades da Fala, nin nos da xeración Abrente foron tantas as voces a se expresaren desde e para o teatro, nin foron tantas as persoas con mancheas de folios nas gabetas e centos de arquivos nos discos ríxidos, nin con certeza foron tantas as dificultades ás que estas voces teñen que lles facer fronte para se encontraren cun público que xa leva demasiado tempo a agardar por elas. Decatarémonos entón, xusto antes de voltar á nosa cómoda butaca, de que a literatura dramática galega, estranxeira na súa patria, hoxe máis que nunca, precisa un pulo sincero e esperanzado. A dramaturxia galega contemporánea precisa, hoxe máis que nunca como en tantas outras cousas, unha reestruturación radical do sistema que lle permita regresar do exilio en que leva anos esquecida.
Por mor e contra todo isto é polo que DRAMATURGA se levanta do asento. E non o fai para aplaudir, senón para interromper a función cun berro. Sigue lendo →

O Teatro é a arte sublime. Manifesto da ESAD de Galicia no Día Mundial do Teatro. 27 de marzo de 2016.

Publicado o por

Recollemos12809708_983609908390449_2745907594720798990_n o texto do manifesto emitido pola ESAD de Galicia.

“Desde a ESAD DE GALICIA queremos reivindicar un teatro de calidade e con denominación de orixe protexida!
Queremos reivindicar o teatro como servizo público.
Queremos reivindicar o teatro como profesión necesaria nunha sociedade civilizada e xusta.
Por tanto, defendemos a importancia dunha formación regulada, nunha escola pública cos recursos necesarios para desenvolver ao máximo as potencialidades desta arte.
Defendemos os criterios humanísticos e artísticos, por riba dos criterios cuantitativos e mercantís.
A ESAD DE GALICIA quere sumarse ás reivindicacións das asociacións sectoriais do teatro galego para reivindicar a arte das artes, a arte máis sublime de todas as artes: o teatro.
Propoño unha demostración brincadeira de por que o teatro é a arte máis sublime de todas as artes, máis que a literatura, máis que a pintura, máis que a escultura, máis que a música, máis que o cinema… Éo porque o teatro, ademais de empregar a literatura, a pintura, a música…, sitúa como obxecto artístico a persoa, co corpo, o movemento, a voz, as luces e as sombras do humano en movemento, de maneira más literal ou máis metafórica, enriba do palco.
O teatro suscita emocións igual que o deporte rei, o fútbol, pero, ademais, move pensamentos. O teatro pode contar historias e abordar mitos, igual que a novela ou o cinema, pero faino desde a síntese explosiva da vivencia empática en directo. O teatro pode xerar poesía enriba da escena, cunha alta dose de polisemia ou incluso, alén da semántica, poñer diante ou entre nós o inefable, o inenarrable. O teatro pode xerar cadros pictóricos dinámicos e animar volumes escultóricos cun magnetismo sen igual.
É certo que a boa literatura esperta en nós imaxes e prodúcenos unha vivencia enriquecedora, non obstante o teatro é, en si mesmo, experiencia e vivencia sublimadas.
O teatro é danza e música, no teatro aválanse pensamentos e emocións. Pero, ademais, actívase esoutra comunicación alén do racional, esoutra química na que pesan os valores intuitivos da percepción directa e interactiva, esoutra comunicación na que as miradas e os corpos, coas súas texturas enerxéticas, cos seus temperamentos, entran en relación.
Celebramos o teatro, porque o teatro é a celebración do humano, na súa dimensión máis lúdica, política, filosófica e artística.

Afonso Becerra de Becerreá“

As entidades de creadores e creadoras constitúen a plataforma Seguir creando

Publicado o por

(A Coruña, 22 de xaneiro de 2016). Hoxe constituíuse a plataforma Seguir creando, coa reivindicación de que calquera profesional da creación poida seguir creando de forma remunerada despois da súa xubilación sen deixar de percibir unha pensión á que contribuíron durante a súa vida activa, algo que a lei prohibe desde o ano 2013.

