Entrevista
a Rosalía Fernández Rial en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Escrebe poesía máis mestúraa con musica e con pezas audiovisuais. Que lle engaden o vídeo e a música á súa escrita?
– Rosalía Fernández Rial (RFR): O que lle engaden é unha perspectiva interdisciplinar e a concepción de que a arte é unha e múltiple. O que importa máis é esa idea poética que logo ten diversos medios e linguaxes á súa disposición para se expresar. Un concepto que permite adaptar formatos distintos. Nese senso creo moito no diálogo entre as linguaxes que poden enriquecer a mensaxe e facer que chegue de maneira máis intensa ao lector ou espectador.
– SG: O feito de que un poema estea pensado para ser mesturado coa música fai que teña unhas características específicas ou é simplemente un poema ao que logo se lle adapta unha música que se lle adecue?
– RFR: A concepción musical para min ten moita importancia na composición do poema, é dicir, máis alá de que logo leve música para min o poema ten un compoñente musical imprescindíbel. Busco moito a musicalidade propia da palabara. A poesía é palabra, mais esa palabra é música, pois o poema ten ritmo e rima. Eu penso que desde esa concepción musical da poesía existe unha maior predisposición do poema para ser logo musicado. (…)
– SG: A musicalidade sempre estivo presente na lírica…
– RFR: Precisamente estaba a pensar na lírica medieval galega. Cando empezo co meu grupo a facer un espectáculo interdisciplinar musicando os poemas e facendo espectáculos baseados na arte contemporánea, nunca podemos esquecer que non somos outra cousa que xograres contemporáneos. A lírica medieval galega, para min, foi vangarda tamén no seu día.
– SG: Falando das referencias culturais, cal sería a autora ou autor que máis lle inflúe?
– RFR: Hai autores imprescindíbeis da literatura galega, cos que durmo ao meu carón. Na cabeceira da miña cama están Manuel Antonio, Rosalía de Castro e Lois Pereiro, quen nesta xeración de poetas novos e novas tivo unha repercusión fundamental. (…)”
Entrevista á escritora, poeta e tradutora Marilar Aleixandre
Desde 
a Televisión de Galicia:
“A Real Academia Galega ten unha nova incorporación. A escritora, poeta e tradutora Marilar Aleixandre que ocupará a cadeira do finado Neira Vilas. Unha muller das ciencias e da investigación. Bióloga, catedrática da USC, escritora para todos os públicos. Muller de ciencias e letras. Da educación. Tremendamente activa en todos os eidos. É a sexta muller na Real Academia Galega. Á entrevista, feita por María Solar, pode accederse aquí.”
O escritor Xabier P. DoCampo, Correlingua e a Semente gañan o Premio Rosalía de Castro de Lingua da Deputación da Coruña
Desde
a Deputación da Coruña:
“O xurado do Premio Rosalía de Castro da Deputación da Coruña recoñece a traxectoria na defensa e promoción da lingua do escritor Xabier P. DoCampo. Na categoría de iniciativas destinadas á infancia o premio recaeu ex aequo no Correlingua e na Semente.
O xurado composto por Valentina Formoso Gosende, Mónica Pazos Martínez, Mercedes Queixas Zas e Anxos Sobriño Pérez, coa deputada e responsábel da área de Cultura e Normalización, Goretti Sanmartín, como presidenta e a técnica Dores Sánchez Alegre como secretaria decidiu concederlle o VII Premio Rosalía de Castro de Lingua ao escritor Xabier P. DoCampo, “pola súa traxectoria literaria e recoñecemento dentro do ámbito internacional e nacional da literatura infantil e xuvenil galega e polo seu compromiso e implicación coa lingua demostrado ao longo de moitos anos de intervención e dinamización sociolingüística a prol do noso idioma”, segundo consta na acta do premio.
Na reunión que se desenvolveu este venres na sede da Deputación da Coruña, o xurado decidiu tamén que o premio á nova categoría dirixida a traballos para a normalización da lingua en infantil e xuvenil fose compartido por dúas iniciativas de especial relevancia para o proceso de normalización: a A. C. Correlingua e a Escola de Ensino Galego Semente, “polo seu labor de intervención nun sector de especial relevancia para o futuro do galego como é a infancia e a mocidade”. (…)”
Inma López Silva recibe o premio de Creación Literaria da Fundación Ínsua dos Poetas
Desde
Galicia Confidencial:
“A escritora Inma López Silva recibiu este sábado o premio de Creación Literaria da Fundación Ínsua dos Poetas pola súa “creatividade acorde ás correntes máis avanzadas da vangarda na escritura”, a súa “fidelidade á lingua propia de Galicia” e a súa “defensa do medio e da liberdade de expresión”.
“Con estes principios Inma López Silva demostrou un compromiso permanente e constante, ao que debemos engadir o seu traballo e voz crítica e clara, como muller, para contribuír a unha maior presenza das escritoras galegas nas institucións e en todos os segmentos da nosa sociedade”, sinala a acta da concesión destes galardóns.
Así mesmo, a Fundación, presidida por Luís González Tosar, premiou na categoría de ‘Promoción da cultura galega no exterior’ á Irmandade Galega de Venezuela polo seu “importantísimo labor no ámbito social, cultural e benéfico entre a comunidade galega de Caracas, que recoñece esta institución como un referente de galeguidade”.
Pola súa banda, o Centro de Estudos Chamoso Lamas recibiu o premio ‘Ínsua dous Poetas’ á ‘Conservación do patrimonio e do medio’; mentres que as adegas Cachín da Abeleda, A Teixeira, na Ribeira Saca ourensá foron premiadas pola súa ‘Acción económica a favor da cultura’.
