Arquivo da categoría: Narrativa
Entrevista a Xavier Seoane sobre A dama da noite
Desde
o Diario Cultural da Radio Galega:
“”Rosalía sempre nos vai esixir unha tensión intuitiva, emocional, intelectual moi forte”. Xavier Seoane novela a vida de Rosalía de Castro na obra A dama da noite, que publica edicións Laiovento. A entrevista completa pode escoitarse aquí.”
Compostela: conferencia participativa sobre creación literaria con Anxos Sumai
Entrevista a Xabier Quiroga no Zig-zag
Desde
o Zig-zag da Televisión de Galicia:
“Xabier Quiroga presenta a súa última novela: Izan o da saca. A entrevista completa pode verse aquí.”
Pontevedra: presentación de seique, de Susana Sánchez Arins
Compostela e Vigo: presentacións de Un mapa do lar, de Randa Jarrar, traducida por Moncho Iglesias
Funambulistas, de Mercedes Leobalde, por Eli Ríos
Desde
A Sega:
“Hai xa tempo que quería desmiuzar un chisco Funambulistas, de Mercedes Leobalde, porque me impresionou a súa lectura, pero había algo que me inquietaba e non tiña moi claro qué era. Así que, como os bos viños, deixei repousar o tema ata que chegase o momento. E chegou. Chegou en forma de conversa sobre unha técnica escultórica: a da cera perdida. Esa era a chave que me faltaba para comprender este conxunto de 25 relatos.
Concordo con todo o que se leva escrito sobre Funambulistas: Relatos curtos (algúns relacionados entre eles) sobre a fraxilidade contemporánea cunha prosa sintética, divertida e que emprega unha diversidade de voces.
Concordo. Si, pero… Sempre hai un pero… A construción que a autora moldea en cada texto ten un baleiro fóra da estrutura que procura a interacción directa coa persoa que le. Hai, incluso, relatos como “Cúmulos” nos que o protagonista será devorado polos tiburóns dependendo de quen estea no outro lado da páxina.
Así, aos poucos, a autora deliña maxistralmente a forma coas palabras. Constrúe ese formato de libro e relato que nos permite ver un obxecto cunha prosa sintética e divertida. Esa que contén os baleiros que nós, como lectoras, enchemos de forma natural para levar o que nos conta ao noso terreo, ao dos afectos, os odios ou as incomprensións. Xusto alí, nese punto, no que facemos nosos os relatos. Como quen moldea un vaso ou unha pota na olaría e, logo, retira a cera do seu interior para que sexamos nós mesmas, no proceso de lectura, as que decidamos que poñerlle dentro. (…)”
Marcos Calveiro: “Fontán é case un personaxe de western”
Entrevista
a Marcos Calveiro en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Lembra cando escoitou falar por primeira vez de Domingo Fontán?
– Marcos Calveiro (MC): Claro. A primeira nova que teño de Fontán é a través doutro libro. De Otero Pedrayo, evidentemente. Ao final de Arredor de si o tío de Adrián Solovio pídelle que lle leve ao leito de morte a Carta Xeométrica de Galicia, de Fontán, e iso fai que todo cobre sentido. A min a novela non é que me gustase moito, aínda que soe a herexía, pero si que quedei coa historia do mapa. E dende aí levo con el na cabeza. Practicamente dende a adolescencia.
– DP: Por iso escribiu o libro?
– MC: Converteuse nunha teima. Cada dato que atopaba íao gardando primeiro nunha carpetiña e despois no ordenador persoal. É unha historia da que levo detrás 30 anos. Porque ademais o mapa de Fontán é un elemento moi simbólico da cultura galega, aínda que moi pouca xente sabe del. É unha figura medio esquecida, aínda que estea no Panteón de Galegos Ilustres con Rosalía e Castelao. Pero para a xeración Nós si que foi alguén moi importante, el e a idea de poñerlle rostro ao país. Otero Pedrayo, Cunqueiro, Castelao… todos falaban do mapa de Fontán. (…)
– DP: A novela, máis alá dunha biografía ficcionada de Domingo Fontán, é un retrato dun tempo polo que van desfilando dende Voltaire a Godoy pasando por Napoleón e Fernando VII.
