Cuestionario Proust: Beto Luaces

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Beto Luaces:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Tranquilo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sexan honestos.
4.– A súa principal eiva?
– A incerteza.
5.– A súa ocupación favorita?
– Desconectar na serra do Suído.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que cando as cousas van ben… que nada cambie.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder os seres queridos.
8.– Que lle gustaría ser?
– Arquitecto.
9.– En que país desexaría vivir?
– Algún país nórdico.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A camelia.
12.– O paxaro que prefire?
– O miñato.
13.– A súa devoción na prosa?
– Mario Benedetti.
14.– E na poesía?
– Mario Benedetti.
15–. Un libro?
O nome da rosa.
16.– Un heroe de ficción?
– Mikael Blomkvist.
17.– Unha heroína?
– Lisbeth Salander.
18.– A súa música favorita?
– Jazz.
19.– Na pintura?
– Rembrandt.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Nelson Mandela.
21.– O seu nome favorito?
– Terra.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Aquel que é totalmente alleo á miña maneira de ser.
23.– O que máis odia?
– A prepotencia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A caída dos imperios sueco, alemán e francés en Rusia.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Don de xentes.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen sufrimento.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tranquilo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Menos a prepotencia, todos os demais.
30.– Un lema na súa vida?
– Vive e deixa vivir.”

Alicia Fernández Rodríguez: “Estiven ano e medio escribindo Mamá Pelicano, un libro que eu creo moi duro”

Entrevista a Alicia Fernández Rodríguez en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): Que supuxo para vostede a obtención deste galardón?
– Alicia Fernández Rodríguez (AFR): Fíxome moita ilusión porque había moitos anos que non escribía e que non me presentaba a premios. Na adolescencia gañara moitísimos. De feito parei porque non sei a cal me presentei nun momento dado que non o gañei. Había moitos anos que non escribía nada, algún poema para algunha revista ou algo moi puntual. Estiven se cadra 13 anos sen escribir.
– EP: Agora reside en Sant Clement de Llobregat. Foi aquí onde escribiu a obra gañadora, Mamá Pelicano?
– AFR: Cando viñemos hai dous anos tiñamos en Santiago a libraría Chan da Pólvora, a única especializada en poesía de Galicia. Estiven levándoa a distancia durante uns meses e logo traspaseina, fixen traducións e, sobre todo, estiven ano e medio escribindo este libro. Foi chegar aquí, comecei o libro e acabeino haberá medio ano.
– EP: O xurado destacou o tratamento da familia e da maternidade dende un punto de vista “descarnado”. Coincide con esta apreciación?
– AFR: Non me toca moito falar a min sobre o libro, xa o dirá a crítica, pero é un libro que eu creo moi duro, doloroso, supoño que tamén necesitaba esa distancia física de Galicia para escribir algo así. É un libro que tiña dende hai moitos anos na cabeza, de feito acórdome no 2010 de falar do título cun amigo poeta que morreu, Francisco Cortegoso, pero non me sentei a escribilo ata que estiven aquí. (…)
– EP: Séntese máis cómoda na poesía?
– AFR: Si, escribín algún conto pero era moi pequena. Si que é certo que agora teño na cabeza un proxecto de novela que aínda non comecei, para o que estou tomando notas. (…)”

Sindo Villamayor, autor da Estrada: “A poesía é un acto revolucionario”

Entrevista a Sindo Villamayor en La Voz de Galicia:
“Sindo Villamayor (A Estrada, 1963) presenta o xoves día 21 -MOME, 20:30 horas- o poemario Ceos de ferro, o seu primeiro volume propio despois de publicar algúns poemas nun libro que recolle os traballos gañadores do certame Manuel-Orestes Rodríguez López, no que acadou un accésit.
– La Voz de Galicia (LVG): Por que agora este poemario?
– Sindo Villamayor (SV): O poemario recolle a miña produción poética dos últimos oito anos. Eu hai anos que escribo, tamén en prensa local, e sempre oes comentarios favorables… Contrastei un pouco o que estaba escribindo con xente iniciada no tema, e tiña traza, tiña unha mínima calidade poética. O motor desencadeante para publicar foi participar nun obradoiro de creación literaria, no que pos en común o que escribes. Alí socializas o que ti escribes e as persoas que nos deron o curso animáronme a facelo.
– LVG: Como compuxo o volume?
– SV: Con moito traballo artellei un poemario, dándolle unha estrutura a toda a miña produción poética. Ao final de todo o proceso dáste de conta de que aí aparecen reflectidos o Eros e o Tánatos. É unha poesía escura, difícil, dura. Nada que ver con outra poesía; á marxe da calidade, son posicións estéticas diferentes. Eros e Tánatos, a vida e a morte. A vida tinguida de dor e de momentos difíciles. Recordo agora un verso: “O meu xardín só ten flores negras”. (…)”

“Berta Dávila intérnase na ficción do eu”

