Entrevista
a Rosalía Fernández Rial en La Voz de Galicia:
“A poetisa carballesa e muxiá, Rosalía Fernández Rial, presentou este xoves, 14 de agosto, o seu poemario Ningún amante sabe conducir no Faro Vilán de Camariñas rodeada das pezas da exposición de pintura e escultura Son do Mar e coa colaboración dos seus autores, José Garrido e Yano Yoro, que realizaron unha pequena performance inspirada neses versos. (…)
– La Voz de Galicia: Un soño por cumprir.
– Rosalía Fernández Rial: Moitos. Ter soños por cumprir é unha razón para vivir, así que os vou acumulando continuamente. Tamén teño soños colectivos, como que a cultura impere un pouco máis, que a xente aspire a ela e que aprecie as demostracións culturais, e sobre todo que haxa máis traballo neste sector. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Xurxo Souto: “Coñecendo o mar de Irlanda, acabamos coñecéndonos mellor a nós mesmos”
Entrevista
de Daniel Fernández a Xurxo Souto en Vivir na Coruña:
“(…) – Vivir na Coruña (VNC): Contos do mar de Irlanda trata de historias de vida da xente. Entre todas as que recolles, destacarías algunha en concreto?
– Xurxo Souto (XS): É difícil porque o libro componse de 55 historias. Unha historia que me asombrou foi a dos gaiteiros do mar, levar un gaiteiro no barco era un privilexio, tocaba nos momentos de temporal. Eu coñecín a tres mariñeiros de Aldán que gravaron un LP no Gran Sol. Se escoitas a cinta óese o mar e o bruar do barco de fondo.
Tamén están os poetas do mar. Era un mundo violento e duro e pode parecer que non había lugar para ambicións estéticas. Pero hai. Por exemplo o poeta mariño Xosé Iglesias é a proba maior, ou o patrón de Os Castros, Serafín Mourelle, que cando volvía para casa e había bo tempo, pedía ao segundo apagar as luces para ver as estrelas.
E os pintores do mar como, Ksal, un maquinista que navegou en Terranova. Hai que ser moi artista para pintar a bordo co barco movéndose entre o xeo e o temporal. (…)
– VNC: Cales foron as túas fontes de información para recoller todas estas historias?
– XS: Dende pequeniño eu tiña esta querenza de saber que pasaba, subía a Torre de Hércules e preguntábame que pasaba máis alá. Comecei a preguntar a mariñeiros e patróns, tamén na radio, en Radio Coruña.
A guinda foi, cando fai seis anos presentouse na UDC a segunda edición de The second Spanish Armada, de Michael J. Carrol. Este é un libro que conta a visión dos galegos dende o outro lado. A partir de aí trabei amizade con el, visiteino na súa casa e atopei cousas das que aquí non había memoria, porén, si que se coñecían no fondo dunha ría irlandesa.
A zona do sur de Irlanda é unha das zonas máis deprimidas do país e a chegada dos pesqueiros galegos deu moita vida a eses portos. Houbo moito cariño e unha relación moi intensa. (…)”
Xosé Neira Vilas: “José Martí ten moitas referencias a Concepción Arenal e Pardo Bazán”
Entrevista
a Xosé Neira Vilas en La Voz de Galicia:
“Xosé Neira Vilas (Gres-Vila de Cruces, 1928) é moito máis que Memorias de un neno labrego. É a memoria de moitos persoeiros: Nicolás Guillén, Alejo Carpentier, Ernesto Che Guevara, Luís Seoane, Díaz Pardo… Con moitos deles mantivo correspondencia: «Pero por cada unha das súas cartas hai tres miñas, porque eu quería saber moitas cousas», dicía onte. «O número non importa moito», asegura, pero vai polos 50 libros publicados, «contando as traducións». Os dous volumes últimos presentounos onte na Feira do Libro da Coruña: Isaac Díaz Pardo. Crónica dunha fecunda amizade (Edicións Bolanda) e Días de Cuba (Galaxia).
– La Voz de Galicia (LVG): Son as lembranzas de Cuba?
– Xosé Neira Vilas (XNV): É a memoria dos meus 31 anos na illa de Cuba, da vida laboral, xornalística, sindicalista, a relación co Che Guevara… (…)
– LVG: ¿Desde cando coñecía a Isaac Díaz Pardo?
