Arquivos da etiqueta: Lingua

Premios Fervenzas Literarias para Os mellores libros do 2017

Publicado o por

DesdeFervenzas Literarias 2015 Fervenzas Literarias:
“Tras pechar o día 14 de xaneiro o prazo de votacións temos, un ano máis, os resultados onde as lectoras e os lectores de Fervenzas Literarias decidiron o que ao seu xuízo foi o mellor do 2017. En total, este ano recibimos 522 enquisas válidas.
Queremos agradecervos a todas e a todos as once edicións nas que levades escollendo, a través dos vosos votos, os mellores libros do ano.
Desde Fervenzas Literarias queremos recoñecer a vosa participación e o voso interese en colaborar para formar estes listados de libros. Moitísimas grazas, xa que sen ese tempo que dedicades en votar sería totalmente imposible este traballo.
E agora os resultados… Os nosos parabéns aos premiados e premiadas!!!

– Mellor libro de narrativa para A nena do abrigo de astracán, de Xabier P. DoCampo.
– Mellor libro de poesía para Lumes, de Ismael Ramos.
– Mellor libro de ensaio/investigación para Rosalía de Castro. Cantos de independencia e liberdade, de María Xesús Lama.
– Mellor libro de teatro para Suite Artabria, de Manuel Lourenzo.
– Mellor álbum de banda deseñada para O bichero VII. De punta a chicote, de Luís Davila.
– Mellor libro traducido para público adulto para Thérèse Raquin, de Émile Zola, traducido por Isabel Soto.
– Mellor libro de literatura xuvenil para Os nenos da varíola, de María Solar.
– Mellor libro de literatura infantil para A señorita Bubble, de Ledicia Costas.
– Mellor libro traducido de literatura infantil e xuvenil para Pippi Mediaslongas, de Astrid Lindgren, traducido por David A. Álvarez.
– Autor do ano para Ismael Ramos.
– Ilustrador do ano para Víctor Rivas.
– Mellor capa de libro para adultos para Luns, de Eli Ríos.
– Mellor capa de libro de literatura infantil e xuvenil para A señorita Bubble, de Ledicia Costas, feita por Andrés Meixide.
– Mellor editorial do ano para Galaxia.
– Mellor crítico/a literario/a para Armando Requeixo.
– O mellor acontecido para Culturgal 2017.
– O peor acontecido para a política lingüística do goberno da Xunta de Galicia.
– Mellor Libraría para Cartabón.
– Mellor medio de comunicación para Sermos Galiza.
– Mellor blog/web literaria para Caderno da crítica, de Ramón Nicolás.”

Teresa Moure: “Non somos inimigos, non escribimos nunha lingua diferente”

Publicado o por

EntrevistaTeresa Moure 2015 a Teresa Moure en Sermos Galiza:
“Falamos coa escritora Teresa Moure, unha das promotoras do manifesto “O fim do Apartheid” que reclama o cese da “discriminación” do reintegracionismo dentro da cultura galega.
– Sermos Galiza (SG): Que vos levou a publicar ese manifesto?
– Teresa Moure (TM): A verdade é que a cousa sucedeu un pouco por acaso, porque nos últimos días, semanas, nos fíos de Facebook, aparecía un pouco esta idea de moitos reintegratas, en conversas diferentes, da exclusión e de como o estabamos vivindo. E así informalmente, nunha desas conversas, cinco persoas, todas reintegracionistas, decidimos facer esta intervención, publicar un texto e solicitar sinaturas.
– SG: E a partir de aí pedistes algún tipo de xuntanza coas entidades ás que apelades directamente, como as editoriais, A Mesa ou outras asociacións?
– TM: Por agora non, o único que houbo foi esta petición individual de sinaturas.
– SG: A estas alturas levades máis de 500 apoios. Tedes folla de ruta a partir de aquí?
– TM: Aínda que todo foi, insisto, bastante casual, non responde a unha actividade planificada previamente, o que imos falando nestes días, vendo a boa acollida que está tendo, vai implicar facer algún movemento, probablemente esta actividade poida ter algún tipo de continuidade coa idea de conseguir esa solidariedade desexada do resto da cultura galega. Pero non hai nada como unha folla prevista.
– SM: As reivindicacións con respecto ás editoriais son claras, queredes publicar e que poidades presentarvos a premios literarios. Que é o que lle pedides ao resto das asociacións da cultura galega?
– TM: O que pedimos é unicamente que as persoas que non se senten identificadas coa normativa que nós utilizamos e que non a van utilizar, non estamos buscando conversos que se veñan a escribir coma nós, senón que nos acepten como parte da cultura galega a todos os efectos. Loxicamente, creo que si se pode inferir do texto que eses efectos son, cando se trata de convocar un premio, permitírsenos seguir escribindo galego como nós o escribimos, cando se trate de trate dunha publicación nunha editora, que se acepte sen ter que facer modificacións gráficas. Cando fan algunha campaña algunha asociación, que tamén esteamos presentes e visibles, somos algo máis dentro da cultura galega. Non somos inimigos, non escribimos nunha lingua diferente. Na situación na que está a lingua, unha situación problemática e de acoso e de difultades de supervivencia, eu creo que este apelo en termos éticos, por iso a argumentación se fixo sobre todo en termos éticos, non en termos filolóxicos, ou en termos de competir ou de valorizar unha determinada normativa, leva unicamente a iso, a se a lingua está a morrer nós tamén somos efectivos a favor da lingua, por iso non hai ningún tipo de hostilidade contra persoas que utilicen outra normativa.”

