Desde
Sermos Galiza:
“Cando a Fiz Vergara Vilariño lle faltou a voz, foi a súa irmá Irene quen lla cedeu. Albacea da memoria do poeta, Irene Vergara Vilariño finou o pasado mes de abril e catro meses despois, a asociación LugoPatrimonio rendeulle homenaxe en Santalla de Lóuzara cun acto ao que tamén asistiu a súa familia. Unha ofrenda floral e lecturas sobre Irene ademais de poemas relacionados de Fiz Vergara compuxeron a parte literaria e máis emotiva do acto no que interviñeron a súa filla María Celeiro Vergara e o presidente de LugoPatrimonio, Lois Diéguez.
“Batalladora incansábel polo noso idioma, cultura e nación, sen descanso e desde a grandiosa humildade que sempre a caracterizou. O seu sorriso e sosego ficarán connosco para sempre”, sinalan desde LugoPatrimonio.”
A Coruña: actividades literarias destacadas do venres 7
O
venres 7 de agosto continúa a Feira do Libro da Coruña (nos Xardíns de Méndez Núñez), organizada pola Federación de Librarías de Galicia, con horarios de 11:00 a 14:00 h. e de 18:00 a 22:00 h., cos seguintes actos literarios destacados dentro do seu programa:
– 18:00 h. Contacontos e actividade de ilustración con María Lado, sobre o seu libro Porque Cuqui non quere ir á lavadora, publicado por Apiario.
– 20:00 h. Concerto-presentación de Gatuxo, de Magín Blanco, publicado por Fol Música.
– 20:30 h. Presentación de Cuestións vitais secretas, de Iván García Campos, publicado por Galaxia. No acto participan, xunto ao autor, Camilo Franco e Víctor Freixanes.
Melide: presentación de As margens do tempo, de Antom Laia
En Casa Alongos (Melide)
Sada: presentación de S.I.D.A. Conto dun asasino, de Teresa Prado
Betanzos: recital de poesía Cantar dos ollos, por Correa Corredoira
A Coruña: actividades literarias destacadas do xoves 6
O
xoves 6 de agosto continúa a Feira do Libro da Coruña (nos Xardíns de Méndez Núñez), organizada pola Federación de Librarías de Galicia, con horarios de 11:00 a 14:00 h. e de 18:00 a 22:00 h., cos seguintes actos literarios destacados dentro do seu programa:
– 20:00 h. Concerto-presentación de Alegría!, con Sergio Tannus, publicado por Galaxia.
– 20:30 h. Presentación de O meu pesadelo favorito, de María Solar, publicado por Galaxia. No acto participan, xunto á autora, Mercedes Queixas, María Lires e Francisco Castro.
Cuestionario Proust: Elías Portela
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Elías Portela:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Ter mala memoria.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A ética.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Comprensión.
4.– A súa principal eiva?
– ADHD.
5.– A súa ocupación favorita?
– Atoparlle sentido ás cousas.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A do dervixe rodopiante ou a do submarinista.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– O abandono.
8.– Que lle gustaría ser?
– Unha bacteria anaerobia.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun país seguro e por ende: cun estado de benestar, onde se respectase a natureza sen deixar de lado a tecnoloxía e cuxa sociedade e goberno conxugasen sen demagoxias a transparencia das institucións e a privacidade dos cidadáns. Calquera sitio e ningures.
10.– A súa cor favorita?
– Depende dos beizos.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Difícil pergunta! Vai unha semana, miña nai mercou as flores máis perfectas que eu vira na miña vida, gloriosas!, pero non lles sei o nome e ademais fedían coma un morto de tres semanas ao que lle mexaran enriba. Eran algo terrible!, aínda que conceptualmente eran como unha instalación artística moi provocadora (en parte polas náuseas e os malos ratos no salón). O certo é que eu non merco flores NUNCA porque non as entendo e a cousa acabaría mal. Con todo, teño certa empatía polo hibisco, se cadra a flor que máis desfruto normalmente, e cando era pequeno xogaba con pasifloras porque son como un parque de atraccións en miniatura. Nunha época da miña nenez tamén xoguei cunha especie de flores-corneta con forma de “J” invertido (igual ca eses respiradoiros nos barcos de antano por onde se coaban os polizontes), eran rarísimas! e de cor morada escura, mais nunca lles souben o nome e dun ano para outro desapareceron sen que as volvese atopar nunca máis por ningures, polo que as teño mitificadas… Aínda que se che son sincero, eu son máis de madeira, herbas e musgo, non che son de flores a non ser que se coman. Se cadra ter unha linda orquídea da vainilla sería o ideal.