– XNV: Coñecino en Arxentina no ano 1955 e estiven na fábrica de cerámica que fixo nas aforas de Bos Aires. Logo reencontramos aquí, en Galicia, e a miña compañeira, Anisia Miranda, e mais eu vivimos ano e medio en San Marcos; alí ten alí habitacións e ocupámolas nós mentres facían a nosa casa en Gres. Foi unha experiencia moi rica. Logo presenteino varias veces, demos conferencias conxuntas e no libro aparece tamén o que dixen o día do seu enterro en Santiago.
– LVG: Escribíanse moito?
– XNV: Son 110 cartas que me mandou e acumulei e 175 que eu lle mandei a el; é a correspondencia de medio século, onde está toda a vida cultural, política e social de Galicia. Eu faláballe de Cuba, que lle interesaba moito como era a evolución institucional xa que todo era novo, e el falábame do que estaba pasando entonces en Galicia, o que eu quería saber. (…)
– LVG: Segue escribindo?
– XNV: Ata que o corpo aguante. Estou con Roi Casal traballando nunhas letras. E teño un libro disco con poemas e cancións cantadas por Galinova que se titula Cantos de sol a sol e sairá en setembro. E Mini e Mero tamén están con cantos de emigrantes de retorno.”
A web italiana Insula Europea publica unha entrevista á escritora Anxos Sumai
A
web italiana Insula Europea acolle unha entrevista a Anxos Sumai e unha recensión de A lúa da colleita realizadas pola crítica literaria Inma Otero Varela e traducidas por Valeria Salinas Soria. Ambos os dous textos pódense consultar nesta ligazón. O texto orixinal en galego tamén se pode descargar ao final da entrevista. Esta web, dirixida polo profesor da Universiá de Perugia Carlo Pulsoni, publica información, entrevistas, investigación e recensións relacionadas coas diferentes literaturas e Europa, entre elas a galega.
Xabier P. DoCampo: “Os xornais teñen que volver a publicar literatura”
Entrevista
de Carme Vidal a Xabier P. DoCampo en Sermos Galiza:
“Sermos Galiza conta este verán cunha sinatura de luxo. O Caderno de Agosto publicará en cinco entregas, a primeira esta quinta feira, o sorprendente relato de Xabier P. DoCampo, Operación monte de lixo, un thriller no que o autor se mergulla no mundo da corrupción.
– Sermos Galiza (SG): Que nos ofrece en Operación monte de lixo? É unha lectura para o verán?
– Xabier P. DoCampo (XPD): Non distingo literatura de verán, outono ou primavera porque iso daríalle unha sensación de lixeireza que non quixen que tivese a miña historia. Trátase dun relato en cinco capítulos que resolvín dunha forma que me gustaba, toda ela a través de diálogos para que a historia saíse a partir do que os propios personaxes din. Quixen facer un pequeno “thriller” da corrupción, coa contemporaneidade do tema aínda que o tratamento sexa clásico. Tratei un tema de actualidade, a corrupción, o monte de lixo que se mantén na nosa sociedade, e non digo na política que, ao meu ver, é unha actividade nobre na que hai seres innobres. (…)
– SG: O seu relato sae nos xornais e bebe tamén das historias que aparecen nas noticias. Como é esa relación?
– XPD: Hai unha retroalimentación entre a literatura e o xornalismo. A prensa é unha maneira de saber o que sucede no mundo, o material co que traballamos os escritores. A literatura ten elementos que non ten o xornalismo de noticias e, se é boa, axuda a comprender determinadas cousas.
– SG: Que papel pode cumprir a literatura nos xornais?
– XPD: O relato curto é un dos monumentos da narrativa e está tremendamente relacionado coa publicación en xornais e revistas. En América Latina floreceu un relato curto xenial, con autores como Horacio Quiroga, Borges, Cortázar e tantos outros porque había moitas revistas que publicaban relatos. Tiña a ver tamén coas sociedades agrícolas nas que a oralidade tiña moita importancia. Na nosa literatura temos tamén obras xeniais de relato curto con autores como Fole ou Cunqueiro. Defendo que é preciso volver a publicar literatura en xornais e revistas.
