Entrevista 
a Mario Regueira en Xornal de Galicia:
“- Xornal (X): Por que perseguir [Lois Pereiro. Unha persecución] o poeta?
– Mario Regueira (MR): Para procurar esa figura de Lois Pereiro que ten algo de fantasmal e intentar atrapala dende perspectivas que non son as habituais. Vinme á hora de facer este libro nun dobre papel: o de quen ten feito algo de crítica e o de autor literario que atopa en Pereiro unha referencia. (…)
– X: Ocúpase da proposta “ética” –e non “política”– de Lois Pereiro, que interpreta ademais en clave posmoderna.
– MR: Se cadra porque as súas alusións políticas son en moitos casos contraditorias cando as lemos en sentido literal. Creo que as usa como exemplos de resistencia.
– X: En que consiste esa proposta “ética”?
– MR: Baséase en que xa que non podemos cambiar o mundo, xa que nos vemos impotentes, intentemos non empeoralo e intentemos mellorar a nosa sensibilidade artística para que sirva como barreira contra a barbarie. É unha proposta que segue a ser válida hoxe en día, e ten que ver co Indignádevos! de Hessel e con moitos dos movementos cidadáns que estamos a ver hoxe en día. (…)
– X: Daquela son súas as críticas de Lois Pereiro ao Día das Letras Galegas e a todos os libros, incluído este, que se editaron?
– MR: Parcialmente. O Día das Letras foi sobre todo unha oportunidade, e como tal creo que se aproveitou nuns casos e se desaproveitou noutros. É moi difícil xulgalo mentres está a pasar. Verémolo con máis claridade dentro duns anos. Con todo, foi un deses acertos que non acostuma a ter a Academia. O que pasa é que cando xeras un movemento de masas todo queda en mans da sociedade e a sociedade fai cousas que a min me poden gustar e outras, como as bolsas do Gadis e un par delas máis, coas que eu creo que Lois non estaría de acordo. En todo caso, ninguén pode falar no nome dos mortos.”
Arquivos anuais: 2011
Ramón Villares avoga por unha “reflexión colectiva” tras o roubo do Códice
“(…) Ramón Villares, 
considera que o Códice Calixtino “probablemente apareza” como pasou con outras “grandes pezas patrimoniais” como a Gioconda, que “apareceron despois de anos”, aínda que ve “difícil” garantir que non haberá outro caso similar, “porque os ladróns son tan habilidosos como os que fan os sistemas de seguridade”. “Polo tanto, non hai nada seguro”, afirmou nunha entrevista a RNE recollida por Europa Press. Villares sinalou, a pesar diso, que “probablemente” o sistema de seguridade e de protección do patrimonio galego, especialmente eclesiástico, “merece unha mellora”, aínda que rexeita facer “leña da árbore caída” e avoga por unha “reflexión colectiva”. O responsable do Consello da Cultura Galega atribúe “moitísima” importancia histórica ao que considera “o ADN de Galicia”, porque é “o primeiro texto que fala de galegos como europeos e como iguais”, non como “salvaxes das tribos cántabras e astures” da península ibérica que relataban os textos clásicos. Trátase en definitiva do “código fundacional” que “revela eses tempos gloriosos da época de Xelmírez”, nos que “Santiago non era a periferia senón o centro de Europa”. Por esta razón, advirte de que a súa desaparición “afecta a todos” polo que aposta por estudar “coa Igrexa” algúns mecanismos de protección, posta en valor e difusión desta “inmenso patrimonio”.