Entrevista de Daniel Salgado a Berta Dávila en Sermos Galiza:
“”Durante moitos meses, espertei cedo cada día para non escribir nada. Despois tío Carlos morreu e pensei que necesitaba buscar o principio de todo isto. Así que que volvín a este cuarto de hotel. Agardaba atopalo igual que o deixara a outra vez”. O primeiro parágrafo de Carrusel (Galaxia, 2019) é xa unha especie de mapa secreto para as súas 121 páxinas. Así, no último libro de Berta Dávila (Compostela, 1987) hai un complexo xogo de tempos narrativos, certo enfrontamento coa finitude, a vontade de escribir contra vento e maré e a imposibilidade case física de facelo, tabús que se veñen abaixo, o outro como liberación e ás veces condena.
“Eu estaba escribindo sobre diferentes cuestións, como cabaliños nun carrusel que soben e baixan”, explica Dávila a Nós Diario, “pero decateime de que todo xiraba arredor dun mesmo asunto concreto. Decidín que precisaba un soporte e busquei un modelo”. Ese núcleo implícito era a doenza mental, o tema do que, nas súas propias palabras, a autora se agochaba. “Agora, cando lembro o tempo breve que pasei no hospital, ao tratar de facer un relato do que non posúe unha narrativa propia, vén á miña cabeza aquela canción terríbel de Johnny Cash, The beast in me“, afirma a voz en primeira persoa que enfía a obra.
A escritora cavilou cada movemento co que se internaba no subxénero da autoficción ou ficción do eu. Non excesivamente practicada na literatura galega -exemplos máis ou menos recentes son A identidade fascinada (Galaxia, 2015), de Antonio Piñeiro, ou Os xornalistas útópicos (Xerais, 2013) e Todo ser humano é un río (Xerais, 2016), de Manuel Veiga-, asédiana a confusión e o pudor, a malinterpretación e a nugalla crítica. “Carrusel está moi meditado”, sinala Dávila, “porque unha sabe a que tipo de preguntas se enfrontará. Mais sucede con este libro algo que me interesa: hai certa vergoña á hora de preguntar sobre a súa cuestión central [a doenza mental] de maneira directa”. En todo caso, ela tomou a decisión de non respondelas. “Mais non me incomodan, sería inxenua se o fixese”, engade.” (…)
O tempo e o mecanismo ao respecto deseñado pola autora é outro dos elementos fundamentais de Carrusel. “Xogo con el desde unha perspectiva emotiva e non sucesiva”, afirma. A narración é como simultánea, ás veces circular pero con altos e baixos tal o propio carrusel, formulada por Dávila a xeito de tea. “Nela fanse dobreces e fragmentos da mesma acadan así intimidade absoluta”, esténdese. O reto era descubrir as maneiras en que unha emoción conecta cunha música que “sentías de adolescente, escoitas nun bar e de súpeto estás tan perdida como aos 15 anos”. (…)”

Aderyn, poesía noise pop

Artigo de Daniel Salgado en Sermos Galiza:
“Os poemas de Fase de trema (Espiral Maior, 2012) son de vocación escura. Abismáticos. Intimistas e con certa desolación como medio ambiente. Destes materiais partiron a súa autora, Lorena Souto, e o músico David Miranda para crear Aderyn, proxecto noise pop nado na diáspora galesa. Fractura é o seu primeiro disco.
“Foi un xeito de darlle pulo ás nosas inquedanzas artísticas e un xeito de sentirse en conexión, mesmo estando lonxe, co noso contexto cultural”, explica a Sermos nun correo electrónico a propia Souto. A situación concreta e un punto de eclosión: a adaptación que Miranda fixera pola súa conta dun poema do mencionado libro, “que deu pé a un diálogo poético musical que ao longo do tempo se fixo máis fluído”.
Escritora e músico traballaban na Universidade de Bangor, no País de Gales. Ela regresou á Galiza, el continúa alí, onde leva máis de dez anos. “Foi un proceso lento e meditado que deu lugar ao disco”, considera Miranda. O resultado son oito cancións de textura lenemente ruidosa, en que ecoan Cocteau Twins ou os My Bloody Valentine menos salvaxes, dispoñíbeis en bandcamp, e que enlazan con algunhas prácticas anteriores do músico, por caso a banda Nouvelle Cuisine.
“Os poemas foron o punto de partida. Busquei darlles unha interpretación sonora. Máis que en melodías, a miña busca centrouse nas texturas. Lorena tivo unha achega fundamental nese sentido”, di Miranda, quen pon como exemplo do método Levedar. “Vén, entra no cuarto / o mar medra para asolagarnos / e vivimos como cetáceos xigantes”, afirma unha canción máis “acuática” que a media de Fractura.
Ás teimas “electrónicas e orientadas cara ao post-rock” de Souto engadiu o músico unha obsesión: a do disco maldito de Lou Reed Metal Machine Music (1975), ruído branco, masas informes de guitarras distorsionadas. “Conforme avanza a obra, a textura vaise abrandando e as melodías teñen maior protagonismo”, autoanaliza, “se cadra pasan do noise pop ao dream pop. Este desenvolvemento é un reflexo do que está a suceder nas letras”. (…)”

Infamia, un “thriller” poético de Ledicia Costas

Desde Radiofusión:
““Quixen abrir o debate sobre as partes máis escuras da natureza humana, en torno ao lonxe que, no peor dos sentidos, pode chegar o ser humano”, salienta Ledicia Costas, que relativiza as súas semellanzas coa protagonista do volume: “Cando comecei a escribir pensei que a formación xurídica era a única coincidencia, pero despois de publicado o volume,coas entrevistas que me fixeron, fun descubrindo máis paralelismos, aínda que afortunadamente, eu non arrastro ningún trauma”. “Pero hai tamén trazos meus noutros personaxes, por exemplo que Lucas, que continuamente vai ao recurso lírico para expresarse”.
Pode escoitarse aquí.”

Henrique Dacosta e o mar como protagonista das súas últimas dúas novelas

Desde a Televisión de Galicia:
“O autor ferrolán publicou Illas a Sotavento, premio Manuel Lueiro Rey de Novela Curta e A rota do Oeste, son dúas novelas ambientadas na Costa de Ferrol, e que mesturan diversos xéneros mais aló da literatura de aventuras. A entrevista pode verse aquí.”