rbt
Majo Villar: “Moitos rapaces sofren o castigo de relacións traumáticas cos pais”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Silvia Penas: “Interesábame a palabra retrato, ten que ver coa memoria e coa idea de que é un único fragmento”
Entrevista de Laura Veiga a Silvia Penas en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Maio chegou cheo de premios para vostede, entre eles o Follas Novas por Retratos de vodas, partos e funerais; recoñecendo un poemario que vén de longo.
– Silvia Penas (SP): Efectivamente, este foi un proxecto feito a contagotas. A Orquestra Clásica de Vigo propúxome facer un proxecto escénico con eles arredor da peza Così fan tutte de Mozart. Algúns deses textos despois pasaron a formar parte do poemario. Ao poder superar a limitación que impuña a música nese proxecto hai algúns textos que mudaron, mais outros quedaron igual, como é o caso de “Emilia chorando”. Unha vez que atopei o título do poemario volveu mudar todo porque xa comecei a ter claras a organización e a estrutura que quería ter. Incluso o fío narrativo é distinto.
Con respecto ao premio, aínda me custa asimilalo, en parte porque en todos os anos que levo facendo poesía nunca estivera nin na gala nin en moitas das contornas da poesía galega. En Vigo conto con certa repercusión pola miña presenza en recitais e pola poesía escénica, mais fóra diso penso que son bastante descoñecida. Por iso tampouco me parecía posíbel chegar a ser premiada.
Agora, cando menos dentro dese contexto da poesía galega, algunhas persoas xa saberán quen son, que creo que é para o que serven este tipo de cousas: para pórnos en común as unhas coas outras. Deume mágoa non poder estar na gala, sobre todo porque quería dedicarlle o premio ao meu pai e ao meu fillo, os homes que aparecen referenciados no libro.
– ND: Cre que falta ese intercambio?
– SP: En certa maneira si, mais é normal. A AP-9 é moi cara, moverse pola Galiza é complexo. Non hai un apoio real como para que poidamos facer estes intercambios. Xa non digo que gañemos cartos, mais polo menos non gastalos. Creo que forma parte de toda unha engrenaxe complexa, porque non digo que non haxa interese. Diso si que nos sobra, o que pasa é que acabas coñecendo poetas que non viches recitar nunca. Por iso creo que este premio me sitúa máis no centro, que para o meu traballo é moi positivo. (…)”
“Os Eoas de Pondal e a galeguidade de Colón segundo Xosé Ramón Pena”
Xina Vega: “A Virxe María é unha construción do demo para as mulleres”
Entrevista de Susana Pedreira a Rexina Vega en Onda Cero:
“Narrativa, ensaio, poesía… todo está presente neste diario dunha nai que se atreve a pensar na vida vivida, a facerse preguntas e a buscar as respostas, a analizarse a si mesma en relación coa filla que acaba de marchar vivir fóra. Neste enlace directo á web podes volver escoitar a entrevista con Susana Pedreira desde a Librería Cronopios.”
Ledicia Costas: “Hai vagalumes por toda a novela, incluso nas escenas más radicais”
Entrevista de María Varela a Ledicia Costas en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Pel de cordeiro chega nun momento de dó para Ledicia Costas (Vigo, 1979), que permaneceu recluída nos últimos meses logo de sufrir unha perda moi importante na súa vida. Que tal se atopa?
– Ledicia Costas (LC): Estiven metida na casa, concentrada na literatura. Se a literatura salva, sen dúbida, este é o exemplo. Xestionar a ausencia é complicado, sobre todo cando é algo inesperado e tan salvaxe. Digamos que os libros son unha táboa de salvación. Eu levo meses na miña guarida, como na escuridade, e esta historia é unha lumieira, que deixa pasar algo de luz. (…)
– DP: Temos entre mans unha novela “escura e radical, pero con sementes de luz”, segundo as súas propias palabras. Como naceu esta obra que a remonta á infancia?
