O Diario Cultural da Radio Galega gaña o Premio do Público Culturgal 2014

Publicado o por

DesdeCulturgal Culturgal:
“O programa da Radio Galega, Diario Cultural, que dirixe a xornalista e poeta Ana Romaní, fíxose co Premio do Público Culturgal 2014. Desde o pasado 30 de outubro até o 18 de novembro os e as internautas puideron votar a través da web de Culturgal entre tres candidaturas: Diario Cultural, Cineuropa e o Salón de Cómic Viñetas desde o Atlántico. Finalmente o programa da Radio Galega obtivo 361 votos, o festival de cine compostelán 269 e o salón de banda deseñada da Coruña, 171. (…)
Recoñecer un proxecto cultural destacado no ámbito social a través da participación popular é a finalidade do Premio do Público Culturgal. Para seleccionar as tres candidaturas finais valoráronse especialmente por parte das asociacións que forman parte de Culturgal aquelas propostas que se relacionan directamente coa sociedade civil e fomenten a súa implicación.
O diploma acreditativo do Premio do Público será entregado nun acto festivo o domingo 7 de decembro ás 17:00 h., dentro da programación Culturgal 2014.”

Fran P. Lorenzo: “Achegueime á novela rosa pola súa condición popular e para relatar unha historia de amor homosexual””

Publicado o por

EntrevistaFran P. Lorenzo a Fran P. Lorenzo en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Cabalos e lobos responde á profecía cumprida? É dicir, en certa medida parecía agardarse que nalgún momento vostede se descubrise como escritor…
– Fran P. Lorenzo (FPL): Existía esa percepción porque levo moitos anos dedicándome ao oficio da escrita na prensa e, polo tipo de información que fixen, polas persoas ás que entrevistei e polos temas que tratei podíase intuír unha certa preocupación literaria. Iso mesmo ao que te refires percibiuno xente coa que traballei e tamén que me lía. Por outra parte, cando comecei a escribir o blogue notábase tamén que os temas respondían a unha preocupación literaria, no tratamento que lle daba podíase intuír que tiña a teima de escribir, que me viña xa desde sempre. O xornalismo, en certa maneira, era o oficio que me permitía estar máis apegado a aquela idea, á escrita. Desde neno soñaba con ser escritor e facía poesía. En certo xeito, esta novela cumpre esa dupla expectativa, a que había ao arredor e a miña propia. Desde neno agardaba que isto pasaba mais tamén sabía que hai cousas que non podes escribir ate certo momento. Foi, por así dicilo, un proceso demorado de decantación.
– SG: A súa escrita coñecíase polo seu traballo xornalístico e polo blogue Un país en lata, a novela vai sorprender aos lectores?
– FPL: Agardo que si. Non é a novela que se agarda do autor de Un país en lata. Tiven, desde o inicio, vontade de non duplicar o estilo. Na escrita literaria predominou a preocupación por ser depurado, por ir máis ao gran. Na escrita para o blogue son máis barroco, talvez máis elaborado tamén. Na novela tiven a pretensión dunha escrita que fluíse moito, moi accesíbel, que se lese moi ben. Quería que puidese acceder a ela a maior parte da xente, que fose un estilo diáfano, sen interrupcións. Iso vai sorprender ao lector habitual. As preocupacións, as obsesións mesmo están aí. A memoria, a cidade como espazo, a defensa da liberdade e a denuncia da censura e a represión transitan a novela e tamén presiden as temáticas do blogue mais a escrita é ben distinta. (…)”

Pontevedra: presentación de O río da memoria. Cartafol do río dos Gafos (1745-1970), de Calros Solla

Publicado o por

O Calros Sollaxoves 20 de novembro, ás 19:30 horas, na Galería Sargadelos de Pontevedra (Rúa da Oliva, 22), preséntase o libro O río da memoria. Cartafol do río dos Gafos (1745-1970), de Calros Solla, patrocinado pola Asociación Vaipolorío e editado por Morgante.