12.– O paxaro que prefire?
– En principio unha ave fénix, aínda que tan só é un mito. Se me teño que ater a paxaros reais, se cadra a bubela, que a teño tamén mitificada porque só a dei visto unha mísera única vez de pequeno e coa crista baixa. Mais no fondo coido que os que verdadeiramente me encantan son eses córvidos tamaño can que hai polo norte e que contan que se poden amestrar e ensinarlles a dicir palabras e fan coma se falasen. Non lembro quén escribiu iso de “serás acaso un paxaro negro ou a escuridade mesma que voa?”.
13.– A súa devoción na prosa?
– Agora mesmo non teño “devocións”.
14.– E na poesía?
– Tampouco, aínda que as ideas do creacionismo literario si que poden entrar dentro da “devoción”.
15.– Un libro?
– Un dicionario.
16.– Un heroe de ficción?
– Ou ben Atenea ou Arale Norimaki.
17.– Unha heroína?
– A de Lou Reed.
18.– A súa música favorita?
– Calquera que lle vaia ben ás miñas neuronas: clavicémbalo, medieval, folc, certos tipos de techno, jazz, heavy… Gústame principalmente a música impredicible, pero tamén pode ser moi monótona e repetitiva con tal de que non siga estruturas facilonas como as que aparecen nos grandes éxitos do momento ou en Eurovisión, porque ese tipo de música me resulta obsesiva e insultante e se non estou afeito a ela pode poñerme de moi mal humor. Non soporto tampouco a disneyficación das voces do pop actual que soan a gominola e a castración. Polo resto vaime o que sexa; teño gustos moi moi amplos.
19.– Na pintura?
– Na pintura teño predilección por todo aquilo que sexa tecnicamente figurativo pero que pareza abstracto, é dicir, que podería ser coma unha fotografía mais que cando se contempla destacan as texturas, as cores, os contrastes, a forma… por riba do que o cadro representaría directamente.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Médicos Sen Fronteiras.
21.– O seu nome favorito?
– Antananarivo, Max Estrella, capsicum…
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O acoso.
23.– O que máis odia?
– O fascismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Non me vexo agora mesmo desprezando o pasado.
25.– Un feito militar que admire?
– As orxías.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Cordas vocais máis fortes e un diafragma no seu sitio.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Supoño que en privado.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O sono e a fame.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A incultura e calquera tipo de alienación mental.
30.– Un lema na súa vida?
– Lwymainovasala.”
Veu visitarnos… Clara do Roxo
Entrevista
a Clara do Roxo en Fervenzas Literarias:
“(…) – Fervenzas Literarias (FL): Cales foron as motivacións que a levaron a escribir?
– Clara do Roxo (CR): A necesidade de plasmar os meus sentimentos foi a primeira motivación. Na actualidade só escribo ficción, preciso poñer nun papel as historias que inventa o meu maxín, algunhas baseadas na realidade, outras non.
– FL: E a dirixir esa escrita cara o publico infantil?
– CR: Non pensei nunca que podería ser unha escritora de literatura infantil. Eu escribía para adultos e creaba pequenos contos para o meu fillo Roque. Francisco Castro leu un deses contiños nun obradoiro que fixen con el e pareceulle que podería publicarse. Así comezou todo, aínda non saio do meu abraio.
– FL: Vostede ten unha ampla bibliografía que abrangue especialmente tanto a narrativa breve como a literatura infantil. É difícil separar eses dous mundos cando se senta a escribir?
– CR: Pódense separar sen problema, teñen puntos en común e diferenzas que non son tan grandes. Tan só teño que ser consciente do lector ao que vai dirixido cada texto. A técnica que utilizo é pensar que falo co lector e póñome ao seu nivel, sexa adulto ou neno. Entón é doado.
– FL: Qué é o que busca transmitir coa súa literatura?
– CR: A miña literatura ten moito de compromiso, dentro de calquera das miñas historias de ficción atópanse temas como o maltrato ás mulleres, a igualdade, o respecto, a pederastia, o acoso laboral, o acoso escolar, as enfermidades mentais, as desigualdades sociais… todo aparece entrefebrado nos meus textos, para min é tan importante entreter ao lector como dar visibilidade a problemáticas que existen na sociedade, e mesturar ambas cousas é sempre un obxectivo que teño en mente. Non falo de leccións morais, as leccións morais espántanme, pero si quero poñer á vista do lector temas que moitas veces agochamos ou non queremos ver. En definitiva, que o lector se atope no dilema moral de tomar partido cando poño a pelota no seu tellado. (…)
– FL: Que significa para vostede o oficio de escritora?
