Cúmprense 
10 anos da sorpresiva morte de Carlos Casares, o escritor e Presidente do Consello da Cultura Galega. Máis alá do simbolismo do número, a década do pasamento obriga a pensar en como Carlos Casares debe ser dado a coñecer ás novas xeracións de escolares ou que xa se cumpren as condicións para que o escritor poida ser designado como homenaxeado no Día das Letras Galegas na Academia. En culturagalega.org queremos homenaxear ao escritor facendo visibles os contidos dixitais que temos xa publicados sobre o escritor.” Vía Cultura Galega.
Arquivo da categoría: Aniversarios e efemérides
Kristina Berg: “Carlos atendía máis á cultura galega que ao seu labor literario”
Entrevista 
a Kristina Berg, viúva de Carlos Casares, en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Alén a faciana literaria, Casares representou sempre un papel conciliador na Galicia do cambio de século. ¿Está de acordo?
– Kristina Berg (KB): Si, o seu falecemento, que foi unha sorpresa porque se coidaba moito e non tiña ningunha enfermidade, impediu que culminase algúns proxectos. Por iso nós, dende a Fundación, pensamos que tiñamos que seguir o seu traballo. Eu moitas veces pensei que Carlos se dedicaba máis ao traballo pola cultura galega e por tender pontes entre diferentes posturas que ao seu labor literario. (…)
– LVG: ¿Está publicado todo o material literario de Casares?
– KB: A fundación está catalogando todo. Se hai cousas inéditas non o sei, é posible. Carlos era moi autocrítico e traballaba moito os seus textos. Para rematar un folio, escribía dez ou vinte. Se houbese algo inédito é moi posible que el non quixera editalo. (…)”.
Nigrán: Homenaxe a Carlos Casares
O 
venres 9 de marzo, ás 12:30 horas, no cemiterio de Nigrán (Rúa Ceán, 3), e con motivo de se cumprir 10 anos da morte de Carlos Casares, os familiares e amigos do escritor realizarán unha ofrenda floral na súa homenaxe.
Ramón Nicolás: “Sorprende a amizade entre Celso Emilio e Cela”
Entrevista 
a Ramón Nicolás en Dioivo:
“O crítico literario e investigador Ramón Nicolás publicará a finais de maio a súa agardada biografía de Celso Emilio Ferreiro. A obra atópase en proceso de maquetación e a Editorial Xerais pretende lanzalo ás librarías galegas a finais de maio e iniciar as presentacións na Feira do Libro do Vigo. Polo momento, a obra de Nicolás non ten un título definitivo, mais a editorial manexa como provisional Celso Emilio Ferreiro. No rodicio da vida. Esta será unha biografía de gran dimensión, apoiada nunha ampla documentación e que busca diferenciarse doutras obras xa realizadas sobre a vida do poeta celanovés. “Non quixen facer unha biografía literaria como a que realizou o profesor Xesús Alonso Montero. Neste libro sacrifico o que sería tecer interpretacións sobre as obras literarias para centrarme no seu mundo, na súa vertente máis persoal e vital”, explica Ramón Nicolás. (…) A estrutura do libro responde a unha biografía ao uso baseada nunha diversa documentación, pero o autor permitiuse certas licenzas para ir un pouco máis alá. “Trátase dunha biografía canónica, con moitos documentos e que segue unha liña cronolóxica. Pero, ao mesmo tempo, intercálase algún capítulo que relata momentos da vida de Celso Emilio Ferreiro cun xeito ficcional”, admite Ramón Nicolás (…).
Para elaborar a biografía, Ramón Nicolás -investigador que leva anos furando na vida e obra de Celso Emilio- mergullouse nun amplo conxunto de documentos, gran parte cedidos pola Fundación Celso Emilio Ferreiro. Entre eses pegadas do pasado, o biógrafo tamén tivo acceso á correspondencia do escritor. “Consultei o epistolario que el tiña, conservado no seu arquivo. Aí había unha gran serie de cartas que revelan moitas cousas do seu ámbito privado”, explica Nicolás, quen puido acceder principalmente ás cartas recibidas por Celso Emilio, xa que o poeta non adoitaba facer copias das que el enviaba. A través da correspondencia, Ramón Nicolás realiza unha análise da evolución ao longo dos anos das relacións que mantivo con determinados persoeiros. Cunqueiro, Luís Seoane ou Fernández del Riego foron algunhas das persoas coas que máis carteou. Non obstante, un nome que destaca entre todos pola longa relación e a sorprendente amizade é o de Camilo José Cela. “Como investigador, a relación entre Cela e Celso Emilio foi a que máis me sorprendeu. As cartas comezaron a finais dos corenta. Estableceuse unha amizade perenne, sen ningún conflito pese as diferenzas de carácter ideolóxico e político que mantiñan”, explica Nicolás. (…)”.