Sobre a Cidade da Cultura, asegurou que “non está mal” que exista “un colector dedicado á cultura” dentro da “abundancia” que hai en Galicia. “O que sucede é que se excederon os promotores desta iniciativa na dimensión do proxecto. Creo que dominou excesivamente, ademais, o criterio de Peter Eisenman sobre as necesidades e as posibilidades de Galicia, pero isto é un legado que temos que saber aproveitar, porque agora non o imos tirar pola borda, non?”, apuntou. Así e a pesar de que se fixo “sen planificar suficientemente”, afirmou que a política “está para iso, para resolver estes problemas”, e animou a esperar “15 ou 20 anos” para ver “en que medida isto serve ou non serve”. Para iso, o arquivo e a biblioteca do edificio deben ter unha “función vertebradora” para “mellorar toda a infraestrutura que hai en Galicia” e “non para espir un santo”, mentres por outra parte se converta nunha “grande posibilidade como unha antena que difunda, un distribuidor dende Galicia” como ponte de conexión con América e Europa. O Consello da Cultura, de feito, está a trasladar os seus fondos sonoros, da emigración e tamén os relacionados con lingua e comunicación para “contribuír a homoxeneizar” os procesos de catalogación da Biblioteca de Galicia, que permitirá “aforrar espazos”, prestar “un mellor servizo” e “reforzar” a idea do edificio do Gaiás como “especialización” en biblioteconomía ou arquivos sonoros. (…)”
Noia: presentación de Luces de soños, de Emilio García Portosín
O 
luns 18 de xullo, ás 20:30 horas, na Casa da Cultura (Rúa Luís Cadarso, s/n.) de Noia, preséntase o libro Luces de soños, de Emilio García Portosín, presentado por Olga Patiño, Cristina Gufe e Basilio Rodríguez Cañada.
As manías d@s escritor@s de noso (I), no blog Trafegando Ronseis
Artigo 
no blog Trafegando Ronseis: “As manías d@s escritor@s de noso (I)“:
“Agustín Fernández Paz: Sempre escribe a man, en cadernos de follas amarelas da marca Uniextra e con rotuladores negros de 0,5 mm. Ademais, pon un título provisorio cando comeza unha novela, aínda que o título “de verdade” poñerao cando esta está rematada.
Antía Otero: Tenlle manía á desorde e á incomodidade: coloca todo antes de se pór á escrita e vístese con roupa ampla. Ao seu carón sempre hai un gran termo de infusión que irá bebendo paseniñamente. Toma notas continuamente que garda nunha mesma caixa antes de transcribilas ao ordenador.
Marcos Calveiro: Comeza as novelas polo derradeiro capítulo e escoita sempre ao inicio dunha nova novela o “Favorite things” de John Coltrane. Busca a aprobación da súa parella, lectora e musa ideal.
Iolanda Zúñiga: Cómprenlle tapóns nos oídos por mor dos ruídos e escribe soamente polas mañás, co seu habitáculo en orde. Ademais, faino medio núa e rillando nas unllas. Élle imprescindible xogar cos cans e conducir a súa vella scooter.
Fran Alonso: Precisa illarse do mundo e moitas horas seguidas. Sempre escribe con música de tonalidade estable, pero con cada libro cambia de música, sempre a mesma ata que o remata.
Rosa Aneiros: A súa manía, curiosamente, é non permitirse telas: “vencerse como carne para gañarse como imaxinación”.
Francisco Castro: Asegura que a súa mellor hora para este labor é as cinco da mañá e que sempre o fai descalzo. Corrixe tres veces a novela, e non permite que lla lea ninguén ata que esta saia do prelo. Dispón as súas producións alfabeticamente e precédeas dunha cita dos Beatles.
Inma López Silva: Leva en todo momento un caderno no bolso e anota neles constantemente: por iso utiliza sempre bolsos nos que caiba este obxecto. Ademais, escribe descalza.
Xabier DoCampo: Require para traballar dun caderno pequeno ou mediano que contén toda a arquitectura interna da obra: escenarios, personaxes, reflexións… pero non a textualidade. Este caderno lévao sempre consigo, mesmo sente pánico a perdelo.
María Reimóndez: Utiliza cadernos raiados ou lisos, e estes teñen que lle “cadrar” coa historia; odia poñer nomes aos personaxes, por iso adoita utilizar aqueles que coñece. De poder, escribe a primeiras horas da mañá ou a últimas da tarde.”
