Arquivo da categoría: Homenaxes

Vilaboa: O Escritor na súa Terra Xosé María Álvarez Cáccamo, o 6 de xuño

Publicado o por

A1430316349527banner-caccamo Homenaxe O/A Escritor/a na súa Terra, impulsada pola Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG), chega este ano á súa XXI edición recaendo, por decisión unánime da súa Asemblea de Socios e Socias, na figura de Xosé María Álvarez Cáccamo, que será homenaxeado no Concello de Vilaboa, onde chantou as súas raíces hai 25 anos.

Esta iniciativa anual conforma xa unha tradición na traxectoria da Asociación, e tense constituído ao longo de dúas décadas como unha celebración na que a terra de orixe ou adopción do homenaxeado/a cobra un protagonismo fundamental. É vontade da AELG honrar escritores/as procurando o contacto directo co autor/a e a súa implicación persoal na xornada de homenaxe.

Unha celebración múltiple e popular na que se vén recoñecendo a entidade literaria de insignes figuras das nosas letras, a través dunha serie de eventos como a entrega do galardón Letra E de escritor/a (unha peza escultórica de Silverio Rivas), a plantación dunha árbore simbólica (unha moreira branca elixida polo propio autor), a colocación dun monólito conmemorativo e a atribución do nome do homenaxeado a un espazo público, neste caso á avenida o Parque Público Poeta Xosé María Álvarez Cáccamo.

PROGRAMA DE ACTOS
– 11:30 h. Parque Público CartelLetraECaccamoPoeta Xosé María Álvarez Cáccamo (Santa Cristina de Cobres, a carón do CEP Plurilingüe de Riomaior).
Descubrimento do Monólito conmemorativo e plantación da moreira branca (árbore simbólica do escritor).
Interveñen:
•Cesáreo Sánchez, Presidente da AELG.
•Ornela Fernández Salgado, Tenente de Alcalde de Vilaboa.
•Xosé María Álvarez Cáccamo.
Descubrimento da placa que atribúe o nome do homenaxeado ao parque.

12:15 h. Casa da Cultura de Riomaior (Santo Adrián de Cobres)
Acto de entrega da “Letra E”.
Interveñen:
•José Luis Poceiro Martínez, Alcalde de Vilaboa.
•Mercedes Queixas Zas, Secretaria Xeral da AELG.
•Cesáreo Sánchez Iglesias, Presidente da AELG.
•Xavier Rodríguez Baixeras: Laudatio.
Entrega da peza escultórica do artista Silverio Rivas.
•Intervención do homenaxeado: Resposta á laudatio por parte de Xosé María Álvarez Cáccamo.

14:00 h. Pazo de Larache (Lugar de Larache, 16 – Santa Cristina de Cobres).
Xantar de confraternidade.
Aberto aos/ás socios/as da AELG, á veciñanza de Vilaboa e demais persoas interesadas.

Consonte este novo século prosegue a súa andadura, máis se engrandece a figura de Xosé María Álvarez Cáccamo (Vigo, 1950) e máis vasto é o espazo que ela vai ocupando para a nosa historia na estima de toda persoa que se mova no ámbito da creación literaria galega. Autor emblemático da xeración poética dos 80, intenso e múltiple, polifacético, impenitente curioso sempre en procura de novos xeitos (e xestos) de beleza (non só na creación literaria, mais tamén, por exemplo, nas cunchas mariñas e no poema-obxecto), a súa vitalidade extrema, que carece dun tope definido, e a súa índole xenerosa sempre serán causa de novas maneiras de sorpresa, de compromiso cívico ou de irada protesta contra a barbarie.

A súa vida, que provén de eminente estirpe de escritores e que el relatou brillantemente nun libro de memorias e, aliás, reflectiu de contino nos seus poemas maxistrais, decorreu primeiramente –e sobre todo– no barrio das Travesas de Vigo e na exaltación dos veraos de Coruxo, na beira da ría, para, co tempo, se desprazar, en novo círculo familiar, até os Cobres, no concello de Vilaboa, e en concreto o sobranceiro lugar de Vilar, desde onde asiste todos os días ao espectáculo singular da enseada de San Simón e no que xa se considera un arraigado, un veciño máis. E é nese cativador escenario onde o noso Pepe Cáccamo se dispón a ser declarado –en irónica redundancia– escritor e a plantar a moreira branca, da que a follaxe se derrame sobre si e sobre esa terra, en perenne sedución.

