Galería de fotos do Paseo pola Coruña Literaria do 16 de maio, con Xurxo Souto
Deixamos aquí parte das fotos do Paseo pola Coruña Literaria, da man de Xurxo Souto, que tivo lugar o pasado 16 de maio. A Galería de Fotos completa pódese ver aquí.
A Coruña: actividades literarias de Cultura que une para a cuarta feira 10 de xuño
O
mércores 10 de xuño, na Coruña, continúan as actividades de Cultura que une, coas seguintes actividades literarias para este día:
– 19:30 h. Recital de poesía de clásicos galegos-portugueses no Xardín de San Carlos.
– 20:30 h. Mesa redonda na Real Academia Galega: As relacións intelectuais entre Galiza e Norte de Portugal, coa participación de
– Norberto Cunha: “Galiza na historiografia portuguesa”.
– Paulo Vieira de Castro: “A Sociedade Martins Sarmento”.
– Paulo Samuel: “Teixeira de Pascoaes, a Renascença Portuguesa e a Galiza”.
– Gaspar Martins Pereira: “A importancia dos galegos no Douro”.
– Carlos Pazos: “Imaxe da Galiza e os galegos no Portugal contemporáneo”.
Preside o acto Xesús Alonso Montero, Presidente da R.A.G.
Desde ese mesmo día pódese visitar, no I. E. S. Menéndez Pidal, “Zalaeta”, a exposición Do saudosismo ao atlantismo. De Teixeira de Pascoaes a Vicente Risco.
Entrevistas ás gañadoras e gañador dos Premios Xerais
Manuel Rivas: “Para a vida das palabras é máis importante que exista unha Semana da Poesía Salvaxe que unha Academia”
Entrevista
a Manuel Rivas en Diario de Ferrol:
“(…) – Diario de Ferrol (DF): Presenta o seu último traballo, Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio. Adiántenos algo deste novo libro.
– Manuel Rivas (MR): O libro en si sairá en Xerais en verán, mañá o que farei será adiantar os seus poemas. O traballo ten un título exótico e irónico porque din que a alma foi pesada nunha báscula de Ohio e tiña 21 gramos. Eu recordo cando era neno nas tendas de barrio e aldea había unhas básculas que poñían Toledo-Ohio. A min, que non coñecía Ohio, aquilo recordábame ao cruceiro de Hío. Eran uns aparatos que pesaban cousas esenciais para a xente: o pan, o azucre, etc. e vexoo como un símbolo do esencial que é a poesía na vida.
– DF: Que temas e formas lle interesan nestre regreso?
– MR: Ademais do dito, formalmente ten un fio coindutor a base de haikais, precedente dos haikus xaponeses. Con eles falo da natureza insurxente, un paisaxe que é unha psicoxeografía. Unha natureza na que apenas está presente a voz humana, non hai unha posición dominante das persoas. É a natureza quen fala, como un murmurio e faino con ese falso silencio, esa presenza que está aí. E faino para contar o seu drama. Por último, a parte final é “Oracións fúnebres”, poemas adicados a xentes que para min son heroes anónimos e que representan loitas esenciais. Aí están Elisa e Marcela, dúas mulleres que casaron na Coruña a comezos do século XX; Ánxel Vila, o patrón do Xurelo, o barco que nos levou á fosa Atlántica onde deixaban os residuos das centrais nucleares europeas; ou o crego Manuel Espiña, ao que poño en diálogo cun Deus moi humano, pequeno, coxo e con fame… Dalgún xeito é unha continuación do meu anterior libro Mohicania, co que pecho un círculo ou máis ben fago unha especie de espiral. (…)”
María Solar: “Chegar ós lectores sen renunciar ó galego é o máis bonito”
“Educación e cultura para a paz nun Vietnam en guerra”, por Cesáreo Sánchez Iglesias
Artigo
de Cesáreo Sánchez Iglesias en Sermos Galiza:
“Cando os EE. UU. desembarcan masivamente na Praia da China, á beira das Terras Altas de Annam, non só levan a súa maquinaria mortal de guerra para o Xenocidio, consigo levan tamén a súa cultura de Morte do poder político-militar invasor, acompañada da cultura de masas dos EE. UU. que acompañaría aos soldados norteamericanos. Ao tempo que se vai impoñendo a destrución de toda forma de cultura do Vietnam vaise destruíndo a terra cultivábel, que o era cunha determinada agricultura tradicional milenaria, que garantía a transmisión cultural e garantía a súa soberanía alimentar. Fronte ao exército dos EE.UU está a defensa da identidade cultural vietnamita como alicerce do pensamento político que sustenta a defensa da súa independencia nacional.
Mais cando os EE. UU. chegan a Vietnam, o etnocidio cultural xa está basicamente feito polo arrogante colonialismo francés. Da mao de Bertrand Russel sabemos que a estrutura do sistema mandarín estaba composta por 20.000 escolas, cada unha cun seu mestre nas aldeas, ademais das escolas de distrito e das escolas provinciais, mesmo co sistema de elección dos altos funcionarios da administración imperial na capital Hue, con exames ao xeito chinés. O percorrido que facían os aspirantes ate Hue é chamado a “Rota Mandarín”.
