Inma López Silva: “A maternidade é, como a literatura, un proceso creativo”

Publicado o por

Entrevista de Carme Vidal a Inma López Silva en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): O seu [Maternosofía] é un dos poucos libros que abordan o tempo de embarazo, por que cre que se escribe tan pouco dunha experiencia tan intensa?
– Inma López Silva (ILS): A raíz de tela vivido tamén o pensei. O motivo que a min me levou a escribir podería ser moito máis estendido. Escribimos sobre as nosas emocións e parece razoábel que cando che sucede algo importante apareza na literatura. Hai varios motivos que se me ocorren para que isto non aconteza nesta ocasión. Un deles é a tardía incorporación das mulleres, ou a tardía visibilización, á literatura que inflúe en que non se recolla unha experiencia que é máis feminina. Curiosamente, temos máis exemplos de homes que escribiron sobre a paternidade. Logo está tamén a idea de privacidade ou intimidade. Moitas escritoras buscan preservar o nivel das emocións ao ámbito privado e esta razón, máis de carácter persoal, pode ser unha das causas. Existen casos na literatura para nenos e nenas que explican a chegada ao mundo mais desde o punto de vista máis reflexivo ou ensaístico como podería ser unha novela sobre a maternidade non existe. (…)
– SG: A súa tese é que amar non é incompatíbel con ser independente entón? Conseguiu manter o seu “cuarto propio”?
– ILS: Desde o punto de vista intelectual creo que o estou conseguindo mais hai motivos que van máis alá de min mesma e que hai que ter en conta. Teño a sorte de que o meu entorno comprende unha situación que socialmente aínda non se asume. Se tes a sorte de estar rodeada de quen entende que unha muller non ten que ser máis nai que un home pai facilítache moito manter esa independencia. Temos que loitar contra a nosa propia educación, contra o machismo estrutural no que vivimos. Existe unha forte presión social para que ti, como muller, fagas concesións na túa vida a causa da maternidade e eu creo que hai que loitar contra iso. (…)”

Cuestionario Proust: Xosé Monteagudo

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xosé Monteagudo:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A constancia.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O sentido do humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– A preguiza nos asuntos cotiáns.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Vivir en familia, ocupado unicamente en ler e escribir sen ningunha preocupación económica.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A falta de saúde, propia ou dos que me rodean.
8.– Que lle gustaría ser?
– Un escritor recoñecido.
9.– En que país desexaría vivir?
– Francia, talvez.
10.– A súa cor favorita?
– Roxa.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A buganvílea.
12.– O paxaro que prefire?
– O loro.
13.– A súa devoción na prosa?
– Faulkner.
14.– E na poesía?
– Neruda.
15.– Un libro?
– Os Buddenbrook.
16.– Un heroe de ficción?
– Julien Sorel.
17.– Unha heroína?
– Jane Eyre.
18.– A súa música favorita?
– O pop.
19.– Na pintura?
– Os impresionistas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Nelson Mandela.
21.– O seu nome favorito?
– Antía.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A arrogancia en todas as súas formas.
23.– O que máis odia?
– O fanatismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco, Stalin, Hitler (e outros por igual).
25.– Un feito militar que admire?
– A derrota da Alemaña nazi.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Unha oratoria brillante.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo, sen decatarme e a unha idade moi avanzada.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Serenamente optimista.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A pusilanimidade, se non procura a comenencia persoal.
30.– Un lema na súa vida?
– Fronte aos atrancos e adversidades, manter sempre a ilusión nos propios proxectos.”

Quiosco: Revista galega de teatro 77

Publicado o por

Desde Revista Galega de Teatro:
“Sumario:
– Editorial.
– Banda deseñada. Primeira páxina da banda deseñada 2132, ilustrada por Diego Blanco a partir da obra homónima de Roberto Vidal Bolaño.
– Temas. Coordenadas da poética histórica bolañesa/Xosé Manuel Fernández Castro; Historias de ausencias e doenzas: Guerra Civil e ditadura no teatro de Roberto Vidal Bolaño/ Iolanda Ogando; Urbano R. Moledo: un dramaturgo de trincheira/ Rexina R. Vega.
– Festivais: XXIX Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia/Manuel Xestoso; LXVII Festival de d`Avignon/Afonso Becerra de Becerreá; Galicia Escena Pro/Camilo Franco; XXVIII Festival Iberoamericano de Teatro de Cádiz/ José Henríquez; XVII Encuentro de Mujeres de Iberoamérica en las Artes Escénicas/Vanesa Sotelo; Mexe: II Encontro de Arte e Comunidade/Xoán C. Riobó e Antón Lamapereira.
– Espectáculos: Curriculum vitae, de Redrum Teatro/Manuel Xestoso; Románticos, de P. T. Excéntricas/ Manuel Xestoso; Sigue buscando, de Funboa Escénica/Afonso Becerra de Becerreá.
– Espazos: Un tranvía chamado desexo: do escenario á pantalla/ Alba Ermida; Xornadas Abrente/Redacción.
– Libros: José Silvent Martínez, o mítico Barriga Verde, de Xaime Iglesias González/Xoán C. Riobó; Fondo Teatral María Casares.
– Entrevistas: Marcos Abalde/Vanesa Sotelo.”

Ana Romaní, unha das cinco finalistas do Premio AELG á mellor traxectoria de Xornalismo Cultural

Publicado o por

Os premios da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega chegan á décimo quinta edición. As obras finalistas, publicadas en 2013, foron escollidas polos 437 socias e socios da AELG, que nunha segunda fase tamén decidirán as gañadoras, que se darán a coñecer na Gala das Letras, que terá lugar o 3 de maio no Teatro Principal do Concello de Pontevedra.
Tras os votos emitidos na primeira quenda, quedou como unha das cinco persoas finalistas do premio á Mellor traxectoria de Xornalismo Cultural en 2013 Ana Romaní.

