Arquivo da categoría: Entrevistas

Cuestionario Proust: Marica Campo

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Marica Campo:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– O pesimismo que, por certo, procuro non comunicar.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A nobreza.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me queiran como son, a pesar de min.
4.– A súa principal eiva?
– A facilidade con que perdo a calma.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler e conversar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A harmonía con e entre todas as persoas que me rodean, froito do respecto pola independencia de cadaquén.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ver sufrir ás persoas que quero.
8.– Que lle gustaría ser?
– Verdadeira en todo o que fago.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galiza que se quixese a si mesma.
10.– A súa cor favorita?
– Para vestir, o negro. En xeral, o azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A hedra. Ben sei que non é unha flor.
12.– O paxaro que prefire?
– O merlo (branco, claro!).
13.– A súa devoción na prosa?
– De aquí, Cunqueiro. De fóra, Marguerite Yourcenar.
14.– E na poesía?
– Rosalía e Alejandra Pizarnik.
15.– Un libro?
– Memorias de Hadrián, de M. Yourcenar
16.– Un heroe de ficción?
– Gösta Berling
17.– Unha heroína?
– A comandanta de Ekeby.
18.– A súa música favorita?
– A clásica (Mozart e Bach sobre todo) e tamén, ademais da popular galega, fados, tangos e boleros.
19.– Na pintura?
– Primeiro Kandisky e despois a maioría dos surrealistas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Rosa Parks.
21.– O seu nome favorito?
– Alexandre e Oria.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A falta de limpeza.
23.– O que máis odia?
– A mesquindade.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– A todos os ditadores e torturadores.
25.– Un feito militar que admire?
– As misións de paz son feitos militares?
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Cantar ben.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– En paz e sen sufrimento.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Depresivo, mais disimulo e rescátome.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que só prexudican a quen os ten.
30.– Un lema na súa vida?
– Non incharme diante dos humildes nin abaixarme diante dos soberbios.”

Agustín Fernández Paz: “Escribimos cos fíos da vida”

Publicado o por

Entrevista de Xosé Gago a Agustín Fernández Paz en Galicia Confidencial Tendencias:
“(…) – Galicia Confidencial Tendencias (GCT): N’A viaxe de Gagarin, preséntasnos un tramo da vida do protagonista, alcuñado Gagarin, durante a súa adolescencia, e enmarcada pola carreira espacial. Que hai de Agustín na personaxe de Gagarin? (penso sobre todo no gusto pola lectura e o acceso a literatura prohibida)
– Agustín Fernández Paz (AFP): Cando Flaubert dixo o seu célebre «Madame Bovary son eu» estaba a expresar dun xeito rotundo unha evidencia: sempre hai algo do autor nos personaxes que crea. A min gústame dicir que escribimos cos fíos da vida, entendendo a palabra vida nun sentido que recolla toda a súa complexidade. Así que é lóxico que eu lle preste a Gagarin unha parte das miñas experiencias de mocidade (a dos libros prohibidos, por exemplo), aínda que estean convenientemente transformadas. (…)
– GCT: O amor entre Gagarin e Francesca é un amor “imposible”, xa que son de castas diferentes, porén, pertencen a esa xeración que debía rachar coa idea das dúas Españas… pensas que se fixo historicamente esa “unificación”?
– AFP: Na novela, non só son de distinta clase social; tamén pertencen a mundos enfrontados ideoloxicamente. E isto, nos anos do franquismo, tiña moita importancia. É certo que foron moitos os casos de parellas que souberon salvar esas diferenzas, mais tamén o é que as diferenzas de clase social seguen estando aí. (…)
– GCT: En canto ao valor da literatura. Gagarin recorda toda a historia dos seus pais no leito mortal da súa nai, en gran parte para transmitirllo á súa prole. Asemade, unha das personaxes do libro, escribe un diario que acaba caendo nas mans de Gagarin e legándolle segredos que doutro xeito non coñecería. Esa intención de legar á xeración seguinte, de transmitir aos “fillos” é a fin última da literatura?
– AFP: A memoria, a ansia de contar as experiencias, a necesidade de deixar constancia do noso paso pola vida… son poderosos motores literarios. A literatura vence o tempo e vence o espazo, dalgún xeito constitúe a memoria da humanidade. É marabilloso abrir Follas novas e escoitar a voz de Rosalía falándolle ao lector! (…)”