Víctor Freixanes define a Cunqueiro como un dos mellores escritores europeos
“(…)
Víctor Freixanes 
participa estes días no seminario Cen anos de Cunqueiro organizado pola Universidad Internacional Menéndez Pelayo (UIMP), onde onte falou do labor xornalístico do autor de Mondoñedo e do contexto social no que desempeñou a súa traxectoria. Freixanes indicou que Cunqueiro “desenvolveu unha parte moi importante da súa vida nos xornais e nalgunhas emisoras de radio” e definiu a Cunqueiro como un dos mellores escritores europeos dos últimos tempos. A primeira relaciónase coa formación do intelectual e ten lugar entre Mondoñedo, Lugo e a súa etapa como universitario en Santiago de Compostela. Nesta última cidade “entra en contacto cunha xeración que está a descubrir Galicia e a súa identidade”, apuntou Freixanes. É nesta época cando aparecen as primeiras publicacións de carácter literario ou crítico-artístico en xornais da época como El Pueblo Gallego. Co estalido da Guerra Civil, explicaba onte Freixanes no Arquivo do Reino de Galicia, comeza a segunda etapa da vida de Cunqueiro, e na que destaca o seu labor como xornalista e as súas primeiras publicacións en medios de comunicación afíns ao réxime. Segundo o director de Galaxia, tralo que falaron as escritoras Marina Mayoral e Inma López Silva, esta época é na que Cunqueiro pega un salto “vertixinoso” a La Voz de España e ás revistas Vértice e Santo y Seña, rematando no ABC como redactor xefe. O ano 1944 foi, segundo Víctor Freixanes, outra das datas claves na biografía de Álvaro Cunqueiro, xa que nese ano perdeu o carné de prensa e non tivo máis remedio que regresar ao seu Mondoñedo natal. Arranca aquí unha terceira etapa, que se converte no rexurdir do escritor lucense e da que sae unha das súas grandes obras, Merlín e Familia (1954). “En dez anos escribiu algunhas das que se consideran as grandes obras da literatura europea”, sinalou Freixanes. Tamén daquela comezaron as súas colaboracións con La Voz de Galicia e Faro de Vigo, e deste último asume a dirección ata 1970. A última das fases nas que o escritor galego divide a biografía de Cunqueiro corresponde aos últimos anos de vida de Cunqueiro, nos que “acadou o recoñecemento” colaborando con revistas e xornais de todo o mundo. (…)” Vía La Opinión.
Xosé Feixó Cid e Manuel Rodríguez Alonso: “Que o castrapo faga graza é un síntoma do estado de saúde da nosa fala”
Entrevista a Xosé Feixó Cid e Manuel Rodríguez Alonso en Faro de Vigo, a través de Xerais:
“- Faro de Vigo (FdV):Que dificultades engadidas conleva elaborar o dicionario dunha lingua como o galego, con respecto das que pudiese ter a elaboración dun dicionario de español?
– Manuel Rodríguez Alonso: Na actualidade –e podo dicilo tamén pola miña experiencia como autor de dicionarios de lingua española– practicamente ningunha, polo menos desde o punto de vista técnico. Talvez o máis problemático estea na estandarización de certas formas, canto á preferencia dunhas sobre outras, pero iso é unha cuestión persoal, a nivel de usuario, ou en último caso un problema de estilo, no que non intervén o lexicógrafo. O que si é certo é que aínda queda traballo por facer no relativo ao uso das formas adecuadas en cada nivel de lingua, o que é un problema académico, que, se a Real Academia Galega non o remedia, serán outros os que os establezan. (…)
– FdV: Un dos programas de televisión con maior audiencia é o Land Rober e hai quen diga que, entre outras, a causa do seu éxito reside en que o presentador e os actores se expresan no “gallejo da rúa” (por certo, cheo de castelanismos), o que se denomina “castrapo”. Haberá que darlles un “toque de atención” aos de Land Rober ou admitir que o castrapo tamén é un fenómeno propio da nosa lingua?
– Xosé Feixó Cid: O castrapo é unha forma degradada e degradante da lingua. Que faga graza e resulte simpático é un síntoma do estado real da saúde da fala, que non tería importancia ningunha se nos centros de poder e decisión se utilizase o galego (consellos de administración das grandes, medianas e pequenas empresas e organismos da administración). Iso é o grave, o reducido espazo vital ao que está restrinxido o idioma. (…)”
Santiago: actos da Asociación Cultural O Galo para o luns 18 de xullo
O 
luns 18 de xullo, a Asociación Cultural O Galo súmase aos actos de lembranza desa data coas seguintes actividades:
– Ás 12:00 h., na Praza do Toural, conxuntamente co Equipo de Normalización Lingüística da Escola Oficial de Idiomas de Santiago, exporanse algunhas das estampas de guerra de Castelao, no ano no que ademais celebramos o 125 aniversario do seu nacemento, exposición que se tentará manter na rúa até o domingo 24 de xullo.