Berta Dávila: “Escribir descóbrenos que cousas son realmente importantes para nós”

Publicado o por

Entrevista de César Lorenzo Gil a Berta Dávila en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): O derradeiro libro de Emma Olsen e Raíz de fenda comparten esa visión das feridas interiores. Como imos pasando o tempo lambendo cicatrices. Pensa que é falso o tópico ese de que esquecemos mellor as desgrazas que nos pasan?
– Berta Dávila (BD): O tema da ferida forma parte dos dous libros de maneira diferente. No caso de Raíz da fenda hai unha procura de afondar na fisura que abre en nós a experiencia da perda. A intención é trasladar ao poema esa experiencia da ferida que nos cambia, coa perspectiva de quen foi atravesado por ela e agora é quen de observala desde a distancia. No caso d’O derradeiro libro de Emma Olsen a ferida é o motor dunha engrenaxe de culpas e remorsos que a protagonista da novela, unha escritora chamada Emma, arrastra durante anos. Esta obra é a confrontación da protagonista con esa ferida. (…)
– B: A súa é unha traxectoria curta, loxicamente para unha autora de 27 anos, pero chea de premios. É esta a vía case única para novos creadores, cada vez máis pola diminución de obras publicadas en galego?
– BD: Os premios literarios son unha opción, pero non a única opción. Hai proxectos ben interesantes que nacen doutras fórmulas de edición. Eu tiven sorte con algúns premios que me permitiron achar de xeito anónimo e pouco comprometido un fogar editorial para un proxecto. Tamén tiven a confianza dun editor como punto de partida para varios dos meus libros. Considérome afortunada en ambas opcións.
– B: Que frase se acomoda máis ao seu xeito de enfocar a literatura tendo en conta o ben que se manexa nos xéneros: prosa poética ou poesía narrativa?
– BD: Son procesos diferentes a poesía e a narrativa. Supoñen loitas distintas e tamén formas de satisfacción distintas. É normal para min simultanear a poesía, que implica sempre un tempo máis dilatado no meu caso, cos proxectos de narrativa. As dúas cousas fanme moi feliz e non adoito prescindir do que me fai feliz. (…)”

Cuestionario Proust: Estíbaliz Espinosa

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Estíbaliz Espinosa:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Curiosidade. Obsesivocompulsiva
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O seu sentido do asombro e o do humor. Que, penso, van trenzados.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Nada. A boa hora serían amizades, se non!
Das amizades por interese agardo moitas cousas: cartos, sexo e coñecemento, principalmente.
Das primeiras teño apenas.
4.– A súa principal eiva?
– A introversión nun sistema social armado para extrovertidos.
5.– A súa ocupación favorita?
– Mirar estrelas.
Mirar animais. Xente incluída
Trituralos a todos e escribilos.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Un convento de monxas con telescopios. E con Y.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Fáltanme valor e verba para escribir iso.
8.– Que lle gustaría ser?
– Cosmonauta contista; e rusa ademais.
9.– En que país desexaría vivir?
– En órbita.
Coido que xa vivimos un pouco en órbita.
Non me vai moito o de pensar o mundo en países, pese a que si creo na intervención política decisiva a outros niveis.
10.– A súa cor favorita?
– Amarela. Dentro dun ollo humano, mellor.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Uz. Dá un mel de primeira.
12.– O paxaro que prefire?
– Baina honela, ez zen gehiago txoria izango.
Eta nik txoria nuen maite.
13.– A súa devoción na prosa?
– A poesía disfrazada de prosa de Clarice Lispector.
14.– E na poesía?
– Centos de versos de autorxs distintxs que forman unha monstra peluda, moi radioactiva.
15.– Un libro?
Ese que, cando o moves do seu andel, abre o pasadizo secreto na parede
[Nos meus andeis ese cometido é sempre dalgún libro de El Gaviero ou dunha revista mutante Salamandria].
16.– Un heroe de ficción?
– Nemo.
17.– Unha heroína?
– Orlando.
18.– A súa música favorita?
– O silencio previo a que soe unha desas músicas favoritas. O falar íntimo dunha voz que me guste.
19.– Na pintura?
– Pegadas da man en negativo hai 35.000 anos, nas covas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os que, malia o intento de suicidio, o lorazepam, o cancro ou a pobreza, tiraron para adiante. Os que protestan de xeito contundente. Os que desafían e mutan ideas. Os que non se colgan medallas por facelo.
21.– O seu nome favorito?
– Pandora.
Marusía.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A suspicacia ante quen obra fóra dos marcos do “esperable”.
23.– O que máis odia?
– Aferrarse a certezas sen evidencias. Pedantería. Clasismo. Poder mesquiño, envexoso. Vitimismo deshonesto. A tortura.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O meteorito que disque causou a gran extinción do Pérmico. Heille pintar un bigotiño nun libro de historia.
25.– Un feito militar que admire?
– Esa estratexia dalgunhas células primixenias de sitiar o ADN cunha membrana nuclear. Tan pequenas e xa tan perversas!
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Falar lobo. Falar fotón. Falar enerxía escura.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
Afogada na auga. Ou nun incendio. As típicas.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Melancorretranqueiro.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os da xente apaixonadamente torpe e asocial.
30.– Un lema na súa vida?
– Non teño lemas, que eu lembre. De cando en vez doume un Eureka! seguido dunha torta, non vaia ser.”