Arquivo da categoría: Entrevistas
Arantza Portabales: “Que haxa rapazada que le en galego significa que non teñen medo de achegarse á lingua”
Entrevista de Laura Veiga a Arantza Portabales en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Que significa para vostede recibir este premio?
– Arantza Portabales (AP): Eu só escribo para que alguén o lea. Saber que a xente dos clubes de lectura me está escollendo a min é marabilloso; e, en concreto, nos clubes dos centros escolares, cuxa función é a promoción da lectura. E despois está a segunda parte, porque eu sempre que podo intento ir e compartir con eles o que lles supuxo a lectura, e é unha experiencia moi agradábel. A rapazada é súper sincera: ás veces din que un libro non lles gustou ou que non lles gusta ler, pero moitas outras veces tamén me din que lles encantou, que o pasaron moi ben lendo, e esa é unha sensación moi boa. E sabes que é verdade porque tampouco teñen nada que perder.
Moitas veces parece que temos a sensación, como a tiñan os nosos pais con nós, de que antes era mellor, que agora non len e que están todo o día co móbil. Como se nós non estivésemos. E ademais non é certo: a rapazada le e moita incluso escribe. Para min, este é o premio do público, do “boca orella”.
Tamén é moi importante o que vai nos libros, e para min a novela negra, como dicía Domingo Villar, é unha escusa para entrar no debate de moitas cousas. Desde estas historias podemos tratar a violencia de xénero, o abuso sexual ou o perigo das redes sociais.
– ND: Tendo esta experiencia, como percibe a situación da lectura entre a mocidade?
– AP: Penso que é a mesma que a das persoas adultas. O móbil cómenos moitísimo tempo, a todas. E o máis preocupante é que nós estamos dispostas a renunciar a el. Ao final eu, cando era nena, tiña unha televisión con dous canais, un coa misa e o outro cunha carta de axuste durante 22 horas ao día. Non viaxábamos, non tiñamos internet. Os libros eran esa ventá para o mundo, eran o único que tiñamos. Agora iso perdeuse porque a oferta de ocio é moito máis ampla. Hai que esforzarse moito para que atopen a maxia da lectura.
O outro día estiven nun club da ONCE no que dixeron algo que me pareceu totalmente certo: “A literatura é moi especial, porque nun libro entramos todos en igualdade de condicións. Os que ven e os que non”. A literatura permítenos sentir, e por iso tamén as emocións dos libros son superlativas –cando un sofre, sofre moito–. A literatura supón unha conexión coa parte máis racional e intelixente do ser humano, fai que non nos durmamos. Temos que defendela a capa e espada, e por iso é tan fundamental o labor que fan as bibliotecas escolares. (…)”
Majo Villar: “Moitos rapaces sofren o castigo de relacións traumáticas cos pais”
rbt
Silvia Penas: “Interesábame a palabra retrato, ten que ver coa memoria e coa idea de que é un único fragmento”
Entrevista de Laura Veiga a Silvia Penas en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Maio chegou cheo de premios para vostede, entre eles o Follas Novas por Retratos de vodas, partos e funerais; recoñecendo un poemario que vén de longo.
– Silvia Penas (SP): Efectivamente, este foi un proxecto feito a contagotas. A Orquestra Clásica de Vigo propúxome facer un proxecto escénico con eles arredor da peza Così fan tutte de Mozart. Algúns deses textos despois pasaron a formar parte do poemario. Ao poder superar a limitación que impuña a música nese proxecto hai algúns textos que mudaron, mais outros quedaron igual, como é o caso de “Emilia chorando”. Unha vez que atopei o título do poemario volveu mudar todo porque xa comecei a ter claras a organización e a estrutura que quería ter. Incluso o fío narrativo é distinto.
Con respecto ao premio, aínda me custa asimilalo, en parte porque en todos os anos que levo facendo poesía nunca estivera nin na gala nin en moitas das contornas da poesía galega. En Vigo conto con certa repercusión pola miña presenza en recitais e pola poesía escénica, mais fóra diso penso que son bastante descoñecida. Por iso tampouco me parecía posíbel chegar a ser premiada.
