Entrevista
de Montse Dopico a Carlos Negro en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Parte o libro [Penúltimas tendencias] dalgunha experiencia concreta ou foi unha reflexión que se foi sedimentando co tempo?
– Carlos Negro (CN): Máis ben foise sedimentando, si. Dicíanme que o meu libro anterior, Makinaria, que está centrado nos mozos adolescentes, era moi masculino. Entón pensei en tratar un tema diferente, pensando tamén no público xuvenil, que é o desa presión sobre as mulleres para que todo sexa “fashion, chic e sexy”. E foi un reto, a verdade. No caso de Makinaria si que partira do que vía, en mozos próximos. Neste caso, foi máis ben unha reflexión de máis tempo, orientada a esa crítica dos estereotipos.
– MD: O libro apunta á imposición dun modelo de beleza non só irreal, senón reprodutor de roles patriarcais.
– CN: Un modelo de beleza que tamén se está a estender aos homes, aínda que a presión é maior sobre as mulleres. O libro ten tamén un sentido das metamorfoses dunha moza, que poderían ser varias. Da procura da propia identidade, fronte a un modelo de beleza moi pechado e canonizado. Mais tamén hai outras ideas, como o amor romántico. E, nese aspecto, o libro é unha reacción contra o escrito por Federico Moccia. Eu vía que os alumnos o collían na biblioteca, que estaba moi de moda. Tiña curiosidade e lino. E quedei asustado. Ademais de estar pesimamente escrito, era profundamente reaccionario no seu contido. Era o tópico da muller fascinada polo ‘machito’. Unha muller aparentemente liberada pero que o que quere é ser modelo de televisión, presentadora ou parella dun chico guapo, á sombra do seu mozo. (…)
– MD: Tanto este libro como o anterior son moi distintos de Far-West, Cultivos transxénicos… Mais o tema da revisión da masculinidade xa podía percibirse.
– CN: Si, en Héleris xa había unha revisión diso, no sentido do que o nacionalcatolicismo impoñía sobre o que debía ser unha muller e un home no tempo da posguerra. De todas maneiras con Cultivos transxénicos pechei unha etapa. Agora xa non estou tanto co tema da identidade colectiva, a memoria do rural, a identidade nacional…, senón co tema da identidade de xénero… Aínda que isto é unha reflexión que fago a posteriori, non é algo planificado. Vou buscando cousas novas que contar. Tento non repetirme. De feito, polo medio publiquei en Positivas Abelcebú, un libro satírico que non tiña que ver cos anteriores. Busco temas noves, voces novas, cada un co seu estilo. Non é tampouco que teña un estilo recoñecible. Parece que son un escritor diferente ao cambiar de libro, porque son proxectos distintos. Son etapas. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Baldo Ramos
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Baldo Ramos:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Ser paciente e non preguntar máis do debido.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A humildade e que sexan sinceras.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que non me traizoen máis do necesario.
4.– A súa principal eiva?
– Non saber confesarme como deus manda.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ver medrar os meus fillos
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que sexan felices cando medren.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Morrer e non decatarme.
8.– Que lle gustaría ser?
– De maior? Uf, xa me pasou o tempo de poder escoller.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galicia que se entendera a si mesma.
10.– A súa cor favorita?
– O negro negro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A rosa de cor azul.
12.– O paxaro que prefire?
– O que non se deixa ver con facilidade.
13.– A súa devoción na prosa?
– Imos rezar algo por Faulkner ou Onetti.
14.– E na poesía?
– Os poetas sen sotana.
15.– Un libro?
– De papel.
16.– Un heroe de ficción?
– O que non pretende ser críbel.
17.– Unha heroína?
– A que non cre demasiado en si mesma.
18.– A súa música favorita?
– A música barroca.
19.– Na pintura?
– O expresionismo abstracto norteamericano.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A xente que fai ben a cambio de nada.
21.– O seu nome favorito?
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A falta de sinceridade.
23.– O que máis odia?
– A xente que non sabe escoitar.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hai tantos persoeiros da maldade, que resulta difícil escoller.
25.– Un feito militar que admire?
– O compromiso dos soldados que senten que traballan para unha ONG.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O de ser árbore.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Cos ollos ben abertos
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O do morcego que descubriu as contrapartidas da luz.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia e a incredulidade.
30.– Un lema na súa vida?
