Parlamento das Letras: Luís González Tosar

Publicado o por

EntrevistaLuís González Tosar de Armando Requeixo a Luís González Tosar no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Luís González Tosar (LGT): Fáltalle sexo. Blanco-Amor foi o primeiro, como el dicía, que recolleu na súa escrita que as mulleres tiñan seos e os homes falos. Isto, aínda que semelle unha boutade, é un feito contrastable, que fala da esmagadora influencia de xeracións e autores moi pacatos. A literatura galega segue a ser cousa de señoritos, comedidiños e apañadiños, nada escandalosos. Agora é cando empeza a haber xente nova libre de complexos e desinhibida.
Para min, ás letras, en xeral, nunca lles sobra nada. Pero unha cousa é chegar a facer literatura e outra moi distinta quedarse na escritura. Hai moito escribidor, moita ansia de triunfar, o que é lícito, pero o talento… (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– LGT: Andamos como sempre: imos cos tempos. Agora un pouco máis adiantados, porque a xente está mellor formada, fala e le noutras linguas, viaxa máis e as novas tecnoloxías póñennos ao día. Antes iamos a remolque, aquí todo chegaba tarde. Iso cambiou. O que me entusiasma, o que anima enormemente son as singularidades. Igual que tivemos, e seguimos tendo, unha pléiade de escritores galegos e de orixe galega que engrandeceron as letras iberoamericanas (Lino Novás Calvo, Paco Luis Bernárdez, González Carvalho, Juana de Ibarborou, Nélida Piñón, César Aira, Claudia Piñeiro…) distínguennos unhas individualidades que xa son literarias de seu, como, por poñer un só exemplo, Elías Portela, poeta en galego, políglota e un dos mellores escritores islandeses, moi coñecido alí como Elias Knörr. Quen llo dera a outros que levan gastado moitísimos cartos na proxección exterior. (…)”

Cuestionario Proust: Eduardo Santiago

Publicado o por

DesdeEduardo Santiago o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Eduardo Santiago:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O optimismo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que perduren no tempo.
4.– A súa principal eiva?
– A inxenuidade.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler e escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non ter que depender de ninguén.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ter que depender de alguén.
8.– Que lle gustaría ser?
– En xeral estou contento con ser quen son.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun sen fronteiras.
10.– A súa cor favorita?
– Non teño cor favorita.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Calquera que excite a miña imaxinación.
12.– O paxaro que prefire?
– Descoñezo que razóns pode ter unha persoa para preferir un paxaro en concreto. Eu, dende logo, non teño ningunha.
13.– A súa devoción na prosa?
– Todas as novelas que me achegan ideas novas, ou ideas vellas con enfoques diferentes.
14.– E na poesía?
– Todos os poemas que conseguen que me emocione.
15.– Un libro?
– Non, todos os libros.
16.– Un heroe de ficción?
– Non teño ningún.
17.– Unha heroína?
– Na ficción hai tantas que sería interminábel citalas a todas.
18.– A súa música favorita?
– A que me fai vibrar, sexa do xénero que sexa.
19.– Na pintura?
– O surrealismo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todas as mulleres que loitan por un mundo xusto.
21.– O seu nome favorito?
– Non teño nomes favoritos.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A hipocrisía.
23.– O que máis odia?
– O inimigo interior.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Houbo moitos homes na Historia que merecen o meu desprezo. Éme difícil escoller só un.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún en concreto. Valoro na súa xusta medida todos os que contribuíron á derrota do fascismo no século XX.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A fermosura.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen dor e, a ser posíbel, sen me decatar.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A serenidade.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia, pero só cando non é atrevida.
30.– Un lema na súa vida?
– Non teño lemas, nin sequera o de vivir sen lemas.”

