
Arquivos da etiqueta: Faro de Vigo
Manuel Esteban: “Esta historia non está contada en termos de aprendizaxe moral”
Entrevista de Carolina Sertal a Manuel Esteban en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FV): Como chega a esta historia?
– Manuel Esteban (ME): A través dunha persoa que coñezo, de Adolfo, quen leva xa uns anos embarcado en múltiples ámbitos, dende pesca a buques de investigación, pero que nunca estivera en buques de rescate. Cando me contou esa historia hai uns anos, a verdade é que me asaltou a necesidade de escribila, porque pensei que tiña que ser contada. Se algún tesouro agocha o mar, debe de ser o de milleiros e milleiros de historias coma esta, e que resultan moi sorprendentes en terra firme, porque van máis alá dos nosos lugares comúns e, dende logo, dos lindes morais no que nos movemos de portas para adentro baixo o amparo das leis que nos rexen e protexen, ata certo punto. A min chegoume esta, quedou escrita durante uns anos, Xerais propuxo publicala e decidín publicala.
– FV: É unha novela diferente con respecto ás anteriores.
– ME: Efectivamente está escrita dunha maneira diferente porque é unha historia completamente distinta ao que escribo habitualmente, aínda que diría que non tanto. O outro día escoitáballe ao cantautor Santi Araújo nunha entrevista que todos os cantautores escribían e compoñían sempre a mesma canción, igual que un paxaro que canta sempre a mesma canción, só que intenta refinala. É certo que o estilo de «A lei do mar» é distinto, porque pensaba que a historia merecía ser contada doutra maneira. Aínda que é un pouco «thriller», «western», non é novela negra ou ciencia ficción, que é o que escribín até o de agora, polo que decidín cambiar un pouco o ton e a forma. Mais, no fondo, conto probablemente moitas das cousas que conto en A ira dos mansos ou O meu nome é Ninguén. De feito, lembraba moito a dedicatoria deste último: «Aos que están abaixo de todo porque eles non teñen xa a ninguén a quen pisar», e polo tanto teñen como mínimo o beneficio da dúbida. Escribo sobre iso, sobre os que están abaixo de todo, e máis abaixo do mar… Por outra banda, revisitei ese libro arquetipo no que a idea fundamental é que o mar sempre ten razón, como en O vello e o mar, de Hemingway, Moby Dick ou mesmo en As ondas, de Virginia Woolf, que exploran esa idea, a mesma sobre a que en parte pivota A lei do mar. (…)”
Yolanda Castaño: “Este libro foi escrito nunha crise persoal profunda”
Alberto González-Garcés: “Escribir faime feliz e quero que se sinta así quen me le”
Pilar García Rego: “Unha amiga díxome: ‘Nos teus libros falas de min’”
Entrevista de Samuel Pernas a Pilar García Rego en Faro de Vigo:
(…) – Faro de Vigo (FV): Desaparecer é un título moi suxestivo. A que fai referencia esta desaparición?
– Pilar García Rego (PGR): O libro fala da desaparición como un proceso de crise vital. Chega un momento no que o corpo e a mente piden desaparecer, pero tamén é un proceso de loita e de recuperación. Se un se fixa, o título ten dúas intensidades diferentes. Fala dunha caída, pero tamén dunha reaparición. Non é un libro de autoaxuda, pero si fala dese proceso de superación.
– FV: Como naceu este proxecto? Foi traballado ao longo dos anos ou escribiuno nun período concreto?
– PGR: Escribino cando xa estaba saíndo dunha depresión. Durante esa etapa quería escribir, pero non era capaz. No libro aparecen fragmentos marcados como «audios», que eran notas de voz que gravaba no móbil e que logo borrei porque eran moi duras. A obra ten unha estrutura de diario porque está baseada nesas notas, nun intento de recuperar a miña propia voz.
– FV: Ademais de este chamado proceso de recuperación, que outros temas aborda?