Cuestionario Proust: Inma López Silva

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Inma López Silva:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– O optimismo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Hai varias, pero sobre todo, a intelixencia, a temperanza e posuír unha certa agudeza emocional que non todo o mundo ten.
3.– Que agarda das súas amizades?
– A confianza mutua.
4.– A súa principal eiva?
– Un certo mal xenio que tarda en aparecer pero… en canto o fai, faise notar.
5.– A súa ocupación favorita?
– Teño tres, que tiven a sorte de converter en oficios. Escribir, ensinar e ir ao teatro. (Todas elas, en maior ou menor medida, conlevan a lectura, que non considero tanto ocupación coma estilo de vida).
6.– O seu ideal de felicidade?
– Vivir onde queira e como queira.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a miña filla.
8.– Que lle gustaría ser?
– Se con esta pregunta te refires a ese soño hipotético, imposíbel de cumprir porque nunca fixeches nada por tentalo pero forma parte das túas paixóns e aspiracións secretas, cantante de ópera, sen ninguna dúbida.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na República de Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– O verde.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A rosa.
12.– O paxaro que prefire?
– Os que se comen.
13.– A súa devoción na prosa?
– O Quixote, Tristram Shandy e Rabelais, sempre. Logo teño moitas devocións que mudan por épocas; agora mesmo Murakami, Alice Munro, Gioconda Belli, Susan Sontag; por aquí últimamente gusto moito de Xabier López. E déixame contar o teatro coma prosa: Shakespeare, sempre; Cándido Pazó, Juan Mayorga, Victor Haïm, Heiner Müller, Sarah Kane. Levo fatal este tipo de preguntas.
14.– E na poesía?
– Sigo ecléctica. Joan Margarit e Miro Villar. Dependendo do estado de ánimo, San Juan de la Cruz e Manrique. Os sonetos de Shakespeare e os de Camões. A T. S. Eliot volvo sempre, igual ca á nosa Rosalía e a Cunqueiro.
15.– Un libro?
– Non podo dicir un só libro. Remítome as dúas respostas anteriores que, sen dúbida, xa contestei de maneira indebida por incontinente.
16.– Un heroe de ficción?
– Indiana Jones.
17.– Unha heroína?
– Circe.
18.– A súa música favorita?
– Calquera cousa que fixeron os Beatles.
19.– Na pintura?
– Kandinsky, Chagall, Magritte.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Mata Hari.
21.– O seu nome favorito?
– Sofía.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O exceso de confianza en todas as súas modalidades.
23.– O que máis odia?
– Tres cousas: a ignorancia fachendosa, a cobiza ególatra, a autoridade sen auctoritas.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Deixando á parte aos dirixentes fascistas e os seus axudantes en todas as súas modalidades, hai un ser desprezábel do que non sempre se fala o suficiente: o Cardeal Richelieu.
25.– Un feito militar que admire?
– A Revolución de Sierra Madre e a liberación de Cuba.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A elegancia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Non me gustaría morrer.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Animoso.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A impaciencia, a inseguridade e o medo.
30.– Un lema na súa vida?
– Carpe diem.”

Cuestionario Proust: Bernardo Atxaga

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Bernardo Atxaga:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Son serio.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O bo humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Proximidade.
4.– A súa principal eiva?
– Tendencia a prometer demasiadas cousas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A xuventude eterna. Falo da alma.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Aceptar un cargo político ou un posto universitario.
8.– Que lle gustaría ser?
– Escritor.
9.– En que país desexaría vivir?
– Estou ben aquí.
10.– A súa cor favorita?
– O branco.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A flor da maceira.
12.– O paxaro que prefire?
– “Urtxoria” , “buztanikara” (lavandeira, pastoriña).
13.– A súa devoción na prosa?
– Pushkin.
14.– E na poesía?
– Bertolt Brecht.
15.– Un libro?
– Poemas e cancións (Bertolt Brecht).
16.– Un heroe de ficción?
– Aquiles, porque, como escribiu Hölderlin, tiña coñecemento da morte e era melancólico.
17.– Unha heroína?
– Antígona.
18.– A súa música favorita?
– Piano, guitarra, guitarra eléctrica, trompeta.
19.– Na pintura?
– Malevich.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Marc Bloch.
21.– O seu nome favorito?
– Elisabet, Sara, Simón, Candela, Imanol.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O de xeneralizar (“Imos pasalo de medo vendo o Mundial de fútbol”, etc.)
23.– O que máis odia?
– O razoar dos conversos.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– El-rei Leopoldo II de Bélxica (en xeral, a todas as estrelas da, así chamada,
Belle Époque).
25.– Un feito militar que admire?
– Faláronme ben de Aníbal e da batalla de Cannas.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O de debuxar e pintar.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Se non queda outro remedio que morrer, que sexa por sorpresa.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tendo a ser sombrío, pero loito contra esa tendencia.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O que o son por exceso. O que desbalde a súa fortuna (como o Sr. Ponder de Eudora Welty) é moito mellor que o coreño de Dickens.
30.– Un lema na súa vida?
– “O meu mundo non é deste reino” (era o de Gabriel Aresti).”

