Entrevista a David Cortizo Conde en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Por que decide publicar agora [Púrpura Tero]?
– David Cortizo Conde (DCC): Decidir publicar decidiuno a editorial Galaxia, cando recibiu o texto con alegría. Por que me decidín eu a mandarllo? Supoño que cheguei a esa fase vital. Comecei a escribir esta historia hai anos, pero non pensara en publicala, entre outras cousas, porque estaba metido en labores editoriais. Nun momento no que quedei desvinculado dos selos foi cando me decidín a acabar a historia. Deixeina durmindo un tempo e despois foi cando lla enviei a Galaxia, a editorial decana de Galicia. Así que non decidín publicar, decidín enviar un libro a ver se mo publicaban.
– DP: A sociedade actual parece empurrar a facelo todo canto antes. Sen embargo, vostede agardou aos 46 anos para debutar na literatura.
– DCC: Si que é verdade. Pero eu dende neno sempre quixen facer estas cousas.
– DP: É deses autores que escribe e vai gardando os textos nun caixón?
– DCC: Non exactamente. Porque nunca rematei nada. Por varias razóns. Unha pode ter que ver con que lía moitísimo e vía que o que eu escribía non chegaba a ese nivel de literatura que tiña nas mans. Pero fun rebaixando o nivel de esixencia. Despois de doce anos como editor pensei que xa había un nivel ao que podía chegar. Por iso a tardanza: durante anos pensei que non chegaba ao nivel e agora penso que si. E, á parte, si que son unha persoa que adoita ter bastante calma e paciencia. Penso que hai que ir poñendo un pé diante doutro e que as cousas van chegando unha por unha. Non tiña ningunha présa por publicar. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Entrevista extensa arredor da súa obra con Fidel Vidal Pérez
Xa está dispoñíbel na Videoteca da web da AELG a entrevista extensa arredor da súa obra con Fidel Vidal Pérez. Pode verse tamén aquí:
Fran Fernández Davila: “Nos Azores España estivo en guerra durante un día, e perdeu”
Entrevista de Pilar G. Rego a Fran Fernández Davila no Zig-zag da Televisión de Galicia:
“Con Groenlandia, a súa quinta novela, o autor gañou a 17ª edición do Premio de Narrativa Breve Repsol.
A novela, ambientada nos Azores, combina o estilo dos libros de viaxes coa literatura romántica, policial e de aventuras.
“Disque Groenlandia é a illa máis grande do mundo. Que todo está por desconxelar. E que ninguén sabe que atoparán alí cando o xeo marche. Que marchará seguro”.
A entrevista pode verse aquí.”
Entrevista extensa arredor da súa obra con Lois Diéguez
Xa está dispoñíbel na Videoteca da web da AELG a entrevista extensa arredor da súa obra con Lois Diéguez. Pode verse tamén aquí:
Fina Casalderrey e Xosé Cobas recrean a historia de Pontevedra na nova edición de Filla das ondas
Entrevista de Susana Pedreira a Fina Casalderrey en Onda Cero Galicia:
“Presentan en Culturgal a edición renovada de Filla das ondas, estreando unha nova proposta gráfica 25 anos despois da publicación desta obra no catálogo de Kalandraka. Trátase dun relato fantástico e onírico que recrea a historia de Pontevedra dende o medievo, e no que afloran aspectos da actualidade como a admirable recuperación do casco histórico e o seu revolucionario modelo urbán. Neste enlace directo á nosa web podes volver tomar a última no programa “Máis de Un Pontevedra”. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Entrevista a Lara Dopazo Ruibal sobre Contos Gringos
Entrevista de Belén Regueira a Lara Dopazo Ruibal na Radio Galega:
“Estes Contos Gringos naceron en Iowa, onde Lara Dopazo Ruibal realizou un máster en escrita creativa entre 2021 e 2023. A escritora marinense segue explorando os territorios do desacougo, o desconcerto e o sobrenatural, agora desde a condición de estranxeira. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Montse Fajardo: “Co coñecemento de máis casos galegos, fomentarase a unión así como a xustiza dende a lexislación para as supervivintes á represión”
Entrevista de Ánxela J. Vidal a Montse Fajardo en Historia de Galicia:
“(…) – Historia de Galicia (HG): Cal é o exemplo máis claro da dobre moralidade da Ditadura?