CEDRO, SGAE, ACE, VEGAP e a AELC –entre outros– reuníronse esta mañá na sede da SGAE en Madrid para constituír a plataforma.  Estas organizacións consideran que esta medida é inxusta e está a causar “graves prexuízos” á cultura porque se nos está privando do talento dos creadores-as con máis experiencia. O obxectivo é equiparar a lexislación española á doutros países da Unión Europea, nos que xubilación e creación son actividades compatibles ao entender que a súa achega contribúe a enriquecer o acervo cultural dunha sociedade.

FOLLA DE RUTA

Na reunión fixouse tamén a folla de ruta para este 2016. As accións que levarán a cabo implican sumar outros sectores afectados, realizar actos públicos reivindicativos e manter encontros cos representantes dos principais partidos políticos para dar a coñecer as súas reivindicacións, principalmente.

Entre as medidas que se solicitará aos diversos interlocutores estarán, por orde de prioridade:

  1. Suspensión das inspeccións xa abertas e paralizar os actuais procesos postos en marcha polo Goberno contra algúns autores (escritores como Antonio Gamoneda, Javier Reverte ou José Manuel Caballero Bonald están afectados directamente por esta medida).
  2. Modificar a actual lexislación que regula a materia (RDL 5/2013, Regulamento IRPF, etc).
  3. Deseño dunha nova normativa máis ambiciosa que recolla as necesidades especiais dos profesionais da creación, que teña en conta a especificidade do sector salvagardando os seus dereitos.
  4. Difusión en redes sociais coa etiqueta #seguircreando

Con esta liña de traballo, os creadores de Seguir creando perseguen que esa devolución que a sociedade lles outorga, tras seren eles quen achegaran tanto durante a súa vida activa, non se interrompa por cumprir unha idade. O obxectivo, por tanto, é permitir a quen desexe seguir enriquecendo o noso mundo coa súa creatividade que poida facelo de forma digna.

Ampliar información

Ler o MANIFESTO Polo dereito a seguir creando.

ENTIDADES ASINANTES

Visual Entidade de Xestión de Artistas Plásticos (VEGAP); Sociedade Xeral de Autores e Editores (SGAE); Asociación Colexial de Escritores de España (ACE); Plataforma en Defensa da Cultura; Centro Español de Dereitos Reprográficos (CEDRO); Federación de Músicos Asociados (FEMA); Foro de Asociacións de Guionistas de Audiovisual (FAGA); Asociación estatal de compositores para o audiovisual. (MUSIMAGEN); Asociación de Autores Literarios de Medios Audiovisuais (ALMA); Federación de Compañías de Danza (FECED); Xunta de Autores de Música (JAM); Asociación de Grupos de Música Antiga (GEMA); Associació d’Escriptors en llengua  catalá (AELC); Asociación de Autores Científico-Técnicos e Académicos (ACTA); Asociación de Tradutores, Correctores e Intérpretes de Lingua Vasca (EIZIE); Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG). Euskal Idazleen Elkartea (EIE).

A Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG) estivo representada por CEDRO (Centro Español de Derechos Reprográficos)

Apoio á continuidade do Premio de poesía Victoriano Taibo

Publicado o por

Comunicado da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG):
Apoio á continuidade do Premio de poesía “Victoriano Taibo”

“OAELG Logo 3-2015 Consello Directivo da AELG manifesta o seu apoio á continuidade do Premio de poesía Victoriano Taibo.

As escritoras e os escritores galegos recoñecemos nesta iniciativa do Instituto de Estudos Miñoranos, IEM, o esforzo por dar a coñecer e enxalzar a figura dun escritor galego inxustamente esquecido e que tan unido estivo á localidade en que o premio nace. Tamén queremos recoñecer a importante achega que un premio literario coma este significa para a nosa literatura, pois para alén de divulgar a figura de Taibo, achega novas obras e autoras e autores á casa literaria de noso, ampliando a súa extensión, diversidade e importancia, algo que coincide plenamente cos desexos do autor homenaxeado e que é obxectivo esencial desta Asociación.

A traxectoria do premio Victoriano Taibo converteuno nun dos certames poéticos de referencia no noso país, unha convocatoria que as e os poetas agardan con expectación. É, por tanto, imprescindíbel para o noso panorama cultural.