Begoña Díez Sanz: “Gustoume ese toque de poder chamarlles camaradas aos lectores”

Publicado o por

Entrevista de Ramón Mariño a Begoña Díez Sanz en Praza:
“Begoña Díez Sanz naceu en Valladolid. Leva máis dunha década vivindo en Galicia e agora, logo dun proceso de auto-inmersión lingüística, é galego-falante. Mais non quedou a cousa aí senón que vén de publicar o que é o seu primeiro traballo poético. E fíxoo en galego. En Camarada: eu só quería facer algo bonito, atopamos varias voces poéticas coa orixe na mesma autora, desde a sensual ata a máis reivindicativa, pasando pola íntima e persoal. Falamos con Begoña dos puntos que distinguen o seu poemario e das súas visións a respecto da muller, da lingua e da poesía por suposto. (…)
– Praza: A sorpresa para moita xente vai ser cando descubran que ti es de Valladolid e vexan que este primeiro traballo teu está en galego. Cando decidiches falar e escribir en galego foi unha maneira de posicionarte nun marco concreto ou o inicio dunha aventura para ti?
– Begoña Díez Sanz: Non, foi un posicionamento. Levo trece anos vivindo aquí, o ano pasado presenteime ao CELGA 3 e estudei pola miña conta. A literatura que consumo é toda en galego e considérome a día de hoxe galego falante. Indiferentemente da lingua que me falen, respondo en galego. Foi un camiño duro porque ser de Valladolid ás veces ponche unha etiqueta que non es. Os primeiros intentos de falar en galego foron recibidos con risos. Claro que teño erros aínda, son consciente deles e pido que me corrixan. Pero ao principio ninguén me corrixía e era como dicir “mira esta que vén falar en galego”. Iso tira para atrás cando querer falar unha lingua ten detrás unha ideoloxía e un sentimento. Especialmente polo galego e polas minorías. Deixei de falar en galego porque me daba vergoña. Tamén estaba como en terra de ninguén, para os galego-falantes eu non falaba galego e para as persoas con outras ideoloxías e xente de Valladolid, pois chamáronme de todo. Pero chegou un momento que decidín que tanto me tiña todo. Paseime ao galego estando fóra de aquí. (…)”