– SG: Acurta a distancia entre literatura e xornalismo?
– XPD: A relación entre literatura e xornalismo é unha relación íntima. Hai momentos en que os textos teñen máis relación coa noticia urxente e a propia premura non permite o tratamento da escrita mais, fóra diso, o xornalismo é literatura. Hai reportaxes marabillosas que se len como un bo conto.
– SG: O xornal permite tamén achegarse a públicos novos?
– XPD: Tes garantido o cen por cen do público habitual, do que lería os teus libros, mais a maiores engádense outros lectores que non son compradores de libros. Fai chegar a literatura a un público que, en principio non estaba tan próximo e desenvolve un traballo didáctico extraordinario. O lector a través do relato na prensa ten que notar como a literatura o está axudando a ter unha percepción do mundo máis completa.”
Cuestionario Proust: Marcos Calveiro
Desde 
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Marcos Calveiro:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A vehemencia.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A mentira.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Levarlles a contraria.
4.– A súa principal eiva?
– A falsa modestia.
5.– A súa ocupación favorita?
– Dolce fare niente.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ser libreiro.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ser libreiro.
8.– Que lle gustaría ser?
– Un iluso.
9.– En que país desexaría vivir?
– En calquera de Philip K. Dick.
10.– A súa cor favorita?
– A da roupa interior da miña parella.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Eu son máis de malas herbas.
12.– O paxaro que prefire?
– Un voitre, son o paradigma da ecoloxía.
13.– A súa devoción na prosa?
– Eu mesmo.
14.– E na poesía?
– O poeta que fun.
15.– Un libro?
– Unha enciclopedia, en papel, por suposto.
16.– Un heroe de ficción?
– Calquera do martiroloxio romano.
17.– Unha heroína?
– Aquela que rexeitei nos anos 80.
18.– A súa música favorita?
– 4´33´´ de John Cage.
19.– Na pintura?
– As liñas descontinuas das estradas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os desertores.
21.– O seu nome favorito?
– Calquera dos debuxos animados da Warner.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A hipocrisía.
23.– O que máis odia?
– Aos conversos de calquera causa.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Aos profetas de calquera relixión.
25.– Un feito militar que admire?
– A deserción.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O don da bilocación dalgúns santos.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Practicando sexo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Mala hostia.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia.
30.– Un lema na súa vida?
– Alégrame o día.”
Ramón Vilar Landeira: “Non hai máis que unha vida e hai que vivila de pé”
Celia Díaz: “Os nenos len moito pero despois na adolescencia en moitos casos deixan de facelo”
Entrevista
a Celia Díaz en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): E como valoras os certames literarios en canto ó seu papel para a normalización da lingua e a literatura? Unha lingua con actividade neste senso é unha lingua viva?
– Celia Díaz (CD): É o que falabamos, os certames literarios danlle visibilidade aos textos literarios e facilitan o seu achegamento aos lectores. Nese sentido, os premios literarios en lingua galega contribúen a normalizar a nosa lingua e tamén a incrementar a presenza das obras literarias. Por iso é importante que existan certames para todos os xéneros, non unicamente para a narrativa, que son os que máis abundan.
– NG: Poderíamos dicir que a literatura infantil é o mellor garante que ten unha literatura para a súa persistencia? É a maneira de crear lectores futuros?
– CD: Os nenos len moito pero despois na adolescencia en moitos casos deixan de facelo porque descobren outros intereses e teñen acceso a outros medios, cada vez a idades máis temperás. É importante contar con bos textos literarios e con historias potentes para que non decaia o interese dos rapaces. É fundamental que existan edicións de calidade destinadas aos máis novos, porque nesas idades os libros entran sobre todo polos ollos. E como non, actualmente cómpre tamén unha presenza no ámbito dixital, no libro electrónico, así como a difusión a través do medio audiovisual, estou pensando nos booktrailers, por exemplo, que son un magnífico medio para a promoción das obras literarias. (…)
– NG: Como valoras a situación da literatura que ti máis coñeces, da literatura infantil? Como se atopa a literatura galega neste senso?