A nosa literatura, que é dicir a nosa lingua e a nosa cultura, non entende que as mudanzas políticas que emanan do exercicio da democracia poñan en risco o que é de todas e de todos. A nosa lingua, esa que en palabras de Taibo nos fai merecentes da nosa terra, é un patrimonio que debemos defender porque a todas e todos pertence. Así, este premio literario que quere provocar o uso da nosa lingua para construír con ela pracer, reflexión, arte.

Por iso, desde a AELG laiámonos das dificultades que este certame ten que pasar e facemos un chamamento ás institucións de Gondomar para que, non só apoien e garantan o futuro deste premio como até agora fixeron, senón que contribúan á súa ampliación e afianzamento.

Longa vida ao premio Victoriano Taibo.

10 de decembro de 2015

O Consello Directivo da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega”

A AELG súmase á “Declaración polo dereito a seguir creando”

Publicado o por

DECLARACIÓN POLO DEREITO A SEGUIR CREANDO

“Desde 2012, calquera profesional da creación maior de 65 anos que desexe continuar desenvolvendo a súa actividade ten dúas opcións:

a) Cobrar a súa pensión pero renunciando daquela a percibir unha retribución polos seus cursos, artigos, conferencias e aos dereitos de autor/a que a súa obra lle xere, se con iso supera en ingresos o Salario Mínimo Interprofesional (SMI) anual bruto;
b) Continuar achegando o seu coñecemento, froito da súa experiencia ao longo dos anos ou percibindo os dereitos de autor/a que lexitimamente lle corresponden, pero renunciando daquela á súa pensión contributiva e non contributiva.

A pesar das graves dificultades económicas que o sector creativo atravesou nos últimos anos no Estado, o Goberno penalizou e coutou a actividade creadora que a todos beneficia. As consecuencias da súa aplicación son claras:

  1. Un dano de proporcións incalculables ao desenvolvemento intelectual do Estado impedindo que os nosos autores poidan seguir achegando nunha etapa da súa vida na que o grao de madurez, experiencia e sabedoría pode ser destinado a mellorar unha sociedade cada vez máis necesitada de peso intelectual.
  2. Unha desprotección dos creadores, especialmente aqueles con menores rendas que non poden complementar as súas pensións non contributivas co froito do seu coñecemento.
  3. Un descenso da contribución á Facenda Pública. Se os creadores deixan de producir, tamén deixarán de contribuír ás arcas públicas.

Por todo iso, ESIXIMOS:

  1. A compatibilidade da percepción de pensións cos rendementos do traballo derivados da actividade creativa.
  2. O cesamento inmediato da campaña posta en marcha polo Ministerio de Emprego e Seguridade Social, que insta os afectados a que elixan entre continuar mantendo unha vida intelectualmente activa ou a súa pensión de xubilación.
  3. A apertura dun proceso de diálogo coas organizacións de autorais que permita atopar unha solución xusta para quen, ao finalizar a súa vida laboral activa, aínda queren achegar o seu talento ao acervo cultural e científico-técnico da nosa sociedade.
  4. Que en virtude dun proceso de reflexión e análise do sector, o novo Goberno que saia das urnas o 20 de decembro deseñe unha nova norma que permita compaxinar o desenvolvemento social e creativo cos dereitos sociais e laborais de todos.

Novembro de 2015″

Esta declaración está apoiada por estoutras entidades:

Visual Entidad de Gestión de Artistas Plásticos (VEGAP)
Sociedad General de Autores y Editores (SGAE)
Asociación Colegial de Escritores de España (ACE)
Plataforma en Defensa de la Cultura
Centro Español de Derechos Reprográficos (CEDRO)
Federación de Músicos Asociados (FEMA)
Foro de Asociaciones de Guionistas de Audiovisual (FAGA)
Asociación estatal de compositores para el audiovisual (MUSIMAGEN)
Asociación de Autores Literarios de Medios Audiovisuales (ALMA)
Federación de Compañías de Danza (FECED)
Junta de Autores de Música (JAM)
Asociación de Grupos de Música Antigua (GEMA)
Associació d’Escriptors en llengua catalana (AELC)
Asociación de Autores Científico-Técnicos y Académicos (ACTA)
Asociación de Traductores, Correctores e Intérpretes de Lengua Vasca (EIZIE)

Comunicado público da AELG de apoio ao manifesto Queremos galego na administración local de Cee

Publicado o por

AAELG Logo 3-2015 Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega declara publicamente o seu apoio ao manifesto Queremos galego na administración local de Cee e fai un chamamento a usar, apoiar e impulsar a nosa lingua propia, lingua en que se expresaron as e os poetas do noso país, algúns deles fillos desa comarca de Fisterra.

