Reportaxe
en La Voz de Galicia sobre Antón Riveiro Coello:
“«Sigo a escribir na construción de castelos no aire para que outros os habiten». Con esta frase describe Antón Riveiro Coello a súa paixón. É un dos autores de máis prestixio da narrativa galega actual, aínda que o seu romance ca escrita comezou de forma tardía. Tivo que namorarse para descubrir o seu talento e daquela xa cumprira as vinte primaveras. Conta o escritor que sempre foi un neno creativo, pero o que lle interesaba era a música e, máis concretamente, o rock. Cando coñeceu a súa muller e comezou a escribirlle cartas de amor e mesturou nelas os máis fermosos versos. Animouse a presentar un relato a un certame e xa non houbo volta atrás. Dende entón vive para escribir, aínda que o compaxina co seu traballo como funcionario da Administración. «Vivir só da miña paixón é complicado. Gustaríame moito, pero creo que tería que prostituírme e escribir sobre temas máis comerciais que quizás non sexan os que máis me apetecen. Deste xeito non estou tan condicionado polo mercado». (…)
Asegura Riveiro Coello que o que busca é seducir ao lector, e actualmente traballa nunha novela extensa. Trata sobre as novas xeracións que se atopan cos problemas da crise e que tantas dificultades teñen para acceder ao mundo laboral. A protagonista, unha rapaza de trinta anos, ten que traballar no que pode para sobrevivir. O escritor afirma que aspira a cambiar o mundo con cada letra que escribe, ou polo menos a cambiar algo no lector. Na mesa do seu escritorio hai trinta ou corenta libros e un dous últimos que leu titúlase Instrucións para tomar café.
Non é precisamente na cafeína onde este prolífico creador atopa a inspiración: «Só necesito ter boa saúde e poucas preocupacións; se teño algún problema importante non podo concentrarme». A Antón Riveiro Coello preocúpalle, pero para ben, o proxecto Barbantia que intenta dinamizar culturalmente a comarca. O seu gran reto é escribir a mellor novela do mundo, porque só con esta meta pódense facer grandes obras,
Tamén é amante da música e, como el mesmo explica, «a carreira de artista de rock abortouse o día que a miña compañeira ficou durmida mentres lle tocaba una fermosa canción composta ex profeso para ela». A literatura pasou a estar nun primeiro plano para o autor e grazas a este gracioso episodio hoxe os lectores poden gozar con cada unha das súas obras.”
Arquivos da etiqueta: La Voz de Galicia
Siro López: “Castelao foi en arte un depredador intelixente con moito talento”
Entrevista
a Siro López en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Valentín Paz Andrade e vostede mantiveron un debate escrito sobre a influencia de Gulbransson en Castelao. ¿Onde radicaban as discrepancias?
– Siro López (SL): As influencias alleas na obra artística de Castelao non foron estudadas ata hoxe, aínda que Seoane en Castelao artista xa dixera que o carácter sintético dos seus deseños ten moito que ver co dos debuxantes da revista alemá Simplicissimus, sobre todo do noruegués Gulbransson. Eu abordei o tema no ano 1978, na revista Grial, cun traballo titulado Simplicissimus, Gulbransson e Castelao; un texto claramente eloxioso para o noso paisano, que, malia vivir lonxe dos grandes centros culturais e artísticos, coñeceu e seguiu o que se estaba a facer en Europa. Valentín Paz Andrade non o entendeu así e púxome a caldo no libro Castelao na luz e na sombra. Respondinlle a través de Grial, demostrando que eu tiña razón, e pediume desculpas, ante Díaz Pardo, en Pontevedra, nunha mesa redonda na que os tres falamos de Bagaría. Sorprendentemente, anos despois, en 1983, no catálogo da exposición feita polo ministerio de Cultura en homenaxe a Castelao, volveu cuestionar esa influencia. (…)
– LVG: Que legado del segue vixente?
– SL: Na miña opinión, Castelao non foi xenial en nada, pero foi un creador de enorme talento, moi ben aproveitado. Non era novelista, pero fixo a mellor novela da súa xeración; non era autor teatral, pero fixo unha obra imperecedoira; non era narrador, pero Cousas e Retrincos son xoias da literatura galega e seríano de calquera literatura do mundo; as viñetas de Cousas da vida chegaron de tal xeito ao pobo, que «sonche cousas da vida por Castelao» se converteu nun dito na fala popular; o Álbum Nós podería figurar na máis selecta antoloxía das grandes obras do humor gráfico europeo; os álbums de guerra, malia estar feitos cando estaba case cego, son o mellor testemuño plástico do horror da Guerra Civil; os debuxos de negros, as cruces de pedra, Sempre en Galiza? Todo canto Castelao fixo ten grande calidade. (…)”
Armando Requeixo: “É coma a volta do fillo literario á súa casa”
Xabier Quiroga: “Zapatillas rotas do que é o esencial da vida”
Noia: presentación de A maleta de Victoria Kent, de Xerardo AgraFoxo
Xesús Fraga: “O rap é un xénero axeitado para contar a realidade”
Entrevista
a Xesús Fraga en La Voz de Galicia:
“Novo libro de Xesús Fraga (Londres, 1971). Trátase de Reo (Galaxia), co que gañou o premio Raíña Lupa de literatura xuvenil, e que protagoniza un grafiteiro de 17 anos.
– La Voz de Galicia: Por qué escolleu un grafiteiro para esta historia?
