Carlos Taibo: “Primeiro estranha-se, depois entranha-se”

Entrevista de Diego Bernal a Carlos Taibo no Portal Galego da Língua:
“(…) – Portal Galego da Língua (PGL): Há algumha novidade nesta 3ª ediçom a respeito das anteriores?
– Carlos Taibo (CT): As novidades são três. Uma delas é que o livro foi objeto duma profunda revisão linguística que fez que os meus problemas com a versão portuguesa da língua comum, que não são menores, recuassem um bocadinho. Mudou, por outra parte, a capa e acho que o resultado foi bom, por não dizer que foi muito bom. Escrevi, enfim, um novo prólogo que em essência deseja atualizar a bibliografia que, sobre a vida do poeta, foi publicada nos últimos doze anos. Sigo a ler tudo, ou quase tudo, o que se publica a respeito.
– PGL: Umha das faces menos conhecidas de Pessoa é a dos seus vínculos com a Galiza, quer no plano familiar –tem antepassados no concelho de Serra de Outes— quer no plano intelectual. Achas que devia haver um maior reconhecimento público destes vencilhos?
– CT: Esses vencilhos não são –há que reconhecê-lo- muito fortes e conduzem a etapas afastadas no tempo. Talvez teria mais interesse mergulhar nos escritos políticos em que Pessoa reflexiona sobre a condição e o futuro da Galiza. Não deixam de incluir sugestões merecedoras de atenção, em espera, por demais, da publicação de possíveis materiais inéditos.
– PGL: Esta obra nasceu graças ao abrigo de umhas palestras que nunca chegárom a acontecer. Mas quando é que nasceu o interesse do Carlos Taibo por Pessoa?
– CT: Nem eu mesmo sei. Em finais da década de 1970 já lera Fernando Pessoa mas não lembro que deixasse em mim uma pegada notável. Talvez foi a leitura das cartas enviadas pelo poeta à sua efémera namorada, Ofélia Queirós, a que provocou um interesse repentino. Acontece amiúde no meu caso que as aproximações às matérias importantes chegam ao abrigo do que num primeiro olhar é aparentemente anedótico. (…)”

Francisco Castro: “Non querer ir á mili foi a miña primeira ruptura co patriarcado”

Entrevista a Francisco Castro na revista A Movida:
“(…) – A Movida (AM): Este e o teu primeiro ensaio, como te sentiches ao expresar aos teus lectores todas esas vivencias e sentimentos tan íntimos?
– Francisco Castro (FC): Sentinme ben, son moi consciente de que é un libro no que eu me expoño moito, fago case un exercicio de desnudez emocional pero é así como o quería facer. O libro ten moito de crónica xeracional, de contar que nos pasou cando nos educaron e como nos cambiou a cabeza co paso dos anos, sobre todo grazas ao traballo do feminismo. Iso era o que quería compartir. (…)
– AM: Dis no libro que se hai que despoxar dos privilexios que o patriarcado lle dá aos homes, de cales te desprendiches ti?
– FC: A verdade e que non sería capaz de facer unha enumeración, falaría máis ben dunha actitude. No meu traballo como editor, intento sempre apostar por traer mulleres ao catálogo ou abrir unha colección de feminismos. No meu día a día, a actitude refléxase tomando conciencia e intentando evitar os micromachismos, que aínda que é difícil despoxarnos deles, hai que esforzarse.
– AM: Dirías que o feito de non querer ir a mili e de verbalizalo á túa familia foi a primeira ruptura co patriarcado que tiveches?
– FC: Si, foi a primeira vez, xa que provocou un cisma familiar. Meu pai sempre me apoiou en todas as miñas decisións, pero o resto da miña familia e a que logo sería a miña familia política non, como conto no libro non entendían a miña decisión. Eles pensaban que eu estaba fallando como home, o que se esperaba de min era que desexase ir á mili. De pequeno todos os meus amigos querían cumplir os 18 anos para poder ir á mili, a min horrorizabame a idea. De maior tamén pasaba o mesmo, rapaces do meu tempo fantaseaban con ir a África e eu seguía sen compreder esa idea. De maneira que mesturando todas esas historias que se contaban das batallas ou dos adestramentos, eu ía desenrrolando unha profunda conciencia antimilitarista. Polo que si, sen decatarme, esa foi a miña primeira ruptura co patriarcado. (…)
– AM: En que medida e como crees que o teu libro achegará algo ao feminismo ou á sociedade en xeral?
– FC: Ao feminismo non sei se lle aportará algo, por sorte hai teóricas feministas cunha potencia intelectual á que eu non chego, esas son as que de verdade están aportando algo á sociedade. Eu creo que o meu libro se algo aporta é poñer sobre a mesa que os homes temos que tomar conciencia e temos que sumarnos ao debate e a loita por un mundo de igualdade. Se o meu libro consegue que un ou dous homes, realmente pensen sobre este tipo de cousas e actúen para cambiar determinadas realidades inxustas, será valiosísimo. (…)”

Entrevista a Emma Pedreira sobre Os libros que hai en min

Entrevista a Emma Pedreira en Radiofusión:
“O traballo editorial de Cuarto de inverno é espectacular. O tratamento dos libros por parte de David Cortizo e Andrea Jamardo é delicadísimo, segundo Emma Pedreira. O sistema literario galego ten un alto nivel e calidade, afirma a autora de Os libros que hai en min: Non padecemos instagramerismo, nin poesía de camisola, de frase bonita que se borra no tempo. En Galicia xógase a experimentar, creando con moita novela negra, moita contística, poesía experimental, con propostas interesantes e innovadoras. A entrevista pode escoitarse aquí.”

Braga: “Através da Língua à conversa com: Carlos Taibo e Paula Carballeira”