(O martes 20, a conferencia terá lugar ás 20:30 horas).
Arquivo da categoría: Lingua
Presentación oficial do Protocolo para garantir os dereitos lingüísticos
Desde
Sermos Galiza:
“A Mesa pola Normalización Lingüística estivo presente no acto, que tivo lugar en Donostia e no que as primeiras palabras correron a cargo de Pilar García Negro e Aureli Argemí.
O palacio Kursaal de Donostia contou cunha afluencia masiva de centos de axentes e cidadáns chegados de diferentes territorios de Europa, entre eles Galiza, para a presentación oficial do Protocolo de garantía dos dereitos lingüísticos. Segundo as palabras pronunciadas por Paul Bilbao, secretario xeral de Kontseilua, “este protocolo supuxo un exercicio práctico de empoderamento histórico, en tanto que os axentes sociais demostraron a súa capacidade para confeccionar unha ferramenta eficaz para responder as necesidades ligadas á garantía dos dereitos das linguas minorizadas”. Destacou Bilbao a ampla solidariedade lingüística que percibiu durante todos estes meses ao longo de Europa. “A participación foi a clave do éxito deste protocolo, e fomos capaces de demostrar que, a pesar de ser comunidades pequenas, se nos unimos temos unha capacidade enorme”.
As primeiras palabras foron pronunciadas por Aureli Argemí e Maria Pilar García Negro, que estiveron presentes hai vinte anos no proceso de elaboración da Declaración Universal de Dereitos Lingüísticos. “Somos 40 millóns de persoas, no continente europeo, as que temos unha lingua propia diferente das oficiais dos Estados. Se os nosos idiomas son obrigados a vivir nunha sorte de réxime de oracións subordinadas, en virtude do cal só existan para certas funcións, só se practiquen onde nolo permitan e cando non molesten, entón, os principios da democracia, da igualdade de oportunidades, do respeito á pluralidade, á diversidade, e á xustiza, veranse seriamente comprometidos ou ben ficarán sen contido”, explicaba María Pilar García Negro.
García Negro citou Castelao na súa intervención, rendendo homenaxe ao rianxeiro lembrando unha das súas pasaxes: “Eu dígolles que a variedade de idiomas, ca súa variedade de culturas, é o signo distintivo da nosa especie, o que a fai superior a dos animais. Aí vai a demostración: un can de Turquía ladra igual ca un can de Dinamarca; un cabalo das Pampas relincha igual ca un cabalo de Bretaña. E, sabedes por que? Porque todos os pobres animais aínda están en idioma universal”.”
Compostela: Seminário Galiza, Língua Portuguesa e Acordo Ortográfico
Compostela: Jornadas da Língua
Intervención da Asociación Galega de Editoras nas xornadas de debate no Parlamento Europeo
ProLingua denuncia que a SXPL vai pagar un concurso no que o galego poderá estar ausente
Desde
ProLingua:
“A Secretaría Xeral de Política Lingüística (SXPL) asinou un convenio coa Orden del Camino de Santiago para custear un premio de 12.000 € máis a edición dun libro nun certame anual de novela de temática xacobea. Anunciouse que nas bases da convocatoria se indicará que o galego só será optativo, polo que poderá resultar gañadora dun premio dotado con cartos para o galego unha novela en castelán.
A SXPL é o órgano da Xunta encargado da promoción do galego e de planificar e poñer en marcha as políticas relativas á lingua galega e a súa razón de ser reside no desenvolvemento de medidas normalizadoras para o galego.
Supoñamos que alguén pretendense que a SXPL lle subvencionase un proxecto para, poñamos por caso, a protección do Geomaculacus maculosus (un tipo de lesma) nas Fragas do Eume. Pensariamos, con razón, que esa persoa non rexe ben porque a conservación dos moluscos non entra dentro das competencias asignadas á SXPL. Se, así e todo, a SXPL subvencionase este proxecto, estaría cometendo unha fraude por desviar a outros fins partidas orzamentarias que debían destinarse a medidas normalizadoras da lingua galega.
O caso que denunciamos é moito peor que este suposto. Non se trata xa de que o que se vaia subvencionar non teña nada que ver coa promoción do galego, senón que vai na súa contra. Se ademais atendemos ao contexto en que se produce esta agresión, veremos multiplicada a súa gravidade.
