Entrevista a Inma López Silva en Galicia Hoxe:
“- Galicia Hoxe (GH): Calquera literaria e dramática, é en si unha obradoiro pechado, onde polo xeral, o espectador ou espectadora non son máis que iso. No teatro, sobre todo nalgún xeito de teatro, pódese investir esa realidade e o espectador formar parte da obra…?
– Inma López Silva (ILS): Si. Non todo o teatro é nin ten que ser así, pero si é certo que hai un teatro que aspira a que o espectador viva nel, atope a vida a través da súa experiencia como espectador, nunha comuñón co escenario derivada desa liña de teatro como vida. O que acontece é que hai unha gradación nesta experiencia que vai desde a frontalidade máis absoluta (a cuarta parede) na maior parte do teatro que podemos ver habitualmente, ata auténticas experiencias irrepetíbeis, coma as de Artaud nos anos 30 ou o Living Theatre nos 70, nas que o público entra na catarse de vivir a experiencia teatral desde dentro, e contradicindo a propia etimoloxía da palabra espectador. Entre eses dous extremos, hai experiencias, momentos, posibilidades, etc, que son as que nos marabillan e nos ocupan ás que estudamos o teatro. (…)
– GH: Memoria de cidades sen luz é para min, unha da grandes novelas do século que andamos e procuramos. Imaxínoa xa traducida a outros idiomas distintos do noso. Podes contarme algo da xénese e desenvolvemento desta novela que non se vai da memoria?
– ILS: Grazas por esa percepción con desexo incluído. Nótase que nos queremos ben! A novela xurdiu de varias ideas que, necesariamente, tiñan que confluír. Por unha banda, desexaba escribir sobre un tema que a min persoalmente me atormenta, o das mortes contra natura fundamentalmente os pais que ven morrer os seus fillos e a síndrome de Medea. De feito, durante moito tempo pensei en titular a novela Igual que Medea, aínda que ese título, na súa oralidade, logo me pareceu terríbel (aquí riría). Despois tamén tiña interese en lanzar unha reflexión sobre algunhas contradicións do galeguismo prerrepublicano, especialmente a que se refire á súa estraña relación co feminismo. E finalmente, por razóns persoais obvias, andaba fascinada co mundo da Francia dos corenta e dos cincuenta, cheo de personaxes fascinantes, loitadores, caraduras, fuxidos e artistas, todo iso imaxinado desde o mundo do teatro e mais desde a visión da galeguidade, de aí a figura de María Casares e o exilio. Se a todo iso lle sumas que non hai tema máis literario e máis interesante para contar o mal cás distintas guerras (sexan bélicas ou non), velaí che queda o ADN de Memoria de cidades sen luz.