Arquivo da categoría: Teatro
Rianxo: conversa e obradoiro con Cremildo Bahule no mes de outubro
Compostela: Titiriteiros, no Café da memoria do Museo do Pobo Galego
O xoves 26 de setembro, ás 18:00 horas, no Museo do Pobo Galego, en Santiago de Compostela, dentro de Café da memoria, cita que periodicamente organiza o Museo para partillar memorias arredor dunha cunca de café, coa colaboración da Asociación Morreu o Demo para a recuperación do títere tradicional galego, contarán as súas vivencias como artistas ambulantes Alfonso Silvent (fillo de José Silvent, creador de Barriga Verde), e Juan Silvent (fillo de Santiago Silvent, tamén titiriteiro). Manuel Lourenzo, autor e dramaturgo, e grande coñecedor da tradición teatral galega, dará unha visión máis contextual do que era andar co teatro polos camiños.
Carballo: XXII Festival Internacional Outono de Teatro
“Emoción, humor, poesía, reflexión, beleza, ilusión, historias, experiencias,… son o alento co que o FIOT impregna ao outono de Carballo. En tempos de incerteza, continuamos ofrecendo “pracer intelixente” (como di o lema dunha das compañías presente no programa deste ano), e seleccionamos o mellor das carteleiras para que o teatro nos facilite a entrada no inverno.
Preséntase o 22 Festival Outono de Teatro e, nese afán de propoñer un fío que nos leve dun espectáculo a outro, o número que identifica esta edición suxeriunos como tema do festival o das igualdades ou semellanzas, diferencias ou diversidade que existen entre as parellas presuntamente de iguais. A dicotomía igualdade-diversidade é un concepto fundamental relacionado coa nosa identidade, coa cultura e coa capacidade de desenvolvemento da sociedade, que require que sexamos conscientes da mesma.
Este “argumento” percorre, máis ou menos directamente, a maior parte das obras e coa súa elección pretendemos subliñar o compromiso do festival coas preocupacións sociais máis actuais. As perspectivas que ofrecen de achegamento á igualdade-diversidade son múltiples, e van desde as de carácter máis persoal, como as que se producen nunha das relacións máis paradigmáticas, as da parella sentimental, protagonista en varios dos espectáculos que presentamos e na que se incide desde múltiples enfoques, na relación familiar máis primaria, a paterno-filial, na que as confrontacións son parte da evolución, ou as referidas a nós mesmos como individuos que, ás veces, nos preguntamos se estaremos integrados por diversas personalidades. (…)”
Pódense consultar aquí o PROGRAMA e as ACTIVIDADES PARALELAS do Festival.
Vigo: presentacións dos números 8 e 9 da Revista Núa
O 21 de setembro, ás 22:00 horas, no Teatro Ensalle (Rúa Chile, 15) de Vigo, preséntanse os números 8 e 9, xunto a un avance do número 10 da Revista Núa.
Para esta ocasión contarán coas intervencións de:
– Escenificafión parcial da nova proposta escénica de sther carrodeguas: París-Dakar.
– Lectura dramatizada do texto de Carmen Abizanda: O fío de la vermella.
– Presentación visual do próximo número de Núa (10), por Julio Fernández.
– Avance dramatúrxico de Imprudentemente deseé, por Pedro Fresneda.
Cúmprense once anos da morte de Roberto Vidal Bolaño
Artigo de Camilo Franco en La Voz de Galicia:
“Hoxe cúmprense once anos desde que desapareceu Roberto Vidal Bolaño e a actividade arredor do Día das Letras decaeu considerablemente tras pasar o 17 de maio. Ao longo deste ano foi perfilándose unha imaxe na que gañou peso o nariz de pallaso como representación icónica e na que se ampliou o abano sobre os campos nos que Vidal Bolaño foi facendo profesión durante a súa vida: dese a escrita á interpretación.
Para a súa viúva e cofundadora de Teatro do Aquí, este ano foi o da «insistencia sobre un Roberto Vidal Bolaño e a ocultación doutro que tamén existiu e que tamén foi importante».
Advirte Belén Quintáns que a coincidencia das celebracións do Día das Letras Galegas con todas as actividades relacionadas co sesquicentenario da publicación de Cantares gallegos «prexudicou en canto a promoción e número de actividades as que se podería ter feito con Bolaño». Unhas actividades nas que, segundo Quintáns, «habería que ter en conta a relación literaria que Roberto tivo coa figura de Rosalía, que é máis que evidente».
Noutro sentido, estes once anos desde a desaparición do dramaturgo teñen un efecto estraño desde a perspectiva de Belén Quintáns porque, segundo explica, «hai ocasións nas que parece que se está falando de cousas que pasaron hai corenta anos, pero son cousas que pasaron hai ben pouco e algunhas delas aínda están ben vivas».
Para Belén Quintáns hai espazo aínda para «profundizar na súa obra e transcender algúns dos aspectos xerais».
Durante estes días a Escola Superior de Arte Dramática está celebrando, na súa sede de Vigo, Escénika, un congreso de investigacións teatrais que, nesta edición dedica unha parte do seu tempo á obra de Vidal Bolaño.
Por outra parte, Espello Cóncavo representará o vindeiro sábado no Teatro Colón da Coruña, Anxeliños!, unha das obras máis premiadas de Vidal Bolaño, as 20.30 horas.”