Os orzamentos para a política lingüística reducíronse nun 70% e levan neste nivel seis anos. Secasí, recortáronse nesta mesma proporción as partidas para os ENDL dos centros de ensino; os programas de axuda aos SNL dos concellos foron aniquilados; practicóuselle a eutanasia aos Celga etc. Se do cada vez máis cativeiro orzamento para a SXPL desbotamos os gastos de mantemento, só nos quedarán para investir en accións normalizadoras unha media 0,73 € por persoa. Un insulto. Pero aínda por riba, estes miserentos céntimos son empregados agora en poñer en funcionamento un concurso no que a lingua galega vai brillar por ser un adorno prescindible. Sería preferible que destinasen eses cartos á cría da lesma nas Fragas do Eume.
ProLingua, 7 de decembro do 2016″
Ferrol: inauguración da exposición Saúde e Terra, irmá(n)s!
Compostela: palestra As mulleres na Irmandade de Compostela, por Encarna Otero
O 
xoves 1 de decembro, ás 20:00 horas, na Facultade de Filosofía da Universidade de Santiago de Compostela (Praza de Mazarelos), terá lugar a palestra As mulleres na Irmandade de Compostela, por Encarna Otero, dentro das Xornadas sobre as Irmandades da Fala en Compostela, organizadas pola A. C. O Galo.
Compostela: X Xornada Xustiza e Lingua, o martes 29 de novembro
Xosé Luís Axeitos: “De Catro a Catro é unha homenaxe ao mundo do traballo, un poemario social”
Entrevista
a Xosé Luís Axeitos en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Castelao, Manuel Antonio e Rafael Dieste, rianxeiros os tres. Era esa a súa única coincidencia? Cal era a súa relación?
– Xosé Luís Axeitos (XLA): O título da palestra (‘Relacións entre os irmandiños Manuel Antonio, Dieste e Castelao‘) non o puxen eu (rí), para comezar, Dieste nin sequer militou nas Irmandades da Fala. Agora ben, o título serve para ver como nunha vila se establecen as relacións coas Irmandades da Fala, cales son as dinámicas, que son diferentes ás das cidades ou vilas grandes. Como son nunha vila como Rianxo, onde a xeración de Manuel Antonio e Rafael Dieste o contacto que ten é con Santiago. Castelao é outra cousa, era xa un home consolidado, comezaba ter unha proxección pública a través dos seus debuxos, onde xa comezaba a perfilar algo no que sería un mestre: é un dos que mellor manexa a ferramenta política comunicativa co pobo galego.
– SG: Hai unha relación, unhas ideas comúns mais tamén unhas diferenzas…
– XLA: Os tres desde as súas respectivas perspectivas entenden de forma diferente o concepto de pobo, iso é algo que os diferenza. Castelao ten unha visión máis tradicional, ve o pobo como depositario das esencias, dos valores da nación. Manuel Antonio discrepa, para el o pobo non é o depositario último da vontade da nación, non lle dá esa fe que si lle dan os da Xeración Nós. E despois está Dieste, para quen o pobo é unha mitificación, unha idealización constante. Na década dos 20 para Rafael Dieste o pobo era o pobo galego mais na década dos 30 pasa ser o pobo castelán. É un paso que deu, el cría en facer compatíbel o galeguismo co sentimento de España, algo que Manoel Antonio sempre lle reprochou. Podemos ver como nunha vila pequena se daban interpretacións diferentes, mesmo diverxentes a respecto destas cuestións. (…)
– SG: Vas publicar en breve a biografía de Manuel Antonio, que vén por o ramo á Obra Completa (Prosa, Poesía, Epistolario) que saiu nestes anos. Aínda non está todo dito sobre o rianxeiro?
– XLA: De Manuel Antonio hai moitas cousas que non sabiamos. Nesta biografía hai moitos datos, eu non tento dicir “isto é así” senón que expoño os datos para que o lector faga a súa propia interpretación. Hai elementos, como as axendas ou os seus diarios de navegación, que ao telos en conta axudan a ver Manoel Antonio desde outra dimensión. Nos diarios de navegación el anota o seu día a día a bordo e vemos que De Catro a Catro cobra unha nova dimensión, como unha homenaxe ao mundo do traballo, un poemario social. Se a Machado e os seus poemas sobre o campo castelán se inclúen na poesía social, por que non pode ser poesía social Manoel Antonio? Outra dimensión é o tempo verbal dominante nos 19 poemas dese libro, que é o tempo verbal futuro, e o futuro é o tempo do nacionalismo, o nacionalismo que non acata o presente.”
