Ponte en forma (poeticamente) no Ximnasio de Academo de Manuel Forcadela

DesdeManuel Forcadela BiosBardia:
“O escritor, crítico e investigador literario Manuel Forcadela, mantén unha das páxinas web máis interesantes das dos nosos creadores. N’O Ximnasio de Academo pode lerse poesía a diario e tamén descargar o último libro do autor: Nunca se sabe.
Manuel Forcadela é un dos nomes da literatura galega que máis rápido entendeu a relación que se podía crear entre a informática e as letras. Seguindo a longa tradición das máquinas que escriben, ideou algúns programas que experimentaban sobre a poesía automática. (…)
O espazo de Forcadela na rede ten unha clara vocación literaria, concretamente poética. Aínda que moitos dos textos que aparecen son diarios de viaxe, álbumes fotográficos ou reflexións non necesariamente relativas ás letras, o corpo central, a esencia que move o Ximnasio é a poesía. Especialmente a través da creación. O escritor publica directamente textos inéditos, o que lle dá unha substancia especial ao visitante que esculque. “eu son, dixo por fin/ a escura pega ida,/ a ave que alimenta as néboas na distancia” (do poema “portrait of a lady”); “Un vintetrés de outubro, alá polo ano catro,/ Na lancha de vapor chamada María Pita/ Na grata compañía de Oxea, de Carré,/ Do outono e de Murguía,/ Manuel Curros Enríquez embarca para o ocaso” (do poema “Embarque para Citerea”).
Forcadela, tras varios anos de publicación, tivo tempo de ensaiar diferentes estilos e temas mais son varias as constantes que van discorrendo verso tras verso ano tras ano. O gusto pola palabra: a degustación do adxectivo. A voz vocativa, que envolve o lector no universo lírico, que pasa a ser así coma unha buguina na que o escritor proxecta o eco da súa intimidade.
Nas pasadas semanas, o autor deu un paso máis no seu blog poético. A publicación en liña e de balde de Nunca se sabe é unha moi boa oportunidade para aqueles interesados na poesía en achegarse ao universo de Forcadela. E a resposta lectora a este seu traballo tamén lle ha valer a el para calibrar se hai vida para a poesía fóra das canles canónicas do libro e as editoriais.

Vilagarcía de Arousa: I Xornadas Fermín Bouza Brey das Letras Galegas, Xosé María Díaz Castro. Poeta chairego no Salnés

10717442_713868518694644_497875080_n10717797_713868375361325_147040771_n

Cuestionario Proust: Paco Souto

DesdePaco Souto o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Paco Souto:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Adaptabilidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que non teñan un coitelo afiado nas costas.
4.– A súa principal eiva?
– A dispersión.
5.– A súa ocupación favorita?
– A pesca.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Traballar para que ninguén pase fame, tamén de xustiza.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Morrer? Game over.
8.– Que lle gustaría ser?
– Ser humano.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza.
10.– A súa cor favorita?
– Azul, azul cobalto que diria Estevo Creus.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A da laranxeira.
12.– O paxaro que prefire?
– Un arao.
13.– A súa devoción na prosa?
– Esa chica… Sara Mago. Tamén Galeano e Sampedro.
14.– E na poesía?
– O Lorca de Poeta en Nueva York. Avilés.
15.– Un libro?
– Tres que son cinco: Poeta en Nueva York. Cantos Caucanos. Memoria del fuego.
16.– Un heroe de ficción?
– Ulises.
17.– Unha heroína?
– Maria Balteira.
18.– A súa música favorita?
– O jazz. Morro por un trio de piano, contrabaixo e bateria. Sobre todo se está ao piano Bill Evans ou Monk. Claro que tampouco me disgusta o piano solo do Köln Koncert de Jarret ou o sexteto que gravou o Kind of blue de Miles.
19.– Na pintura?
– Tantos! Goya, Klimt, Munch, Pollock, Kandinski. Fiquei fascinado da expo de Ana Mendieta no CGAC. Tamén lembro como se fora hoxe cando de novo entrei nas covas de Altamira…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Sampedro pola coherencia. A xente do común que traballou arreo e non aparece como resposta de ningún cuestionario Proust. Meus pais.
21.– O seu nome favorito?
– Alba.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A hipocrisía.
23.– O que máis odia?
– A impunidade.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Ese bo e xeneroso… Manuel Fraga. Por estar próximo que a historia é moi grande e hai moito onde sachar.
25.– Un feito militar que admire?
– A música militar nunca me soubo levantar… se acaso a revolución dos cravos, claro, que se pegaron poucos tiros. As loitas pola independencia: Cuba, India.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da ubicuidade… estamos en camiño.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Suicidado. Digoo por aquelo de sermos donos do destino até as últimas consecuencias.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O optimismo comedido.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O despiste. Pero non o do que che pasa por riba porque non mira máis que para o seu cu.
30.– Un lema na súa vida?
– Pola boca morre o peixe.”

