“Onde 
atoparmos o resplandor total/ capaz de iluminar, dunha vez/ e para sempre, a noite escura?. Os lonxes do solpor pecha a obra poética de Manuel María. Trátase do que se considera o derradeiro título de poesía para o que el propio lle tiña encargado o prólogo a Miguel Anxo Fernán Vello. A Fundación que leva o seu nome publícao agora canda o CD Andando a Terra, Uxía canta a Manuel María máis o DVD De amor e cantería, un documental que nos achega de forma poética a súa casa.
O encontro foi feliz e a voz de Uxía deu un novo traballo musical arredor da obra de Manuel María, sen dúbida, o poeta máis cantado das nosas letras. Desa tradición de cancións, Uxía bota man de dúas, O Carro que compuxo Mero para Fuxan os Ventos e Manual do Señorito, que soara na voz de María Manuela para completar un traballo en que o groso son composicións novas para as que Uxía contou con Sérgio Tannus. “Manuel María é o gozo de vivir, e eu fixen un pacto con el para completar a tarefa urxente, fermosa, nidia e necesaria de gastar o meu corpo e a miña voz nos camiños ata ser pó, seixo ou silveira”, comenta Uxía. Coa presentación do 16 de outubro no Centro Galego de Arte Contemporánea anúnciase xa unha xira que levará a Uxía por distintas cidades e vilas, para cantar a Manuel María, cun espectáculo en que, ademais das cancións do novo traballo, haberá a presentación dunha figura local da cultura e a proxección do documental De amor e cantería, a terceira trabe que amplía o universo Manuel María. (…)”. Desde Sermos Galiza.
Arquivos da etiqueta: Sermos Galiza
Agustín Fernández Paz, nominado ao Premio Astrid Lindgren
“Agustín Fernández Paz 
atópase entre as 207 persoas candidatas ao Premio Astrid Lindgren do 2013, que leva o nome da creadora de Pippi Meiaslongas, un dos personaxes máis rebeldes e coñecidos da literatura infantil e está outorgado polo goberno de Suecia. Concédese cada ano a un autor ou autora de literatura infantil e xuvenil ou a alguén do mundo da ilustración, a edición ou a animación á lectura. A nominación coñécese xusto unha semana antes de que o próximo día 18 de outubro, Fernández Paz sexa nomeado Socio de Honra de Gálix 2012, nun acto no que a que foi compañeira súa no ensino Paz Raña Lama será encargada de ler a laudatio. Escolares de Vigo participarán nesta nova homenaxe ao escritor que está a piques de publicar O rastro que deixamos, unha obra que terá singularidade na súa sólida traxectoria literaria ao se trataren de textos de carácter autobiográfico.” Desde Sermos Galiza.
Rosa Enríquez: “Vivimos nunha sociedade líquida onde as cousas non permanecen”
Entrevista 
a Rosa Enríquez en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Dedícalle o libro [Atlas de Chaguán] a súa nai e fala das relacións diferentes…
– Rosa Enríquez (RE): O libro tenta ser unha denuncia do patriarcado posto que estamos todos e todas educad@s nel. Afecta moitas veces ás relacións entre nais e fillas e entre nais e fillos. Eu falo da miña, posto que cando morreu meu pai o ano pasado puiden achegarme moito máis a miña nai e aceptar un pouco que eu, en moitas ocasións, estaba errada. Como tamén ela o estaba ao respecto de min. Véxome reflectida na protagonista de Brave, filla e nai cunha relación difícil até que se poñen unha no lugar da outra e decátanse ambas as dúas de que teñen prexuízos. (…)
– SG: No libro hai tamén unha forte crítica social…
– RE: Hai unha crítica á sobrevaloración dos obxectos na última parte do libro. Cousas que consumimos, a propiedade privada. Gústame o que dixo Alba Rico sobre as cousas necesarias, as cousas marabillosas como a arte e a literatura que acaban sendo unha forma máis de consumo: consumimos música, sexo, amor, amizade… Vivimos nunha sociedade líquida onde as cousas non permanecen e os obxectos tamén son así, como na obsolescencia programada. Igual que dura pouco un computador tamén acontece coas amizades entre as persoas, os amores… O sexo case non ten valor… Non sei… Paréceme duro. Convidei a Teresa Moure para a presentación porque me gustou moito o seu libro O natural é político, sobre todo cando fala da importancia das conversas tranquilas que se perden coas crianzas, no traballo… Por iso penso que vivimos nunha soidade multitudinaria. (…)”
Elena Gallego: “Gustaríame escribir un best-seller en galego”
Entrevista 
a Elena Gallego en Sermos Galiza, desde Xerais:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Coa triloxía Dragal crea un universo propio. Como nace o proxecto literario?