Antón Dobao: “O poder, o mando, aliméntase de ocultar as súas múltiples dimensións e as infinitas violencias que nestas operan”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Antón Dobao en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Como en Incertos, os relatos de As ilusións estrañas camiñan cara a finais que non agardamos. Xogas, así, coa incerteza do lector: nada é como se espera. Por que?
– Antón Dobao (AD): Eu entendo a literatura como un xogo de construción colectiva. O autor é un instrumento, pero só un entre moitos. Oxalá que entre multitudes, pero iso non sempre é posible, por diferentes razóns, e non en todos os casos literarias. É ese o xogo que propoño. Eu arrinco e suscito espazos, personaxes, tempos, liñas argumentais, etc., e convido a cada lector a que reconstrúa ese corte do universo que se está propoñendo. Iso implica que, a pesar de que o final de cada relato sempre ten certa intención conclusiva, quede aberta a posibilidade de múltiples interpretacións de todo o que vai ocorrendo polo camiño, dos antecedentes dos personaxes, das intervencións dos azares ou das causas, todas esas cousas que na miña interpretación fan da literatura o que é.
Aí, aos lectores e lectoras propónselles que participen no xogo de construción de todas esas historias. E, se así o desexan, que continúen máis alá das conclusións ou que se perdan por zonas polas que os relatos non transitan, ás que apenas aluden… Creo que se nun texto literario este xogo é posible, o texto está cumprindo as funcións para as que foi concibido. Máis aló destas consideracións, penso que o feito de que procuremos navegar por múltiples dimensións da realidade pide dalgunha maneira finais que en certa medida sexan sorprendentes, que aposten contra o que se agarda. Deixar que o conto estoupe nun final que, sendo inesperado, non sexa caprichoso nin aleatorio nin violente a súa propia lóxica interna. Talvez sexa tamén unha maneira de manter sempre a persoa que le implicada no xogo. Desde logo, é así mesmo unha maneira de incidir na estrañeza do real en relación coa aparencia que estamos obrigados tantas veces a vivir.
– MD: Hai moita violencia nos relatos. Nas relacións personais, nas laborais (personaxes frustrados por ese motivo)… Ademais é unha violencia que tende a agocharse. Por que?
– AD: Non sei se a violencia nos constitúe. Dicía Engels que é a parteira da historia. Está aí. Sempre está. E é multiforme. Amósase con todas as variedades que poidamos imaxinar. Hai unha violencia máis animal, máis ligada ao instinto de supervivencia e ás necesidades da especie. Esa é, normalmente, unha violencia moi visible, moi evidente e, nese sentido, talvez a menos perigosa, aínda que non deixa de causar dor. E existen tamén outros tipos de violencia, dunha violencia moi cruel. Son violencias necesarias para que o poder se perpetúe, violencias que expresan lugar e intereses enfrontados de agresores e agredidos nunha escala de relacións de produción, e por tanto de poder e de sometemento. Violencias de agresión e violencias de resposta. Violencias de ataque e de defensa. E hai violencias que están fóra do explícito, que se agochan nos recantos máis escuros, máis alá das aparencias pacíficas e estables da realidade; violencias que constitúen a estrutura do edificio social, cultural, político en que vivimos.
Creo que As ilusións estrañas é un libro no que se pretende camiñar polo medio das múltiples dimensións da realidade e da humanidade. Nese sentido, é inevitable, penso eu, que a violencia estea presente. Moitas clases de violencia, non sei se todas; tanto as violencias instintivas, as que dalgunha maneira fan que un individuo se sinta vivo e poderoso, coma as estrondosas. Pero, sobre todo, as violencias silenciosas, as doces, as profundas, as constantes, as máis deshumanizadoras e agresivas. É imprescindible coñecelas, sinalalas, describilas. (…)”

Rosa Aneiros: “Non podemos pintarlle á mocidade o futuro en negro”

