Arquivos do autor: asociacionescritoras-es

Rosalía Fernández Rial: “Queremos impoñer máis etiquetas das que realmente caben na literatura”

Publicado o por

Entrevista a Rosalía Fernández Rial en La Opinión:
“(…) – La Opinión (LO): Despois dunha obra eminentemente poética, atrévese agora coa narrativa.
– Rosalía Fernández Rial (RFR): A verdade é que foi algo bastante natural. Xurdiu un pouco de repente, experimentando onde están os límites do poético e entre os xéneros. En Bonus Track pártese das letras das cancións. De aí xurdiron relatos que me levaban á narración, pero tamén é certo que hai un compoñente poético innegable.
– LO: Non podía afastarse do lirismo?
– RFR: Non podía, pero tampouco quería [risas]. Desde o principio, algo que caracteriza a miña obra é a comprobación de que os límites entre os diferentes xéneros son relativos, que queremos impoñer máis etiquetas das que realmente caben na literatura. O mesmo sucede entre as diferentes artes, que están moi presentes en Bonus Track.
– LO: É un libro sobre ese intre no que se toca fondo. Que lle interesaba desde momento?
– RFR: Gustábame explorar esa cuestión de como ás veces nos atopamos nunha situación límite, e parece que está todo perdido, pero de repente acontece algo que cambia a situación. Todos os relatos teñen en común a presencia destas personaxes as que parece que lles vai chegar a última oportunidade, pero que se atopan nun punto de inflexión na súa vida. Ese xiro inesperado ten que ver co propio título. Un cd acaba, e de repente aparece unha canción que non esperas. O bonus track. (…)
– LO: Na súa poesía tamén estaba moi presenta a música. Ata onde chega na súa obra a relación entre ela e a literatura?
– RFR: Atravésaa por completo. O primeiro poemario que publiquei no 2009 titúlase En clave de sol, e leva o subtítulo Poemario musical. É curioso que, tanto tempo despois, o proceso me levara a atoparme outra vez de maneira tan explícita coa música. Desde logo, está en todos os poemarios. Eu creo que literatura e música sempre foron vinculadas, pero que a propia fala ten un ritmo, un ton, e a miña cabeza funciona moito con ese swing. É como se tocas un jazz no piano. O teclado do meu ordenador parece que se converte por veces nun instrumento, porque o proceso polo que me van chegando as palabras o asocio moito coa música.”

Quiroga nomeará filla adoptiva á escritora Celia Díaz Núñez

Publicado o por

Desde La Voz de Galicia:
“Coincidindo coa celebración do próximo Día das Letras Galegas, o Concello de Quiroga nomeará filla adoptiva do municipio á escritora Celia Díaz Núñez, que vive e traballa en Ourense como profesora de ensino secundario. O acto celebrarase no salón de sesións da casa consistorial ás 13:00 horas do 17 de maio. Natural do Páramo, Celia Díaz trasladouse na súa infancia a Quiroga, de onde procede a súa familia materna. (…)”

“Cerimonias da escrita”, por Armando Requeixo

Publicado o por

Artigo de Armando Requeixo en Criticalia:
“Á hora de escribir, moitos autores de toda época e lugar desenvolveron costumes extravagantes cos que se sentiron seguros e que, dalgunha maneira, foron aos seus ollos imprescindibles para lograr plasmar literariamente aquilo que querían comunicar. Entre esas cerimonias da escrita contaríanse hábitos que tiñan que ver cos materiais empregados, co lugar no que se atopaban, cos alimentos ou substancias que inxerían, coas datas e horas da creación e un longo etcétera de condicionantes sen os cales se vían perdidos e incapaces de levar adiante a súa escrita. (…)
Os escritorepondals galegos non se subtraeron a esta vertixe maniática e hai rechamantes exemplos neste sentido. Entre os clásicos, o máis célebre é sen dúbida o do poeta Eduardo Pondal, quen acostumaba escribir os seus barís poemas de pé, amosando así un carácter tan rexo coma o dos famosos guerreiros celtas que imaxinou.
Agora ben, entre os nosos coetáneos hai tamén hábitos singulares. Mirado do material érao Agustín Fernández Paz, quen adoitaba escribir en cadernos de follas amarelas. Tamén Luís Valle precisa facelo con algunha pluma ou bolígrafo que teña para el un significado especial; Miguel Sande escribe nas marxes dos libros doutros autores se estes lle gustaron, do contrario fican intactos, e Xosé María Álvarez Cáccamo emprega decote bolígrafos de tinta cor violeta e cadernos de papel cuadriculado que vai numerando.
Xenuínas pola atmosfera que dispoñen ao seu redor á hora da escrita sono Ánxela Gracián, que chama polo can Argos ao seu carón, come mazás a moreas e toma moito café; Berta Dávila, quen pendura os textos das paredes da casa para poder manipulalos fisicamente e retocalos a vontade; Iolanda Zúñiga, á que non é preciso preguntarlle se está escribindo algo porque a súa onicofaxia creativa xa a delata; ou Xina Vega, que se fai cunha bóla de neve por cada libro que comeza e, cando está atoada na redacción, abanea esta, contempla o caer das folerpas e deixa que a maxia da inspiración volva a ela tan cunqueirianamente.”