Arquivo da categoría: Entrevistas

Tamara Andrés: “A memoria é o único xeito de opoñerse á destrución, de evitar os éxodos, de aprender a non calar”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Tamara Andrés en Praza:
“(…) – Praza (P): “Velaí o regreso da moza, tras o desterro, a un lugar emocional que xa non existe: devastación ao cadrado”, escribe Héctor Acebo no limiar de Corpo de Antiochia. O libro é, -segundo indican as partes que o conforman-, extinción, desterro e retorno -a un lugar que xa non existe-. Como xorde esta idea, ese triplo movemento?
– Tamara Andrés (TA): Corpo de Antiochia non foi concibido desde a xénese dos primeiros textos como poemario, senón que se foi construíndo a retallos. Escribín os poemas que o conforman por unha necesidade imperiosa de verter no papel a anguria que me facían sentir elementos do meu entorno que sentía que me estaban a corromper e a escrita foi un xeito de neutralizarme, de regresar á beleza. Así é como xurdiu, en primeiro lugar, a extinción. Logo, por defecto, apareceu o sentimento de desterro, e logo, máis tarde, o regreso, como un acto necesariamente conclusivo.
– P: Os poemas da primeira parte presentan unha estrutura semellante. En todos eles, “Non hai beleza” mentres “nós calamos”. Abrollan nesta parte unha identidade efémera, xunto coa destrución, o éxodo ou o desexo da memoria. Como se conectan estas ideas entre si? Que é a memoria en Corpo de Antiochia e de que maneira o poemario a reivindica?
– TA: Creo na memoria como principio fundamental. Sabérmonos para ser, mais non sempre foi así. O poema xorde das experiencias vitais do poeta, e a reivindicación da memoria motívase aquí por un suceso vital. Nacín e vivo en Combarro e comecei hai pouco a aprender a ler nos seus símbolos, a saber da súa historia. Foi un choque moi grande descubrir que apenas sabía nada do que se supoñía que era o meu. A memoria é o único xeito de opoñerse á destrución, de evitar os éxodos, de aprender a non calar. (…)”

Nacho Taibo, premio O Escritor na súa Terra

Publicado o por

Desde o Zig-zag da Televisión de Galicia:
“O escritor Nacho Taibo recibiu o sábado o premio O escritor na súa Terra, que concede a Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega. A Nacho Taibo levárono para Madrid vinte días antes de nacer en 1949. Pero os veráns que pasaba na Coruña e as obras completas de Rosalía acabáronlle revelando o amor á terra e o idioma galego que levaba dentro. A entrevista pode verse aquí.”

Pilar Pallarés: “Todo é arrasado neste tempo no que vivimos”

Publicado o por

Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“Pilar Pallarés publica Tempo fósil na editorial Chan da Pólvora. Hai un xardín primeiro de flores inútiles. Tamén a dor é a mais inservíbel. A autora sobreponse ao hendecasílabo e rexistra o tempo fósil, nel a demolición toma forma de restos. A entrevista pode escoitarse aquí.”

Carlos Taboada: “A existencia, traballo e accesibilidade das bibliotecas resulta fundamental para acadar unha sociedade mellor”

Publicado o por

Entrevista a Carlos Taboada en Palabra de Gatsby:
“(…) – Palabra de Gatsby (PG): Cal é o xerme de A biblioteca de Pedrarcana (Xerais, 2018)?
– Carlos Taboada (CT): Os libros que nos cambian e a xente vencellada a eses libros. Familia, amigos, mestres, autoras, bibliotecarias, libreiras… Como son de importantes nas nosas vidas as bibliotecas que temos a man? Percorro decote centros de ensino e espazos de lectura de toda Galicia por medio do colectivo Polo Correo do Vento, facendo obradoiros de ilustración e actividades de animación á lectura, e sempre me fago esta pregunta… Os libros aos que temos acceso dende nenos, na nosa casa, no colexio, na nosa vila… O investimento en cultura de cada rexión, de cada país… Os profesionais que traballan neste eido poñendo paixón onde non chegan os medios… Son moi optimista, xa o sei (a tempo parcial, como dicía Galeano), mais penso que a influencia neste sentido é incuestionable e que mellora a nosa calidade de vida en moi diversos planos, mais lonxe de facer un asisado estudo ao respecto ocorréuseme contalo con moito humor nunha historia infantil e xuvenil.
– PG: Nesta obra ademais de autor tamén é o ilustrador…
– CT: A creación desta historia iniciouse con bosquexos de textos e debuxos por partes iguais. Fun escribindo e debuxando a un tempo os mapas, lugares, frases… Aínda que para o Premio Merlín unicamente enviei o texto. Neste sentido é de agradecer poder ilustralo tamén eu mesmo para a súa publicación, xa que a mestura de dúas formas de expresión por parte dun mesmo creador é unha versatilidade que sempre admirei en moitos autores como Jacobo F. Serrano, Anxo Fariña, Antoine de Saint-Exupéry, Eduardo Galeano ou Chris Riddell. Tiña moitas ganas de facelo e resultou moi divertido. (…)
– PG: Cal é para vostede a chave para construír un bo libro infantil?
– CT: A verdade é que descoñezo totalmente cal pode ser a chave para acadar un bo libro. Aínda así, eu escribo e debuxo pensando como son os libros que me gustan como lector. Os libros que non podes deixar de ler e reler, ben sexa polo seu humor, intriga ou polo seu estilo engaiolante. Aqueles que aínda que van dirixidos a un público infantil podan interesarme a min como adulto, como pedía Agustín Fernández Paz.
– PG: Como valoraría o momento actual do libro infantil en galego?
– CT: O panorama actual da LIX galega en canto ao nivel de autoras e autores é sen dúbida brillante. E cando digo autoría inclúo a ilustradores e ilustradoras. Obras tan divertidas como orixinais que veñen da man de nomes como Ledicia Costas, Xosé Tomás, María Solar, Lucía Cobo, Teresa G. Costa ou Jacobo F. Serrano (por citar algúns dos que máis me gustan), conforman un vizoso canon galego actual, non só polos premios que recollen a eito dentro e fóra de Galicia, senón pola morea de lectores aos que chegan e enfeitizan xa que ao final é o que importa. (…)”