Desde
El Progreso:
“Trece anos logo de gañar por primeira vez o premio de poesía Fiz Vergara Vilariño, a autora coruñesa Emma Pedreira repite a fazaña. A súa obra As voces ágrafas proclamouse este venres vencedora da décimo oitava edición deste galardón, ao obter o voto unánime do xurado entre os 70 traballos presentados.
O premio, convocado polo Concello de Sarria e a Agrupación Cultural Ergueitos, está dotado con 6.000 euros e a publicación do poemario en Espiral Maior. A gañadora recibirá tamén unha obra dun artista plástico.
O fallo deuse a coñecer este venres nun acto na casa da cultura de Sarria, no que participaron os membros do xurado Cesáreo Sánchez Iglesias e Eli Ríos, actuando como presidenta a concelleira de cultura, Mónica López, e como secretaria a responsable de Ergueitos, María Casar, estas dúas últimas con voz pero sen voto. Ademais, formou parte do xurado desta edición Lucía Novas.
Emma Pedreira, quen tamén obtivo este recoñecemento no ano 2005 con Casa de orfas, convértese na primeira persoa con dobrete no Fiz Vergara. Este galardón, en homenaxe ao poeta samonense do mesmo nome, vén completar un ano cheo de éxitos para a autora, distinguida de igual modo co Xerais 2018 e o Premio da Crítica no apartado de lingua galega.
O xurado destacou de As voces ágrafas a construción dun mundo poético “dentro dun cosmos non que se desenvolve a épica dá resistencia dunha muller non seu vivir diario”. Trátase, segundo indicou, de fragmentos “do cotián convertidos en versos de fulgor poético non que as mulleres invisibles dan forma á súa propia voz”.
“É un libro fermoso e que emociona especialmente”, aseguraron tras a apertura da plica. De inmediato, os membros do xurado contactaron coa escritora para comunicarlle o fallo e darlle o parabén por ser “dobremente “fizvergariana””.
A noticia sorprendeu a Emma Pedreira de viaxe no estranxeiro, desde onde mostrou a súa satisfacción pola consecución deste prestixioso premio, que recollerá en Sarria nos próximos meses.”
Arquivos da etiqueta: El Progreso
Manuel Gago: “A obra ocorréuseme entre soldados que deliraban con ataques en Afganistán”
Antón Lopo: “No corpo caben historias, lugares e persoas”
Entrevista a Lois Pérez en El Progreso-A Chaira
Suso de Toro: “Como non hai guerras nin heroes, o gran tema é a familia”
Entrevista a Lois Pérez sobre Long Play
Xabier P. DoCampo: “Cando o mal se estende, o que faga o poder está xustificado”
María Reimóndez: “Os espazos deben ser biodiversos, precisamos máis voces feministas”
Celia Parra: “En Galicia hai unha concentración moi grande de videopoesía”
Entrevista
a Celia Parra en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): Como xurdiu este proxecto?
– Celia Parra (CP): Versogramas xurdiu en 2013 a raíz dun proxecto fin de máster, que dei coa idea de levar á realidade. A miña titora, Fernanda del Nido, á quen estou moi agradecida, presentoume a Juan Lesta e Belén Montero, da produtora Esferobite, que tiñan unha inmensa experiencia en videoclip, vídeo experimental e contidos para museos. Sumáronse ao proxecto, e traballamos xuntos dende entón. (…)
– EP: E como se podería definir este xénero?
– CP: É difícil de definir, e hai distintas maneiras de entendelo. Se tivese que establecer unha definición, diría que é un xénero audiovisual ou literario que emprega a linguaxe audiovisual para trasladar a atmosfera dun poema. Mestura vídeo, imaxe e son dunha maneira creativa baseándose nun poema, para crear algo distinto que o complemente, reforce ou contradiga. Así, créase esa cousa un pouco máxica, que non é poema, nin vídeo, é outra cousa.
– EP: Dentro deste panorama internacional da videopoesía, que lugar ocupa Galicia?
– CP: Un lugar fundamental. Aquí hai moita tradición de videopoesía e videocreación. Nos anos 80 a videocreación galega estaba nun punto de ebulición total, no que se sitúan as primeiras obras de Antón Reixa ou Xavier Villaverde, e Yolanda Castaño, xa nos 90. Pero ademais de ter unha tradición clara de videocreación e videopoesía, o xénero evolucionou con bastante saúde. Agora mesmo, ao meu redor, vexo concursos de videopoesía e máis videopoetas: Dandy Lady, Cinta Adhesiva, as Candongas do Quirombo, colectivo FIINDA… Hai moitísimos, e tamén hai iniciativas de videopoesía no eido educativo. Parece que hai unha concentración moi grande de videopoesía aquí. (…)”
Emma Pedreira: “O día que non sinta nervios e non me emocione cun premio será o que deixe este oficio”
Entrevista a Emma Pedreira en El Progreso:
“(…) – El Progreso (P): Como foi recibir esa chamada na que lle din que gañou o Certame Literario de Vilalba?
– Emma Pedreira (EP): Non contas. Non pensaba nin en que tivese un 10% de posibilidades, presenteime no último momento e da peor forma posible, por correo electrónico, que non sabes nin se chega. Case o daba por perdido, nin lembraba terme presentado así que aínda estou aterrando e vendo a repercusión que tivo nas redes, que é a parte máis bonita.
– P: Que a levou a participar?
– EP: Este é un premio vello, ten máis anos ca min, cunha nómina moi solvente, pero quizais era moi local. Agora está nun proceso de apertura, cunha maior publicidade das bases nas últimas edicións. Creo que é bo que un premio con tanta traxectoria trate de ser un dos grandes, non só pola dotación, tamén polo espírito. Para os autores é un faro, ver a luz ao final do túnel da crise literaria.
– P: O premio inclúe publicar a obra, o que para moitos é máis importante que os cartos. É desa idea?
– EP: Si, os cartos están ben e o público mide a categoría do premio pola contía, pero os cartos vanse e ter a obra publicada nunha boa editorial e cunha boa distribución é o que eu miro. Alvarellos é un selo potente co que aínda non publiquei e apetecíame facelo. Ata onte (polo luns) non sabía ben nin a contía do premio, pero si que ía publicar con Alvarellos e iso é un soño cumprido. Xa me quixen presentar o ano pasado, pero non tiña obra. Este saquei este libro do lugar onde o tiña agochado. Non é actual, levo traballando nel bastante tempo, pensando onde podía encaixar.
– P: Contra que é o Antídoto?
– EP: Contra os prexuízos humanos a non ficar sós. Fala da soidade que non escolles, porque os seres que temos ao redor nos van deixando e non estamos preparados para iso, porque somos egoístas. É unha especie de diario dunha separación de parella, cunha segunda parte chamada Dúas veces na mesma pedra, que fala de como volvemos tropezar no mesmo. Falo de como cando chega esa soidade podemos aproveitala para laiar ou para definir ese 50% que queda eclipsado nunha relación e refacernos. (…)”
