Desde o blogue Criticalia, de Armando Requeixo:
“Velaquí a Tabela dos Libros de febreiro. Nela figuran seleccionados os volumes que Manuel Rodríguez Alonso, Inmaculada Otero Varela, Francisco Martínez Bouzas, Montse Pena Presas e Armando Requeixo estimamos como os máis recomendables entre os publicados nas últimas semanas. Boas lecturas!»
Entrevista a Xosé Vázquez Pintor
en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Ti es hoxe un escritor que tocou todos os paus da literatura: Poesía, Relato, Novela, Ensaio, Teatro, e en todos con éxito de abondo. Cal é o segredo desa polivalencia xenérica?
– Xosé Vázquez Pintor (XVP): Non hai segredo. Hai amor e ousadías. Cadaquén un mundo seu que necesita emerxer dende a solaina. Noite e día ensoñación e sorte.
– NG: Es un home e un escritor comprometido coa realidade e coa cultura deste país. Cal é hoxe, segundo o teu xuízo, o panorama social e cultural que vivimos?
– XVP: A lúa anda no minguante (que ten un dobre valor cando non vai eivada) e o sol en sombra ou cacharelas. O contradito case sempre seica foi así. Son os nosos astros con espello. O mundo Gallaecia é o recantiño natural que ten de seu a prehistoria digna no granito e nas estrelas; mais… o paso do tempo venta solano ou travesío e o futuro da vida é case sempre unha poutada, un couto. Velaí vén polo noso mes de maio o Xosé María Díaz Castro, o Poeta dos Vilares, coa Penélope Atlántica, máis grandeira acaso cá fición. O panorama pode ser unha orquestra de moda ou o realismo suxo de ocasión: predador, afoute e descarado que nos manca e doe dende o repaso das idades. Con/fiamos aínda na roca namentras alguén dos algures ispe cada vez máis a nosa terramar dende os tantos anos das esperas. O ceo aínda non pinta solidario. “Aran os bois e chove”. Mais o outro tempo en craro de noso virá.
– NG: Tampouco esquecemos que es mestre, e iso ten moito que ver nesa realidade. Por onde vai o futuro do ensino?
– XVP: Non debería ir xa por onde o levan. O dogmatismo e o rancio do sistema educativo é tamén un couto que conduz arteiramente cara a doma, a ignorancia, o despiste e a penuria. Aburren e creban as mentes. Mais aínda hai rostros e voces limpas, fermosas, solidarias, cultas… Dende a solaina da miña xubilación véxoas vir e seinas, son futuros, atmosferas onde a vida sabe e quere sempre estar. Espabilar: é o designio fronte ao resignio. Dende xa. (…)”
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xoán Carlos Domínguez Alberte:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Vitalidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Permanencia.
4.– A súa principal eiva?
– Non estar activo máis horas.
5.– A súa ocupación favorita?
– A (agri)cultura.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que o rural galego estea poboado con xente de todas as idades que viva ben.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ver esborrallarse a casa do meu interior.
8.– Que lle gustaría ser?
– Profesor de lingua non estranxeira.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galiza próspera e soberana.
10.– A súa cor favorita?
– O verde do outono tenro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A das roseiras do país.
12.– O paxaro que prefire?
– A curuxa.
13.– A súa devoción na prosa?
– Otero Pedrayo talvez.
14.– E na poesía?
– O poder da palabra que se expande entre Mahmud Darwix e Luís Pimentel.
15.– Un libro?
– Dous de mil: Pedro Páramo e Os camiños da vida.
16.– Un heroe de ficción?
– Astérix.
17.– Unha heroína?
– As viúvas dos vivos e as viúvas dos mortos. Calquera delas.
18.– A súa música favorita?
– Clásica.
19.– Na pintura?
– Carlos Maside.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Castelao.
21.– O seu nome favorito?
– É composto: Celtia Minia ou ben ao revés.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A traizón.
23.– O que máis odia?
– Non procurar o ben común.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Calquera fascista; nin sequera son dignos de chamalos polo nome.
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia da guerrilla antifranquista.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A constancia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Felizmente.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A fabulación.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os feitos para gañar unha ración de pan de subsistencia.
30.– Un lema na súa vida?
– Denantes mortos que escravos.”
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica.
Entrevista
de Montse Dopico a Ignacio Vidal Portabales, en Magazine Cultural Galego:
“Un grupo de homes desnortados, sen nada xa que perder, deciden seguir as ensinanzas doutro home aínda máis desafiuzado ca eles, que vive nun tonel como Dióxenes, o filósofo grego. Así comeza Dióxenes en Dolorida, de Ignacio Vidal Portabales, a novela gañadora do XXX Premio Blanco Amor, editada por Xerais. Incapaces de xestionar os conflitos que xurdiran nas súas vidas de parella, os protagonistas procuran acubillo no propio grupo, no que tratan de exorcizar as súas frustracións. Escolleran, para iso, un camiño antisocial. Que os revela como seres, moitas veces, repulsivos. Falamos con Vidal deste libro, que desorientou a crítica co machismo do discurso dos personaxes.
– Montse Dopico: Aínda que esta é a túa primeira obra de ficción publicada, supoño que entre textos académicos algo terías escrito antes. É así? Por que non publicaches narrativa ata agora?
– Ignacio Vidal Portabales: A dicir verdade, non é o meu primeiro premio, pois na miña mocidade —onde vai!— gañei algúns premios de poesía; un certo pudor impídeme mencionalos, porque eu síntome, basicamente, coma un aprendiz. Logo, as miñas ocupacións profesionais leváronme por outros camiños, aínda que sempre tiven a tentación de recuperar as miñas afeccións literarias. Nos últimos anos, cando xa os meus fillos non demandaban tanta atención, decidín concentrar os meus esforzos na narrativa. Teño algúns traballos no caixón e vou, pouco a pouco, traballando neles, coa esperanza de publicalos algún día. Pero se non sucede, non vou quedar frustrado. (…)”