Van alá máis de cento cincuenta anos de afáns para devolver a nosa lingua ao lugar que ocupou e que lle corresponde como ÚNICA LINGUA PROPIA de Galiza, tamén recoñecida como OFICIAL polo Estatuto de Autonomía galego. Somos quen somos por termos criado esta lingua. É por ela que somos recoñecidos como galegas e galegos e así o queremos seguir sendo. É grazas á lingua oral -base da nosa cultura e raíz do noso sistema literario- que desde a escrita nos é permitido transmitir elementos patrimoniais que, de ficaren restrinxidos á vía oral, fariamos hoxe parte dunha xeración moito máis enmudecida.

Por iso non podemos máis que refugar os argumentos que pretenden impedir a súa necesaria potenciación para inverter a actual tendencia decrecente que nos fai preguntarnos con preocupación polo seu futuro.

Preocúpanos a insensibilidade de quen se estende en citas xurídicas para negar unha realidade evidente, o retroceso social por infravaloración marxinal da lingua galega, tan evidente que até todas as organizacións políticas foron quen de se pór de acordo en favor da nosa lingua nos marcos lingüísticos legais e de referencia. como é a Lei de Normalización Lingüística ou o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega. En relación con isto non podemos comprender como eses acordos que se aceptan e asinan non son logo colectivizados polo conxunto das persoas que conforman esas organizacións, para seren defendidos por todos e cada un dos seus representantes públicos en todas as administracións.

Asemade, pretender xustificar o inxustificábel de todo punto de vista, como é restrinxir a igualdade lingüística apelando á escrita de obra literaria en castelán por parte de Rosalía de Castro ou Álvaro Cunqueiro resulta intelectualmente deshonesto, pois ignora que esta actuación tivo lugar de forma non libre, precisamente en momentos de non regulación ou, propiamente, prohibición e desamparo da lingua galega, o que implica un maior valor para a súa vontade de escrita e publicación en galego, ademais de seren autores destacados na defensa da normalización lingüística.

En todo caso o que si é obriga das institucións galegas é garantir o cumprimento da Lei de Normalización Lingüística, que protexe o dereito da cidadanía a se dirixir en galego ás distintas administracións, o que, para ser efectivo, precisa de potenciación da lingua entre os traballadores e traballadoras da Administración. Tamén é necesario que as administracións apliquen tres actitudes sociolingüísticas que foron recollidas no seu día no Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega, aprobado por unanimidade do Parlamento Galego en 2004, a saber: oferta positiva, oferta informativa e cortesía, e que podemos resumir como actitude favorábel ao emprego da nosa lingua, que será a lingua en que as administracións se dirixirán ao público.

Como escritoras e escritores galegos reclamamos unha potenciación real e efectiva da nosa lingua, accións que redunden nunha ampliación do seu uso, medidas que sirvan para que a nosa lingua sexa a lingua en que fale o futuro, garantía imprescindíbel de supervivencia.

O Consello Directivo da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega

Manifesto Queremos Galego na administración local de Cee!

Publicado o por

DesdeCeeEuQueroGalego-300x212 Crebas, blog de Miro Villar:
“A Mesa Pola Normalización Lingüística vén de convocar un acto de apoio ao Regulamento de promoción do uso do galego no Concello de Cee, que foi rexeitado no último Pleno. Para este acto, que vai ter lugar o domingo 15 de novembro ás 12:00 h., diante do Concello de Cee, participei na redacción deste Manifesto que xa conta con moitas adhesións, nomeadamente de xente da cultura e doutros ámbitos da Costa da Morte, e que tamén se pode partillar aquí. E ao que seguirá o luns unha táboa redonda na Casa da Cultura, que contará coa presenza da sociolingüísta e profesora da UdC Pilar García Negro, da profesora de dereito da USC Alba Nogueira López, de Nel Vidal Barral, presidente da Coordinadora de Traballadores e Traballadoras de Normalización da Lingua, e Marcos Maceira, presidente da Mesa.

