Arquivos da etiqueta: Arancha Nogueira

“Punto de encontro”, por Ánxela Lema París

Publicado o por

Artigo de Ánxela Lema París na Plataforma de Crítica Literaria A Sega:
“Pasar as páxinas do Spleen en catro tempos de Arancha Nogueira é adentrarse nun mapa onde todos os puntos marcados nos resultan familiares. Un mapa por onde todas as que nacemos entre finais dos oitenta e principios dos noventa vagamos zombies, cansas e ansiosas. Un espazo que creou como punto de encontro para o acougo e o entendemento, para a empatía e a rede.
Un discurso poético con pegadas dunha Lupe Gómez cando lemos as súas vontades “de saír correndo polas rúas/ espida e vermellísima/ case igual que como nacín” e, como os de Lupe, versos directos, desgarrados, reais, que doen por momentos e que, por outros, sacan un sorriso. Un espello no que non sempre e cómodo verse, mais si necesario.
Encontramos aquí unha cidade escura e gris, unha Compostela na que vivimos de aluguer, na que os corpos teñen cicatrices e nada teñen que ver cos maniquís utópicos, na que xa non están as amigas de sempre porque tiveron que emigrar e onde as que aquí ficamos imos dun lado para outro en constante transición precaria. Nogueira mostra sen filtros de Instagram a crúa realidade da nosa xeración cunha angustia constante que percorre todo o poemario sobre as promesas nunca realizadas, os obxectivos nunca acadados e con ese conflito continuo co que vivimos entre a realidade e a ficción. Porque, como ben di, “o feo sempre nos molesta” nunha ollada afeita ao mundo de Mr. Wonderful, cheo de emoticonos e un mundo dixital tan perfecto como irreal que nos fai cuestionarnos a cada paso. Ben ao contrario, o que nós temos como paisaxe é unha “chaira enorme de plantas de interior” que nunca fotografamos por vergoña a partillar. E como iso, o silenciamento do número de lavadoras que poñemos, do blue tac que queda pegado nas paredes de cada piso que habitamos e das postais que non imos mandar porque iso, como o feo, incomoda. (…)”

Nace Leite Edicións para descubrir novas voces no panorama literario galego

Publicado o por

Desde Cultura Galega:
“Pablo Rodríguez e Afra Torrado acaban de presentar Leite Edicións, un novo selo que parte da filosofía da autoedición e que busca a implicación dos autores en todo o proceso da elaboración do libro. Centrado polo momento no ámbito da poesía, o proxecto pretende achegar novas voces ao panorama literario do país e atender a propostas alternativas que consideran non atopan oco en editoras convencionais. Canda a obras dos promotores, o proxecto inicia a súa actividade con poemarios de Lucía Cernadas, C. Ermitas e de Arancha Nogueira. Ademais do lanzamento de libros, o novo selo sinala tamén o seu interese pola poesía transmedia e a videopoesía e permite o acceso a moitas das súas obras en liña. Os responsables da editora apuntan tamén que están abertos a publicar no futuro narrativa ou ensaio.”

Arancha Nogueira: “Hai que deslocalizar a poesía e levala aos bares, non é elitista”

Publicado o por

Entrevista a Arancha Nogueira en La Región:
“(…) – La Región (LR): Cal é ese “spleen” do título [spleen en catro tempos]?
– Arancha Nogueira (AN): “Spleen” é como os antigos gregos lle chamaban ao bazo, porque crían que este órgano era o que regula o temperamento. Popularízase na literatura como sinónimo de capturar o temperamento dun lugar. Porque os lugares teñen carácter e nos inflúen. Eu fago un spleen de Santiago de Compostela, a cidade na que vivo, pero podería ser de Ourense ou de calquera outro lugar. Precariedade, turistificación, alugueiros caros… É un berro colectivo dunha xeración.
– LR: Que significado teñen os espazos na súa poesía?
– AN: Este poemario marca unha diferenza cos anteriores, máis íntimos. Aquí doulle máis importancia aos espazos públicos. A miña poesía é íntima e social. Creo que hoxe as mulleres reflexionemos sobre as cousas que nos interpelan é algo tremendamente social que é preciso colectivizar.
– LR: Publicou un poemario hai uns meses. A este ritmo, non ten medo á páxina en branco?
– AN: Un pouco, pero non tanto polo número de publicacións. Levo escribindo moitos anos. No momento no que non podes escribir, é certo que te angustias moito, porque é unha forma de vida e unha maneira de buscar a túa identidade. (…)”

“Que sorte que leamos isto pola parte que nos toca”, por Arancha Rodríguez Fernández

Publicado o por

Artigo de Arancha Rodríguez Fernández na Platafoma de Critica Literaria A Sega:
“A poeta Lucía Aldao, que leva xa 20 anos (arriba ou abaixo) percorrendo Galiza coa súa poesía escénica, entreténdonos con María Lado cando son aldaolado, ás veces disfrazada de oso e outras de Lucía, publica libro sen deixar os bares. E claro, éntranos o fenómeno fan a todas as que enchemos de visitas o audio de youtube cheo de intencións enormes de quererte; a todas as que non lles faltamos a un bolo que nos cadra preto, ou que convencemos ás amigas para achegarnos a outro que non cadra tan preto, pero seica por alí hai festa.
E éntranos o fenómeno fan, e corremos á libraría de confianza ou ao Culturgal a facernos con el, e compartímolo nas redes e nas conversas de whatsapp e queremos devoralo, e a un tempo temos medo de que haxa algo no papel, nese Todo isto antes era noite, que non respecte a voz de Lucía Aldao, porque hai algo de mística en non estar impresas, como hai en estalo, teño que dicir.
E supoño que o primeiro que sentimos cando abrimos as páxinas de Todo isto antes era noite, é que podemos escoitar perfectamente a voz de Lucía Aldao, con e sen guitarra, cousas que nos soan: ese sácame de poeta, ou ese así, cada quen co seu cancro, sucede. Conseguiu pasalo a papel sen sacrificar absolutamente nada da súa voz, pero tamén achegando algo, o cal non é nada doado cando levas dúas décadas facendo que o mundo coñeza como berras versos. (…)”