– Vive e deixa vivir.”
Cuestionario Proust: Carlos Pereira
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Carlos Pereira Martínez:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Considérome unha persoa honesta e con moita curiosidade intelectual.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honestidade e a humildade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Ás amizades non lles pido nada.
4.– A súa principal eiva?
– A dispersión, certa desorde e as típicas arroutadas de xenio dos Aries.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler, debuxar, investigar, escoitar música. A masonería.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Unha xubilación con saúde e activa culturalmente, na compaña da muller que amo e coas fillas coa vida encamiñada.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A morte das miñas fillas.
8.– Que lle gustaría ser?
– Ademais de historiador, que xa me enche, concertista de piano (unha utopía, vamos).
9.– En que país desexaría vivir?
– Onde vivo, Galicia, con algunha escapada a Uruguay, onde nacín.
10.– A súa cor favorita?
– O vermello.
11. – A flor que máis lle gusta?
– A rosa.
12.– O paxaro que prefire?
– A rula.
13.– A súa devoción na prosa?
– Mark Twain, Gabriel García Márquez, Juan Carlos Onetti, Mario Benedetti, Philip Roth, Amos Oz, Antón Riveiro Coello…
14.– E na poesía?
– A Xeración do 27, Antonio Gamoneda, José Ángel Valente, Pessoa, a xeración dos 80 de Galicia, Pilar Pallarés, Eva Veiga, Olga Novo…
15.– Un libro?
– Pedro Páramo, de Juan Rulfo, El Aleph, de Jorge Luis Borges, La tregua, de Mario Benedetti, The Road, de Cormac McCarthy, As rulas de Bakunin, de Antón Riveiro Coello.
16.– Un heroe de ficción?
– Os de territorios de fronteira: Hiram Abif, Parsifal, Don Quixote, Martín Fierro…
17.– Unha heroína?
– Isis, Antígona, Leonora…
18.– A súa música favorita?
– A clásica: nela, sobre todas as cousas, Beethoven. Logo Bach, Bartok, Shostakovich… Puntualmente, para evocar a mocidade, Hendrix, Bob Marley, Dylan..
19.– Na pintura?
– O Bosco, Velázquez, Goya, Blake, os surrealistas europeos, Luís Seoane, Alfonso Costa, Manuel Ayaso.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– José Gervasio Artigas, Garibaldi, Gandhi…; as mulleres que defenderon a Coruña en 1589 (María Pita, Inés de Ben…), María Deraismes, miña nai.
21.– O seu nome favorito?
– Isis e Cloe, os das miñas fillas. Para home, Ares.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-A hipocrisía e a fachenda.
23.– O que máis odia?
– Todo o que teña relación co fascismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Todos os tiranos mesiánicos e xenocidas, de calquera cor (Hitler, Franco, Stalin, Pol Pot…).
25.– Un feito militar que admire?
– As guerras de emancipación americanas.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Poder dominar moitas linguas.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Con ganas de facer cousas e resistindo (non sempre) á tentación da preguiza.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Todos os que non nos firan.
30.– Un lema na súa vida?
– Pasiño a pasiño faise camiño.”
Ramón Caride: “Hoxe poría ao personaxe a loitar contra a corrupción política”
Entrevista
a Ramón Caride en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Como foi a experiencia [O Capitán Aspanitas e o misterio das Burgas]?
– Ramón Caride (RC): Pois a verdade é que me gustou. Pasáronme o material que tiñan, as curtametraxes de animación e os pequenos anuncios feitos co persoaxe real e eu intentei recoller o espírito de todo ese traballo e crear unha aventura sinxela e ao mesmo tempo interesante de ler. Tamén me atraía o feito de poder ubicar a historia no casco vello, que me parece que é bastante descoñecido, e achegarlle aos pequenos o Ourense monumental e ao mesmo tempo facer unha pequena guía das zonas termais. Motivados polo libro xa estiven con rapaces de Muros e Bertamiráns que organizaron excursións para coñecer a cidade, cousa que me comprace.
– LVG: ¿Non limita o espírito do creador o traballar con tantos elementos predefinidos?