O idioma é a vida. Manifesto do 17 de maio

Publicado o por

Cartaz_O_idioma_e_a_vida_A3-724x1024Desde Queremos Galego:

“O idioma é a vida.

A lingua é a maior creación colectiva dun pobo, a expresión máis clara da súa existencia e vontade de se desenvolver. A normalidade plena da lingua propia evidencia o desenvolvemento e a prosperidade do pobo que a fala.

Neste 2016 fanse cen anos da creación das Irmandades da Fala, cen anos de reivindicación da normalización para a lingua galega, de desenvolvemento de todas as capacidades do pobo galego co noso idioma como mellor mostra do que somos e do que queremos ser.

Todos os avances para a lingua galega, por mínimos que fosen, foron conquistas sociais e democráticas como demostraron a Irmandades da Fala ou hai 50 anos o profesor Carvalho Calero incorporando o galego, en condicións moi precarias, ao ensino universitario.

Nos últimos anos o goberno do Partido Popular na Xunta, que ten a obriga legal de promover e defender a lingua galega, foi o principal promotor do retroceso do noso idioma. As consecuencias son perfectamente observábeis nos datos estatísticos, na reducida ou nula presenza do galego na xustiza, administración e servizos públicos; na desaparición das aulas de Educación infantil como antesala do proceso de extranxeirización da lingua galega no seu propio país, xunto co veto ao seu uso nas aulas en materias da área científico-técnica, ou no obxectivo de redución a 1/3 a súa presenza no ensino que establece o decretazo contra o galego 79/2010; na exclusión do galego de grande parte dos sectores económicos e na discriminación consentida a galego-falantes en servizos de atención á clientela por parte de empresas que ademais de prestaren servizos en Galiza, extraen grande parte dos seus recursos.

Esta situación foi denunciada publicamente mesmo ante a comunidade internacional, e foi motivo dun apercibimento grave por parte do Comité de expertos do Consello de Europa para a Carta Europea das Lingua ao gobernos da Xunta e estatal.

A aprobación da Lei de normalización lingüística en 1983, sucedérona outros avances, mesmo acordos aparentemente asumidos por todas as forzas políticas (paralizados ou vulnerados polos gobernos do Partido Popular), como o Plan xeral de normalización da lingua galega de 2004 ou recentemente a Declaración de unidade a prol da normalización da lingua galega que impulsou en xullo do 2015 a Mesa pola Normalización lingüística. Malia os incumprimentos reiterados, todos estes pasos foron o resultado da acción da sociedade galega, case sempre en solitario, a favor da súa lingua.

Porén, sentenzas como a recente do TSXG contra a ordenanza de uso do galego en Lugo, someten a escasa lexislación favorábel ao galego a unha interpretación abertamente contraria a todos os acordos conseguidos pola mobilización da sociedade en democracia. Utilizan as poucas ferramentas que temos para negaren a existencia do idioma galego por si mesmo como lingua propia e plenamente oficial en Galiza, sen subordinacións, sen límites, en condicións de mínima igualdade.

Fronte as 500 disposicións disposicións legais que amparan e mesmo obrigan ao uso do español, as poucas que permiten a utilización do galego son utilizadas por sentenzas como a do TSXG para atacar calquera tentativa normalizadora. Por isto, ademais de políticas activas que sitúen o galego en todos os espazos da vida cotiá onde está excluída, precisamos mudanzas lexislativas que garantan o dereito a vivir en galego e eviten a utilización do poder xudicial para negarnos o dereito e a liberdade de vivirmos sempre en galego.

O idioma é a vida, di o verso de Manuel María, poeta e activista da lingua, e como a vida dános a forza, o amor, a unidade que mostramos na manifestación de vida e vontade de vivirmos que é o 17 de maio. “O idioma é a patria/a esencia máis nosa,/ a creación común/ máis grande e poderosa””