A Coruña: presentación de Cando John Lennon coñeceu a Valle-Inclán, de Beatriz Maceda

Publicado o por

O xoves 23 de novembro, ás 20:00 horas, na Livraria Suévia (Rúa Vila de Negreira, 32, baixo), na Coruña, preséntase Cando John Lennon coñeceu a Valle-Inclán, de Beatriz Maceda Abeleira, publicada por Trifolium. A autora estará acompañada por Emma Pedreira.

Obras gañadoras do XXXI Certame de Poesía en Lingua Galega Rosalía de Castro de Cornellà

Publicado o por

“O sábado 18 de novembro, celebrouse o acto de concesión dos premios do Certame de Poesía en Lingua Galega Rosalía de Castro, organizado pola Asociación Cultural Galega Rosalía de Castro de Cornellà (Barcelona) que este ano acada a súa XXXI edición, e no que xe lle concedeu o primeiro premio a Amauta Castro polo seu poema “Da pel sae o escuro”.
O acto de concesión dos premios foi precedido da presentación, na sala de actos de Asociación do libro Corpo de Antiochia, de Tamara Andrés Padín, editado por Galaxia, unha recolleita de poemas cos que autora gañou diversos premios.
Asemade tamén se presentou a serie cinematográfica “La ultima piedra” unha webserie creada pola escritora Tamara Andrés e a súa parella Adrián González, e consta de seis capítulos de historias de xénero.
Pola noite e no transcurso dunha cea celebrada no restaurante da Asociación Galega de Cornellà, e presidade por Oliver Fernández, á que asistiron numerosos socios e amigos, así como diversas autoridades do mundo da cultura e a sociedade de Cataluña e Galicia, ademais de representantes da Corporación Municipal de Cornellà e delegacións doutras entidades galegas de Cataluña, o presidente do xurado do certame, composto por: Presidenta: María Xesús Lama López; Vicepresidenta: Tamara Andrés Padín; Vogais: Xulio Simón, Xosé Lamela, Xosé Carlos García; e como secretario o profesor Xulio Cougil Vázquez, deu a coñecer aos gañadores deste ano 2017 na 31 edición do Certame de Poesía en Lingua Galega Rosalía de Castro, que foron os seguintes:
– Primeiro premio: Amauta Castro, de Girona, polo seu poema titulado “ Da pel sae o escuro”.
– Segundo premio: Juan Lorenzo Collado López, de Albacete, polo poema “Nas pestanas da rúa”.
– Terceiro premio: Arsenio Iglesias Pazos, de Bilbao, polo seu traballo “Principio ou final do poema”.

Cornellà, 18 de novembro de 2017″

Estíbaliz Espinosa gaña o decimoquinto Premio de Poesía Afundación

Publicado o por

Desde La Voz de Galicia:
“«Pola coherencia dun discurso poético sólido, o potencial evocador das imaxes, así como a orixinalidade das referencias que apelan á dimensión científica do ser humano biolóxico e emocional» o xurado vén de escoller As neuronas irmás, de Estíbaliz Espinosa, como a gañadora do decimoquinto Premio de Poesía Afundación. O poemario foi escollido entre 29 presentados por un xurado composto polas escritoras Berta Dávila e María Neves Soutelo, o escritor Mario Regueira; Xabier Castro, escritor e secretario do xurado, e Luís González Tosar, presidente do Centro PEN de Galicia e presidente do xurado. As neuronas irmás será agora publicada na colección Arte de Trobar, que xa conta con máis dunha ducia de poemarios de autores noveis e consagrados.
Estíbaliz Espinosa escribe dende o enfoque «dunha cultura única -como define a propia autora-: a simbiose entre a ciencia e as humanidades, así como o eixe entre muller, tecnoloxía, palabra e ciencia» (…)”

Antón Cortizas: “A poesía é un analséxico e unha denuncia”

Publicado o por

Entrevista de Daniel Salgado a Antón Cortizas en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Por que un libro de poemas sobre a lingua?
– Antón Cortizas (AC): Anatomía da lingua foi escrito aos poucos, pero am preocupación polo noso idioma sempre estivo aí. É unha dor, unha cousa latente, que hai que intentar curar. A poesía é un analséxico e, á vez, unha denuncia, nun país coma o noso que abandona o seu. Eu empecei a falar galego aos 16 anos, e a idea de que era a miña lingua foi medrando. Mais estou contento de dominar as dúas. Nun país normal, a xente preocúpase polo seu salario, o seu traballo… Nós, ademais de por todo iso, temos que preocuparnos pola lingua.
– SG: A poesía como analséxico?
– AC: Eu sempre dixen que facía poesía como un analséxico. Escribo poesía desde cativo, e coa adolescencia xa foi unha explosión, con esas cousas que teñen os adolescentes [ri]. Pero si, a poesía é un desafogo, serve para botar fóra o que elaboramos dentro de nós. Para ben e para mal, aínda que eu penso que máis para ben.
– SG: Anatomía da lingua contén unha importante dimensión lúdica.
– AC: Si, está relacionada coa miña maneira de escribir. E creo que unha das funcións da literatura tamén é xogar. Así intentei transmitilo no meu traballo de docente. Tamén usei o xogo para transimitir o galego. Agora estou prexubilado, pero eu entrei na escola aos cinco anos e aínda non saín. Amais, os xogos tradicionais son outra das miñas paixóns. E aínda lembro xogar de cativo na rúa… (…)”