– Montse Fajardo (MF): A prostitución. Encerraban ás nenas para evitar que caesen no entramado mais a Ditadura elimina a súa abolición vixenete na República ata o 1956, cando a adapan para integrar España na ONU. No 1952, o Estado agravou a lexislación para as padroadas con máis anos de internamento ou facéndose coa súa tutela, no caso de que as familias se opuxesen ao seu ingreso.
– HG: Como era o “día a día” das padroadas?
– MF: Rezar, limpar e traballar. De aprender, aprendían as diferentes labores domésticas, como son coser ou pasar o ferro, para pasar a traballar nunha casa franquista. O que gañaban ía para o Padroado. Se unha precisaba roupa interior, a Superiora dáballe dous pesos dos 24 que gañaba, por exemplo. Non as formaban en lingua ou literatura, formábanas para producir e servir.
– HG: Ata onde chegaba o control e represión do Padroado?
– MF: Toda a poboación era vixiada, tamén os homes. A través das Visitadoras, e outras articulacións da institución, o Estado vixiaba en cines, bailes e praias se se levaba o albornoz, se a saia era moi curta ou se unha parella se arrimaba de máis. (…)”
Xurxo Souto: “Na Coruña somos un dos lugares con maior número de galegofalantes”
Entrevista de Ubaldo Cerqueiro a Xurxo Souto no Xornal da Coruña:
“(…) – Xornal da Coruña (XC): Primeiramente, que che parece o informe do IGE que dá conta do envorco lingüístico que ten acontecido nos últimos 10 anos en Galicia e que sitúa ao castelán como a lingua máis usada en Galicia? Fuches notando ese cambio na última década?
– Xurxo Souto (XS): O informe non achega nada que non soubésemos ou que non puidésemos intuír: a constante campaña que existe dende grandes medios de comunicación e dende a propia administración para que o galego non acade a condición de lingua normal na vida pública.
É significativo que este dato fose un gran titular en medios que, dende sempre, se significaron pola falta de apoio á lingua galega.
Eu vivo en galego, é a miña lingua habitual os 365 días do ano. Constantemente estou participando en actividades creativas (moitas veces con xente nova) nas que o galego é protagonista.
Mais diante do entusiasmo desta parte da sociedade na que me movo, fun notando como as políticas contra a lingua galega que promove a administración da Xunta do Partido Popular foron acadando os seus logros. Primeiramente na radio e na televisión pública, que perderon a súa condición de referente da cultura galega (e en galego) emerxente. E, nomeadamente, no ensino, onde o galego mesmo foi excluído de determinadas materias, colocándoo nunha posición de lingua de segunda.
– XC: Cales son para ti as claves deste devir lingüístico na cidade?
– XS: Na cidade da Coruña, nas últimas décadas, non observo un avance, mais tampouco un declive, da lingua galega. Mesmo estes datos: un 11% da poboación que usa máis o galego que o castelán e o 4,52% que só utiliza o galego, teñen unha lectura positiva.
Sumados representan máis do 15% da poboación. A cidade ten 247.000 habitantes, iso quere dicir que, na Coruña, unhas 37.000 persoas utilizan decote o galego. Un número realmente importante, dende logo non residual. Ou, o que é o mesmo, somos unha das entidades de poboación con maior número de galego-falantes de toda Galiza.
Por que nunca se significa isto? Porque existe -como dixen antes- unha discreta pero constante campaña que tenta situar o galego nunha posición marxinal, dende os grandes medios de comunicación e dende a propia administración. (…)”
Lara Dopazo Ruibal: “Gústame explorar a animalidade que hai no ser humano, que é bastante”
Entrevista de Ana G. Liste a Lara Dopazo Ruibal en Praza:
“(…) – Praza (P): De onde veñen estes Contos Gringos?
