Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Marta Dacosta
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Marta Dacosta:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A espontaneidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Compañía.
4.– A súa principal eiva?
– A espontaneidade.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non ter urxencia por nada.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Non quero pensalo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Escritora, aínda que de pequena quería ser perruqueira.
9.– En que país desexaría vivir?
-Vivo nel: Galiza.
10.– A súa cor favorita?
-Verde.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A rosa púrpura.
12.– O paxaro que prefire?
– A garza.
13.– A súa devoción na prosa?
– A sinxeleza e a perfección de Castelao.
14.– E na poesía?
– A beleza inapreixábel da poesía oriental.
15.– Un libro?
– A illa do tesouro.
16.– Un heroe de ficción?
– O soldadiño de chumbo.
17.– Unha heroína?
– Pippi Calzaslongas.
18.– A súa música favorita?
– Música de cantautor/a.
19.– Na pintura?
– O paisaxismo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A miña bisavoa.
21.– O seu nome favorito?
– O meu? Gústame o meu nome.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A hipocrisía.
23.– O que máis odia?
– A falta de criterio propio e que che digan o que pensan que queres oír.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Unha soa? Os líderes das potencias do Eixo na Segunda Guerra Mundial e os seus aliados.
25.– Un feito militar que admire?
– Non me dou conta.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A xustiza.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– En paz comigo e os meus.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A tendencia ao optimismo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Creo que case todos, agás a mala intención.
30.– Un lema na súa vida?
– Poñerme na pel das outras, dos outros.”
Xabier López: “É difícil escribir sobre Galicia sen que asomen algunhas ‘fracturas’ como a da diglosia”
Entrevista
de Montse Dopico a Xabier López en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Comeza o libro [Cadeas] cun encontro entre un escritor e unha lectora, que irá evolucionando dun xeito que os personaxes non agardaban ao principio. Por que escolliches esta historia como fío condutor?
– Xabier López (XL): Ao formular unha proposta que ten como eixes máis ou menos difusos ás identidades/colisións entre vida, narración(s) e literatura, tiña bastante claro que o fío vertebral debía reflexionar sobre a relación entre o escritor-creador e o lector como destinatario da súa creación (e mesmo, e velaquí o máis interesante, como unha creación máis do primeiro). Confesémolo ou non, non coñezo ao primeiro escritor que non estea tentado a facer coma Dióxenes de Sínope, o filósofo cínico, e no canto de saír na busca do “Home”, ben armado cun candil, percorrer rúas e prazas na busca do “Lector”: “Sabedes del? Víchedelo? U-lo?”. Os escritores non só se dedican –e isto pode xerar ás veces certas escravitudes- a buscar “o tempo perdido”; ás veces pasan tempo de máis intentando compracer un fantasma… Dende certo punto de vista, e isto non deixa de ter a súa graza, a escrita non deixa de ser unha especie de tiro ao branco cos ollos pechos…
– MD: Volves, tamén, como en libros teus anteriores, á historia. En relatos que van máis alá da narración de aventuras (por exemplo), para apuntar a cuestións fundamentais da historia como as guerras coloniais, a memoria das vítimas do franquismo… Canto hai de documentación nestes relatos? Que ollada quixeches ofrecer neste libro sobre a memoria?
– XL: “Documentación”, o que podemos entender por “documentación”, a necesaria para salvar as esixencias mínimas de verosimilitude que esixe toda creación literaria (e non só a “histórica”). Porén, e creo que aquí reside boa parte do espírito lúdico de Cadeas, toda a erudición, poderíamos chamala así, se atopa ao servizo da narración: na novela podemos encontrar feitos completamente ficticios con aparencia de ser “históricos” e sucesos con aparencia ficticia que son completamente reais. Se poñemos isto último en relación coa túa pregunta sobre a memoria… A memoria, aínda que a concibimos doutra maneira, é sempre parcial, particular, poliédrica… Podemos –e debemos- configurar un relato máis ou menos aceptado por todos ou, cando menos, polo meirande número, mais a verdade é que penso que a filosofía do “coma se” de Hans Vahingir podería aportar, aínda hoxe en día, algunhas reflexións interesantes: o home é incapaz de coñecer a realidade e limítase a comportarse “coma se” o fixese; comportámonos coma se o mundo (pasado, presente e futuro) se correspondese co modelo que del nos fixemos. (…)”
Olalla Cociña: “A poesía bebe do real, do tanxible, é, ou aspira a ser, o real. O cotián contén o mundo todo”
Entrevista
de Montse Dopico a Olalla Cociña en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): No teu poemario anterior, Libro de Alicia, estaba tamén presente a infancia, a través das “nenas”. Neste libro [Ningún precipicio] volve a infancia. Pero non hai idealización da mesma. Como se conectan estes dous libros?
