Cuestionario Proust: Teresa Moure

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Teresa Moure:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A paixão.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Tudo. Tudo e ainda mais.
4.– A súa principal eiva?
– A paixão também; é virtude e falta.
5.– A súa ocupación favorita?
– Com efeito, não respostar entrevistas. E a maioria das que se me vêm à cabeça agora mesmo rebordam o que é correto numa entrevista.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Nem sonho que exista a felicidade.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Que não me amassem aquelas pessoas a quem amo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Pipi Calzaslargas
9.– En que país desexaría vivir?
– Em Libertária, alguma vez tenho escrito sobre ela. Visto desde a terra, numa Galiza libertada e libertária.
10.– A súa cor favorita?
– O lilás pelo que significa. O negro por contê-las todas.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Passei a minha infância num jardim peculiar, duma beleza absoluta. Daquele paraíso conservo vivas as imagens de flores exóticas. Desculpem-me, que não pretendo fazer-me a rara. Mas, se devo ser sincera, as minhas flores são amarilis de Ceilão, estrelícias e medinilas.
12.– O paxaro que prefire?
– Um mamífero sempre. Porque um pássaro?
13.– A súa devoción na prosa?
– Tenho muitas devoções. Adoro as histórias entrelaçadas de Amin Maalouf ou de García Márquez e o lirismo despido de Clarice Lispector o de Hiromi Kawakami. Vejo-me marcada por textos de John Coetzee, de John Berger, de Marguerite Duras… Mas na prosa sou inconstante: quanto mais leio, mais gosto do último que acabo de ler. Autores e obras que li nos últimos anos como A elegância do ouriço de Muriel Barbery, A mulher que mergulhou no coração do mundo de Sabina Berman ou o esplêndido O museu da inocência de Orhan Pamuk estão entre as minhas mais caras preferências.
14.– E na poesía?
– Sempre é difícil reduzir as preferências a nomes, mais ainda na poesia onde às vezes fico atada a uns poucos versos. Sem dúvida, Alejandra Pizarnik, Mario Benedetti, Fernando Pessoa e Wislawa Szymborska, mas nem só.
15.– Un libro?
Cien años de soledad. Foi uma noite sem dormir porque não podia fechar as páginas.
16.– Un heroe de ficción?
– Satanás, que disse «não servirei».
17.– Unha heroína?
– Lilith, que também não foi obediente.
18.– A súa música favorita?
– Adoro a música brasileira, por exemplo, de Adriana Calcanhotto ou os fados de Carminho ou de Gisela João e o estilo refinado da música portuguesa de Madredeus ou Rodrigo Leão. Mas também gosto de REM, Queen, os Ramones e os Cramberries. Sem nada a ver com o anterior, escuto com frequência, para escrever, música clássica e gosto com delírio das árias das óperas de Verdi. Gosto das baladas de Silvio Rodríguez e de todos os sons possíveis em Eric Clapton… Vejo que, quando me ponho a escolher, sai um pouco de tudo e nada muito definido para uma resposta.
19.– Na pintura?
– Para dar uma referência terão que ser as Guerrilla girls, pintando o mundo doutra perspectiva, mas anônimas e, portanto, inacessíveis. Sabemos que eram mulheres da pintura, sabemos o que queriam da pintura, mas nem sempre sabemos exatamente o que pintavam por aquilo de não sabermos bem quem eram. Dos famosos-famosos Magritte ou Klimt.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Qualquer avó que cuida das netas, quem reserva na horta um espaço para as flores, qualquer um que limpe um quarto e siga a respeitar a quem o sujou. E, com efeito, todas as pessoas que se erguem enfermas, rotas, angustiadas, ou com poucas esperanças, mas prestas a mudar o mundo para quem vier detrás.
21.– O seu nome favorito?
– Hmmm, o nome dizem os antigos que abre as portas da alma, assim que os nomes importantes devem ser calados.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Não sou exigente nesse ponto. Os hábitos são apenas culturas e eu vejo-me bem como nômade que observa e aceita todas as culturas.
23.– O que máis odia?
– A apatia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Judas. Não suporto a hipocrisia.
25.– Un feito militar que admire?
– Embora eu seja das poucas pessoas que acham justificadas as armas nalguns contextos de violência do sistema, não simpatizo com o mundo militar, com a sua disciplina férrea e a sua habitual forma de pisar por riba das pessoas por atender um mandado. Assim que, postas e escolher uma revolta armada, igual a preferida era uma que vi a outra noite num muro de facebook, quando Eva lhe disse a Adão: «Que eu saí da tua costela? Tu saíste da minha cona!». Assim, sem armas nem vontade de causar feridas… mas rebelde e carregada de razão.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A frialdade, a capacidade de tomar as coisas com distância.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Vivendo. Sem trégua.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Efervescente.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os atos espontâneos, as saídas de tom que derivam do excesso de energia pessoal.
30.– Un lema na súa vida?
– Já descansarei quando estiver morta.”