MANIFESTO QUEREMOS GALEGO NA ADMINISTRACIÓN LOCAL DE CEE!

Gonzalo López Abente, sobranceiro escritor e académico muxián, traballador da banca «depurado» polos franquistas polo seu galeguismo, foi quen de reivindicar a defensa do uso da nosa lingua aínda en pleno vigor do réxime, cando o 27 de xullo do 1941 pronuncia en galego o seu discurso de entrada como membro numerario na Real Academia Galega (RAG) no Paraninfo da Universidade de Santiago de Compostela, co título A Terra e a poesía de Eduardo Pondal. Nun dos seus parágrafos sobre o uso da nosa lingua afirma:
«Non usala nesta hora adicada á sua recordanza non sería doado, mais ben sería un pecado cometido contra o Bardo e contra a terra en que se erguéu altivo e sonoroso como un pino lanzal. (…) que non caia sobre nós a sua condenación cando excrama irado:
A lingua tiveran,
por lingua de escravos;
esqueceran os patrios acentos,
suidosos e brandos,
dos propios acentos,
tiveran vergonza.»
Gonzalo López Abente aínda conservaba o espírito das Irmandades da Fala (1916), entidades das que axiña imos conmemorar o seu centenario, que naceran para visibilizar a nosa lingua en todas as vilas e cidades galegas, na procura de novos ámbitos de prestixio, de socialización e de uso.
A día de hoxe existen outros colectivos e persoas (dos propios acentos, / tiveran vergonza) que se encabuxan en lle poñer atrancos aos temesiños avances da nosa lingua, como é o caso de quen teima en frear unha ordenanza que pretende a normalización do galego no concello de Cee e para iso fan uso de cativos e trapalleiros argumentos sobre a suposta marxinación do castelán.
Unha ordenanza que só pretende favorecer actitudes positivas a prol da normalidade no uso da lingua galega, que os máis recentes inquéritos oficiais sinalan en constante devalo no seu uso, por mor da ausencia de medidas e de políticas de protección.
De pouco serve que todos os partidos con representación parlamentaria asinasen unha Declaración de Unidade a prol da normalización da lingua galega, na que se insta a votar a favor do impulso mínimo á nosa lingua galega para desenvolver disposicións legais como a Lei de Normalización Lingüística, a Carta Europea das Linguas, a Declaración Universal dos Dereitos Lingüísticos, ou o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega (PXNL), que se aprobou por unanimidade no Parlamento galego.
De pouco serve se isto non vai acompañado de políticas activas, que promovan o empoderamento da lingua galega, para a converter en lingua de comunicación habitual na administración e nos servizos públicos, na educación, na sanidade, na xustiza, nos medios de comunicación, no comercio, na industria ou en calquera ámbito.
Hai que darlle a volta ao menosprezo de quen queren coutar a nosa lingua máis unha vez ao ámbito coloquial e familiar, coma acontecía no franquismo, e para iso cómpre defendermos os dereitos lingüísticos con lexislación como a proposta para a súa aprobación no concello de Cee e, despois, con medidas activas e orzamentos axeitados para facermos do galego un idioma natural na súa comunidade de falantes.
Caso contrario, han continuar os prexuízos sobre o uso da nosa lingua que están a favorecer a perda da súa transmisión interxeracional e, como consecuencia, a desgaleguización dunha parte da nosa mocidade e da sociedade no seu conxunto.
Como xa ben dicía Gonzalo López Abente, nun artigo publicado na revista Nerio (Corcubión, 1921): «A fala nai, abafada moitas veces por fillos desleigados, e esquecida as máis, por fillos inconscentes; uns e outros desexosos, ao parecer, de dar terra á vella que aínda gusta das tradicións e do arrescendor das mazáns gardadiñas nas lacenas, antre a roupa branca».”