Kristina Berg: “Carlos Casares non só deixou orfos os seus fillos, tamén a cultura galega”
Entrevista 
a Kristina Berg, viúva de Carlos Casares, en Praza:
“(…) – Praza (P): Como é o balance da Fundación Carlos Casares nestes dez anos?
– Kristina Berg (KB): A Fundación ten feito até hoxe un traballo moi importante. Non tanto en divulgar a figura de Carlos, pero si en seguir os seus pasos e darlle continuidade aos seus proxectos. Neste tempo sempre buscamos salvagardar os principios de Casares e quixemos facelo cun comportamento cívico. Coido que o traballo da fundación axudou á cultura galega na medida en que organizamos moitísimos encontros internacionais nos que participaron xentes de moitas culturas. Todos os que pasaron por eses encontros marcharon con boas impresións de Galicia. É un proxecto que fixemos posible entre todos coa axuda xenerosa de tantas institucións e colaboradores. Moitas persoas prestan o seu coñecemento e o seu tempo no desenvolvemento desta fundación.
– P: Conservan materiais inéditos nos fondos da Fundación Carlos Casares que se vaian publicar proximamente?
– KB: Estamos niso. Quedou un arquivo de Carlos desordenado. Nestes anos, apareceron papeis por todos lados. Hai moitos manuscritos e aínda hai persoas que están clasificando todo o material. É moi posible que haxa textos inéditos que se poidan aproveitar. Carlos sempre estaba escribindo. Se quedou algo, quedou porque Carlos Casares quería publicalo.. Hai posibilidades de que sexa así. Se hai algo e se se decide publicar, será algo que dependerá dos seus amigos máis próximos e, sobre todo, dos fillos. Eles terán que decidir sobre ese asunto. (…)”
“O legado de Casares: ponte entre a cultura galega e a universal”
“Os 
catro obxectivos básicos cos que se creou a Fundación Carlos Casares están vixentes e cumpríndose dez anos despois da desaparición do escritor, segundo explica o seu director, Gustavo Adolfo Garrido. Eses catro obxectivos eran e son «estudar e a difundir a obra literaria, custodiar a súa biblioteca; difundir o legado cívico; constituírse como entidade mediadora entre a cultura galega e a universal e, por último, desenvolver todo tipo de actividades tendentes a fortalecer a normalización lingüística e cultural de Galicia». Garrido apunta que a crise obriga a «priorizar» e detalla que nos últimos tres anos os presupostos da fundación pasaron «duns ingresos de preto dos 280.000 euros no 2007 e 2008 a 160.000 no 2011». A situación para a fundación está agravada pola «creba das caixas, a caída do nivel empresarial e os recortes das Administracións; calquera pode facerse unha idea do panorama». Este ano aínda non saben con cantos fondos contarán. O director da fundación apunta que «haberá menos actividades, pero as nucleares da fundación tentaremos mantelas».
En canto á imaxe de Carlos Casares para a sociedade de hoxe, Garrido cre que hai dúas franxas ben marcadas: «As persoas maiores de 40 anos teñen unha idea clara de quen era e as de menos desa idade teñen xa unha noción menos completa. Saben que é un escritor que deu á literatura galega fermosas páxinas, pero descoñecen outras facetas». Garrido considera que «agora», dez anos despois, «cómpre facer un esforzo extra para garantir que se mellore este coñecemento, pola súa memoria». Neste sentido, apunta o director da fundación que se reciben con «agrado» as iniciativas de propoñer a Casares para o Día das Letras Galegas. Significan un cariño inmenso en toda esa xente que está detrás da petición e que non podemos facer máis que apoiar», conclúe.” Vía La Voz de Galicia.
