Ramón Neto gaña o XXVII Premio de Poesía Eusebio Lorenzo Baleirón coa obra Zonas de tránsito
Desde
o Concello de Dodro e no blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“Ramón Neto, arousán do ano 1975, é o gañador da XXVII edición do Premio de Poesía Eusebio Lorenzo Baleirón que convoca o Concello de Dodro. Así o decidiu por maioría o xurado, reunido esta mañá na Casa de Cultura, tras valorar “a boa estructuración e a eficaz progresión temática, que bebe de lecturas de tradición xermana como Paul Celan e Hölderlin”
O gañador, que se presentou ao certame cun poemario titulado Zonas de tránsito, reside en Bruselas e ten obra literaria publicada Agora, como gañador do Premio de Poesía Eusebio Lorenzo Baleirón recibirá 2.300 euros e a edición da obra.
Coordinado nesta edición por Xabier Castro Martínez, director do Centro PEN Galicia, o xurado estivo composto por Berta Dávila, Armando Requeixo, Román Raña, Gonzalo Hermo e a concelleira de Cultura, Voluntariado e Asociacionismo de Dodro, Cristina Codesido Fernández que actuou como secretaria sen voto.
Previo ao fallo, os membros do xurado, acompañados polo alcalde de Dodro, Valentín Alfonsín Somoza, Manuel Lorenzo Baleirón, irmán de Eusebio e do poeta Paulino Vázquez, rendiron un tributo poético ademáis dunha ofrenda floral no cemiterio de San Xián de Laíño, onde repousan os restos de Eusebio Lorenzo Baleirón.”
Madrid: conversa con Yolanda Castaño arredor de A segunda lingua
O 
luns 15 de decembro, ás 19:30 horas, na Librería Alberti (Rúa Tutor, 57) de Madrid, terá lugar unha conversa de Yolanda Castaño con Elena Medel arredor de A segunda lingua, co gallo da publicación da edición bilingüe da obra en Visor Libros. A foto da autora é de Pedro Castro.
Compostela: presentación de ColeccionAN. 69 poemas de amor, de Alfredo Conde
O
luns 15 de decembro, ás 20:00 horas, na Libraría Cronopios de Santiago de Compostela (Rúa Alfredo Brañas, 24), preséntase o libro de poemas ColeccionAN. 69 poemas de amor, de Alfredo Conde, publicado en Trifolium. No acto, xunto ao autor, participa Armando Requeixo.
Como le a artista Teresa Búa? A reinterpretación do poemario Ningún amante sabe conducir, de Rosalía Fernández Rial
Desde
Sermos Galiza:
“(…) Na mostra Do papel ao xesto do Culturgal participa Teresa Búa (Muxía, 1991) unha artista que realiza unha “interpretación gráfica” por así dicilo, pero que vai máis alá baseándose nun poemario de Rosalía Fernández Rial. A combinación da poesía coa obra plástica de Teresa consegue mirar e entender o que nos contan dunha maneira máis intimista e nova. É grato ler relatos e sentirmos identificados, ou sentir conexión cun tema musical cando o escoitamos. “É que me aconteceu algo parecido…” di algún. “É que esa personaxe é tal cal…” (…) din outros.
A creatividade da artista non ten acotacións nin tenta traducir a poesía de Rosalía, mais a forza do poema é elevada á máxima potencia se observamos a imaxinería que compon Teresa ao redor do libro Ningún amante sabe conducir (Ed. Positivas 2014) como tema de partida. A artista recolle a estética do fragmento e do mundo surrealista. A collage e a fotografía que xa facía Búa nos seus traballos anteriores adáptase á perfección co esquema dun poema. Anacos inconexos ás veces, libres de interpretar por cada quen.
“É o desexo como instinto, unha paixón irracional, na que a voz lírica parece ás veces que se volve un pouco louca…” di Rosalía a autora dos poemas, que viu na obra de Teresa unha simboloxía axeitada ao seu pensamento poético.
Fai entón a artista unha peza instalativa: postais, gravados, collages fotográficas utilizando diversas cámaras (estenopeicas, dixitais, analóxicas…). Na identificación máis esixente co poema, pasa a ser ela a propia protagonista, con obras de tipo performance como na serie “Acercándome” (collage dixital), onde semella que a liña da carreteira divide o corpo de Teresa de forma simétrica. Dous ollares persoais en diferentes linguaxes. Nas palabras da artista:
“Ao acabar a representación do poemario reuninme con Rosalía Fernández e as súas palabras foron gratificantes: “Vexo os meus poemas un a un expresados na túa obra, eu fixen os escritos e ti traducíchelos graficamente!” Supoño que é un dato a destacar xa que ninguén mellor que ela coñece a súa obra, pero agora xa somos dúas. A colaboración foi frutífera.“ (…)”
Salvemos a casa de Díaz Castro
Campaña da A. C. Xermolos en Change.org:
“Este é un chamamento da Asociación Cultural Xermolos ás institucións competentes para iniciar de xeito urxente as obras necesarias que conduzan á conservación e restauración da casa natal do poeta Díaz Castro, que na actualidade se atopa en grave perigo de derrubamento.
Esta vivenda situada na aldea do Vilariño, en Gutiriz, constitúe un notable exemplo de arquitectura labrega, polo cal mistura o valor patrimonial co simbolismo de ser o lugar onde se atopa a xenealoxía emocional de Nimbos.
Colabora coa túa sinatura para que a beleza que feriu ao noso poeta non desapareza para sempre. Porque Díaz Castro merece que non só se conserve a súa poesía senón todas as cousas que amou.