– Lara Dopazo Ruibal (LD): Teño a impresión de que os temas xerais son os que me interesan de sempre: hai moita animalidade, natureza desatada ou non controlable pola man humana, personaxes obsesivas que se levan ao extremo pola súa obsesión… Todo isto non é diferente doutras cousas que xa escribín, o que pasa é que o feito de cambialos de xeografía fai que cambie todo moito. Emprego os Estados Unidos como escenario e iso dálle como un baño de realidade, un verniz diferente: o verniz do estranxeiro, da outredade, do choque cultural… Todo isto vén da miña experiencia, eu voume vivir os Estados Unidos e escribo estes contos coa mochila do que a min me mola.
– P: Por que cambiou de continente?
– LD: Fun facer un mestrado de escritura creativa cunha bolsa da Universidade de Iowa. E Iowa deume unha experiencia nos Estados Unidos totalmente distinta a se fose a algunha das costas, Florida, Texas… Fun a un sitio que ten unhas características moi concretas e son as que aparecen, dalgún xeito, neste libro. Eu presento nos contos o que a min me apetece, non pretendo facer unha enciclopedia de Iowa nin me interesaba, pero está de fondo case todo o tempo.
– P: Por que Iowa?
– LD: Por moitas cousas, a primeira porque quería comprar tempo para escribir. Admiro moito á xente que é capaz de ter un traballo a xornada completa, fillos, can e gato e ademais escribir. A min normalmente non me dá a vida. Procesos complexos que me requiren documentación e tal, cun traballo a xornada completa, non os dou feito ou tardo oitenta anos. Marchar a Iowa era un xeito de mercar tempo, de ir a un sitio onde todo está deseñado para que te dediques a escribir.
Buscaba un programa de escritura que fose máis ou menos longo, e este é de dous anos, e que tivese unha bolsa para poder vivir diso. Nos Estados Unidos creo que polo momento só hai tres programas así en español e o de Iowa cumpría todas as condicións. Entón, decidín probar. (…)”
Fran Fernández Davila, escritor: “A poesía galega de hoxe é punteira”
Entrevista de Nerea Magide a Fran Fernández Davila en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): A composición coa que gañou chámase ×VO+, en que se inspirou para escribila?
– Fran Fernández Davila (FFD): Cada un dos símbolos representa as catro partes nas que se divide o poemario, cada unha é un sentimento da rapaza protagonista. O poemario é a historia dunha moza de instituto, que está marxinada e que se namora doutra rapaza. Eses catro sentimentos son a súa propia evolución: o comezo duro, o namoramento, a paixón e a ruptura.
– EP: Vostede traballa como enxeñeiro, como lle deu por achegarse á poesía?
– FFD: Gustoume dende neno, cando lin os meus primeiros poemas. Cando comecei a carreira e cando empecei a traballar, atopeime con que tiña menos tempo e necesitaba un entretemento, algo fóra do traballo. Así foi como comecei a escribir. Gústame, reláxame, dáme vida.
– EP: Cales foron eses primeiros poemas que leu de neno?
– FFD: Empecei a ler os románticos: Espronceda, Bécquer… Despois cheguei ás vangardas: Rubén Darío… E máis tarde a Alberti. Fun medrando e parei na carreira, que era moi esixente. Cando o retomei en 2017 descubrín as autoras galegas e alucinei: Emma Pedreira, Lupe Gómez, Estíbaliz Espinosa…
– EP: Como ve o panorama da poesía galega?
– FFD: A poesía galega de hoxe en día é punteira a nivel nacional, e incluso diría que tamén a nivel internacional. O que pasa é que temos unha lingua minorizada, cun estatus secundario, creo que se o noso idioma tivese un recoñecemento maior a poesía galega podería ser moito mellor considerada internacionalmente. (…)”