PolipticoLetraECaccamo

ANTERIORES MERECEDORES/AS DESTE GALARDÓN

I Edición
ANTÓN AVILÉS DE TARAMANCOS
1995 • Boa, Taramancos

II Edición
BERNARDINO GRAÑA
1996 • Cangas do Morrazo

III Edición
MANUEL MARÍA
1997 • Outeiro de Rei

IV Edición
MARÍA XOSÉ QUEIZÁN
1998 • Vigo

V Edición
XOSÉ NEIRA VILAS
1999 • Gres, Vila de Cruces

VI Edición
UXÍO NOVONEYRA (póstumo)
2000 • Parada do Courel

VII Edición
LUZ POZO GARZA
2001 • Ribadeo

VIII Edición
XOSÉ CHAO REGO
2002 • Vilalba

IX Edición
XOSÉ FERNÁNDEZ FERREIRO
2003 • Nogueira de Ramuín

X Edición
SALVADOR GARCÍA-BODAÑO ZUNZUNEGUI
2004 • Teis, Vigo

XI Edición
PURA E DORA VÁZQUEZ
2005 • Ourense

XII Edición
MARÍA DO CARME KRUCKENBERG
2006 • Vigo

XIII Edición
MANUEL LOURENZO
2007 • O Valadouro

XIV Edición
XOSÉ VÁZQUEZ PINTOR
2008 • Melide

XV Edición
AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ
2009 • Vilalba

XVI Edición
MARILAR ALEIXANDRE
2010 • Santiago de Compostela

XVII Edición
PACO MARTÍN
2011 • Lugo

XVIII Edición
XAVIER RODRÍGUEZ BAIXERAS
2012 • Ribadeo

XIX Edición
MARICA CAMPO
2013 • O Incio

XX Edición
XABIER P. DOCAMPO
2014 • Castro Ribeiras de Lea

Bueu: actos en homenaxe aos navegantes do Marianne, barco da III Frota da Liberdade, o 31 de maio

Publicado o por

OMarianne-720x340 domingo 31 de maio, estará no porto de Bueu o Marianne, barco da III Frota da Liberdade, que tratará de chegar á costa de Gaza para romper o bloqueo ao que é sometida o poboación gazatí polo estado de Israel.
Pallasos en Rebeldía, Rumbo a Gaza e BDS-Galiza, organizarán en Bueu o domingo día 31 diversos actos para homenaxear @s navegant@s, incluíndo unha festa popular ás oito do serán.
Confíamos contar co voso apoio e a vosa presenza nestes actos, dos que vos iremos informando conforme se vaian concretando.

Da semente, das espigas. A María do Carmo Kruckenberg

Publicado o por

DesdeMaría do Carme Kruckenberg a Plataforma de Crítica Literaria A Sega:
“Toda semente debe caer primeiro na terra para se facer espiga. Nun ciclo interminable, dunha nace a outra e doutra a unha. Como palabras que se dan a man coa terra e abren os seus dedos cara ao aire. As sementes e as espigas enchen o ceo de paxaros que arrechouchían nas mañás de primavera, coma esta na que nos deixou María do Carmo Kruckenberg. Porque tamén en Vigo, no centro da cidade, nacen sementes e nacen espigas. Aquelas que, coma ela, dedicaron a vida a construír un corpo de palabras, unha aventura irrepetible compartida con todas as que a lemos e a coñecemos. Fronte ás dificultades dun tempo inhóspito, María do Carmo Kruckenberg escolleu a liberdade da semente que voa por conta propia, que se acolle aos ventos que mellor a abanean, que percorre o aire alén dos mares, que xunta o seu corpo a outros corpos, as súas palabras a outras palabras.
Na súa inmensa obra poética ­e non só­ María do Carmo Kruckenberg percorreu os camiños da natureza, do silencio, da melancolía e tamén da celebración. Na testemuña da súa vida que entregou cómplice e xenerosa, dona de seu, grazas ao traballo de Mercedes Queixas, percorreu as portas abertas e pechadas dunha historia que se resistiu ás marcaxes e ás definicións, rebelde e consciente do seu lugar no mundo.
Toda semente debe caer primeiro na terra para se facer espiga. Hoxe despedimos a María do Carmo Kruckenberg mais sen dúbida o seu corpo de palabras non nos deixa. Ese que ten a forza suficiente para facer que na súa cidade comecen a agromar xa as espigas que crecerán co tempo e se encherán de paxaros cantores e libres, coma ela.”