– Xesús Fraga: O graffiti é unha presenza constante nas nosas paisaxes urbanas, pero son moi poucos os que reparan nel, e os que o aprecian, aínda menos. Hai un gran descoñecemento sobre as motivacións dun grafiteiro, e axudar ao lector a descubrilo era unha das miñas intencións coa novela. (…)”
Manuel Rivas alerta da «situación de emerxencia» do galego ao recoller o premio Casa dos Poetas
Desde
Sermos Galiza e La Voz de Galicia:
“Recibía a XXX edición do Premio Celanova Casa dos Poetas e aproveitou a ocasión para demandar unha alianza pola lingua, de “esquerda e dereita, nacionalistas ou non” co fin de crear un “hábitat” coas condicións precisas para garantir o seu futuro. A defensa dunha nova alianza social de Manuel Rivas devén da súa análise da situación da lingua galega que, segundo entende, está nunha situación de “emerxencia” en risco de autodestrución polo que chamou “bioperversidade”. “Rescatar a lingua de pleno dereito, que non sexa un refugallo”, reclamou Rivas no acto de recollida do premio, no seu berro por un “novo Rexurdimento”.
Botou man o escritor e xornalista do título de Celso Emilio, Onde o mundo se chama Celanova, para defender o “local universal” e manifestou sentirse da xeración de Curros, un “librepensador, republicano federal e xornalista valente”.
Compartiu Manuel Rivas o premio co tamén escritor e músico Xurxo Souto, encargado do discurso no que comparou a Rivas con Manuel María e Otero Pedrayo. “Rivas expresa o que todos estabamos a sentir e ninguén se atrevía a contar”, sinalou Souto, para quen a palabra do autor de Os comedores de patacas é “a rebelión da realidade”. Situou a Rivas nas Encrobas, a bordo do Xurelo ou nas mobilizacións de Nunca Máis para mostrar a face de “xornalista valente” que o escritor dixo admirar en Curros Enríquez.”
Ramón Vilar Landeira: “Quero ir máis aló dos titulares, contar historias persoais”
Entrevista
a Ramón Vilar Landeira en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Está a ter boa acollida [Os televisores estrábicos]?
– Ramón Vilar Landeira (RVL): Si, para min é toda unha sorpresa. A editorial quixo apostar forte pola promoción deste libro e estamos a ter un bo nivel de vendas. Leva dous meses e medio á venda e está preto de terminarse a primeira edición.
– LVG: Este é o seu primeiro libro. Gustaríalle seguir escribindo?
– RVL: Si, eu levo traballando como xornalista catorce anos e gañei algún premio literario. Escribir é a miña paixón. Nunca me atrevera a publicar, dábame algo de vertixe. Este ano decidín enviar o libro á editorial Xerais e para a miña sorpresa, encantoulles.
– LVG: Sobre que tema lle gustaría escribir?
– RVL: Teño moitas ganas de escribir unha novela, supoño que será o seguinte paso. Pero o momento vital no que estou non me deixa moito tempo para escribir. Teño dous nenos pequenos e traballo como xornalista. Gustaríame escribir sobre a corrupción en Galicia, creo que ese tema podería dar para moito.”
Ramón Vilar Landeira: “Por moito que queime, a vida hai que pelexala, e diso falan lestes relatos”
Entrevista 
a Ramón Vilar Landeira en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): A estes relatos úneos unha crise de fondo, pero tamén o humor e, no medio, unha luz de saída.
– Ramón Vilar Landeira (RVL): Si. Son relatos descarnados. Están influenciados polo momento económico no que se xestaron, especialmente crítico porque están concibidos sobre o 2009 e escritos a maioría en torno ao 2010, 2011… Era un momento complicado tamén no sector do xornalismo, pero en xeral en todos: víao en amigos, veciños e compañeiros… xente que se quedaba sen traballo… Iso deriva en moitas crises, tamén persoais. Así que Os televisores estrábicos non é un libro da crise económica, senón dos procesos todos da vida, a cal ten cousas boas e duras. Os relatos, dalgunha maneira, tratan de contar que, por moito que queime, a vida hai que pelexala, disfrutala… (…)
– LVG: Xornalismo, relatos, anda a voltas cunha novela… ¿Que é peor?
– RVL: Teñen razón tanto os que din que o relato é máis complicado como os que din que o é a novela. Para min a novela é de corredor de fondo, de paciencia… ¡Digo eu, porque non escribín ningunha, eh! O relato é máis explosivo: podes ter a idea clara nuns días e ir facendo. Os grandes relatos, que non son os deste libro [ri], están á altura da mellor novela, non son un xénero menor: os de Raymond Carver, Alice Munro, Ferrín… O xornalismo gústame, e sigo colaborando, pero a literatura dáche a perspectiva de escribir sen présa, sen a ditadura do día a día, que tamén queima.”
Rosalía Fernández Rial: “Ter soños por cumprir é unha razón para vivir”
Entrevista
a Rosalía Fernández Rial en La Voz de Galicia:
“A poetisa carballesa e muxiá, Rosalía Fernández Rial, presentou este xoves, 14 de agosto, o seu poemario Ningún amante sabe conducir no Faro Vilán de Camariñas rodeada das pezas da exposición de pintura e escultura Son do Mar e coa colaboración dos seus autores, José Garrido e Yano Yoro, que realizaron unha pequena performance inspirada neses versos. (…)
– La Voz de Galicia: Un soño por cumprir.
– Rosalía Fernández Rial: Moitos. Ter soños por cumprir é unha razón para vivir, así que os vou acumulando continuamente. Tamén teño soños colectivos, como que a cultura impere un pouco máis, que a xente aspire a ela e que aprecie as demostracións culturais, e sobre todo que haxa máis traballo neste sector. (…)”