– Olalla Cociña (OC): Volven estar as nenas, e coido que seguirán estando no que escriba porque me habitan. A infancia ocupa un papel chave na miña escrita, toda persoa adulta leva dentro de si a nena que foi e considero importante escoitala sempre, mirar a vida con ollos pequenos, que non inocentes. Reconectar con episodios sucedidos nunha época que foi esencial para a configuración do ser humano pode doer pero á fin resulta benéfico e revelador.
Por outra banda, sérveme para contar ou cantar o que quero, e moitas veces só é un campo semántico ao que recorro porque contén imaxes que me resultan poderosas, lumínicas. Por suposto nunca podería ser unha infancia idealizada, porque sería falsaria, allea ao que eu considero poético. (…)
– MD: O que si mantén, dos poemarios anteriores, é a presenza do cotián. Os recordos da infancia, os instantes que ficaron fixados na memoria -aínda que aparezan ficcionados-. De que xeito se basea este poemario nas sensacións, emocións… ligadas ao cotián?
– OC: O cotián convoca todos os nosos sentidos e iso é algo que me interesa na poesía e na arte en xeral: a emoción que chega sen un plan ou pensamento previo, dun xeito orgánico, físico. E tamén o cotián parte dun universo pechado que se pode abrir infinitamente: a poesía bebe do pozo inesgotable do real, do tanxible, é, ou aspira a ser, o real. O cotián contén o mundo todo. Gastón Bachelard incitounos, falando da miniatura na súa Poética do espazo, a “rebasar a lóxica para vivir o grande que existe dentro do pequeno”.
Por outra parte resultaríame moi difícil escribir algo que non me atinxa, que non teña a mao ou que non me sexa coñecido, sentido. (…)”
Cuestionario Proust: Xosé Manuel Eyré
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xosé Manuel Eyré:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A ilusión.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A sinceridade a bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Comprensión a ánimo.
4.– A súa principal eiva?
– É moi doado ilusionarme para emprender proxectos novos.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler/escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que exista a felicidade.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Prefiro non nomeala, non vaia ser…
8.– Que lle gustaría ser?
– O que son.
9.– En que país desexaría vivir?
– De non ser na Galiza, no Brasil ou Portugal.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A flor do toxo.
12.– O paxaro que prefire?
– Paporrubio.
13.– A súa devoción na prosa?
– Síntoo, tería que falar de devocións, non son quen de privilexiar unha soa.
14.– E na poesía?
– O mesmo que na anterior.
15.– Un libro?
– Tampouco podo dicir un título só.
16.– Un heroe de ficción?
– Superman.
17.– Unha heroína?
– A muller que, día a día, loita polos seus dereitos.
18.– A súa música favorita?
– Son moi aberto tamén nos gustos musicais. O que non aturo é a música comercial.
19.– Na pintura?
– Picasso.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Hainos?
21.– O seu nome favorito?
– Isabel.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A falta de hixiene.
23.– O que máis odia?
– A hipocrisía.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A simpatía.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Sempre atopo algunha ilusión que tire de min.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A torpeza.
30.– Un lema na súa vida?
– Dime que les e direiche quen/como es.”
Cuestionario Proust: María López Sández
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a María López Sández:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A alegría (aínda que non haxa motivos).