Compostela acolle a primeira homenaxe a María do Carme Kruckenberg, o venres 29 de maio

Publicado o por

DesdeMaría do Carme Kruckenberg Sermos Galiza:
“A libraría feminista Lila de Lilith de Compostela (Rúa Travesa, 7, baixo) promove a que será a primeira homenaxe á escritora María do Carme Kruckenberg, poucos días despois do seu falecemento o pasado sábado en Vigo.
O acto desenvolverase a vindeira sexta feira día 29 de maio ás 20:00 horas e será presentado pola escritora Mercedes Queixas, grande coñecedora da obra e a figura de Kruckenberg e autora da súa biografía Vivir, unha aventura irrepetíbel (Galaxia, 2011).
Desde a Lila fan un chamamento a participar no evento coa lectura de texto, compartindo experiencias arredor da autora, con música ou da maneira que se queira contribuír a homenaxear á escritor.
A vida de Mª do Carme Kruckenberg chegaba ao seu fino pasado día 16 de maio, despois dunha intensa vida e unha ampla traxectoria literaria da que fican os seus trinta libros escritos ao longo de máis de cincuenta anos.
“Con ela sempre houbo moitas reservas porque non respondía a moldes, era imposíbel encadrala. Quixo decidir sobre a súa propia vida e iso tamén lle trouxo custes”, afirma Mercedes Queixas, no retrato que traza nas páxinas do semanario Sermos Galiza dedicadas á morte da escritora. Esa aposta pola liberdade e a independencia será, sen dúbida, un dos eixos da homenaxe que se lle tributará na libraría feminista de Compostela.”

Ramón Nicolás: “A poeta sempre atenta á vida, agora «polos vieiros pretos da noite»”

Publicado o por

ArtigoMaría do Carme Kruckenberg de Ramón Nicolás en La Voz de Galicia:
“Hai só uns días apuntaba nestas páxinas que, particularmente, cheguei a María do Carme Kruckenberg como lector e que só a tratei ocasionalmente. No acto cívico-literario que se lle rendeu este pasado domingo no tanatorio vigués de Pereiró, adquirín consciencia da relevancia que no seu caso cobra atender á súa dimensión máis humana, pois non é difícil comprender como esta se foi filtrando, talvez inevitablemente, na súa obra, á vista dos asuntos polo que foi lembrada: ben difícil resulta entender doutra maneira a fervenza de afectos e emocións que transmitiron as voces e a música daquelas persoas que a trataron, que a acompañaron e que compartiron con ela amizade e complicidades.
Teño para min que hoxe cómpre, con todo, atender a ese legado fundamental que é a obra literaria que nos deixou e que non é menor nin secundario pois, entre outras razóns de relevancia, con el establece un elo inescusable na tradición poética galega contemporánea que vai desde Rosalía, levando como compañeiras de viaxe a Luz Pozo, Pura Vázquez, Helena Villar ou María Xosé Queizán, entre algunhas outras, e que chega ás voces das poetas de arestora. Ao fío disto, intúo que ela sempre foi moi consciente desta realidade, polo que alentou e impulsou a chegada de novas voces de muller á poesía galega, entendendo este xesto como unha responsabilidade e case un acto de fe.
O percorrido poético da autora supón, así pois, un exemplo de continuidade con máis de sesenta anos de presenza practicamente ininterrompida na escena literaria desde que se estrea como poeta no ano 1953 con Las palabras olvidadas, editado en Buenos Aires -esa cidade tan relevante na súa biografía e, dalgún xeito, na súa obra posterior, polas relacións literarias que mantén con exiliados e autores arxentinos- para se incorporar axiña ao discurso literario galego con Cantigas do vento (1956), malia ser posible que o seu paso máis firme fora o que deu con Canaval de ouro, editado por Galaxia en 1962.
Moitos libros publicados, moita poesía escrita e moita outra con seguridade desbotada, mais sempre fiel a unha visión da poesía en primeira instancia de clara filiación popular, onde deu pasos igualmente relevantes nese movemento literario que se denominou neotrobadorismo e que, posteriormente, como Camino Noia apuntou, abrazou o intimismo e, sen dúbida, a reflexión existencial, sen dar as costas a unha visión de corte social sobre o tempo que lle tocou vivir.
No libro que a profesora Mercedes Queixas publicou non hai moito tempo –Vivir, unha aventura irrepetíbel (2011)- a poeta viguesa afirmaba que «non vivimos tempos para nos adurmiñar. Cómpre estarmos ben espertos, atentos á vida, que é o importa. Hai que dicir as cousas e un poeta ten que estar na época exacta na que vive», ao tempo que insistía na importancia que ten a liberdade e o coñecemento preciso para usala. En efecto, relendo parte da súa obra máis recente, agroman aquí e acolá estes dous elementos que se configuran como esenciais para, neste caso, ir pechando unha traxectoria que se configura como constante, prolífica, exemplar, inconformista e intensa. A súa biógrafa comentábame que cumpría falar dela máis que nunca para que a súa obra non esmoreza. Comparto totalmente esa vontade: toda Kruckenberg repousa agora na súa obra. Convido, vivamente, a lela, ou relela, pois será a mellor homenaxe que se lle poida render.”