Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Luís Valle
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Luís Valle:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A paciencia.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honradez.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Agardar, nada en concreto.
4.– A súa principal eiva?
– Teño moitas, a inconstancia, o egoísmo, o abatemento…
5.– A súa ocupación favorita?
– Procurar a poesía.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ver felices aos outros.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a memoria e a conciencia dun mesmo.
8.– Que lle gustaría ser?
– En sentido estrito, non teño vocacións. No referente ao traballo ensináronme a valorar máis o ‘como se fai’ que o ‘que se é’.
9.– En que país desexaría vivir?
– No que vivo.
10.– A súa cor favorita?
– O negro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A orquídea.
12.– O paxaro que prefire?
– Por razóns distintas, o merlo e o paporroibo.
13.– A súa devoción na prosa?
– Juan Rulfo.
14.– E na poesía?
– Paul Celan.
15.– Un libro?
– Vou dicir tres, King Lear, À la recherche du temps perdu e Cómaros verdes.
16.– Un heroe de ficción?
– Gilgamesh.
17.– Unha heroína?
– Cordelia.
18.– A súa música favorita?
– O Rock and roll.
19.– Na pintura?
– Claudio de Lorena.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os meus pais.
21.– O seu nome favorito?
– Un hidrónimo, Azúmara.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Non aturo aos murmuradores, aos que falan da vida dos máis á lixeira, dun xeito morboso ou mesquiño.
23.– O que máis odia?
– Amólame a inxustiza.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O arquetipo do ditador ou do tirano, chámese como se chame.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún. Admiro os feitos que, excepcionalmente, lograron evitar a guerra.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A beleza.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen dor e amando.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– De moderada infelicidade, pero optimista.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Aqueles froito das conviccións cívicas.
30.– Un lema na súa vida?
– Citando a Extremoduro: ‘¡Ama, ama…, y ensancha el alma!’.”
Cuestionario Proust: Ramón Caride
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ramón Caride:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– En canto ao meu traballo de escritor, a insistencia. Case nunca abandono unha idea interesante, aínda que ás veces tarde anos en levala ao papel.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Hai xente que fala moito e non di nada. Saber escoitar é moi importante.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sigan sendo os meus amigos, pero non é de balde. A amizade hai que coidala.
4.– A súa principal eiva?
– Non son quen de falar dos meus defectos en público.
5.– A súa ocupación favorita?
– Depende da estación do ano, ou da hora. Estes días, a de escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
-Saúde, traballo e sorte, nesa orde, para a miña familia.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Supoño que a máis inesperada.
8.– Que lle gustaría ser?
– Cando era pequeno, astronauta. Pero levo moitos anos sen pensalo. Son o que son.
9.– En que país desexaría vivir?
– Todos teñen o seu… bo e malo. Mellor viaxar o máis que se poida.
10.– A súa cor favorita?
– Depende de para que.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Calquera que teña aroma, e non sexa artificial.
12.– O paxaro que prefire?
– Calquera que me cante de boa mañá.
13.– A súa devoción na prosa?
– Teño libros, non devocións. As devocións, non son os santos favoritos?
14.– E na poesía?
– Véxase a anterior.
15.- Un libro?
– O que estou escribindo. Non poño o título porque dá mala sorte.
16.– Un heroe de ficción?
– Douche tres de cómic, para levar a contra: Hellboy, Daredevil, Batman.
17.– Unha heroína?
– A raíña de Saba.
18.– A súa música favorita?
– O rock dos anos setenta.
19.– Na pintura?
– Toda, do realismo para diante. Ou para tras. O realismo non.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Calquera nai de familia, coa que está caíndo.
21.– O seu nome favorito?
– Sara e Uxía, son as miñas fillas
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A fachenda desmesurada, os que van para estatua e/ou académico/a.
23.– O que máis odia?
– Véxase a anterior, sempre no terreo artístico.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Nunca me parei a pensalo. Pero agora que o dis hai moitas. Non caberían.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún, estou vacinado (fixen a mili).
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da música, entre outros.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha. Pero se me apuras, sen dor, e rápido. Como a case todos.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A que hora?