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O respecto da liberdade allea.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Afecto respectuoso.
4.– A súa principal eiva?
– Querer abranguelo todo.
5.– A súa ocupación favorita?
– Pensar, ler, bailar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Un verán inacabable, con libros, mar, nenos, xogos e erotismo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A que non me atrevo a pensar ou nomear.
8.– Que lle gustaría ser?
– Unha nube.
9.–En que país desexaría vivir?
– Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– Vermello.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A rosa.
12.– O paxaro que prefire?
– A gaivota.
13.– A súa devoción na prosa?
– Kazuo Ishiguro.
14.– E na poesía?
– Aínda estou na procura.
15.– Un libro?
– Non me deixes nunca.
16.– Un heroe de ficción?
– Holden Caufield.
17.– Unha heroína?
– Kath (en Non me deixes nunca).
18.– A súa música favorita?
– Rítmica, sensual e bailable.
19.– Na pintura?
– Caspar Friedrich.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Malala.
21.– O seu nome favorito?
– Aldara.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A maledicencia.
23.– O que máis odia?
– O paternalismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia pasiva.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Talento para o baile.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Vella, sentada nunha cadeira, cun libro fronte ao mar.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Ilusionada.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A preguiza.
30.– Un lema na súa vida?
– A vida mídese fronte á nada.”
Miro Villar: “A primeira vez que se reivindicou a poesía do mar na literatura galega foi con López Abente”
Entrevista
de Ramón Nicolás a Miro Villar en La Voz de Galicia, desde o seu blogue, Caderno da crítica:
– (…) Ramón Nicolás (RN): Que significa a súa obra [de Gonzalo López Abente] para a literatura galega?
– Miro Villar (MV): Gonzalo López Abente é un dos poetas máis interesantes das primeiras décadas do século XX, con Cabanillas e Victoriano Taibo. Todos tres representan a poesía das Irmandades da Fala. Alén diso, Abente era moi valorado na súa época, por Antón Vilar Ponte ou por Vicente Risco que o definiu como «o noso mellor poeta do mar» e devecía polos seus sonetos de Do Outono (1924). De feito, Abente foi elexido en 1936 polos seus coetáneos para presidir a primeira Asociación de Escritores Galegos, outro proxecto fanado pola golpe fascista de 1936 e a guerra (in)civil. (…)
– RN: Cal é a orixe desta Poesía completa?
– MV: Constituída en 2010 a Fundación López Abente en Muxía, da que fun unha das persoas fundadoras, principiou a valorizarse a reedición da súa obra para o seu mellor coñecemento. De primeiras levei adiante a edición literaria de Bretemada (Alvarellos, 2011), poemario mecanoscrito inédito que se atopaba depositado na RAG e do que souben polo investigador Ernesto Vázquez Souza. E axiña a Fundación pediume que traballase na compilación da súa Poesía completa, labor ao que me entreguei decontado e que rematou nesta edición de máis de 600 páxinas, que xunta oito libros, textos inéditos e dispersos e a súa breve poesía en castelán, pois Abente foi por vontade propia un poeta monolingüe. (…)”
Cuestionario Proust: Alberte Momán
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Alberte Momán:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Resolutivo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Sinceridade.
4.– A súa principal eiva?
– O temperamento.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Desenvolver un proxecto de meu que axude á divulgación artística.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Non ter éxito nos meus proxectos.
8.– Que lle gustaría ser?
– Escritor.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galiza utópica.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A do toxo.
12.– O paxaro que prefire?
– O moucho.
13.– A súa devoción na prosa?
– Boris Vian.
14.– E na poesía?
– Hans Magnus Enzensberger.
15.– Un libro?
– O arrancacorazóns, de Boris Vian.
16.– Un heroe de ficción?
– O Nexus VI de Blade Runner.
17.– Unha heroína?
– Su liz-hen, do filme In the mood for love.
18.– A súa música favorita?
– A voz de Grace Slick.
19.– Na pintura?
– Lugrís.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A miña nai e os meus sobriños.
21.– O seu nome favorito?