– PGR: Cando pasas por unha crise así, inevitablemente reflexionas sobre moitas cousas: o sentido da vida, a morte, a identidade, a dor. O libro está dedicado á miña nai e ás persoas que a rodeaban. Pero tamén é unha homenaxe a todas esas mulleres que, ao longo da historia, tiveron que ocultar a súa dor e a súa culpa, porque non o puideron expresar, pero que estaba aí. Creo que a culpa é un sentimento moi feminino, moi ligado ao papel que tradicionalmente tiveron as mulleres ao longo da historia. (…)”
Pilar García Negro: “Non se pode presentar a Castelao como un autonomista de hoxe”
María Xosé Porteiro: “Os dicionarios aínda reflicten as mulleres como seres inferiores”
Samuel Merino: “A construción da identidade é o celme do poemario”
Jorge Rodríguez Durán: “Quería desacralizar a literatura; tratar o cotián é básico na miña escrita”
Entrevista de Carolina Sertal a Jorge Rodríguez Durán en Faro de Vigo:
(…) – Faro de Vigo (FV): Carnívoras e domésticas é o seu debut en narrativa, como nace este libro?
– Jorge Rodríguez Durán (JRD): Son contos que tiña escritos dende hai case dez anos e aos que lles din un pulo durante a pandemia, que foi o meu momento de máxima produción. Pero aproveitei este ano para ir a unha residencia literaria en San Simón e rematar todo o que estaba pendente, revisalo e darlle un sentido, darlle un sentido para que fose máis unha colección que unha antoloxía de relatos.
– FV: Precisamente, quería preguntarlle polo seu paso pola residencia literaria en San Simón, que papel xogou esta experiencia no proceso de creación?
– JRD: Para min foi unha pasada. Fun unha semana porque levei un proxecto que eu pensei que sería asumible, non tanto para escribir dende cero, e claro, estar alí sen ter que estar preocupado por cuestións como facer a comida ou recoller a casa, permitiume dispoñer de tempo para revisar e revisar, unha e outra vez, o cal foi un gusto. De feito, o libro en si mesmo nace como tal en San Simón, unha vez que me puxen a ver onde estaban os ocos, que faltaba, que tiña que engadir ou cambiar do texto para que tivera sentido. (…)”
Manuel Rivas: “Vivimos a guerra como un espectáculo televisivo”
Desde Faro de Vigo (por Mar Mato):
“A violencia contra a natureza e a muller nutren a estrutura base do último libro de Manuel Rivas, Tras do ceo, que presentou o autor no Club Faro. Ante un atento auditorio, reflexionou sobre como «corremos o perigo de ser banais» á hora de tratar a violencia. Como exemplo, sinalou que «vivimos a guerra como un espectáculo de televisión. Rompeuse o corazón da humanidade».
Presentado por Fran Alonso, director xeral de Xerais; e entrevistado polo xornalista Xan Carballa, recoñeceu que «non son pesimista pero ao escribir esta novela vin como o tánatos ía gañando; o pesimismo fíxome abanear varias veces».
Tras do ceo –explicou Fran Alonso no arranque– «é unha novela arrebatadora, inquietante e emotiva que nos fai pensar (…) Diante nosa temos nela unha das mellores novelas da literatura galega da última década».
Coa máxima de Thomas Hobbes de que o home é un lobo para o home, derivada da locución latina homo homini lupus, describiu que a narración de Rivas nos presenta un grupo de cazadores que vai na procura dun xabarín albino ao que acusan de ser maligno.
Nesa xornada na súa busca e ameazada a súa misión a causa da néboa, dan con dúas mulleres que tiveron un accidente. Nun primeiro momento, deciden axudalas.
A conversa entre os dous grupos acaba derivando nun enfrontamento dialéctico ao redor do ecoloxismo e o machismo para, a partir de aí, virar no cambio de rumbo da caza.
A este respecto, no acto, Rivas fixo fincapé na importancia do poder no seu último traballo literario pero non co foco na modalidade política ou económica senón nos micropoderes que ostentan determinados grupos sociais.
«O tema do xénero no libro atravesa a historia e ubícanos nunha situación de anomalía, nunha especie de guerra non declarada pero real sobre a muller e outros sectores máis vulnerables así como sobre a natureza», indicou o intelectual galeguista. (…)”