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Non son moralista, en xeral. Cando algo me cabrea, cabréame.
30.– Un lema na súa vida?
– Nunca te fies dos cuestionarios. Nin dos consellos, tampouco deste.”
Marcos Abalde: “Temos que escolher entre consumo de ansiolíticos ou a organizaçom da barricada”
Entrevista de Montse Dopico a Marcos Abalde en Magazine Cultural Galego:
““Este é um sistema criminal baseado na exploraçom do ser humano polo ser humano, na irresponsabilidade mais absoluta com a terra e as geraçons futuras e na administraçom da fame e o medo”. Asim explica o dramaturgo Marcos Abalde, e toda a sua obra é denúncia desse facto. Como ele mesmo o define, teatro-sabotagem. Rutura, colapso. Fenda no miolo do poder. E assim é A cegueira, (Xerais), o texto com o que ganhou o XX prémio Álvaro Cunqueiro. Falamos com ele desta e do resto das suas obras.
– Montse Dopico: A cegueira remite-nos, em primeiro lugar, ao extermínio do povo palestino, mas poderia ser qualquer outro povo massacrado pola barbárie administrada polo Estado. Qual é a cegueira à que aponta, em relaçom com isso, A cegueira?
– Marcos Abalde: É a cegueira da que fala Günter Anders. A cegueira desta Idade Escura, destes Tempos Sombrios que padecemos, onde o industrialismo e a tecnocracia chegárom a semelhante expansom que já nom nos permite ser conscientes das consequências dos nossos atos. A desproporçom é tam grande que apenas umha minoria pode intuir a monstruosidade que implica o trabalho e o consumo. Ao mesmo tempo, o regime tenta desacreditar todas as ferramentas colectivas de defesa para que a maquinária do mal poda funcionar a pleno rendimento. No século XIX pensava-se que a educaçom das classes populares ia resolver de maneira automática as injustiças. Depois da passagem do século XX hoje sabemos que há um novo tipo de analfabeto com um conhecimento técnico altamente especializado e que passa as tardes a jogar com a Wii. O horror nom se ignora, prefere-se ignorar. (…)”
Elena Gallego: “Escribir é un traballo de artesanía fina”
Entrevista a Xosé Vázquez Pintor
Entrevista a Xosé Vázquez Pintor en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Ti es hoxe un escritor que tocou todos os paus da literatura: Poesía, Relato, Novela, Ensaio, Teatro, e en todos con éxito de abondo. Cal é o segredo desa polivalencia xenérica?
– Xosé Vázquez Pintor (XVP): Non hai segredo. Hai amor e ousadías. Cadaquén un mundo seu que necesita emerxer dende a solaina. Noite e día ensoñación e sorte.
– NG: Es un home e un escritor comprometido coa realidade e coa cultura deste país. Cal é hoxe, segundo o teu xuízo, o panorama social e cultural que vivimos?
– XVP: A lúa anda no minguante (que ten un dobre valor cando non vai eivada) e o sol en sombra ou cacharelas. O contradito case sempre seica foi así. Son os nosos astros con espello. O mundo Gallaecia é o recantiño natural que ten de seu a prehistoria digna no granito e nas estrelas; mais… o paso do tempo venta solano ou travesío e o futuro da vida é case sempre unha poutada, un couto. Velaí vén polo noso mes de maio o Xosé María Díaz Castro, o Poeta dos Vilares, coa Penélope Atlántica, máis grandeira acaso cá fición. O panorama pode ser unha orquestra de moda ou o realismo suxo de ocasión: predador, afoute e descarado que nos manca e doe dende o repaso das idades. Con/fiamos aínda na roca namentras alguén dos algures ispe cada vez máis a nosa terramar dende os tantos anos das esperas. O ceo aínda non pinta solidario. “Aran os bois e chove”. Mais o outro tempo en craro de noso virá.
– NG: Tampouco esquecemos que es mestre, e iso ten moito que ver nesa realidade. Por onde vai o futuro do ensino?