– CD: Temos unha moi boa literatura infantil e xuvenil, extraordinariamente rica e variada. Contamos con escritores de prestixio dentro e fóra da nosa terra, cunha obra importante, en moitos casos recoñecida internacionalmente. E tamén con editoriais que publican obras de gran calidade, especialmente para os lectores máis novos. Hai abundancia de propostas literarias. A literatura infantil e xuvenil é ademais o motor de moitas editoriais, grazas á que sobreviven e poden levar adiante outros proxectos. (…)”
Eva Veiga: “A poesía é o testamento máis verídico dun pobo”
Entrevista
a Eva Veiga en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): O seu libro A distancia do tambor foi publicado pola editorial Espiral Mayor como parte do premio de poesía Fiz Vergara Vilariño que gañou o ano pasado, ¿é difícil hoxe en día encontrar editoriais dispostas a publicar poesía?
– Eva Veiga (EV): Non é sinxelo, xa que non lles é doado. Coa poesía xa se sabe que non se gañan cartos. Publicar poesía é un acto de amor, esixe traballo e xera poucos beneficios.
– LVG: Como definiría a súa obra e en que se inspirou para escribila?
– EV: A obra naceu da toma de conciencia da situación das mulleres en debilidade. Na rodaxe do largometraxe A cicatriz branca, o cal protagonicei, tiven tempo para pensar e poñerme na pel desas mulleres. Existen milleiros de mulleres e nenos que deben percorrer mundo sen saber onde ir, expostos á crueldade dos homes.
A obra é unha proxección ética sobre o social e o ser da linguaxe, neste caso a poesía. (…)
– LVG: Que futuro lle augura á poesía galega, cree que se seguirá apostando por este xénero?
– EV: É imposible que desapareza, é unha necesidade vital para a xente. A poesía é o testamento máis verídico dun pobo, transmite os sentimentos e o seu sentir xeral.”
Anxos Sumai: “Con cada novela o meu concepto de moral vai sendo menos estrito”
Entrevista a Anxos Sumai en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Dixeches nunha ocasión que che faría falta escribir outro libro para definir A lúa da colleita, como é iso?
– Anxos Sumai (AS): Normalmente resúltame moi difícil explicar os meus libros e máis aínda esta novela. A obra debería explicarse de seu, sería o lóxico. A lúa da colleita é unha novela aberta, que precisa da participación activa de quen a le. A medida que a escribía xurdíanme temas sobre os que reflexionar, e que ían máis alá do meu propósito inicial, como a alteridade, a identidade, a vellez, a morte, a maternidade, a soidade… Non son quen de reducir a novela a un par de parágrafos, por máis que o pretenda.
– NG: É a historia da viaxe que fai a protagonista na procura de si mesma, non si? Ela é diferente ó resto e quere saber por que…
– AS: Basicamente é iso. Nuria, unha das protagonistas, intúe que canda ela existe unha especie de némese, un lado oculto, unha antagonista ou unha dobre. Precisa saber que acontece e dicide illarse, investigar. Ao longo da novela insiste constantemente na necesidade de reunificarse, de ser unha. É dicir, cómprelle aceptarse completa, coa parte boa e a parte mala e, ao tempo que se lle van confirmando as intuicións, tamén se vai formando unha idea do que é a partir do que os demais ven nela. (…)
– NG: Tense definido como “moi autocrítica”, non sei se isto ten que ver… Malia todo, cos premios recibidos xa pode dar o traballo por ben feito, non? Porque inda foron uns cuantos…
– AS: Si, como che dicía, para publicar teño que estar moi segura. Para empezar, teño que estar convencida de que nalgún momento eu mesma terei o valor de coller un libro meu, lelo e non arrepentirme. Por sorte, teño un bo editor moi crítico que me dá seguridade. Os premios literarios, os máis deles, viñéronme dados e precisamente por iso son os que máis agradezo. Eu só me presentei a dous premios, o Repsol e ao García Barros, e gañeinos. E se me presentei foi precisamente para ter a opinión dun xurado cualificado. Os premios para min son coma a rede que ampara o salto do equilibrista: tranquilízanme, aínda que non me salvan do medo escénico e das dúbidas que me roldan ata que as obras están xa moi lonxe de min. (…)”