Helena Miguélez-Carballeira: “A idea da Galicia sensible foi unha forma de desmobilizar as súas aspiracións nacionais”

Publicado o por

Entrevista Helena Míguez Carballeira Galiza um Povo Sentimental?a Helena Miguélez-Carballeira en La Opinión:
“A filóloga galega Helena Miguélez presentou o pasado venres no café-libraría Linda Rama o seu libro Galiza, um povo sentimental?, que edita Através Editora. Esta profesora titular de Estudos Hispánicos no departamento de Linguas Modernas da Bangor University (Reino Unido) elabora unha documentada análise arredor da construción do estereotipo de Galicia como un pobo sentimental e morriñento, así como da funcionalidade política que historicamente puido ter este discurso.
– La Opinión: O seu libro céntrase na análise do estereotipo de Galicia como un pobo sentimental. En que consiste esa sentimentalidade?
– Helena Miguélez-Carballeira: A identidade galega moitas veces se vencella á palabra sentimentalidade ou a outros adxectivos que remiten á mesma idea: a de Galicia como un pobo poético, lírico e ao galego como unha lingua musical, cantareira, meiga. Acontece o mesmo coa idea da morriña e a saudade, que se utilizou moito para remarcar esa especie de ser galego como algo máis emotivo que racional. Son palabras que parece que non din nada pero que remiten a iso. Construíuse un estereotipo en torno a Galicia marcadamente sentimental, máis feminino, que se contrapón co político. Esta dicotomía entre masculino-razón e feminino-sentimento é algo moi do século XIX, cando comeza a marcarse a familia e o fogar como o lugar da muller e o traballo e a política como o do home. Partindo disto, creo que o feito de que o galego sexa o feminino foi unha forma de despolitizar e desmobilizar o discurso que estaba nacendo sobre unha posible diferenza ou aspiración nacional galega. (…)”

A Coruña: recital poético-musical no 25 cabodano de Miguel González Garcés

Publicado o por

OMiguel González Garcés venres 12 de decembro, ás 19:45 horas, no salón de actos da Biblioteca Pública Miguel González Garcés da Coruña, terá lugar un recital poético-musical en lembranza do escritor Miguel González Garcés, o mesmo día no que se conmemora o vintecinco cabodano.
O acto, organizado pola Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega coa colaboración da Biblioteca, contará coa intervención de Cesáreo Sánchez Iglesias, e estará coordinado e presentado por Francisco X. Fernández Naval. Participan:

– Luz Pozo Garza.
– Xulio López Valcárcel.
– Lino Braxe.
– Olga Patiño.
– Miguel Mato Fondo.
– Estíbaliz Espinosa.
– Manuel Rivas.
– Miguel Anxo Fernán-Vello.
– Ánxeles Penas.
– Xavier Seoane.
– Manuel Álvarez Torneiro.

Coa música de César Morán e Xosé Taboada.

MIGUEL GONZÁLEZ GARCÉS (A Coruña, 1916-1989), é unha das voces poéticas máis singulares e senlleiras que deu a cidade da Coruña. Poeta, articulista, dinamizador cultural, a súa figura está vinculada ás de Urbano Lugrís, Antón Avilés de Taramancos ou Manuel Álvarez Torneiro, pero tamén a autores das xeracións posteriores, escritores máis novos cos que sempre mantivo unha relación de interese e de amizade.
Foi director da Biblioteca Pública do Estado na Coruña -hoxe de xestión compartida coa Xunta de Galicia- que leva seu nome, como o leva a rúa na que está situada. Historiador e cronista da Coruña, foi o presidente da Asociación Cultural Iberoamericana.
Autor dunha ampla obra, escrita en castelán primeiro e en galego a partir da década dos sesenta, a súa é unha literatura dos sentidos, da alegría de vivir, do cotián, na que a cidade está sempre presente.

MiguelGonzalezGarces_RecitalHomenaxe25Cabodano

A Coruña: conferencia “Influencias estranxeiras na obra de Castelao”, por Siro López

Publicado o por

OSiro López luns, 15 de decembro, ás 20:00 horas, na Real Academia Galega (Rúa Tabernas, 11), na Coruña, Siro López pronuncia a conferencia “Influencias estranxeiras na obra de Castelao”, coa que dará a coñecer aspectos da obra artística e literaria de Castelao.