Cuestionario Proust: Bernardo Atxaga

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Bernardo Atxaga:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Son serio.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O bo humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Proximidade.
4.– A súa principal eiva?
– Tendencia a prometer demasiadas cousas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A xuventude eterna. Falo da alma.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Aceptar un cargo político ou un posto universitario.
8.– Que lle gustaría ser?
– Escritor.
9.– En que país desexaría vivir?
– Estou ben aquí.
10.– A súa cor favorita?
– O branco.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A flor da maceira.
12.– O paxaro que prefire?
– “Urtxoria” , “buztanikara” (lavandeira, pastoriña).
13.– A súa devoción na prosa?
– Pushkin.
14.– E na poesía?
– Bertolt Brecht.
15.– Un libro?
– Poemas e cancións (Bertolt Brecht).
16.– Un heroe de ficción?
– Aquiles, porque, como escribiu Hölderlin, tiña coñecemento da morte e era melancólico.
17.– Unha heroína?
– Antígona.
18.– A súa música favorita?
– Piano, guitarra, guitarra eléctrica, trompeta.
19.– Na pintura?
– Malevich.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Marc Bloch.
21.– O seu nome favorito?
– Elisabet, Sara, Simón, Candela, Imanol.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O de xeneralizar (“Imos pasalo de medo vendo o Mundial de fútbol”, etc.)
23.– O que máis odia?
– O razoar dos conversos.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– El-rei Leopoldo II de Bélxica (en xeral, a todas as estrelas da, así chamada,
Belle Époque).
25.– Un feito militar que admire?
– Faláronme ben de Aníbal e da batalla de Cannas.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O de debuxar e pintar.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Se non queda outro remedio que morrer, que sexa por sorpresa.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tendo a ser sombrío, pero loito contra esa tendencia.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O que o son por exceso. O que desbalde a súa fortuna (como o Sr. Ponder de Eudora Welty) é moito mellor que o coreño de Dickens.
30.– Un lema na súa vida?
– “O meu mundo non é deste reino” (era o de Gabriel Aresti).”

Laura Rodríguez Herrera presidirá a Asociación Galega de Editores

Publicado o por

Desde a Asociación Galega de Editores:
“A asemblea extraordinaria da Asociación Galega de Editores, celebrada este 16 de xuño na Biblioteca do Consello da Cultura Galega, decidiu por unanimidade dos socios asistentes a elección de nova xunta directiva da entidade, resultando elixida presidenta Laura Rodríguez Herrera, de Hércules de Ediciones, que viña desempeñando o cargo de secretaria da entidade. É a segunda muller que accede á presidencia no transcurso de 30 anos. Estará acompañada na executiva da AGE por Xosé Aldea Meizoso, de Ouvirmos, como Vicepresidente; Gemma Sesar Ignacio, de Editorial El Patito, como Secretaria; e María Jesús G. Sanjurjo, de Rodeira-Edebé, como Tesoureira. Exercerán como vocais Xulio Amigo Estrada, de Editorial Galaxia; Antón Lado Lago, de 2.0 Editora; Benigno Paz Ramos, de Kns Ediciones; Manuel Bragado Rodríguez, de Edicións Xerais) e Francisco Sánchez, de La Voz de Galicia.
Laura Rodríguez Herrera expresou que asumía o cargo polo compromiso da súa editorial coa entidade e tamén pola súa aposta persoal dos últimos anos. Manifestou que aínda que carecía da experiencia de toda unha vida dedicada ao traballo editorial, aportaría a súa visión para encetar un tempo novo necesitado de constante renovación. O xa expresidente, Manuel Bragado Rodríguez, de Edicións Xerais, manifestou o seu apoio e o da editorial que representa á nova presidenta. Bragado é, dende hai poucas semanas, o novo presidente de Culturgal.”

Begoña Díez Sanz: “Gustoume ese toque de poder chamarlles camaradas aos lectores”

