Entrevista a Xabier Cordal en El País:
“(…) – El País (EP): transmuta tende a certo hermetismo. Ten que ver co desafío de expresar a dor?
– Xabier Cordal (XC): Sobre o hermetismo sempre tiven moitas dúbidas.
– EP: Talvez non é o termo acaído.
– XC: Si, está ben. O que pasa é que neste tempo temos moita sorte porque a xente sabe que o hermético de verdade son as hipotecas. O hermético é o capital. O que nos ocorre aos que escribimos é que, ás veces, non damos co termo axeitado. Si teño claro é que canto máis ampla é a expresión, mellor. Pero hai discursos poéticos no século XX que empezaron sendo incomprensibles para os seus contemporáneos e agora son os únicos cos que podemos dialogar. Manuel Antonio, por exemplo. Cando se fala de poesía, case sempre con boa intención, fanse paráfrases. É moi difícil estabelecer leis. (…)
– EP: A poesía ten obrigas?
– XC: Non. Desconfío moitísimo da xente que di que si. Supoño que, como mínimo, serán poetas. E mesmo se son poetas, preocúpame que veña un poeta e poña un menú do que teño que falar. Non sei de onde vén a súa autoridade. Non hai xerarquías no poema nin nada externo que poida condicionalo. Xa sei que ten os seus riscos, pero debemos correlos, porque un non sabe nunca onde está a palabra que move. As persoas que nos dedicamos a isto somos traballadores, pero con condicións un pouco particulares que deben incluír a liberdade total. (…)”