Ao ser substituída a autoridade da nobreza e mais dos mandaríns por funcionarios franceses, a transmisión regrada da cultura interrompese. Aínda así no 1885 hai unha revolta contra a autoridade colonial francesa, que fracasa, chamada a Revolta dos Académicos ao estar dirixida por mandaríns. Entre eles estaba o pai de Ho Chi Ming, que abandonou a corte do Emperador títere e dedicouse a percorrer o Vietnam traballando coma conta contos e escritor de cartas. Isto deixa a Vietnam desvertebrado culturalmente, sen conexión entre si, sen a idea de seren un mesmo país cunha longa historia de loitas pola súa independencia, diluídos nun todo onde entraban Camboxa e Laos mais a Conchinchina, Annam e Tonkin.
É o Viet Min o que, ao ter coma elemento político fulcral a idea de toda Vietnam coma unha única nación, crea a base sobre a que asentar a loita anticolonialista diante dos franceses, onde a educación e a cultura son a cerna do proxecto político do Viet Min e do FNL. (…)”
Agustín Fernández Paz premiado polos clubs de lectura
Desd
e Brétemas, blog de Manuel Bragado:
“Foi un acto moi emocionante o de onte cando recollín en nome de Agustín Fernández Paz o premio que os clubs de lectura lle outorgaron como o autor máis lido nas bibliotecas escolares galegas. Nun longúisimo aplauso sentín o afecto e o recoñecemento intenso que varios centos de profesores e profesoras implicados nesa revolución lectora silenciosa, por ventura en marcha nas escolas e institutos galegos, expresaron á figura do mestre Agustín. Sei que este premio é dos máis valiosos que pode recibir un autor como Agustín que desenvolveu toda a súa obra coa intención de contribuír á formación do lectorado literario en lingua galega e a consolidar as comunidades de lectores e lectoras arredor das bibliotecas e comictecas escolares, fose de aula ou de centro. O das bibliotecas escolares en Galicia é un traballo compartido fecundo, probablemente a experiencia de innovación didáctica máis relevante introducida no sistema educativo público. As nosas beizóns para a Consellaría de Educación, para as profesionais responsables da Asesoría de BE e para todo o profesorado comprometido nos seus proxectos.”
Allariz: recital de Rati Saxena
Xosé Díaz: “Debémoslle a Rafael Dieste outra lectura da súa obra”
Entrevista
a Xosé Díaz en Sermos Galiza:
“(…) A editorial rianxeira Axóuxere vén de publicar Dos arquivos xeométricos. Razón e realidade no pensamento de Rafael Dieste, unha obra de Xosé Díaz (Lugo, 1980) nada da súa tese de doutoramento, centrada en Dieste (1899-1981) e a xeometría, unha relación tan descoñecida como enriquecedora.
– Sermos Galiza (SG): A pregunta xa a puxo riba da mesa García Armesto en 1968: “Por que sendo ante todo un poeta -en prosa, en verso, en diálogo dramático, tanto ten: un poeta- a Rafael Dieste lle preocupan as matemáticas?”.
– Xosé Díaz (XD): As matemáticas aparecen para el como unha linguaxe, como un medio co que resolver problemas e propoñer cuestións. Son un pretexto, tamén, para pensar e discutir. Desde logo, Rafael Dieste non chega ás matemáticas como un xeómetra puro, faino achegando outra mirada.
– SG: O libro ten orixe na súa tese, onde defende que os ‘tratados xeométricos’ de Dieste son en certa forma unha escusa para acabar abordando outras cuestións tamén desde a filosofía
– XD: Rafael Dieste fala do mesmo desde diferentes perspectivas nun pulo por intentar tocar a verdade. Como poeta el non fai poesía por puro formalismo, senón que fai poesía para ir até a raíz. E a xeometría vai ás mesmas cousas. Hai, por dicilo así, dous parámetros que se poden perciber na súa obra: unha discusión filosófica do que é o espazo e unha discusión filosófica do que é o tempo. E ambas as dúas abórdaas desde miradas diferentes, ora a literaria, ora a matemática. Mais é volver sobre os seus lugares comúns, os que sempre lle interesaron e atraeron. (…)
– SG: Con este libro agrándase o campo para comprender a Dieste, unha figura non sempre ben entendida ou explicada pola literatura galega…
– XD: Rafael Dieste é moito máis que o autor de Dos Arquivos do Trasno ou A Fiestra Valdeira, que non son pouco. Nas marxes disto hai un intelectual, un pensador de primeira liña. Eu animo á xente a que se achegue ao Dieste máis amplo, porque a visión que hai del é limitada e pobre. Pódese dicir que é en gran medida el é un gran descoñecido Un máis, por outra parte. (…)”
