Mondoñedo: presentación de Álvaro Cunqueiro e Mondoñedo. Guía literaria, de Armando Requeixo
Antonio Reigosa: “Pódese dicir que a Pascual Veiga non o acompañou a sorte ao longo da súa vida”
Entrevista
a Antonio Reigosa en La Voz de Galicia:
“Moito se falou na historia recente da figura de Eduardo Pondal como artífice do himno de Galicia e do seu gran labor ao escribir unha letra que tanto e tan ben representa ao conxunto da sociedade galega. Non foi así no caso de Pascual Veiga, compositor da melodía que acompaña aos versos de Os Pinos, cuxo traballo pasa con frecuencia desapercibido a ollos do gran público.
Antonio Reigosa (1958), escritor e investigador mindoniense que é coñecedor da traxectoria de Veiga, falará precisamente neste respecto na súa intervención de hoxe durante a última xornada do Simposio Pondaliano, en O Couto (Ponteceso). Xunto a el estarán tamén representantes da produtora Queimán e Pousa presentando un libro-deuvedé en lembranza aos 110 anos de percorrido do texto.
– La Voz de Galicia (LVG): No referido ao himno galego, o nome de Pascual Veiga non soa tanto como debería.
– Antonio Reigosa (AR): En efecto. Por iso son tan importantes accións como estas e por iso levaremos o traballo deste autor a Ponteceso, a terra de Pondal. Veiga foi o artífice de partituras tan célebres como a da Alborada, pero non deixou de ser un home con moi pouca fortuna na vida e que morreu na pobreza, afogado polas débedas, e sen chegar a ver a estrea oficial da súa gran obra: o himno. (…)
– LVG: A piques estivo de ser Curros o protagonista desta historia, pois foi a quen se lle encargou o labor de escribir a letra inicialmente.
– AR: Iso foi un pouquiño posterior a esa primeira toma de contacto que tiveron Veiga e Pondal. Xosé María Fontenla Leal [intelectual galeguista] encargou a Curros, que daquela tamén vivía na Habana, a confección da letra para un himno galego, sendo José Castro Chané para a melodía. A principal circunstancia é que Chané e Curros levábanse a matar por aquel entón, polo que se fixo complicado seguir adiante. Como consecuencia diso, naquel momento alguén lle lembrou a Fontenla que Veiga xa traballara ese asunto con Eduardo Pondal e puxéronse en contacto de inmediato con eles. Fixéronse algunhas revisións á versión orixinal e finalmente estréano na Habana no 1907, un ano despois do pasamento de Pascual Veiga.”
Manuel Núñez Singala: “Moitos actores actuais comezaron no teatro escolar”
Entrevista
a Manuel Núñez Singala en La Voz de Galicia:
“A terceira edición do Ciclo de Literatura Infantil e Xuvenil que se celebra dende outubro no campus de Ourense, da man da AELG, sobre as potencialidades do teatro na educación infantil, terá hoxe como protagonista a Manuel Núñez Singala, que é responsable do Servizo de Normalización Lingüística da Universidade de Santiago.
– La Voz de Galicia (LVG): Que achegará aos mestres?
– Manuel Núñez Singala (MNS): Falarei tanto do teatro como da normalización do idioma. Son autor e unha das miñas obras está orientada a isto, chamase Comedia Bífida e fala sobre os prexuízos lingüísticos.
– LVG: Por que é necesaria a normalización do galego?
– MNS: En Galicia existen dúas linguas oficiais. A maioría dos galegos saben falar castelán, pero hai unha parte da poboación, sobre todo a máis nova, que ten dificultades para comunicarse en galego e sería convinte que fosemos competentes nos dous idiomas, iso nos permitirá logo escoller un ou outro.
– LVG: Como se debe usar o teatro neste sentido?
– MNS: O teatro vai moi ben para dramatizar conflitos. No lingüístico hai actitudes paranoicas cara a lingua. E iso pódese levar á escena e resultar moi pedagóxico.
– LVG: Cando fala de paranoico a que se refire?
– MNS: A determinados prexuízos que existen sobre o galego, como que falalo a alguén que non o fala é de mala educación, aínda que o entenda. Non é tan acusado como hai anos, pero seguen existindo ideas como que o galego non serve para nada ou que é unha lingua inútil, rural… Todas estas cousas séguense pensando. E no caso dos nenos, que son menos hipócritas que os adultos e minten con maior dificultade, é algo moi perceptible.
– LVG: Que poden facer?
– MNS: Interésame transmitir que temos a posibilidade de ser bilingües, como a inmensa parte da poboación do mundo. Os raros son os que falan so un idioma. Con pouco esforzo podemos ter competencia en dous idiomas e iso pode ser una trampolín fantástico para aprender máis. Está claro que neste mundo cada vez máis comunicado, cun único idioma non é suficiente. Sempre se pensa no inglés, pero é mais difícil se so se sabe falar castelán. É algo demostrado cientificamente.
– LVG: É o teatro unha ferramenta boa para todo isto?
– MNS: Si, claro. É unha maneira lúdica de transmitir determinados contidos, de todo tipo. Simplemente aprender a falar en público ou ante un grupo de persoas é algo que na vida adulta é agradecido e bo ter. E é algo que non se ensina de forma habitual.
– LVG: Está presente nos colexios?