Vigo: VIII Ciclo de mesas redondas Escritoras/es na Universidade: Unha outra literatura para un outro tempo
Do 26 de setembro ao 7 de novembro terá lugar o VIII Ciclo de mesas redondas Escritoras/es na Universidade, baixo o título de Unha outra literatura para un outro tempo, actividade da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega, co patrocinio da Secretaría Xeral de Política Lingüística e a colaboración da Facultade de Filoloxía e Tradución da Universidade de Vigo.
Terá lugar a partir das 12:00 horas dos días sinalados, no Salón de actos da Facultade de Filoloxía e Tradución.
26 de setembro. Narrativa.
– Ser ou non ser posmoderno? As oportunidades perdidas e os ciclos pechados. Con Alberto Lema e Samuel Solleiro.
Sobre a relación coa posmodernidade.
3 de outubro. Poesía.
– Furia estratéxica para un tempo salvaxe? Precariedade e poesía. Con Berta Dávila e Gonzalo Hermo.
Da incidencia da situación económica e política no modo en como se concibe o discurso poético.
7 de novembro. Teatro.
– Teatro impuro para tempos bastardos. Con Antía Otero e Vanesa Sotelo.
Sobre o hibridismo de linguaxes nas novas tendencias escénicas.
Raúl Dans: “Hai que animar a ler teatro como outro xénero”
Entrevista de Camilo Franco a Raúl Dans en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Como se escribe teatro para públicos novos?
– Raúl Dans (RD): Henri naceu como un conto que quería escribir para a miña filla e que acabou como obra de teatro. É unha historia alegre, optimista e moi fácil de representar. Os rapaces están desacostumados a ler teatro ou a ir ao teatro. Por iso esta é unha peza simpática, incluso moi posibilista, que ten en conta todas as circunstancias de agora.
– LVG: ¿Cales son as características do texto?
– RD: É moi viable de producir, para títeres e bonecos, cunha historia optimista. Considero que é un texto divertido e fácil de representar. Está escrito pensando en facilitar a súa montaxe, sendo consciente das dificultades que pode haber agora para montar obras.
– LVG: No caso do texto para adultos Unha corrente salvaxe, ¿que vida escénica espera que teña?
– RD: Seguramente é o texto meu máis asequible. Creo que ofrece moitas posibilidades para ser montado e que ten atractivos para os directores. Ten unha trama con moitas sorpresas, con misterio. E creo que os personaxes da obra poden ser atractivos. Incluso diría que é teatro comercial de calidade, escrito para todo tipo de público. Pensando tamén no traballo dos actores.
– LVG: ¿Publicar teatro segue sendo a única alternativa a representar?
– RD: Facelos públicos quere dicir que poden ser lidos e coñecidos polas compañías. Por outra parte, creo que tamén é importante lembrar que o teatro tamén se pode ler, que tamén é texto. Creo que hai que animar á xente a que lea teatro como calquera outro xénero.”
O adeus galego a Seamus Heaney, o irlandés con “imaxinación poética” da Fisterra
Desde Sermos Galiza:
“Nos chanzos da relación literaria entre Irlanda e Galiza, a figura de Seamus Heaney protagoniza un episodio de especial relevancia, non só pola recepción da súa obra na nosa lingua senón tamén polo propio recoñecemento que o poeta tiña do noso país, ao seu ver, a primeira terra da “imaxinación poética” de Irlanda.
Ferrín dedicoulle Estirpe, a Universidade da Coruña nomeouno Honoris Causa e Xerais inaugurara unha colección coa súa obra. O mundo da literatura galega lamenta de maneira especial a morte do escritor Seamus Heaney e, desde que a noticia se fixo pública, foron varias as mostras de pesar pola desaparición dun Premio Nobel para o que Galiza existía como nación e como universo literario. Deixouno claro cando participou no acto de nomeamento como doutor Honoris Causa da Universidade da Coruña, cando xa recibira o Nobel, nun discurso no que evocou a Fisterra como unha das palabras claves no seu imaxinario biográfico e sinalou que, desde Irlanda, “Galiza non é a fin da terra, senón o seu comezo, a primeira terra que atopamos. E Galiza é tamén, até certo punto, a primeira terra da nosa imaxinación poética”.
O libro Traballo de campo, na tradución de Vicente Araguas para a nosa lingua, ía inaugurar a colección de poesía Ablativo Absoluto de Xerais en 1996, apenas dous meses despois do acto no que Heaney recibía o Premio Nobel. O tamén escritor Manuel Outeiriño foi o encargado de verquer na nosa lingua a obra teatral A cura en Troia, apenas dous anos antes de que, no 2000 o vínculo con Galiza se estreitase ao ser investido Doutor Honoris Causa pola Coruña. No 1999, a obra de Heaney merecería un lugar destacado no volume antolóxico, Poesía irlandesa contemporánea, de Antonio de Toro Santos, profesor que impulsou o nomeamento do poeta pola Universidade da Coruña.
“Como a nosa Rosalía, Heaney foi un poeta capaz de canxar a vontade de estilo coa estirpe do xenio popular, converténdose nun heroe nacional e nun referente moral”, escribe Manuel Bragado, director de Xerais, selo que lle deu o destaque de inaugurar a súa colección poética. “Poeta da terra e da experiencia campesiña, inserido na natureza e comprometido co proceso de resistencia da súa comunidade católica no Ulster, Seamus Heaney amosa o papel cívico esencial do poeta para cada unha das súas comunidades, que é o mesmo que dicir para toda a humanidade”, sinala Bragado.”