Chus Nogueira: “Xela Arias renovou a poesía galega cara a unhas direccións que non se estaba innovando naquel momento”
Desde Xerais:
“O programa ZigZag Diario da TVG emitiu unha entrevista coa crítica literaria Chus Nogueira sobre o libro: Poesía reunida (1982-2004), de Xela Arias. A reportaxe pode verse nesta ligazón.”
Muxía: Mercedes Queixas Zas na Galería Mulleres de febreiro
Convocatoria do número 13 da revista Contos Estraños
Desde Contos Estraños:
“Abrimos unha nova convocatoria para que nos fagades chegar os vosos relatos, poemas e ilustracións, que formarán parte do novo volume da revista Contos Estraños, “Visitantes de alén da morte“. A nosa procura desta volta vai dirixida a textos e debuxos enmarcados dentro do tema dos aparecidos, pantasmas, casas encantadas, mediums, ouijas e demais fauna e flora que teña algo que ver con esas almas en pena que se resisten a abandonar a nosa compaña despois de mortas.
BASES DE PARTICIPACIÓN
Os relatos e poemas deben estar escritos en galego.
Enviaranse en formato OpenOffice, LibreOffice ou Word ao correo electrónico:
revistacontosestranhos@gmail.com
baixo o asunto: “Contos Estraños – volume 13”.
TEXTOS
Cada relato disporá dun espazo de entre 5000 – 8000 palabras, mentres que no caso dos poemas marcaremos un rango de entre 20 – 150 versos. Podes usar ese espazo como gustes, cun só relato/poema ou con varios, mais deberá cumprir o mínimo de palabras (5000) ou de versos (20).
Cada relato/poema debe ir acompañado dunha presentación da túa vida e obra (prégase o uso do humor e do frikismo para a devandita presentación) de non máis de seis liñas de texto e unha foto que, tamén, sexa unha oda á falta de vergoña (iso si, que poida ser editable). Ambas as dúas cousas, a bio e a foto, serán a túa carta de presentación na revista.
Os relatos e poemas deben ser orixinais, nunca antes publicados (publicacións electrónicas non contan).
ILUSTRACIÓNS
As ilustracións terán o seu propio espazo e lugar na revista polo que deberán ser obras autónomas e non irán supeditadas nin a un relato nin a un poema.
EXEMPLARES
As persoas seleccionadas recibirán un exemplar independentemente do número de relatos, poemas ou ilustracións realizadas, así como un desconto do 40% para a adquisición de exemplares que poderán comercializar pola súa conta.”
“Poemas da Galiza que se perdeu escritos en Nova York”
Artigo de Daniel Salgado en Sermos Galiza:
““Onde eu vivo viven polacos, italianos, rusos. Ninguén sabe quen son eu, nin que existe Galiza a miña patria”. E, porén, Francisco Álvarez, Koki (A Guarda, 1957), residente en Nova York desde hai décadas, resístese. “Na nosa casa fálase galego, sexa na Galiza, en Nova York ou na China”. E escríbese, porque Koki é poeta e o seu último libro titúlase A memoria das palabras (Edicións Fervenza, 2018).
“Si, as palabras teñen memoria, porque están na lembranza dos nosos corazóns e na dignidade das persoas”, explica a Sermos Galiza vía correo electrónico, “aínda que moitos queiran esquecelas. Tamén están na memoria dos que matan a esperanza”. Para se sobrepor a esa amnesia deu ao prelo 39 poemas que o prologuista, o crítico Armando Requeixo, define como “melancólicos, vibrantes e doridos, o fío de Ariadana que une dous espazos e dous tempos”.
“Descubro o tempo que me falta / para encher as horas perdidas. / Abro o forno e fumo a cinza / que morre na retina. / O tempo é unha hora sonámbula / que non camiña”, escribe baixo a sombra de Manuel Antonio. “O que se perdeu non se recupera máis”, afirma, preguntado pola nostalxia que atravesa o libro, “pero máis que nostalxia, levo unha dor no corazón por ollar unha Galiza surrealista onde se desprezan lingua e memoria”.
E é que a outra liña de forza da Memoria das palabras é a denuncia, a acusación política. “O poeta ten que facer soñar coas palabras, pero tamén repetilas até a saciedade para educar o pobo”, considera, “o poeta, por medio delas, ten que ser a conciencia colectiva dun pobo. Se non é así, para que escribir”. Composicións directas como A riqueza, Coitelos ou Na ponte de Brooklyn son probas da súa hipótese.
“Creo que, como país, Valle-Inclán podía hoxe escribir un bo esperpento da nosa sociedade, civil e política”, describe desde a distancia trasatlántica, “hoxe utilizan Castelao e outros bos e xenerosos aqueles que aínda hoxe loitan contra o seu legado sociopolítico”. O Poema de Fin de Ano pono en verso: “Danme asco as mentiras solidarias, / a ardentía dos falsos Mesías, / e loito por asumir tódolos días / estas existencias de filosofías urticarias”.”