– MNS: Hai sitios onde teñen clases de teatro como unha materia. Eu facía teatro porque había un profesor que montou un grupo. Moitos actores actuais comezaron no teatro escolar. Necesita dun esforzo, pero é moi agradecido, porque os alumnos participan e entusiásmanse.”
María Reimóndez traduce ao galego Os tres mosqueteiros
Desde
o Zig-zag da Televisión de Galicia:
“Neste programa falaremos de grandes obras da literatura universal que xa podemos ler en galego. A primeira é un clásico das novelas de espadas: Os Tres Mosqueteiros, con traducion e adaptación a cargo de María Reimóndez. Pode verse aquí.”
Adeus ao escritor chairego Xosé Manuel Carballo Ferreiro
Desde
As crebas, blog de Miro Villar:
“Finou o 28 de outubro o escritor chairego Xosé Manuel Carballo Ferreiro (San Martiño de Goberno, Castro de Rei, 1944 – 2017), tamén coñecido como activista cultural e sacerdote na Terra Chá, e, malia non termos trato persoal, interesounos a súa obra que revisitamos para a antoloxía Pico Sacro, ferido polo lóstrego e a lenda (Escolma de textos literarios éditos e inéditos na literatura galega contemporánea), Alvarellos Editora 2017, coordinada por min propio e por Xosé Manuel Lobato, escritor e presidente da A. C. Mestre Manuel Gacio de Boqueixón, entidade que promoveu a súa publicación. (…)”
Foz: presentación de Mar…usía. Relatos salpresados, de Paco Rivas
Malpica: actos arredor do XII Certame de Poesía Erótica Illas Sisargas, en homenaxe a Paco Souto
María Reimóndez gaña o I Premio Agustín Fernández Paz de Narrativa Infantil e Xuvenil pola Igualdade
Desde Sermos Galiza:
“A escritora María Reimóndez é a gañadora do I Premio Agustín Fernández Paz de Narrativa Infantil e Xuvenil pola Igualdade, convocado polo Instituto de Estudos Chairegos, polo Concello de Vilalba e por Edicións Xerais.
Fóra do normal é o título da obra gañadora. O xurado destaca nela o tratamento da temática trans, dos personaxes e da banda deseñada como camiño de comprensión do mundo, así como o valor de contar con heroes á hora da superación do conflito.
O xurado estaba composto por Marica Campo, Manuel Bragado e Xabier Puente DoCampo.”
Cesáreo Sánchez Iglesias: “A poesía está tamén nos bordes efémeros da vida, os máis eternos”
Entrevista
a Cesáreo Sánchez Iglesias en Coruña Magazine:
“(…) – Coruña Magazine (CM): Que é, pois, Tempo transfigurado?
– Cesáreo Sánchez (CS): Un poemario que ten como elemento aglutinador a música, que é tempo acrisolado, transfigurado e convertido en materia poética. Dentro dese tempo transfigurado acontece a vida dos compositores, a súa música. É tamén unha aproximación ao que é o amor en clave do que é memoria do amor. Hai poemas á persoa que nos amou de maneira incondicional; a nai, que representa unha forma do máis alto amor.
Aparece a aceptación da orfandade dos seres polos que fomos amados. En concreto, hai algúns poemas vencellados á norte da miña nai, hai xa trece anos, que me fan tomar consciencia da asunción da orfandade, extensible á ausencia doutras mulleres que formaron parte da miña vida. Mulleres ás que amei e que quizais me amaron. Tamén aparece outra variable, que é que cando todo falla, xurden os territorios da infancia, que teñen moito que ver co amor materno. (…)
– CM: Hai detrás de Tempo transfigurado unha metáfora do tempo actual?
– CS: Hai. Ante o tempo veloz está tamén o tempo do poeta, que non é un tempo histórico. O tempo do poeta trascende a historia no sentido do día a día, aínda que se poida falar da historia. O tempo do poeta busca aquilo que permanece. Diante do banal busca o que permanece, diante do urxente busca o que permanece. Comentaba hai uns días que estamos no tempo da desinformación por sobreinformación do banal e efémero. A poesía é todo o contrario: é unha maneira de cuestionar o tempo actual.
Aquí está a música que me formou ó longo dos anos. No poemario, cando falas, falas tamén do presente, aínda que fales do pasado. Eu falo do que permanece do pasado. Poeticamente hai que buscar no presente aquilo que permanece, aínda que a poesía está tamén nos bordes efémeros da vida, que son os máis eternos; pero no fondo sempre escribes do presente.
E ninguén escrebe fóra da propia vida. (…)
– CM: Tempo transfigurado invita a iso. A conxunción de palabra e música convida a tomar as cousas con calma?
– CS: Claro, sería bo que tivese esa función de que a quen le o libro o axude a sacar do seu interior sentimentos que non leve o vento. E ser críticos con aquilo que nos negue humanos. Sempre lles digo aos rapaces: buscade o poético que hai dentro de vós. O carpinteiro que está a facer unha cadeira ten unha poética porque quere facela con cariño, con amor, con beleza… En todo oficio hai unha poética. O poema invita a que busques no interior, dá instrumentos para diferenciar entre o fundamental e o banal. Hai que ter criterio para elixir. A cultura non é a erudición do coñecemento, senón a capacidade de saber elixir. (…)”