– LC: Esta novela lévame ata o Bar Remanso, que estaba preto da miña casa, e que estaba rexentado por unha bruxa que pasaba consulta mentres atendía aos clientes. Na trastenda falaban de males do aire, de envexas, de espíritos que tiñan dentro e de todas as intimidades e clases de problemáticas. Sobre todo eran mulleres as que acudían. Esta novela está atravesada de diante atrás pola bruxería, por eses talentos que tiñan moitas mulleres de curar e polo feito de que hai moitas persoas que a día de hoxe seguen acudindo a consultas de bruxas para pedir consellos, axuda… e non sei se sempre atopan respostas. É un tema que me preocupa moito. Elas chegaban berrando. A miña avoa dicía: “Teñen o espírito dentro”, e o camiño de volta, despois de estar coa bruxa, ían tranquilas. A bruxa algo facía que lles devolvía a calma. Esta novela representa pois ese tránsito que é unha constante na miña constelación literaria, é parte da miña vida, coma se de súpeto se solapasen vida e literatura. (…)”
Luísa Villalta. Silencio me chaman
“Recoñecerse como mamífera”
Desde a Radio Galega:
“Rosa Aneiros esculca na memoria e as súas capas en A noite das cebolas. A historia de reconciliación coa vida e coa morte de Abril Andrade centra a conversa coa escritora: “Esquecemos que formamos parte do planeta”. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Rexina Vega: “É curioso que un tema tan fundamental non sexa un dos grandes temas da literatura”
Entrevista a Rexina Vega na Radio Galega:
“Con forma de diario, é unha posta en cuestión dos modelos sociais e a construción da maternidade, unha reflexión sobre os arquetipos, a relación nai-filla, os coidados, e tamén unha interpelación sobre o tema no marco teórico dos feminismos “Hai moi pouca reflexión aínda no seo do feminismo sobre a implicación da maternidade”. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Teresa Seara: “Manuel Álvarez Torneiro buscaba sempre a palabra precisa na poesía”
Entrevista de Pilar García Rego a Teresa Seara na Televisión de Galicia:
“En A vixilia do bosque, territorio de soño, república da palabra. Coa dose xusta da harmonía posible. Neste novo poemario, que se acompaña ademais cun exposición con colaxes do propio Manuel Álvarez Torneiro, a editora Teresa Seara introdúcenos nos seus versos que sempre eran vida, “na torre do desvelo o poeta asexaba”. A entrevista pode verse aquí.“
Henrique Monteagudo: “Sarmiento xa non é un mito, está recoñecido como unha das grandes figuras da Ilustración”
Entrevista de Laura Veiga a Henrique Monteagudo en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Cal foi a contribución de José Luis Pensado na edición da obra de Martín Sarmiento?
– Henrique Monteagudo (HM): Até hoxe é o editor máis importante, tanto por cantidade de textos como pola importancia dos textos que editou de Sarmiento. Antes de que el empezase, aló por 1970, había moi poucas edicións destes textos, e as que había tiñan unha calidade moi deficiente. El centrouse nos escritos filolóxicos referidos ao galego, publicando practicamente toda a obra de Sarmiento dedicada a esta cuestión. Sarmiento non publicou case nada en vida, e desde logo nada dos seus escritos sobre o galego, polo que a súa obra era de difícil acceso.
Podemos dicir que até Pensado era unha obra case descoñecida. Con todo, tamén temos que entender que Pensado traballou case sempre sobre copias de copias. A colección Media Sidonia apareceu nos anos 90. Hoxe podemos revisar as edicións de Pensado a partir de copias máis fieis das que tivo el. Hai diferenzas que son interesantes, como a cuestión da gheada e a gueada. Os escritos de Sarmiento dannos a visión de como os galegos da época pronunciaban o castelán con gue. Isto non se vía nos manuscritos que manexou Pensado.
– ND: Inevitabelmente, esta recuperación tamén tivo un pouso na cultura galega.
– HM: Sarmiento foi unha especie de mito, porque foi o primeiro formulador do que poderiamos chamar galeguismo que defendía o país e a lingua, á súa maneira. Isto era coñecido no século XIX, mais dunha maneira un pouco vaga. Era máis a fama que o feito de que se soubera realmente o que el escribira. Desde as edicións de Pensado temos acceso a un testemuño importantísimo de cal era a situación do galego no século XVIII e a unha cantidade de materiais lingüísticos de extraordinaria calidade. Isto sumado a outros traballos realizados por José Santos Puerto ou á edición que estamos facendo no Consello da Cultura Galega.
Sarmiento xa non é só un mito. Agora está sendo recoñecido como unha das grandes figuras da Ilustración, xa non só na Galiza, senón tamén no Estado español. Pensado sostén que Sarmiento é un home contrario á Ilustración. O que defendo eu, e que hoxe é máis aceptado entre os especialistas en Sarmiento, é o contrario: Sarmiento foi un adiantado ao seu tempo, en sintonía en moitos aspectos co pensamento ilustrado. De feito, o que máis queda aínda por estudar e publicar é todo o referido á historia natural. Estase vendo que estaba moi ao día de temas científicos e que di cousas moi interesantes neste ámbito. (…)”