Un paso adiante, e outro máis, Galiza!“
Parlamento das Letras: Luís González Tosar
Entrevista
de Armando Requeixo a Luís González Tosar no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Luís González Tosar (LGT): Fáltalle sexo. Blanco-Amor foi o primeiro, como el dicía, que recolleu na súa escrita que as mulleres tiñan seos e os homes falos. Isto, aínda que semelle unha boutade, é un feito contrastable, que fala da esmagadora influencia de xeracións e autores moi pacatos. A literatura galega segue a ser cousa de señoritos, comedidiños e apañadiños, nada escandalosos. Agora é cando empeza a haber xente nova libre de complexos e desinhibida.
Para min, ás letras, en xeral, nunca lles sobra nada. Pero unha cousa é chegar a facer literatura e outra moi distinta quedarse na escritura. Hai moito escribidor, moita ansia de triunfar, o que é lícito, pero o talento… (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– LGT: Andamos como sempre: imos cos tempos. Agora un pouco máis adiantados, porque a xente está mellor formada, fala e le noutras linguas, viaxa máis e as novas tecnoloxías póñennos ao día. Antes iamos a remolque, aquí todo chegaba tarde. Iso cambiou. O que me entusiasma, o que anima enormemente son as singularidades. Igual que tivemos, e seguimos tendo, unha pléiade de escritores galegos e de orixe galega que engrandeceron as letras iberoamericanas (Lino Novás Calvo, Paco Luis Bernárdez, González Carvalho, Juana de Ibarborou, Nélida Piñón, César Aira, Claudia Piñeiro…) distínguennos unhas individualidades que xa son literarias de seu, como, por poñer un só exemplo, Elías Portela, poeta en galego, políglota e un dos mellores escritores islandeses, moi coñecido alí como Elias Knörr. Quen llo dera a outros que levan gastado moitísimos cartos na proxección exterior. (…)”
Cuestionario Proust: Eduardo Santiago
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Eduardo Santiago:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O optimismo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que perduren no tempo.
4.– A súa principal eiva?
– A inxenuidade.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler e escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non ter que depender de ninguén.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ter que depender de alguén.
8.– Que lle gustaría ser?
– En xeral estou contento con ser quen son.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun sen fronteiras.
10.– A súa cor favorita?
– Non teño cor favorita.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Calquera que excite a miña imaxinación.
12.– O paxaro que prefire?
– Descoñezo que razóns pode ter unha persoa para preferir un paxaro en concreto. Eu, dende logo, non teño ningunha.
13.– A súa devoción na prosa?
– Todas as novelas que me achegan ideas novas, ou ideas vellas con enfoques diferentes.
14.– E na poesía?
– Todos os poemas que conseguen que me emocione.
15.– Un libro?
– Non, todos os libros.
16.– Un heroe de ficción?
– Non teño ningún.
17.– Unha heroína?
– Na ficción hai tantas que sería interminábel citalas a todas.
18.– A súa música favorita?
– A que me fai vibrar, sexa do xénero que sexa.
19.– Na pintura?
– O surrealismo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todas as mulleres que loitan por un mundo xusto.
21.– O seu nome favorito?
– Non teño nomes favoritos.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A hipocrisía.
23.– O que máis odia?
– O inimigo interior.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Houbo moitos homes na Historia que merecen o meu desprezo. Éme difícil escoller só un.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún en concreto. Valoro na súa xusta medida todos os que contribuíron á derrota do fascismo no século XX.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A fermosura.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen dor e, a ser posíbel, sen me decatar.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A serenidade.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia, pero só cando non é atrevida.
30.– Un lema na súa vida?
– Non teño lemas, nin sequera o de vivir sen lemas.”
ZigZag Eirado: entrevista a Suso de Toro por mor da publicación de Somnánbulos
Helena Miguélez-Carballeira: “A idea da Galicia sensible foi unha forma de desmobilizar as súas aspiracións nacionais”
Entrevista 
a Helena Miguélez-Carballeira en La Opinión:
“A filóloga galega Helena Miguélez presentou o pasado venres no café-libraría Linda Rama o seu libro Galiza, um povo sentimental?, que edita Através Editora. Esta profesora titular de Estudos Hispánicos no departamento de Linguas Modernas da Bangor University (Reino Unido) elabora unha documentada análise arredor da construción do estereotipo de Galicia como un pobo sentimental e morriñento, así como da funcionalidade política que historicamente puido ter este discurso.
– La Opinión: O seu libro céntrase na análise do estereotipo de Galicia como un pobo sentimental. En que consiste esa sentimentalidade?
– Helena Miguélez-Carballeira: A identidade galega moitas veces se vencella á palabra sentimentalidade ou a outros adxectivos que remiten á mesma idea: a de Galicia como un pobo poético, lírico e ao galego como unha lingua musical, cantareira, meiga. Acontece o mesmo coa idea da morriña e a saudade, que se utilizou moito para remarcar esa especie de ser galego como algo máis emotivo que racional. Son palabras que parece que non din nada pero que remiten a iso. Construíuse un estereotipo en torno a Galicia marcadamente sentimental, máis feminino, que se contrapón co político. Esta dicotomía entre masculino-razón e feminino-sentimento é algo moi do século XIX, cando comeza a marcarse a familia e o fogar como o lugar da muller e o traballo e a política como o do home. Partindo disto, creo que o feito de que o galego sexa o feminino foi unha forma de despolitizar e desmobilizar o discurso que estaba nacendo sobre unha posible diferenza ou aspiración nacional galega. (…)”