– Ás 14:00 h., na Alameda de Santiago, terá lugar un acto de homenaxe popular apoiado polo Galo e o Ateneo de Santiago ás irmás Fandiño, ás Marías, como lembranza tamén a todas as persoas que sufriron a represión do fascismo desde o 18 de xullo do 36. Contarase con intervencións poéticas e musicais, ademais de coa presenza das flores de todas as cores que os e as asistentes levarán ás irmás Fandiño.
Quilmas (O Pindo, Carnota): presentación de Madeira de mulher, de Adela Figueroa
O 
sábado 16 de xullo, sobre as 20:00 h., en Quilmas (O Pindo, Carnota), dentro das actividades do mercado tradicional e ecolóxico organizado polo colectivo Raínha Lupa, cooperativa de agricultura ecolóxica, preséntase a colectánea de relatos Madeira de mulher, de Adela Figueroa Panisse, publicada en Edicións do Castro.
Cándido Pazó leva Memorias das memorias dun neno labrego, baseado no texto de Xosé Neira Vilas, a Río de Janeiro
“A
escena galega amosarase por vez primeira no Festival de Teatro en Língua Portuguesa (FESTLIP) de Río de Xaneiro mediante 4 funcións do espectáculo Memoria das memorias dun neno labrego, un monólogo escénico-narrativo co que Cándido Pazó rende homenaxe ao libro de Xosé Neira Vilas no 50 aniversario da súa primeira publicación. A Agadic da Consellería de Cultura e Turismo e o Consello da Cultura Galega (CCG) copatrocinan a presenza da compañía Abrapalabra Creacións Escénicas con esta montaxe na cuarta edición deste importante encontro tearal que se desenvolve do 20 ao 30 de xullo na cidade brasileira. O espectáculo, dirixido e interpretado polo propio Pazó, onde ofrecerá un total de 4 representacións en distintos escenarios do FESTLIP, concretamente os días 23 e 24 no Teatro Municipal Carlos Gomes e os días 30 e 31 no Teatro Ziembinski. A proposta galega súmase deste xeito á ducia de montaxes procedentes de Portugal, Angola, Mozambique, Cabo Verde e Brasil que integran unha carteleira de máis de 40 escenificacións. O Festival, destinado fundamentalmente a promover o intercambio teatral entre países de lingua portuguesa, presenta unha intensa programación que se completa con mesas de traballo e debate, unha exposición fotográfica, concertos e unha mostra gourmet.” Vía Xornal de Galicia. Tamén en Cultura Galega.
O Instituto da Lingua Galega recibirá a Medalla de Ouro de Galicia
‘O 
presidente da Xunta de Galicia anunciou o nome dos galardoados este ano coa Medalla de Ouro de Galicia, a máxima distinción do Goberno galego: por unha banda, o Instituto da Lingua Galega (ILG) e, por outra, o profesor e investigador médico Ángel Carracedo. O mandatario autonómico destacou o labor dos galardoados nesta edición coa Medalla de Ouro de Galicia “na protección do legado glorioso de Galicia e na dedicación para seguir engrandecendo este legado no futuro”. Feijóo referiuse así ao “gran labor que está a desempeñar o ILG desde hai xa catro décadas polo idioma, para que este sexa un elemento de cohesión social e por ampliar o estudo, coñecemento e a investigación da nosa lingua.” Ademais incidiu no “papel determinante do ILG na restitución cordial do idioma nos primeiros anos de autonomía, facilitando o labor da Real Academia Galega e axudando a que os gobernos puideran desenvolver unha política lingüística”.’ Vía Galaxia. Tamén recollido en Galicia Hoxe, El País, Cultura Galega e Galicia Confidencial.