– Elena Gallego (EG): Cando comezo a escribir Dragal quería demostrar que podiamos facer fantasía en galego con personaxes, maxia e un universo propio. Cando rematei o primeiro libro dinme conta de que precisaba continuar, tamén para darlle máis vida a ese volume inicial. Falo do último dragón galego, dun rapaz que se transforma en dragón, introduzo maxia, alquimia ou cabaleiros que teñen continuidade no segundo e no terceiro libro. A marabilla de ter un dragón na casa non se pode abandonar. O proxecto era contar nos tres volumes a historia do último dragón galego. (…)
– SG: De Harry Potter non anda algo cansa, de que a comparen con Rowling?
– EG: En absoluto, todo o contrario! Hai moitos rapaces que o único que leron foi Harry Potter e iso tamén acontece agora con Dragal. Para min o exemplo de Rowling foi un aliciente para escribir. Entra dentro desa serie de obras que fan que @s rapac@s lean, algo que tamén era o meu obxectivo. Cando escribín Dragal pretendía que o meu fillo lese e soubese que ese mundo de fantasía tamén o había en galego. (…)
– SG: A triloxía ten moitos elementos que poderían facer dela un best-seller, a atracción do medievo, o misterio, o segredo, a aventura, as catacumbas… que aparecen noutras obras con moito éxito. Buscou facer unha obra para gustar?
– EG: Tiña un público lector a quen quería gustar e a quen lle custaba enganchar se non era con libros que el quería. Era o que precisaba. Acción, personaxes que contaban, fórmulas para que estivese contenta como escritora e como autora. Ao tempo non quería quedar nunha obra que non transcendese, buscaba que ao rematar á persoa lectora lle quedasen varias ideas. Que atopase maxia, historia, tradición e enganches para seguir aprendendo e buscando, por exemplo, atoparse coa Traslatio, unha historia con dragón incluído. Na novela quero abrir novas portas.”
Avelino Pousa Antelo: “O mestre de Galicia”
Reportaxe 
sobre Avelino Pousa Antelo en Praza:
“A existencia de Avelino Pousa Antelo transcorreu paralela á propia evolución do noso país dende os adolescentes anos 10 do século pasado ata á actualidade. O Lucho do Peto foi testemuña directa e activa do esperanzador galeguismo anterior á Guerra Civil que o alzamento embozou. Nos tempos da infamia, traballador irredento. Profesor, intelectual, político e, sobre todo, galeguista. Dende a Fundación Castelao, que el mesmo presidía, ocupábase de manter acesa a chama do rianxeiro. Tamén forma parte das fundacións Fernández Florez, Pedrón de Ouro e Alexandre Bóveda. Figura transcendental, xa que logo, da cultura galega contemporánea, Pousa Antelo sobresaíu polo seu carácter agrarista, sempre preocupado polo campo galego. Valen ou non as cooperativas de esplotación comunitaria pra o campo galego? e Galicia, tarefa urxente son dúas das obras máis nomeadas de quen pretendeu informar e educar, a partes iguais, ás xentes do agro -e aos que mandaban- dos avances que el cría necesarios para a evolución socioeconómica do rural galego. (…)”
Destacamos tamén a reportaxe de Sermos Galiza.
Aid rapea a Rosalía
“Na 
Feira do Libro de Vigo presentouse o día 3 o disco-libro de Aid, Rapoemas, un traballo sorprendente na que a voz máis coñecida do rap galego canta poemas de Rosalía, Curros ou Manuel Antonio. Poemas, escritos algúns no século XIX, que volven aos ritmos actuais e urbanos do rap a través desta singular iniciativa que pode achegar á xente máis nova outra forma de ver a nosa historia literaria. De todos os poemas escollidos, Aid, nome artístico de Aida Alonso Iglesias, foi en Rosalía onde atopou a materia máis acaída para o rap. “Os seus poemas teñen un ritmo marcado, os versos saen moi libres e adáptanse con facilidade á música” sinala Aid que, se pode escoller un deles queda, sen ningunha dúbida coa forza e a enerxía de A xustiza pola man. Tamén responde á filosofía rapeira o A emigración de Manuel Antonio que, ao seu ver, “está moi no día, moi aplicábel ao momento que vivimos, cando hai moita xente marchando de novo do país”. (…) “Nese sentido o traballo pode ser positivo, facer que a xente que se achega ao rap mire con outros ollos aos poetas e a xente que le poesía galega vexa doutra maneira o mundo do rap, co que tamén hai prexuizos”. (…)” Vía Sermos Galiza.