– RC: Pois por un lado si, pero por outro tamén adiantas traballo. Xa sabes que personaxes hai e o que se trata é de afondar neles. Variei algo a historia orixinal do heroe, que no libro non é un elemento independente, senón que aparece como resultado da confabulación dos catro nenos. Facer o libro foi moi divertido, incluso sóubome a pouco. Chegou un momento que me din conta que xa me pasara de páxinas. (…)”
Xavier Alcalá: “Os galegos apoiaron a revolución contra Batista por razóns ideolóxicas e prácticas”
Entrevista
de Montse Dopico a Xavier Alcalá en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): A base da novela [Verde oliva] son as lembranzas e a documentación de Juana Maseda. Que outras fontes e arquivos che axudaron a reconstruír a memoria dos galegos que viviron a ditadura de Batista?
– Xavier Alcalá (XA): Enfronteime ás memorias dunha axente secreta, membro dunha organización que non deixaba nada por escrito; aínda máis, que tiña por sistema memorizar anacos de información para que non puidese revelala enteira nin baixo tortura… Nun caso así non che queda outra que confiares na memoria do informante (e na súa vontade de contar o que foi certo). Ora, contrastei moita documentación: libros sobre a revolución contra Batista, e a revista Bohemia, que apoiou a revolución e é unha fonte veraz, sobre todo polo material gráfico que ofrece. Tamén falei con persoas que pasaron o período da revolución en Cuba e lembran os feitos vistos desde fóra. Houbo moito galego –miles deles– metidos na loita, outros que a apoiaron, e outros que non foron alleos ao que pasou. Escoitei moita xente, algunha notoria, como don Manuel Fraga.
– MD: Precisamente a memoria, -como na triloxía sobre os evanxelistas-, e a emigración -en todos os teus outros libros sobre os galegos en América-, son dous alicerces fundamentais de toda a túa obra. Quixeches narrar aspectos da emigración galega menos coñecidos? -Como a participación na colonización de América-.
– XA: Eu crieime entre “cubanos” e “arxentinos”, e non podemos esquecer que son un inmigrante (castelán) a un país de emigrantes (Galicia) casado cunha inmigrante dun país de inmigrantes (Arxentina). O “non ser destes pagos” é unha constante na miña vida; e, despois, a profesión fíxome andar polas Américas e por Europa, e así fun descubrindo miles de vidas de emigrantes galegos, e clasificándoas: as dos que fixeron “o normal” e as de suxeitos extraordinarios. Por exemplo, falando coa avoa da miña muller en Buenos Aires, e con Eduardo Blanco-Amor en Ourense, descubrín que “el basco Santamarina” (apelido que me cheiraba a galego) era un fidalgo galego conquistador das pampas, con historia tráxica; ou outro exemplo: un velliño de Río Gallegos contoume que “el gallego Soto”, xefe da maior revolución obreira anarquista da Historia, a dos anos 20 na Patagonia, era “galego de verdade, de Ferrol”. Certo: Xaime Bello conseguiume a súa partida de nacemento, e con ela fixemos aos historiadores esclarecer un punto nunca coñecido de semellante personaxe. (…)”
Elena Gallego no Rio de Janeiro. Entrevista
Entrevista
a Elena Gallego en Quilombo Noroeste:
“(…) – Quilombo Noroeste (QN): – Antes de nada, que tal a túa estadía polo Brasil e no Río de Janeiro?
– Elena Gallego (EG): Foi unha grande experiencia, curta pero moi intensa, cunha axenda ateigada de compromisos. Na miña visita ao Río tiven oportunidade de entrevistarme con editores cariocas cos que xa contactara dende Galicia, e que están interesados na miña obra literaria. Pero o principal obxectivo da viaxe era participar coa miña saga Dragal no XI EIDE, Encontro Internacional de Escritoras promovido pola Academia de Letras e Música do Brasil. Celebrouse do 13 ao 17 de marzo na capital federal, Brasília, reunindo a escritoras, xornalistas, editores e formadores de opinión de varios países. Este foi un fantástico foro para facer novas amizades e contactos aos que dar a coñecer os meus libros. Agora, coa semente botada, agardo que a maxia do dragón galego non tarde en prender nesa outra beira do Atlántico.
– QN: Comezamos con Dragal. Sétima edición en catro anos de A herdanza do dragón; traducións asinadas en catalán, castelán e inglés; videoxogo e serie de televisión de camiño… Sentes vertixe?