Agora, cando menos dentro dese contexto da poesía galega, algunhas persoas xa saberán quen son, que creo que é para o que serven este tipo de cousas: para pórnos en común as unhas coas outras. Deume mágoa non poder estar na gala, sobre todo porque quería dedicarlle o premio ao meu pai e ao meu fillo, os homes que aparecen referenciados no libro.
– ND: Cre que falta ese intercambio?
– SP: En certa maneira si, mais é normal. A AP-9 é moi cara, moverse pola Galiza é complexo. Non hai un apoio real como para que poidamos facer estes intercambios. Xa non digo que gañemos cartos, mais polo menos non gastalos. Creo que forma parte de toda unha engrenaxe complexa, porque non digo que non haxa interese. Diso si que nos sobra, o que pasa é que acabas coñecendo poetas que non viches recitar nunca. Por iso creo que este premio me sitúa máis no centro, que para o meu traballo é moi positivo. (…)”
“Os Eoas de Pondal e a galeguidade de Colón segundo Xosé Ramón Pena”
Xina Vega: “A Virxe María é unha construción do demo para as mulleres”
Entrevista de Susana Pedreira a Rexina Vega en Onda Cero:
“Narrativa, ensaio, poesía… todo está presente neste diario dunha nai que se atreve a pensar na vida vivida, a facerse preguntas e a buscar as respostas, a analizarse a si mesma en relación coa filla que acaba de marchar vivir fóra. Neste enlace directo á web podes volver escoitar a entrevista con Susana Pedreira desde a Librería Cronopios.”
Ledicia Costas: “Hai vagalumes por toda a novela, incluso nas escenas más radicais”
Entrevista de María Varela a Ledicia Costas en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Pel de cordeiro chega nun momento de dó para Ledicia Costas (Vigo, 1979), que permaneceu recluída nos últimos meses logo de sufrir unha perda moi importante na súa vida. Que tal se atopa?
– Ledicia Costas (LC): Estiven metida na casa, concentrada na literatura. Se a literatura salva, sen dúbida, este é o exemplo. Xestionar a ausencia é complicado, sobre todo cando é algo inesperado e tan salvaxe. Digamos que os libros son unha táboa de salvación. Eu levo meses na miña guarida, como na escuridade, e esta historia é unha lumieira, que deixa pasar algo de luz. (…)
– DP: Temos entre mans unha novela “escura e radical, pero con sementes de luz”, segundo as súas propias palabras. Como naceu esta obra que a remonta á infancia?
– LC: Esta novela lévame ata o Bar Remanso, que estaba preto da miña casa, e que estaba rexentado por unha bruxa que pasaba consulta mentres atendía aos clientes. Na trastenda falaban de males do aire, de envexas, de espíritos que tiñan dentro e de todas as intimidades e clases de problemáticas. Sobre todo eran mulleres as que acudían. Esta novela está atravesada de diante atrás pola bruxería, por eses talentos que tiñan moitas mulleres de curar e polo feito de que hai moitas persoas que a día de hoxe seguen acudindo a consultas de bruxas para pedir consellos, axuda… e non sei se sempre atopan respostas. É un tema que me preocupa moito. Elas chegaban berrando. A miña avoa dicía: “Teñen o espírito dentro”, e o camiño de volta, despois de estar coa bruxa, ían tranquilas. A bruxa algo facía que lles devolvía a calma. Esta novela representa pois ese tránsito que é unha constante na miña constelación literaria, é parte da miña vida, coma se de súpeto se solapasen vida e literatura. (…)”
Luísa Villalta. Silencio me chaman
“Recoñecerse como mamífera”
Desde a Radio Galega:
“Rosa Aneiros esculca na memoria e as súas capas en A noite das cebolas. A historia de reconciliación coa vida e coa morte de Abril Andrade centra a conversa coa escritora: “Esquecemos que formamos parte do planeta”. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Rexina Vega: “É curioso que un tema tan fundamental non sexa un dos grandes temas da literatura”
Entrevista a Rexina Vega na Radio Galega:
“Con forma de diario, é unha posta en cuestión dos modelos sociais e a construción da maternidade, unha reflexión sobre os arquetipos, a relación nai-filla, os coidados, e tamén unha interpelación sobre o tema no marco teórico dos feminismos “Hai moi pouca reflexión aínda no seo do feminismo sobre a implicación da maternidade”. A entrevista pode escoitarse aquí.”