Publicado o por

Entrevista Rosa Aneirosde César Lorenzo Gil a Rosa Aneiros en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): A resposta dos lectores da triloxía [Ámote Leo A.] foi excepcional. O personaxe de Leo tamén callou neles. Como viviu esta experiencia paraliteraria? Pode ser que estas sensacións só se vivan no contexto do libro infantil e xuvenil?
– Rosa Aneiros (RA): Coido que cada obra ten a súa propia resposta. Cando publiquei Resistencia (Xerais) sorprendinme da reacción da xente que lía a historia. Coido que no caso de Leo A. esa resposta foi máis entusiasta, máis espontánea. Neste tempo tamén é máis visible porque se sustenta nas redes sociais, especialmente o facebook e o twitter. E desta volta volvinme sorprender ao ver chíos con citas dos libros, fotografías baseadas nos personaxes… Foi moi gratificante recuperar esa sensación que eu tiña con 14 anos de que todo era posible, de que a vida era unha páxina en branco e podiamos aspirar a todo. Eu son xornalista de profesión. Como observadora da realidade, dáme moita mágoa esta especie de determinismo gris que se bota enriba da mocidade: habedes estudar para nada, para emigrar ou para estardes no paro. O mellor que vos pode pasar será terdes un traballo precario. Pois non. Hai que cultivar a esperanza, o espírito crítico. Un dos motivos de escribir esta historia é tamén reaccionar a un tipo de literatura para mozos baseada en experiencias acríticas. Vou dar un nome: Federico Moccia. Ese tipo de libros móstranos unha forma de vivir contraria ao que debe ser a xuventude. Por iso os personaxes da miña triloxía son valentes, son arriscados, son diferentes. Porque esa actitude non a debemos perder nunca, especialmente cando empezamos a vida adulta. (…)
– B: Explíqueme como funciona o proceso de creación no seu caso.
– RA: Onde primeiro escribo é na cabeza. Teño moitas historias circulando pola mente; vounas agrandando na primeira fase sen escribir nin unha liña, nin unha nota. Vou camiñando e vou pensando en tal ou cal momento da acción; quedo no parque coa miña nena de dous anos e perfilo este ou aquel personaxe. Só cando a historia está amadurecida é que me poño a contala. E aí empeza outro proceso porque todo aquilo que pensara moitas veces acaba esborrallado. Gústame escribir porque é escribindo que constrúo o relato. É a medida que vou construíndo a historia que os personaxes, as escenas, os conflitos van collendo corpo, vanse desvelando a medida que os creo. Iso paréceme fascinante. Pero tamén hei recoñecer que me custa pórme a escribir porque preciso que o relato estea pronto e me pida saír. (…)
– B: E paradoxalmente, tal e como explicaba Fran Alonso tamén en Biosbardia, nunca tantos escritores profesionais houbo en Galicia, considerando profesionais persoas sen emprego que ocupan as horas de cada día facendo literatura. Non pode haber overbooking de orixinais dentro dun tempo?
– RA: Non creo. A conxuntura editorial é moi dinámica. Absorbe moitos textos. Mentres uns publican os outros escriben. Uns empezan unha novela, outros toman un descanso logo de varios anos dedicándose á literatura. É bo que haxa relevo, é bo que haxa talento trabalando. E esta situación, teño que dicir, vívoa cunha mestura de sentimentos. É dramático que tantos xornalistas que saben escribir tan ben hoxe non estean redactando reportaxes e entrevistas na prensa, que non teñan onde amosar ese talento. E é dramático porque vivimos un tempo que hai que contar e quizais os que o deberían contar ou ben están no paro ou ben están abafados nas redaccións con ocupacións sen importancia por culpa da precariedade ou das axendas dos medios. Pero ao mesmo tempo coido que vai quedar testemuño literario desta época mediante esas obras que se están a escribir. No futuro seguramente leremos a Diego Ameixeiras para entender que pasou na Galicia deste momento. E coido que ese diálogo dos novos escritores coa realidade vai atraer novos lectores que habitualmente non lían en galego. Así que malia ser unha situación que me pon triste, por outro lado dáme moita alegría. (…)”