Desde Xerais:
“Fran Alonso volve posicionarse, con Terraza, na disidencia, esa trincheira inherente á súa escrita, caracterizada por unha rebeldía a ralentí, infiltrada, abastecida de palabras certeiras, frases destras, versos sobrios e, sobre todo, inzada de reflexións situadas lonxe do adoutrinamento. É unha insubmisión a que practica o autor desas que, mentres nós lemos alleos a estarmos a rentes dun campo de minas, algo que non esperamos implosiona, cara os nosos adentros, cara ás entrañas. E quedamos desabrigados, desarmados, impregnados dunha sensación crúa, que logra esfolarnos e fendernos, abrirnos a carne sen máis remedio que continuar entregándonos á lectura, ao autor, á súa rebeldía, á súa escrita.
De Fran Alonso xa coñecemos a súa vocación de escritor solidario. Desde aquelas crónicas en territorio ocupado, nas que denunciaba a situación dos refuxiados saharahuís nos anos 90; a esa humanidade coa que tratou sempre os males mentais provocados por alienacións varias: cidades, traballos, relacións… todas submisións, en definitiva; pasando polo inconformismo fronte ao vivir indigno, en todas as súas dimensións. De aí que, ademais de escritor solidario, sexa un escritor de rastreo: igual que eses cans de olfacto prodixioso que dan coa caza abatida polas escopetas traizoeiras, el cheira, na distancia, as fisuras das que emana a ruindade das vidas sometidas á rutina. É a elas, á ruindade e á rutina, a quen lles segue o rastro, ata localizalas. E apresalas cos dentes. Escríbeas, despois, coa habilidade do depredador, pero non dese depredador que se nutre da presa para saciar a fame, senón daquel que, ademais, se irmanda con ela, exhíbese xunto a ela. As súas son capturas despoxadas de artificio, pois deixan constancia do noso destino común e irremediable. Talvez sería mellor dicir, entón, que Fran Alonso é un escritor de rescate: coma eses cans áxiles que ladran na tobeira dos accidentados, ata quedar afónicos, coa esperanza de que alguén escoite o seu alboroto e acuda a liberar aos feridos da agonía, e os axude a asomar entre os cascallos. Estes son os personaxes aos que o autor entrega as súas historias: anónimos aos que, sen necesidade de encomialos como heroes, lles recupera a voz. (…)”