Ars dedicandi: Xosé María Díaz Castro

Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“Hoxe é o cabodano de Xosé María Díaz Castro, quen se nos foi hai hoxe vinte e catro anos. Marchou o home, pero ficou connosco a súa escrita, que sempre nos admirará, como tamén admirou en vida aos que foron grandes amigos seus e tiveron a fortuna de ler o magnífico Nimbos en canto se publicou no verán de 1961. Entre estes tiña lugar senlleiro Ramón González-Alegre, director que foi da célebre Alba, a cabeceira que viu por vez primeira impresos os versos de ‘Penélope’ e tantos outros.
En lembranza de quen tan memorables páxinas nos legou, deixo aquí a dedicatoria inédita que o propio poeta estampou nun exemplar da primeira edición de Nimbos enviado, dende Madrid, ao seu amigo González-Alegre, quen o recibiu en Vigo para gorentalo devagar, como deixou escrito en diversos lugares.”

ars_dedicandi_diaz_castro_gonzalez_alegre

As redes de Inés, de Elvira Riveiro, por Eli Ríos

Artigoelvira_riveiro_tobio de Eli Ríos na Plataforma de Crítica Literaria A Sega:
“(…) Porque tamén, hai (vou dicir unha obviedade) mulleres creativas, con imaxinación e que non desexan ser executoras, dilixentes reproductoras nin dóciles instrumentos sen vontade. E Elvira Riveiro móstranos na súa obra, As redes de Inés, que outra realidade é posible desde idades temperás.
Na etapa infantil, a poesía é un xoguete sonoro cheo de cores que non está condicionado por normas gramaticais e lóxicas. Simplemente é un elemento lúdico do que gozar. Neste proceso de xogo ábrense os camiños da inventiva pero, ao mesmo tempo, incorpórase léxico novo, contribúese á adquisición da linguaxe e refórzanse os lazos afectivos e referenciais. Lembremos que a linguaxe é o recurso primordial para comunicarse cos demais. Adquirila non só é obter os elementos que a constitúen senón, tamén, os mecanismos para usala e, desta forma, conseguir unha inserción positiva na cultura e na lingua da contorna. Se, neste período de aprendizaxe orientado a que as experiencias vitais das nenas e dos nenos se amplien e diversifiquen, só se presentan situacións nas que as nenas non se reflictan estaremos escabezando toda posibilidade de ofrecer exemplos diversos que favorezan a imitación de modelos lingüísticos e sociais cos que sentirse identificadas. Ao mesmo tempo, aprenderémoslle aos nenos a continuar un sistema como o que mencionaba Gianni Rodari na cita anterior.
As redes de Inés é un poemario que nos leva, da man de Inés, a coñecer o oficio das redeiras e a ser ” capaz de ler/historias salgadas/ que me fan crecer” porque ” o mundo é maior/ cando escoito a Inés”. E, non só se contan as aventuras do avó Olegario ou do tío Miguel senón as da avoa Esmeralda, a súa nai Rosa( “redeira tamén”), “a historia da solla”, “o conto da nena/ que quixo facer/ un traxe coas redes”, a ” da moura/da praia de Bens” ou a da lúa. Personaxes femininas próximas (a nai, a avoa, Inés) que fan cousas máxicas como “virar en arte/ o seu quefacer”, falan cun “sorriso de mel” ou converten “as ondas/ nun gran consomé/ e ten redes de ouro/que estende aos seus pés”. Mulleres nas que proxectar a imaxinación e desfrutar cos xogos de palabras, co ritmo, coas personificacións, coa cadencia,…, sen o alleamento do xénero. Sentíndose parte e protagonistas da lectura. (…)”

Santiago: VI Bienal Literaria en Compostela

Bienal Literaria PEN Clube 1Bienal Literaria Pen Clube 2