Publicado o por

Entrevista de Ramón Mariño a Begoña Díez Sanz en Praza:
“Begoña Díez Sanz naceu en Valladolid. Leva máis dunha década vivindo en Galicia e agora, logo dun proceso de auto-inmersión lingüística, é galego-falante. Mais non quedou a cousa aí senón que vén de publicar o que é o seu primeiro traballo poético. E fíxoo en galego. En Camarada: eu só quería facer algo bonito, atopamos varias voces poéticas coa orixe na mesma autora, desde a sensual ata a máis reivindicativa, pasando pola íntima e persoal. Falamos con Begoña dos puntos que distinguen o seu poemario e das súas visións a respecto da muller, da lingua e da poesía por suposto. (…)
– Praza: A sorpresa para moita xente vai ser cando descubran que ti es de Valladolid e vexan que este primeiro traballo teu está en galego. Cando decidiches falar e escribir en galego foi unha maneira de posicionarte nun marco concreto ou o inicio dunha aventura para ti?
– Begoña Díez Sanz: Non, foi un posicionamento. Levo trece anos vivindo aquí, o ano pasado presenteime ao CELGA 3 e estudei pola miña conta. A literatura que consumo é toda en galego e considérome a día de hoxe galego falante. Indiferentemente da lingua que me falen, respondo en galego. Foi un camiño duro porque ser de Valladolid ás veces ponche unha etiqueta que non es. Os primeiros intentos de falar en galego foron recibidos con risos. Claro que teño erros aínda, son consciente deles e pido que me corrixan. Pero ao principio ninguén me corrixía e era como dicir “mira esta que vén falar en galego”. Iso tira para atrás cando querer falar unha lingua ten detrás unha ideoloxía e un sentimento. Especialmente polo galego e polas minorías. Deixei de falar en galego porque me daba vergoña. Tamén estaba como en terra de ninguén, para os galego-falantes eu non falaba galego e para as persoas con outras ideoloxías e xente de Valladolid, pois chamáronme de todo. Pero chegou un momento que decidín que tanto me tiña todo. Paseime ao galego estando fóra de aquí. (…)”

David Pobra: “Escribir non é só cousa de grandes mentes, porque toda persoa ten o seu lado creativo”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a David Pobra en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Xa tiñas publicados relatos e poesía. Esta é a túa primeira novela [Liña azul]. E non é nada simple.
– David Pobra (DP): Ten a súa complexidade, si. Tamén tivo o seu tempo. Comecei a escribila no ano 2006-2007, a raíz de empezar a colaborar en Vieiros, con artigos sobre a galeguidade en Barcelona. A partir diso escibín un relato. Tiña un paseo longo en metro, na liña azul precisamente… O relato tivo bastantes comentarios e entón decidín continuar. Só que engadín algo: a xente que comentaba tiña que darme ideas, que eu ía recollendo. A proposta tivo éxito, nese momento apareceu o personaxe do detective… e así foi. Un par de anos despois decidín darlle unidade e convertelo en novela. Mais escribir unha novela sempre é un traballo máis duro, que require dunha constancia… e non tiven tempo ata o ano pasado, que tiven menos alumnos.
– MD: Cando comezamos a ler parece unha novela negra, protagonizada por un detective un pouco parvo. Pero non é iso. É parte do xogo?
– DP: É buscado, si. Non quixen facer unha novela negra, nin moito menos. Aínda que si son lector de novela negra. Mais tiña moi claro que ía ser algo máis como as novelas de Vila-Matas, por exemplo. Unha novela literaria, ou metaliteraria, como queiras chamarlle. O malo da novela metaliteraria é que ás veces cae na autocompracencia, na autoreferencialidade e faise un pouco espesa. Eu non quería escribir un libro con demasiado contido teórico, que só puidese interesar a un público especializado. Quería facer todo o contrario. Entón, a novela negra é un molde que me serve para facer o que quería. Por iso xa desde o comezo hai avisos para o lector: un narrador que se identifica co detective… O personaxe do detective tómase moi en serio a si mesmo, quere ser un tipo duro, pero é un paspán. E o narrador omnisciente lévalle a contraria, ri das parvadas que fai. (…)
– MD: De fondo, hai certa crítica do mercado literario, non si?
– DP: Como membro de Estaleiro que son si teño unha visión crítica sobre moitas cousas. Defendo que haxa outras canles, que tamén teñen que existir. Porque ás veces publicar en ter padriño ou sen ter nome pode ser bastante difícil. Eu mesmo non conseguín publicar ata que gañei un premio. E ademais en Estaleiro non publican membros de Estaleiro. Publicamos textos que nunha editora grande non estarían. (…)”

Bertamiráns (Ames): presentación de Chovida do ceo, de Alfredo Conde

Publicado o por

O martes 17 de xuño, ás 20:30 horas, no Café Ferlós (Praza da Mahía, 5), de Bertamiráns (Ames), a Libraría Lenda e Edicións Xerais presentan o libro Chovida do ceo, de Alfredo Conde. No acto, xunto ao autor, participan José A. López Silva e Manuel Bragado.