Ademais, o xornalista e animador cultural Xan Fernández Pinal foi distinguido no apartado de ‘Emprego da lingua e promoción da cultura propias nos medios de comunicación’. Sigue lendo
Compostela: mesa redonda As Irmandades da Fala e a prensa
O
martes 19 de xullo, ás 19:30 horas, no Museo do Pobo Galego (San Domingos de Bonaval), en Compostela, terá lugar a mesa redonda As Irmandades da Fala e a prensa, organizada pola Real Academia Galega. Interveñen Margarita Ledo (Pensar un modelo de comunicación), Carme Vidal (As mulleres no voceiro das Irmandades) e Xan Carballa (A prensa, escaparate das Irmandades), moderados por Víctor Freixanes.
Contos Estraños nº 1 (1ª parte)
Artigo 
de Xosé Duncan en Lermos.gal:
“(…) – Xosé Duncan: Por que enviaches un relato a Contos Estraños?
– Ana Raven: E por que non? Era e é unha iniciativa atractiva dentro do panorama galego de literatura, onde poucas editoriais ou iniciativas confiaban na fantasía e na edición de relatos curtos de temática romántica, misteriosa ou gótica e Contos Estraños era unha proposta fresca, nova e innovadora que me atraeu desde o primeiro momento.
– Jacobo Feijoo: Porque o pensamento debe expresarse en todos os idiomas do mundo para chegar á xente do xeito máis natural posible para eles. Quería apoiar a lingua galega co meu graíño de area, pese a que me custa un pouco expresarme neste idioma.
– Tomás González Ahola: Aínda que pareza estraño, malia a miña experiencia no sector editorial, naquela altura estaba cheo de inseguranzas en canto a publicar a miña propia obra. Achábame escribindo a miña primeira novela, Galiza Mutante. Poder Nuclear! e ocorréuseme que publicar un extracto ou un relato ambientado nela na revista Contos Estraños podía ser un bo xeito de lle tomar o pulso ao público. Así e todo, o máis estraño, sen ningunha dúbida, foi enviarme o relato a min mesmo. (…)”
“A forza indicíbel do Agustín”, por Suso de Toro
Artigo
de Suso de Toro en Sermos Galiza:
“No mundo da cultura de calquera pais hai figuras de toda caste, intelectuais e artistas que, alén de ofrecer o seu traballo creativo, compiten, loitan, defenden intereses particulares e posicións estéticas ou ideolóxicas. A figura do Agustín Fernández Paz non semella nin deste país nin deste mundo, o Agustín foi, é, un tipo único. E por iso todos queriamos ser amigos seus.
Non me cadrara ter apenas trato previo co Agustín. porén, ao que souben que lle picara o bicho, achegueime a el na primeira oportunidade, coido que foi con motivo dunha desas homenaxes que facemos cando a alguén o consideramos inofensivo ou está marcado pola morte. Eu sei ben por que o fixen, porque gustara daquel home simplemente.
Cando coñecemos a unha persoa que é especial por un motivo ou outro desexamos reter algo dela. Nese caso a nosa motivación é procurar enerxía, buscar a luz, é un dos resortes esenciais que move a vida dentro nosa. Mais, no meu caso pódese dicir que foi un acto político, foi un acto consciente de recoñecer e reforzar unha posición dentro do noso mundo cultural. Esa posición, a de Agustín, é a posición da esperanza. E a do amor.
Tense dito antes e tamén estes días que Agustín era moi boa persoa, érao mais iso non pode resumir sen máis a súa forza, o seu poder. Porque expresouse coas armas máis humildes, a modestia insistente do mestre, o oficio tomado a serio de escritor e os modais respectuosos, porén foi un loitador duro. Non falo do seu rexeitamento a un honor porque esas autoridades que llo concedían estaban a traizoar ao seu país, iso simplesmente é a coherencia dun home que sabe que cando os días que quedan están contados cada acto é valioso e ten que ser verdadeiro. (…)”
Agustín Fernández Paz: unha retrospectiva contada por el mesmo (e II)
Agustín Fernández Paz, il miglior fabbro, por Armando Requeixo
Artigo de Armando Requeixo, desde Criticalia:
“(…) O que as letras galegas deben a Agustín Fernández Paz non se dá contado: case medio século de labor entregue á nosa cultura, á súa lingua, ao pobo e máis de cincuenta libros publicados, entre os que se atopan varias obras de culto.
Levaba a escrita na xema dos dedos. As palabras espellábanlle no iris e o mundo íalle entrando polos cómbaros do seu perenne sorriso ata o fondal dos paradisos fantasiados. Escribía aquelas deliciosas maxinacións en cadernos sempre de papel amarelo e, aínda que amaba todas as súas criaturas, tenme confesado algunha vez que O centro do labirinto lle dera moitas alegrías e que tiña debilidade por algúns deses seus fillos que non foran tan queridos, como O laboratorio do doutor Nogueira ou Corredores de sombra. Mais non me cabe dúbida de que, nos últimos anos, Non hai noite tan longa, O rastro que deixamos e A viaxe de Gagarin foron tamén verbas benamadas por el. (…)
Lembro que un día, hai catro anos, lle dixen: “Se soubeses que o teu tempo se esgota, ¿que non te perdoarías non deixar escrito?” Respondeu coa sabenza da que só son quen os seres irrepetibles: “Sei que o meu tempo se esgota, non preciso do subxuntivo. Como calquera narrador, a través dos meus libros aspiro a deixar testemuña da miña visión da vida e da miña concepción do mundo”. Abofé que o fixo. Boa viaxe Agustín.”
Trasalba, Amoeiro: “A represión franquista contra os intelectuais galegos”