Convocado o XX Premio Ricardo Carvalho Calero de Investigación Lingüística e Creación Literaria

O Concello de Ferrol convoca a XX edición do Premio de carácter bianual Ricardo Carvalho Calero de Investigación Lingüística e Creación Literaria que ten por obxecto declarar o mérito apreciado nas obras gañadoras, presentadas en concorrencia con outras, e promover a creatividade artística e literaria de acordo coas seguintes bases que rexerán:

Primeira.- O certame comprenderá dúas modalidades:
– Premio de investigación lingüística ou ensaio (entendendo o ensaio como xénero literario nas claves de xeración do discurso, debate e reflexión), no que os traballos presentados terán unha extensión mínima de 100 folios e máxima de 250 folios.
– Premio de creación literaria (narración curta), que consistirá nunha narración curta ou nun conxunto de contos por autor, cun máximo de 60 folios.
Segunda.- A dotación para cada unha das modalidades do premio será de 3.700 euros impostos engadidos.
Ademais as obras gañadoras serán publicadas polo Concello de Ferrol. Respectaranse os orixinais presentados incluída a normativa lingüística.
Terceira.- Poderán participar neste premio todo/as os autores e autoras, de calquera nacionalidade, que presenten as súas obras escritas en lingua galega, con liberdade normativa.
Non poderán concursar os premiados, en calquera das dúas modalidades, ata dez anos despois de que lles fose outorgado o premio.
Cuarta.- As obras presentadas deberán ser inéditas. Este requisito deberá ser acreditado mediante declaración responsable asinada ao efecto.
Quinta.- Condicións técnicas: folios DIN A-4, letra Times New Roman, tipo 12 en texto, 10 en notas a pé de páxina e 9 en citas textuais de máis de tres liñas; interliñado sinxelo, marxes de 3 cm.
Nas dúas modalidades os traballos deberán estar axeitadamente grampados ou encadernados.
Sexta.- De cada obra presentarase unha copia en soporte informático e cinco copias en soporte papel, que deberán ser enviadas no período que abrangue dende o 16 de abril e o 16 de xuño de 2014, co correspondente título e lema indicando no sobre, e cun remite que sexa exclusivamente o lema, ao seguinte enderezo postal:
Concello de Ferrol – Rexistro Xeral
XX Premio Ricardo Carvalho Calero
Praza de Armas, s/n
15402-Ferrol
Nun sobre anexo (que acompañará á documentación anterior), pechado e baixo o mesmo lema, constarán os datos persoais, o número de conta corrente, un currículo breve, enderezo, teléfono, NIF e un remite que será exclusivamente o lema. O sobre estará dirixido ao Concello de Ferrol “XX Premio Ricardo Carvalho Calero”.
Sétima.- O xurado, que será nomeado polo Concello, estará formado por un presidente, un/unha secretario/a, que actuará con voz pero sen voto, e catro vogais entre os que figurarán o/s gañador/es da edición anterior e personalidades do campo das letras.
O xurado resérvase o dereito de que o premio quede deserto no caso de que considere que as obras presentadas non teñen a calidade mínima esixible.
O xurado fundamentará as razóns en que se baseou para a concesión do dito premio.
Oitava.- O ditame do xurado farase público, despois de reunirse para fallar o premio, nos primeiros quince días do mes de outubro do presente ano.
Novena.- As obras non premiadas devolveranse aos/ás autores que o soliciten no prazo dun mes, contado dende o fallo do xurado. Os gastos de devolución serán por conta dos/as autores/as. No caso de non recollerse dentro deste prazo, os orixinais será destruídos.
Décima.- O Concello de Ferrol reserva para si os dereitos de autor na primeira edición; a partires da segunda as obras premiadas pasan a ser propiedade do seu autor, que deberá facer constar a condición de persoa gañadora do XX Premio Ricardo Carvalho Calero na modalidade que corresponda.
Undécima.- Polo simple feito de participar neste premio, a persoa ou persoas autoras comprométense a acatar estas bases.
Duodécima.- A Sociedade Cultural Medulio colaborará co Concello de Ferrol no desenvolvemento deste premio.