– MC: É que todo iso me parecía moi interesante. A medición do meridiano foi unha das aventuras científicas máis importantes do século XIX. Falamos de xente que marchaba para a selva que se tiraba alí non sei cantos anos intentando medir o meridiano do Perú. Xa me dirás se eran ou non uns tipos alucinantes. Tiñan moito de científicos, pero outro tanto de aventureiros. Quero dicir que naquel momento a ciencia ocupaba as cubertas dos xornais. Había unha verdadeira carreira entre as nacións europeas por ver quen era quen de medir o meridiano ou coñecer a forma da Terra, entre outras cousas. E aí estaban varios científicos galegos polo medio. Iso é algo extraordinario porque a maioría da xente pode pensar que Galicia era naquel momento un sitio illado, abandonado, inculto e ignorante e non é certo. Todo o contrario. Hai un grupo de científicos da Universidade de Santiago de Compostela que ten contacto directo co mellor da ciencia europea sen pasar por Madrid. Collían un barco na Coruña e acababan en La Havre, en Francia. Xosé Rodríguez, o mestre de Fontán, é un tipo que se cartea co mellor da ciencia europea, que visita as mellores universidades francesas, alemás e inglesas, e que merca os primeiros instrumentais xeográficos e topográficos para a Universidade de Santiago. (…)”
Xabier Quiroga recrea na novela Izan o da saca a presenza do nazismo na Galicia de posguerra
Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“”O pasado non é ficción, é realidade, e o presente é unha historia inventada con personaxes que existen”. A entrevista completa pode escoitarse aquí.”
Entrevista a Tucho Calvo
Entrevista
a Tucho Calvo en Palavra Comum:
“(…) – Palavra Comum (P): Que supõe para ti a literatura?
– Tucho Calvo (TC): Penso que hai que considerala como a mellor opción para poder transmitir todo tipo de experiencias. Na literatura está a vida da humanidade nun resumo da súa parte máis íntima, sobre a que precisaríamos de millóns de anos para poder coñecela persoalmente. Desde o punto de vista de lector, a literatura é unha ventá ao mundo, ao exterior e ao das realidades máis profundas das persoas. Unha fonte fundamental da miña formación e da miña cultura. E como escritor, quizais a forma de devolver eses coñecementos arrequecidos co filtro da miña experiencia. (…)
– P: Qual consideras que é -ou deveria ser- a relação entre a literatura e outras artes (música, fotografia, plástica, etc.)? Que experiências tens neste sentido?
– TC: Non creo que poida haber compartimentos estancos a estas alturas. Esa idea da creación compartida con achegas diversas tívena sempre na cabeza e está moi explícita na miña segunda novela, PAE S. XXI, na que colaborou moita xente (ilustradores, arquitectos, fotógrafos…) e na que quixen que o fixesen moita máis… Pero a realidade -entre que non escribo moito ultimamente e que un traballo en equipo precisa de máis tempo e esforzo- é que non avancei por ese camiño. (…)
– P: Que caminhos (estéticos, etc.) estimas interessantes para a literatura, e quaisquer outras artes, na sua comunicação com a sociedade?
– TC: O importante é contar coa liberdade necesaria para que a humanidade exerza a súa creatividade. Despois, os camiños, carreiros ou vías de alta capacidade que percorra responderán ás peculiaridades dos receptores desas obras. E a liberdade depende en grande medida da cultura, de contar coas ferramentas que nos permitan non ser esmagados por poderes políticos, relixiosos ou económicos. As modas impostas a unha humanidade maioritariamente moi manexable por falta de criterios propios, desvirtúan as propostas que triunfan. O esforzo persoal, a creación crítica que está fóra dos circuítos culturais, adoita ser o máis interesante. (…)”