Longa noite de pedra inicia as edicións bilingües de Celso Emilio
“A 
conmemoración de Celso Emilio Ferreiro é dobre ao longo deste ano. Dunha banda está o centenario do seu nacemento, e doutra, o 50.º aniversario do que é o seu libro máis universalmente coñecido, Longa noite de pedra. Auga Editora e mais a Secretaría Xeral de Cultura presentaron a que será primeira das traducións deste libro que se editarán ao longo deste ano. Esta primeira edición, en galego e mais en castelán, é un libro «coidado e rigoroso» co fin de ampliar lectores para o escritor de Celanova. Nos vindeiros meses, dúas novas edicións bilingües achegarán esta obra a outros públicos. Unha delas, galego-inglés, que se publicará dentro da colección Galician Classics da propia Xunta de Galicia. A outra compartirá galego e francés e aparecerá no catálogo de Editions L’Harmattan. Este achegamento da obra de Celso Emilio Ferreiro a outros idiomas estará respaldado por algunhas actividades de difusión, como será a presentación do volume na Feira do Libro de Bos Aires e a doazón de exemplares para a sección de galego da biblioteca desa cidade. (…)” Vía La Voz de Galicia.
Ofrenda floral a Cunqueiro en Mondoñedo
“Como 
cada 28 de febreiro dende hai trinta anos, o pasado martes o Concello de Mondoñedo levou a cabo unha ofrenda floral ao escritor Álvaro Cunqueiro coincidindo co seu trixésimo primeiro cabodano. Con tal motivo, ás 11:30 h. desprazouse ata o cemiterio vello desta localidade unha comitiva da que formaban parte o rexedor e diversos edís mindonienses, amais dunha nutrida representación da corporación ferrolá, cidade coa que Mondoñedo está irmandada.
Presidindo a comitiva figuraba o profesor e crítico, tamén mindoniense, Armando Requeixo, quen foi o encargado este ano de oficiar de mantedor da ofrenda, na que se depositou unha rosa vermella na tumba do poeta Manuel Leiras Pulpeiro —de quen se cumpre este ano xustamente un século do seu pasamento— para logo pronunciar unhas breves palabras de recordo e homenaxe diante da tumba de Álvaro Cunqueiro ao tempo que se dispuñan ao pé desta diversos centros florais. A seguir, a comitiva trasladouse ao Salón de Plenos do Concello de Mondoñedo, onde o mantedor do acto pronunciou ás 12:15 h. unha breve alocución baixo o título de Álvaro Cunqueiro: mindoniense irrefutable, que foi seguida dunha lectura pública do poemario Herba aquí ou acolá á que o propio orador deu comezo e na que interviñeron autoridades e numeroso público asistente.” Desde Galicia Confidencial.
10 anos sen Carlos Casares
“O ABC dedicou 
sete páxinas do seu suplemento literario do sábado, Artes & Letras Galicia, á lembranza de quen foi director de Galaxia, Carlos Casares, agora que se achegan os dez anos do seu pasamento. Podes descargarte esas páxinas do suplemento, en formato PDF, aquí.” Desde Galaxia.
“Rosalía era a voz dos silenciados, das maltratadas, da lingua, era a voz que falaba por todos”
Desde
Praza:
“Este venres cúmprense exactamente 175 anos do nacemento de Rosalía de Castro e para celebralo a Asociación de Escritores en Lingua Galega organizou un feixe de actividades de todo tipo e en todas as direccións, animando ademais á cidadanía a agasallar un libro en galego e unha flor. Dende hai semanas, ademais, foilles remitindo aos concellos de todo o país solicitudes para que os plenos municipais aprobasen mocións declarando este 24 de febreiro como Día de Rosalía de Castro. (…)
Como salienta Mercedes Queixas, os actos organizados nacen con vocación de ser moi “sociais” pois “a obra de Rosalía está concibida para o pobo, para a sociedade galega”. O obxectivo é “achegar a obra de Rosalía todos os galegos, sobre todo os máis novos, que hoxe coñecen unha Rosalía que non foi a que estudamos durante moitos anos. Os estudos de diferentes investigadores nos últimos anos fóronnos colocando ante unha Rosalía moito máis auténtica, con maior personalidade, unha muller culta, loitadora, vangardista…, algo moi diferente a aquela Rosalía simple, chorona, populista…, que outras xeracións estudamos”.
Queixas afirma que “Rosalía tiña un país na cabeza que non era a que daquela había e ela ergueuse convencida como a voz do pobo, dende unha posición consciente de certo prestixio ou con maior facilidade para chegar á sociedade. Era a voz dos oprimidos, dos silenciados, das maltratadas, das nunca valoradas, das invisibilizadas, das mulleres, da lingua, era a voz que falaba por todos”. E conclúe: “precisamos voces que nos recorden que non existe aínda o equilibrio para a sociedade, nin para o xénero, nin para as linguas, que hai unha lingua propia e oficial que segue sendo invisibilizada e marxinada”. (…)”.