– CR: É o máis importante para min como persoa individual, é o recuncho onde espallarme, onde soltar o maxín e deixalo libre. Non é unha afección, é unha necesidade.
– FL: Cales son as principais dificultades á hora de dedicarse ao oficio de escritora?
– CR: A falta de tempo. Eu non vivo da escrita, teño outro traballo que non me dá tantas satisfaccións. E teño familia coa que me gusta estar, así que teño que coller o pouco que me queda para a literatura. (…)”
A Coruña: actividades literarias destacadas do mércores 5
O
mércores 5 de agosto continúa a Feira do Libro da Coruña (nos Xardíns de Méndez Núñez), organizada pola Federación de Librarías de Galicia, con horarios de 11:00 a 14:00 h. e de 18:00 a 22:00 h., cos seguintes actos literarios destacados dentro do seu programa:
– 18:00 h. Presentación do libro-disco Canta a lúa coas estrelas, con poemas de Rosalía Merlán musicalizados por Manoele de Felisa e ilustracións de Isa Albela. Publicado por Técnicas de Gramaxe.
– 18:00 h. Celia Díaz e María Seoane asinan exemplares de Velaí vai o papaventos, na caseta da Libraría Aenea.
– 19:00 h. Alfredo Conde asina exemplares de ColeccionAn, 69 poemas de amor, publicado por Trifolium.
– 19:00 h. Presentación dos libros Modelos de lingua e compromiso e A poesía oculta de Filgueira Valverde, publicados en Baía Edicións, coa presenza do encargado da edición do primeiro, Xosé Manuel Sánchez Rei, e o autor do segundo, Xosé Ramón Freixeiro Mato, xunto a Marica Campo.
– 19:45 h. Presentación de O álbum de Garrincha, de Beatriz Maceda Abeleira, publicado en Galaxia. No acto participan, xunto á autora, Laura Veleiro, Héctor Pose, o ex-futbolista Donato e Francisco Castro.
– 20:00 h. Chuches Amil dará un concerto do seu libro-disco Un conto ao revés, publicado en Galaxia.
– 20:30 h. Presentación de Xeixos, de Suso Lista, publicado por Embora.
– 21:15 h. Manuel Rivas e Xosé Manuel Pereiro presentan a resolución do Premio Novo Xornalismo e do número de verán da revista Luzes.
Garrincha, o mítico futbolista brasileiro que dá nome a unha novela galega
Artigo
de Carme Vidal en Sermos Galiza:
“Chamábanlle o “Anjo das pernas tortas” ou “alegria do povo” e os dous nomes acaíanlle ben a Manuel Franco dos Santos, Mané, coñecido para a historia do fútbol mundial como Garrincha (1933-1983). Un dos nomes míticos do fútbol mundial forma parte do título da primeira novela de Beatriz Maceda, O álbum de Garrincha (Galaxia) que a autora presenta, canda Donato, o ex-futbolista do Deportivo, nesta cuarta feria na Feira do Libro da Coruña. (…)
A novela de Beatriz Maceda evoca a historia do futbolista brasileiro en O álbum de Garrincha, unha novela que fala de fútbol mais tamén de integración, de superación das dificultades e de solidariedade. “Son mestra e desde hai anos temos aulas multiculturais e dinme conta de que chegan coa morriña nos ollos, cunha tristura inmensa, sen ser referente de nada e vin que o fútbol é un deporte democrático co que a integración pode ser rápida”, explica a escritora da orixe da súa novela que quixo dar outra imaxe do fútbol, alonxada do mundo dos cartos que rodea aos deportistas de elite.
Unha das sortes foi dar co Garrincha, un personaxe que a fascinou e que, sen ser protagonista, evócase no libro. “O meu home e meu fillo faláronme del e pareceume unha figura extraordinaria e un compañeiro perfecto para João, era un exemplo de superación, o modelo que precisaba”, sinala Beatriz Maceda. “Interesábame transmitir a idea de que si queres facer algo e tes ilusión tes que loitar para conseguilo, non deixalo no primeiro atranco”, defende e, para iso, a figura de Garrincha non podía ser máis acaída.
Se poucos son os libros escritos arredor do fútbol, menos aínda os que teñen unha muller como autora. O de Beatriz Maceda pódese gabar de ser o primeiro na nosa literatura. “É un mundo masculino, é, e nunca pensei niso á hora de escribilo mais tamén é hora de mudar iso e cada vez son máis nenas as que xogan tamén no patio ao fútbol”, apunta a autora. (…)