– EG: Se me deteño a reflexionar, si, e coido que non é para menos. Ademais das traducións xa comprometidas e das que poidan xurdir trala miña visita ao Brasil, Dragal tamén está en mans dunha importante editora francesa, conta con aliados en Italia e Portugal, o proxecto audiovisual será presentado na próxima MICSUR que se celebra na Arxentina… Por sorte, dende os últimos meses estou tan ocupada en acompañar os meus libros polo mundo adiante que non teño tempo de pensar no alcance que pode acadar a saga se continuamos con esta progresión. Ás veces teño a sensación de formar parte dun soño, porque estas cousas non acontecen na “vida real”. Cando escribín a primeira novela, para o meu fillo, nin sequera podía imaxinala publicada. E xa ves… (…)
– QN: – Necesitaba a mocidade un Dragal na literatura galega para se prender dela?
– EG: Os libros que lemos de cativos e durante a mocidade son os que marcan a nosa vida, os que nos enganchan á lectura ou nos frustran para sempre. Nesa opinión coincido con grandes autores galegos como Fina Casalderrey ou Agustín Fernández Paz. Nese senso, a combinación que Dragal fai de fantasía, historia e realidade conseguiu engaiolar milleiros de rapaces que devecían por unha historia así. Salvando as distancias, un fenómeno semellante ao que xerou J. K. Rowling co seu Harry Potter. Cando xurdiu Dragal, esta obra foi pioneira en Galicia (trátase da primeira triloxía fantástica creada en lingua galega, non o esquezamos). Hoxe xa hai novos escritores e editoras traballando nesta liña de ficción fantástica, con grande acollida por parte da mocidade. Isto é unha boa noticia para a literatura galega, que vive un momento creativo excepcional. E tamén para os novos lectores. (…)”
Cuestionario Proust: Xosé Henrique Rivadulla Corcón
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xosé Henrique Rivadulla Corcón:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A timidez.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Actuar con xustiza.
3.– Que agarda das súas amizades?
– A sinceridade e a fidelidade.
4.– A súa principal eiva?
– A timidez.
5.– A súa ocupación favorita?
– A escrita de poesía.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Vivir sempre sen medo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A morte da muller coa que comparto a vida.
8.– Que lle gustaría ser?
– Dedicarme unicamente a escribir.
9.– En que país desexaría vivir?
– En Galiza, pero se hai que dicir un distinto a onde se vive, Portugal.
10.– A súa cor favorita?
– Negro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A hortensia.
12.– O paxaro que prefire?
– O mascato.
13.– A súa devoción na prosa?
-. J. R. R. Tolkien
14.– E na poesía?
– Uxío Novoneyra.
15.– Un libro?
– Os Eidos.
16.– Un heroe de ficción?
– Sam Gamlli (Compañeiro de Fodro Bulseiro n´O señor dos aneis).
17.– Unha heroína?
– Frolinda (personaxe principal da lenda “A Buserana” de Muxía).
18.– A súa música favorita?
– O jazz e as músicas étnicas.
19.– Na pintura?
– Urbano Lugrís.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Pepita Carrer (percebeira de Muxía, xa maior e que foi aos percebes dende moi nena).
21.– O seu nome favorito?
– Henrique.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O comportamente inxusto.
23.– O que máis odia?
– A inxustiza.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– As revoltas irmandiñas.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A elegancia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sendo moi consciente de que estou morrendo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Un optimismo prudente.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A inxenuidade.
30.– Un lema na súa vida?
– Sexamos lóxicos e busquemos o imposible.”
Parlamento das Letras: Manuel Darriba
Entrevista
de Armando Requeixo a Manuel Darriba no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Manuel Darriba (MD): Máis risco de investigación e experimentación, ambición artística, autocrítica feroz, inconformismo, traballar máis as obras. Sobrar, pois non o sei… Os complexos e a reiteración de fórmulas caducas. Daría a mesma resposta en relación á literatura española. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– MD: Supoño que a pregunta se refire a Galicia. Do artístico xa dei algunha nota nas respostas anteriores, así que vou facer unha consideración socioeconómica: creo que non debemos resignarnos a facer literatura para a propia parroquia, nin considerar que o que facemos é unha parte máis do “Proxecto Galicia”. Somos escritores, artistas, cunha cosmovisión de noso e con todas as potencialidades para ser universais. Axudaría bastante que todas as partes implicadas arredor da industria do libro consideren algún día que a literatura galega pode/debe saír do recuncho, romper o teito de cristal do mercado literario español (que parece unha peaxe de paso obrigada, non entendo ben por que) e saír ao ancho mundo.”