A edición en galego diminúe un 10,2 %
“Os datos aportados polo Informe Comercio Interior do Libro 2011 feito público pola Federación de Gremios de Editores de España dá conta dun sector en crise que, no conxunto do Estado, viu como a súa facturación descendía nun 4,1% o que o pon á altura das cifras do 2002. “Nin o editor máis optimista ou afortunado pode negar a profunda crise dun sector que nos últimos cinco anos perdeu o 20,3% das vendas dos seus exemplares” anota no seu blog o editor Manuel Bragado, presidente da Asociación Galega de Editores. Lamenta Manuel Bragado a disminución da edición de libro galego que descende nun 10,2%, “un fenómeno que hai tempo viñamos anunciando”, anota. Como positivo, destaca o aumento lixeiro de facturación en librerías e cadeas de librerías onde se venden o 55,5% dos exemplares. Máis información no blog de Manuel Bragado“. Vía Sermos Galiza.
Miguel Anxo Fernán-Vello gaña o Premio Cidade de Ourense con Habitación do asombro
“Con
Habitación do asombro, o poeta e editor Miguel Anxo Fernán Vello fíxose coa XXVIII edición do Premio Cidade de Ourense de Poesía, un galardón que foi adxudicado por un xurado formado por Fernando de Castro Blanco, Teresa Devesa, Francisco Xosé Fernández Naval e Xavier Rodríguez Barrio, gañador da anterior edición do premio.
O xurado destacou da obra de Fernán Vello unha grande “unidade temática e estilística, con imaxes reveladoras e brillantes de grande perfección lírica”. Afondou tamén na consistencia duns poemas que calificaron de “longo alento”, xa que, ao seu ver “manteñen a tensión de principio a fin, sen decaer en ningún momento”. (…)” Vía Sermos Galiza.
Morreu o escritor Bernardo García Cendán
“O 
escritor e profesor Bernardo García Cendán, ligado aos movementos de crentes de base que pularon pola galeguización da Igrexa, finou este 12 de xuño en Lugo. Sociólogo, crego, escritor, compositor…, din de Bernardo García Cendán que chegaba a todas partes pero que era sinxelo perdoarlle pola súa cordialidade. Formou parte dos movementos de base da Igrexa que levan pulando dende hai décadas pola súa galeguización, con moito esforzo mais con escaso eco da súa mensaxe entre as xerarquías da institución. Crego e sociólogo, Cendán alentou do espírito renovador impulsado polo Concilio Vaticano II e logo castrado polo papa Wojtyla. Foi fundador da asociación Irimia e da revista Encrucillada, de cuxo consello de redacción formaba parte. (…)” Vía Sermos Galiza.
O profesor Juan José Moralejo faleceu en Santiago
“En 
setembro do pasado ano, Juan José Moralejo Álvarez era homenaxeado pola Universidade de Santiago no seu setenta aniversario. Pouco máis duraría o que fora catedrático de Filoloxía Grega nas súas aulas e membro dunha saga que deu á institución educativa compostelá nomes como o de seu pai Abelardo ou seu irmán Serafín, experto no Pórtico da Gloria finado tamén en 2011. Moralejo é autor dunha ampla obra na que visitou a investigación en linguas clásicas, obras sobre lingua galega e outras nas que deita ironía sobre a súa outra paixón, a pesca. Entre os títulos da súa biografía, alén de traballos especializados, sobrancea a tradución para o galego da Política de Aristóteles e títulos como A lingua galega hoxe ou A lingua e os seus problemas. Da súa afeizón á pesca naceu As troitas, miñas señoras, publicado por Galaxia con limiar de Carlos Casares e epílogo de Álvaro Cunqueiro. Coñecedor de ríos e dos segredos das troitas, o libro responde, segundo Casares, ao “saber antigo, vello de moitos séculos, que se resiste a desaparecer e reclama, con dereito e con razón, un lugar no mundo”. (…)” Vía Sermos Galiza.