Conclusións do encontro Galeusca editores, do 13 xuño de 2014

Publicado o por

Os editores en lingua catalana, galega e euskera reuníronse en Igeldo os dias 11, 12 e 13 de Xuño nos encontros GALEUSCA de editores, organizados pola Euskal Editoreen Elkartea, en colaboración coa Associació d’Editors en Llengua Catalana, a Associació d’Editors del Pais Valencià e á Asociación Galega de Editores. Os editores en Galeusca, que aglutinan a 185 empresas editoras, cuxa producción anual se achega aos once mil títulos nas tres linguas, chegaron durante as xornadas ás seguintes conclusións:

1. Estamos preocupados pola evolución descendente do mercado e reivindicamos a nosa aportación ao sostemento da diversidade cultural fronte ás tendencias uniformizadoras do goberno do Estado español.
2. Nese senso, reclamamos unha colaboración máis decidida das Administracións públicas. A experiencia está a demostrarnos que son posibles incrementos dos orzamentos públicos compartindo riscos co sector editorial.
3. A edición dixital require dun novo marco legal e unha concienciación social que permitan a xerazón dun modelo de negocio sostible.
4. Compartimos que os diferentes modelos de préstamo dixital que se están a pór en marcha marcha por parte das redes de bibliotecas públicas deben ser acordados co noso sector e avaliados períodicamente. Tamén consideramos que os recursos públicos deben destinarse principalmente á adquisición de contidos.
5. Consideramos que non hai cultura sen tradución. Constatamos que existe un déficit na incorporación da literatura universal ás nosas linguas. A publicación de traducións require dun apoio decidido das Administracións, co fin de poder ser editadas en condicións de igualdade competitiva.
6. O estímulo da lectura debe ser a orixe e principal esforzo dos poderes públicos, fomento que debe centrarse na creación de hábito lector a partir da escola, e no apoio ao sector editorial e libreiro.
7. É imprescindible a implicación de todos os sectores que interveñen na cadea de valor do libro, no diálogo coas Administracións públicas para conseguir políticas culturais eficientes. Constatamos e lamentamos que, nalgúns territorios, as políticas lingüísticas afectan negativamente á edición na lingua propia, e esiximos que iso sexa corrixido.

Francisco Castro, da Asociación Galega de Editores; Izaskun Arretxe, da Asociación de Editores en Lingua Catalana; e Jexuxmari Mujika, da Asociación de Editores en Lingua vasca.

Explotados, de César Carracedo, obtén o galardón do Xurado do Premio Diario Cultural de Teatro Radiofónico

Publicado o por

Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“O xurado do oitavo Premio Diario Cultural de Teatro Radiofónico decidiu por maioría outorgar o galardón desta edición á obra Explotados, escrita por César Carracedo; mentres que, o premio da Audiencia recaeu en A primeira vez, de Carmen Blanco Sanjurjo.
Da obra premiada, o xurado subliñou “o uso da linguaxe radiofónica, a capacidade para crear imaxes, o ritmo e o tratamento dun tema de actualidade en clave de comedia de compromiso”. Explotados recrea as negociacións entre un detective da policía e un secuestrador pechado nunha oficina do Inem. A precariedade laboral e o paro son os asuntos centrais desta comedia social que, na adaptación radiofónica realizada por Cristina Domínguez, interpretaron César Goldi, Machi Salgado, Mónica García, María Llanderas e Aaron Gómez Gallego, coa realización técnica de Chus Silva. (…)
O xurado desta edición do Premio de Teatro Radiofónico estivo formado pola directora e docente na ESAD Cristina Domínguez; o crítico de teatro, Camilo Franco; a docente na ESAD e crítica de teatro, Inma López Silva; Gloria Ferreiro, xefa de Programas da Radio Galega, e Ana Romaní, directora do espazo radiofónico Diario Cultural.
En total, 48 obras se presentaron a esta oitava edición, organizada pola Radio Galega coa colaboración da Secretaría Xeral de Cultura, que patrocina o certame. O galardón pretende fomentar a escrita de textos dramáticos para a radio, facilitar o diálogo entre a dramaturxia contemporánea e o medio radiofónico, divulgar a escrita teatral galega e contribuír á recuperación desde unha perspectiva contemporánea do xénero de teatro radiofónico.”

Luz Darriba gaña o premio no Certame de Relatos sobre a Igualdade

Publicado o por

Desde Sermos Galiza:
“A artista Luz Darriba gañou o primeiro premio do Certame de Relatos pola Igualdade, que no mediodía se deu a coñecer no Pazo de San Sadurniño, nun certame no que Pitusa Arias se alzou co segundo premio por un relato “cargado de sensibilidade, que toca os cinco sentidos e que reflicte en pouco máis dun folio a sensación de indefensión dunha nena”, segundo explicaron as integrantes do xurado, que tamén indicaron que “a decisión foi moi axustada pola calidade impresionante dos relatos presentados”.
En categoria xuvenil premiáronse os traballos de Carla Leire e Lorena Freixeiro, mentres que en infantil seleccionáronse os de Educación Primaria do Colexio Monte Caxado das Pontes e o de Iria Cendán, que tamén se entregaron nunha gala na que asemade participou Helena Villar Janeiro presentando un poemario.”