Inma López Silva: “O que se agarda socialmente é que cumpras coa túa suposta obriga de ser nai 24 horas”
Entrevista
de Montse Dopico a Inma López Silva en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): O libro [Maternosofía] foi feito como un diario durante o embarazo, non si?
– Inma López Silva (ILS): Si. Fun escribindo durante o embarazo. Despois reiviseino e fixen o epílogo, para dar tamén o punto de vista de cando a nena xa estaba aquí.
– MD: Xa recorreras ao diario máis veces. Mais este é o teu libro máis íntimo. E semella que non che daba pudor compartir todo o que contas.
– ILS: Non, porque a maternidade/paternidade é algo polo que pasa a maior parte da xente ou polo que aínda, sen ser pais, moita xente sente curiosidade. Non tiña a sensación de estar a contar algo tan persoal como para sentir pudor. Se me sentise así recorrería á ficción, como fixen en New York, New York.
– MD: Hai unha idea no libro que resume bastante ben o seu contido: “Estou farta de ver como mulleres intelixentes e activas se converteron en simples nais que paralizaron por completo a súa actividade cerebral”.
– ILS: Esa foi a idea de raíz que me levou a tentar observar a maternidade desde fóra, desde a distancia. A sociedade espera que só sexamos nais, que o deixemos todo de lado. Eu antes de estar embarazada preguntábame se o embarazo me ía cambiar, se como se di as hormonas fan que sexas outra persoa… e non foi tal. Creo que todo iso é unha patraña inventada por unha sociedade xa non só cunha estrutura patriarcal, senón directamente machista, á que lle convén que as mulleres quedemos na casa mudando cueiros. (…)”
Armando Requeixo: “Díaz Castro debería estar dende xa no Olimpo dos tradutores”
Entrevista
de P. Calveiro a Armando Requeixo en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Que podemos atopar nesta obra sobre Díaz Castro [Cartafol de traducións e outros poemas]?
– Armando Requeixo (AR): O libro ten dous volumes. Un deles recolle os textos de Díaz Castro en edición facsimilar e o outro é un estudo do material, con anotacións sobre os poemas. Dentro da produción do autor, está recollido todo o seu labor como tradutor de textos poéticos, deixando fóra a tradución de narrativa, e os versos que el mesmo escribe noutras linguas. É un libro moi completo porque Díaz Castro practicou iso que os expertos chaman tradución directa e tamén inversa, que é algo que só os grandes tradutores son capaces de facer. Hai traducións cruzadas a outras linguas e de autores moi interesantes como Lamartine, Víctor Hugo, Chesterton, Campoamor,… A obra de Díaz Castro é un verdadeiro festival políglota e revela o seu interese como lector e o influxo que todas estas lecturas da literatura mundial tiveron na súa faceta de poeta, facendo cousas moi singulares e distintas ás da época. Cartafol de traducións e outros poemas é o máis diazcastriano dos libros que sairán este ano, porque funde as súas dúas grandes paixóns, a poesía e a tradución. (…)
– LVG: ¿Cal é a faceta menos coñecida?
– AR: A de tradutor, sen dúbida. A gran pena é que esa faceta non vira a luz dun modo máis público e notorio hasta este ano. Pero eu creo que dende xa debemos situar a Díaz Castro entre os máis grandes da tradución do século XX, amén de ser un dos máis grandes poetas, e debería estar no olimpo dos tradutores da época. Eu non coñezo ningún caso da literatura galega dun autor que traducira linguas tan distintas, tan cruzadamente e de autores tan variados en plena posguerra. Coñecía ruso, danés, sueco, linguas eslavas e, por suposto, as máis comúns (inglés, francés, alemán, italiano, portugués, catalán, éuscaro, etcétera) e en moitas delas era autodidacta. Ademais do seu traballo de tradutor como funcionario do Estado durante o día, polas noites queimaba os ollos traducindo para editoriais de fóra, ás que tamén pedía métodos e dicionarios de gramáticas para aprender as linguas. A súa produción como tradutor foi amplísima, fixo dende receitas médicas á primeira tradución de Al Servicio de su Majestad, a undécima novela de James Bond.”