David Pobra: “Escribir non é só cousa de grandes mentes, porque toda persoa ten o seu lado creativo”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a David Pobra en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Xa tiñas publicados relatos e poesía. Esta é a túa primeira novela [Liña azul]. E non é nada simple.
– David Pobra (DP): Ten a súa complexidade, si. Tamén tivo o seu tempo. Comecei a escribila no ano 2006-2007, a raíz de empezar a colaborar en Vieiros, con artigos sobre a galeguidade en Barcelona. A partir diso escibín un relato. Tiña un paseo longo en metro, na liña azul precisamente… O relato tivo bastantes comentarios e entón decidín continuar. Só que engadín algo: a xente que comentaba tiña que darme ideas, que eu ía recollendo. A proposta tivo éxito, nese momento apareceu o personaxe do detective… e así foi. Un par de anos despois decidín darlle unidade e convertelo en novela. Mais escribir unha novela sempre é un traballo máis duro, que require dunha constancia… e non tiven tempo ata o ano pasado, que tiven menos alumnos.
– MD: Cando comezamos a ler parece unha novela negra, protagonizada por un detective un pouco parvo. Pero non é iso. É parte do xogo?
– DP: É buscado, si. Non quixen facer unha novela negra, nin moito menos. Aínda que si son lector de novela negra. Mais tiña moi claro que ía ser algo máis como as novelas de Vila-Matas, por exemplo. Unha novela literaria, ou metaliteraria, como queiras chamarlle. O malo da novela metaliteraria é que ás veces cae na autocompracencia, na autoreferencialidade e faise un pouco espesa. Eu non quería escribir un libro con demasiado contido teórico, que só puidese interesar a un público especializado. Quería facer todo o contrario. Entón, a novela negra é un molde que me serve para facer o que quería. Por iso xa desde o comezo hai avisos para o lector: un narrador que se identifica co detective… O personaxe do detective tómase moi en serio a si mesmo, quere ser un tipo duro, pero é un paspán. E o narrador omnisciente lévalle a contraria, ri das parvadas que fai. (…)
– MD: De fondo, hai certa crítica do mercado literario, non si?
– DP: Como membro de Estaleiro que son si teño unha visión crítica sobre moitas cousas. Defendo que haxa outras canles, que tamén teñen que existir. Porque ás veces publicar en ter padriño ou sen ter nome pode ser bastante difícil. Eu mesmo non conseguín publicar ata que gañei un premio. E ademais en Estaleiro non publican membros de Estaleiro. Publicamos textos que nunha editora grande non estarían. (…)”

Cuestionario Proust: Fernando M. Cimadevila

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Fernando M Cimadevila:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– O humor (advertidos quedades lectores de cuestionarios).
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A boa calidade, por desgraza as persoas non veñen con selos de garantía.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Non moito, que lles vou pedir… xa bastante fan con aturarme.
4.– A súa principal eiva?
– A falta de eivas, ou o ignorar as mesmas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Durmir! Talvez soñar!
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ese punto onde estás a piques de acadala pero sempre vai un paso por diante túa.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Prefiro non pensar a resposta, non vaia atraela.
8.– Que lle gustaría ser?
– Algo máis novo, algo máis alto, algo máis guapo… o normal.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Comarca (Terra Media), comendo, bebendo e traballando coas mans.
10.– A súa cor favorita?
– Varía segundo o cartucho que se esgota antes da impresora. Pero o ciano me relaxa.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A que medra libre no campo.
12.– O paxaro que prefire?
– Os “cento voando”, son moi de quimeras.
13.– A súa devoción na prosa?
– Eu non devociono, prefiro que me cegue o resplandor a vivir baixo a sombra de outros. Pero admirar admiro a moitos, a todos aqueles que escriben con sinceridade, con aprecio ás historias e aos personaxes, os que viven e aman os seus libros e se afastan da pretensiosidade e dos ditados da industria.
14.– E na poesía?
– Non son lector de poesía. Como músico (vocalista) a miña poesía é a música, e a forza das palabras reside na harmonía de ambas as dúas disciplinas.
15.– Un libro?
– O Hobbit, un conto para adultos que nos devolve o fogar perdido.
16.– Un heroe de ficción?
– Gandalf: poderoso, sabio, vai e ven cando lle peta, e fai e desfai ao seu antollo.
17.– Unha heroína?
– Eu non son de drogas, algo de café no almorzo, máis nada.
18.– A súa música favorita?
– Rock e metal, nas súas múltiples fusións. Guitarras grosas e contundentes.
19.– Na pintura?
– No apartado pictórico son moi de banda deseñada, tamén nas súas múltiples variantes, nos últimos anos moi de álbum europeo e novela gráfica.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– As nais en xeral, en especial a miña… santa paciencia!!!
21.– O seu nome favorito?
– Non teño moito onde escoller, os meus pais só me puxeron dous: Fernando e Manuel, polos meus avós, así que me quedo con ambos.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Os que non predican co exemplo.
23.– O que máis odia?
– Madrugar, indubidablemente.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Prefiro reservar o meu desprezo para aqueles que aínda a están a escribir. E nestes tempos que corren rífanse os candidatos.
25.– Un feito militar que admire?
– Os tratados de paz e en segundo lugar os armisticios.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Voar, a ver quen di o contrario.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Acadando a inmortalidade.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Ese que cando nos preguntan “que tal?”, respondemos “imos tirando”.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que non entrañan malicia.
30.– Un lema na súa vida?
– Ama, soña, escribe.”