Ferrol, 6 de febreiro de 2014

O concelleiro delegado de Cultura,
Manuel-Reyes García Hurtado”

A descoñecida Murguía que homenaxean en Oiartzun

Desde Sermos Galiza:
“Desde o ano 2000, arredor do 29 de xaneiro que é a súa data de nacemento, en Oiartzun, en Euskadi, homenaxean a Concha Murguía na casa na que naceu, un edificio señorial hoxe convertido en casa da cultura, con biblioteca e salón de actos. Desta volta, o acto, organizado polo Fato Cultural Daniel Castelao máis o concello de Oiartzum, tivo lugar o día 1 de febreiro cun programa no que se deron a man os gaiteiros Trisquela e o grupo Lartaun Txitulari Taldea, houbo ofrenda floral e tamén as intervencións do Concelleiro de Cultura, Asier Legorburo e o historiador Xosé Estévez, verdadeiro promotor da conmemoración.
Foi precisamente Xosé Estévez, natural de Quiroga e afincado no País Vasco, quen lle seguiu a pista á nai de Manuel Murguía desde que reparara no dato aportado por Vicente Risco na biografía do historiador que a facía natural de Tolosa. Desde entón, visitou arquivos e buscou documentos mais nada lembraba en Tolosa á muller da que o fillo tomaría o seu apelido para se identificar na historia. (…)”

Santiago: Asemblea Xeral de Socios/as da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega

A Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG) celebrará mañá sábado día 8 de febreiro a súa Asemblea Xeral de Socios/as, ás 11:00 en primeira convocatoria e 11:15 en segunda convocatoria, no Salón de Actos do compostelán Museo do Pobo Galego.
Ao final da Asemblea, previsto para as 13:00, e no mesmo salón de actos, o Presidente da AELG, Cesáreo Sánchez Iglesias e a Secretaria xeral, Mercedes Queixas Zas, ofrecerán unha ROLDA DE PRENSA para dar conta de:

– Os pronunciamentos da Asemblea sobre as vindeiras actividades da entidade.
– Os nomes das entidades que recibirán os Premios AELG 2014 Institucións e o Premio Os Bos e Xenerosos 2014, que se entregarán na Gala das Letras que terá lugar o 3 de maio na cidade de Pontevedra.
– O nome do/a Escritor/a na súa Terra – Letra E, homenaxe que este ano chega á súa vixésima edición.
– O programa de actividades do Día de Rosalía de Castro.

Miguel Anxo Fernández: “O modelo da pescuda a pau seco para resolver un enredo caducou na narrativa policial actual”

Entrevista de Montse Dopico a Miguel Anxo Fernández en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Frank volve quedar en Galicia nesta novela [Bícame, Frank]. Que nada máis comezar remítenos a temas de actualidade: prima de risco, violencia de xénero, movemento dos indignados… Xa na entrega anterior estaban as vagas de lumes. Responde isto, en parte, a un esforzo progresivo por achegar as historias que contas á actualidade?
– Miguel Anxo Fernández (MAF): Nas tres primeiras entregas, o contexto medioambiental e temático eran Los Angeles, Hollywood e o mundo do cine, sen por iso manifestar Frank Soutelo desinterese pola problemática social de cada momento. En Un nicho para Marilyn (2002), era o tráfico de cadáveres lustrosos e de ilustres, que casos hai, abondo… En Luar no inferno (2006), as “snuff movies”, asasinatos en directo diante da cámara. En Tres disparos e dous friames (2008), o acoso sexual ás aspirantes a estrelas do cine. Superado ese ciclo, considerei que era chegada a hora de que Frank aterrara en Galicia, pois a fin de contas viña a Muros con frecuencia, a visitar a súa tía Castora.
E aí naceu Lume de cobiza (2011), centrada na terrible vaga de lumes de 2006. Como, naturalmente, a nosa realidade non é a mesma de Los Ángeles, houben de crear novos personaxes: o ex–garda civil Poncio e a segurata Dalia Maxino, cualificada como detective privada á espera dunha oportunidade profesional… Entendo que a novela policial xa non responde ao modelo convencional. O lector demanda solucións (ou reflexións…) sobre o acontecer e os conflitos diarios, e os detectives teñen a particularidade de poder chegar a onde o cidadán común non pode… Entendo ao detective como a prolongación do lector, que procura complicidades nas tramas e ao tempo desexa divertirse lendo. O modelo da pescuda a pau seco para resolver un enredo, penso que caducou na narrativa policial actual. Realmente, agora, o de dar solución a un caso, pasou a ser a coartada para fins máis ambiciosos… (…)
– MD: Tamén hai varias referencias, na novela, á cultura galega: Uxía, Cabanillas, Vento mareiro…. Era só un xeito de darlle verosimilitude á historia, xa que transcorre aquí, ou ten que ver co debate que houbo noutrora de “galeguización” das tramas?
– MAF: Certo, son trazos de contexto, pois a fin de contas está en Galicia e tería moito de inverosímil que esquecese esas referencias. Non, responde a un criterio autoral, coa vantaxe de que Frank procede doutra cultura e iso permíteme facer referencias continuadas á cultura norteamericana: música, cine, costumes… Entendo que galeguizar as tramas acrecenta a credibilidade, pero ao tempo hai que ser moi coidadoso, non pasarse de freada. (…)”