– XVP: Non debería ir xa por onde o levan. O dogmatismo e o rancio do sistema educativo é tamén un couto que conduz arteiramente cara a doma, a ignorancia, o despiste e a penuria. Aburren e creban as mentes. Mais aínda hai rostros e voces limpas, fermosas, solidarias, cultas… Dende a solaina da miña xubilación véxoas vir e seinas, son futuros, atmosferas onde a vida sabe e quere sempre estar. Espabilar: é o designio fronte ao resignio. Dende xa. (…)”
Elena Gallego: “O xornalismo é unha profesión deostada e desvalorizada por terceiros”
Cuestionario Proust: Xoán Carlos Domínguez Alberte
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xoán Carlos Domínguez Alberte:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Vitalidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Permanencia.
4.– A súa principal eiva?
– Non estar activo máis horas.
5.– A súa ocupación favorita?
– A (agri)cultura.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que o rural galego estea poboado con xente de todas as idades que viva ben.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ver esborrallarse a casa do meu interior.
8.– Que lle gustaría ser?
– Profesor de lingua non estranxeira.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galiza próspera e soberana.
10.– A súa cor favorita?
– O verde do outono tenro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A das roseiras do país.
12.– O paxaro que prefire?
– A curuxa.
13.– A súa devoción na prosa?
– Otero Pedrayo talvez.
14.– E na poesía?
– O poder da palabra que se expande entre Mahmud Darwix e Luís Pimentel.
15.– Un libro?
– Dous de mil: Pedro Páramo e Os camiños da vida.
16.– Un heroe de ficción?
– Astérix.
17.– Unha heroína?
– As viúvas dos vivos e as viúvas dos mortos. Calquera delas.
18.– A súa música favorita?
– Clásica.
19.– Na pintura?
– Carlos Maside.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Castelao.
21.– O seu nome favorito?
– É composto: Celtia Minia ou ben ao revés.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A traizón.
23.– O que máis odia?
– Non procurar o ben común.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Calquera fascista; nin sequera son dignos de chamalos polo nome.
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia da guerrilla antifranquista.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A constancia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Felizmente.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A fabulación.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os feitos para gañar unha ración de pan de subsistencia.
30.– Un lema na súa vida?
– Denantes mortos que escravos.”
Ignacio Vidal Portabales: “No eido literario a esixencia de corrección política é moi fácil confundila coa censura”
Entrevista de Montse Dopico a Ignacio Vidal Portabales, en Magazine Cultural Galego:
“Un grupo de homes desnortados, sen nada xa que perder, deciden seguir as ensinanzas doutro home aínda máis desafiuzado ca eles, que vive nun tonel como Dióxenes, o filósofo grego. Así comeza Dióxenes en Dolorida, de Ignacio Vidal Portabales, a novela gañadora do XXX Premio Blanco Amor, editada por Xerais. Incapaces de xestionar os conflitos que xurdiran nas súas vidas de parella, os protagonistas procuran acubillo no propio grupo, no que tratan de exorcizar as súas frustracións. Escolleran, para iso, un camiño antisocial. Que os revela como seres, moitas veces, repulsivos. Falamos con Vidal deste libro, que desorientou a crítica co machismo do discurso dos personaxes.
– Montse Dopico: Aínda que esta é a túa primeira obra de ficción publicada, supoño que entre textos académicos algo terías escrito antes. É así? Por que non publicaches narrativa ata agora?
– Ignacio Vidal Portabales: A dicir verdade, non é o meu primeiro premio, pois na miña mocidade —onde vai!— gañei algúns premios de poesía; un certo pudor impídeme mencionalos, porque eu síntome, basicamente, coma un aprendiz. Logo, as miñas ocupacións profesionais leváronme por outros camiños, aínda que sempre tiven a tentación de recuperar as miñas afeccións literarias. Nos últimos anos, cando xa os meus fillos non demandaban tanta atención, decidín concentrar os meus esforzos na narrativa. Teño algúns traballos no caixón e vou, pouco a pouco, traballando neles, coa esperanza de publicalos algún día. Pero se non sucede, non vou quedar frustrado. (…)”