– Airas.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Falar por teléfono.
23.– O que máis odia?
– Falar demasiado.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Calquera dos presidentes do goberno español.
25.– Un feito militar que admire?
– Revolución rusa ou cubana.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A locuacidade.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De morte matada.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Melancolía.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O sufrimento alleo.
30.– Un lema na súa vida?
– Mirar sempre para adiante.”
Cuestionario Proust: Francisco X. Fernández Naval
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Francisco X. Fernández Naval:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Se cadra, a constancia.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Cariño e comprensión.
4.– A súa principal eiva?
– Algo máis de decisión.
5.– A súa ocupación favorita?
– Camiñar, só ou en compañía.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Compartir o bo e o malo da vida cos seres queridos.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ficar absolutamente só.
8.– Que lle gustaría ser?
– Músico.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun que non me doese.
10.– A súa cor favorita?
– Poñamos a azul.
11. – A flor que máis lle gusta?
– Xasmín.
12.– O paxaro que prefire?
– Permíteme dous: o merlo e o paporroibo.
13.– A súa devoción na prosa?
– … Borges?
14.– E na poesía?
– … Avilés de Taramancos?
15.– Un libro?
– O caderno dourado.
16.– Un heroe de ficción?
– Sam Spade.
17.– Unha heroína?
– Anna Karenina.
18.– A súa música favorita?
– Os cuartetos de Beethoven.
19.– Na pintura?
– Chagall.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Históricos: Gandhi e Mandela. Na actualidade a vida real está chea de heroes anónimos.
21.– O seu nome favorito?
– Daniel.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A calumnia e a difamación.
23.– O que máis odia?
– A inxustiza, expresada como: guerra, fame, persecución, explotación, tiranía, absolutismo…
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia contra o fascismo.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Simpatía.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmido.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tranquilo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Todos.
30.– Un lema na súa vida?
– Vivir.”
Cuestionario Proust: Xabier López
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xabier López:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Unha (non de todo certa) acusada seriedade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O sentido do humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– O moito que me poden obsesionar determinados asuntos.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ler e escribir sen horarios (e coa familia preto).
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a miña familia.
8.– Que lle gustaría ser?
– Pois un escritor mellor do que son.
9.– En que país desexaría vivir?
– En calquera no que poidamos falar dunha democracia avanzada e dun verdadeiro estado de benestar. O clima importa menos.
10.– A súa cor favorita?
– A do monte no outono.
11.– A flor que máis lle gusta?
– O caravel, sen dúbida.
12.– O paxaro que prefire?
– O bexato, por nacer del o alcume dunha póla familiar.
13.– A súa devoción na prosa?
– Sumo demasiadas como para non desbaratar este cuestionario.
14.– E na poesía?
– Estou moi anticuado ao respecto: Pablo Neruda?
15.– Un libro?
– Por moito que pasen os anos e as lecturas, Der Zauberberg, A montaña máxica, de Thomas Mann.
16.– Un heroe de ficción?
– Non baixo da montaña: Hans Castorp.
17.– Unha heroína?
– Sigo aí arriba: Clawdia Chauchat.
18.– A súa música favorita?
– O pop-rock ben entendido (nada de radio-fórmula).
19.– Na pintura?
– Non entendo demasiado de pintura. Maruja Mallo está ben.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Xa non creo nos heroes (ou heroínas) da vida real.
21.– O seu nome favorito?
– O dos meus fillos.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Facer ruído cando non toca.
23.– O que máis odia?
– O desprezo á intelixencia (propia e allea) dalgúns actores políticos.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hai demasiados tiranos, déspotas e iluminados como para que poida quedar cun só.
25.– Un feito militar que admire?
– Non admiro nada que teña relación co militar.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Poder voar ( e non ter medo ás alturas).
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Se non soase demasiado mal, diría que entre a euforia e o abatemento.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que non se poden evitar.
30.– Un lema na súa vida?
– A versión de andar por casa do imperativo categórico kantiano: “non lle fagas aos demais o que non queres que che fagan”.”