A Coruña: espectáculo (Retro)visor, con Antía Otero e Isaac Garabatos

O sábado 8 de febreiro, ás 20:30 horas, no Espazo de Colisións Artísticas Extramuros (Rúa Monforte, 8) na Coruña, terá lugar o espectáculo (Retro)visor, baseado no texto homónimo de Antía Otero, quen, xunto a Isaac Garabatos, afronta a escenificación dos textos partindo da hibridación, da acción e da atmósfera.

Entrevista a Francisco Castro sobre O corazón da Branca de Neve

Desde Coristranca, blogue do Club de Lectura do CPI Alcalde Xosé Pichel de Coristanco:
“(…) – Coristranca (C): En que te inspiraches para construír a historia [O corazón da Branca de Neve]?
– Francisco Castro (FC): Eu xa tiña bastante desenvolvido o personaxe do Inspector Hermida na miña cabeza. Un policía vigués, no final da súa carreira, con algún trauma persoal importante (cóntase na novela) que o fai infeliz. Pero sobre todo, un tipo honrado, un señor serio que quere facer o mellor que pode o seu traballo e atrapar aos delincuentes. Sobre o que preguntades, debo dicir que a clave deuma unha nova da prensa que falaba dunha rapaza, embarazada, e que estaba sendo explotada sexualmente por un grupo de proxenetas. Cando foi liberada pola policía, declarou que lle dixeran que así como dese a luz ían vender o seu bebé. De aí naceu o inicio da historia. (…)
– C: Tiñas claro desde os comezos ese final ou mudáchelo durante a escrita?
– FC: Tíñao máis ou menos claro. Cando escribes novela policial, na que a arquitectura interna da historia é tan importante, adoitas telo todo case que claro antes de poñerte a escribir. Logo hai sorpresas, claro. E personaxes que cobran un protagonismo que ti non pensabas darlle. Pero, en liñas xerais, estaba todo moi medido antes de me sentar a escribir. (…)”

Manuel Rivas e Carlos Quiroga toman protagonismo nas Correntes d´Escritas

Desde Sermos Galiza:
“O encontro literário Correntes d´Escritas irá realizar-se de 20 a 22 de Fevereiro na Póvoa de Varzim e, nesta 15 edição entre os mais de 60 escritores e escritoras participantes, cobram protagonismo dois galegos, Manuel Rivas e Carlos Quiroga. Habitual das Correntes d´Escritas, um dos mais prestigiosos encontros literários de Portugal, Carlos Quiroga, além de participar no conjunto de escritores e escritoras do programa, toma parte do júri que decidirá a obra e autor ou autora ganhadora do 11º Prémio Literário Casino da Póvoa, no valor de 20 mil euros. O júri, junto Quiroga, está constituido por Isabel Pires de Lima, Patrícia Reis, Pedro Teixeira Neves e Sara Figueiredo Costa que já selecionaram 15 livros finalistas.
Nesta edição que comemora 15 anos do evento, a organização solicitou de antigos participantes fazerem uma seleção de 15 autores e autoras que fosse obrigatório convidar sem nunca terem participado até agora no evento. É nesta seleção de “imprescindíveis” na que entra o nome do escritor galego Manuel Rivas, junto outros grandes vultos literários como Andrés Neuman, Antonio Gamoneda, Inês Fonseca, João Ricardo Pedro, Patricia Portela, Miguel Sousa Tavares ou Ungulani Ba Ka Khosa. (…)”