Cicloxénese Expresiva
entrevista a Xosé Duncan:
“(…) – Cicloxénese Expresiva (CE): Como xurdiu Lermos?
– Xosé Duncan (XD): Eu estou farto de institucionalización e elitismo. Para min Lermos é a revista que eu querería consultar de vez en vez. Unha revista de ti a ti. Non serei o mellor galego falante do mundo. Non serei o mellor escritor, pero esta xente fala no meu idioma e ao meu nivel. De feito a miña idea de Lermos e o meu concepto ía máis alá: eu nin sequera son galego falante, atráeme a lectura en galego e quero meterme nese mundo. Pero para iso fálame dunha maneira accesible, non empeces con tecnicismos. Por exemplo, xente coma min, que os seus pais eran galego falantes e ti volvícheste castelán falante, pasan vinte anos por ti, queres ler en galego pero atópaste todo demasiado politizado, demasiado institucionalizado; entón pregúntaste: ao meu nivel que hai?
– CE: Sénteste máis orgulloso de Negruña que do resto de libros?
– XD: Eu penso que isto de escribir acaba sendo como ter un fillo. A Bran téñolle moito máis cariño ca Negruña, pero de Negruña estou moito máis orgulloso. Negruña foron oito meses de traballo moi duro. Negruña tiña flashbacks á Rusia de Rasputín, á India da compañía británica… Tiven que documentarme moitísimo. Quería conseguir a mestura perfecta entre a fantasía e o feito histórico.
– CE: Cres que o xénero fantástico está infravalorado?
– XD: Totalmente. No xénero fantástico un 85% está enfocado ás crianzas, a rapaces e rapazas de 10 anos para abaixo, e tan pronto traspasas ese umbral de comprensión lectora onde te atopas? Onde estás ti como escritor situado? E onde estás ti como lector situado? A min dáme igual porque eu asumo o risco, pero non por escribir fantasía se baixa a complexidade. Eu sempre o comentei. Vin a luz cando en segundo de BUP deixei relixión e collín ética; aí foi cando lin Rebelión na Granxa, O señor das Moscas, A laranxa mecánica… Poñíanche libros de fantasía e distópicos para facerche pensar. Hoxe en día parece que imos ao revés, teslle que dar un libro de fantasía a un rapaz porque é próximo a el, considérano como un libro de transición. Chámalle bo libro ou mal libro ao meu, pero non o consideres como un libro de transición, porque non ten porque ser así. De feito, comentábao hoxe pola tarde nunha caseta cunha muller. Dicía que tiña moitísimos libros que lera con 15 anos e que volveu a reler con 25 e parecían libros absolutamente distintos, non porque o libro fora malo, senón porque estaba en situacións distintas. Esa evolución é a marabilla que ten a fantasía. Ti colles un ensaio ou un libro de realismo e é o que é. É realidade. Non lle vas sacar máis xugo nin menos. A fantasía garda ese dobre xogo de aportarche máis mentres ti vas evolucionando. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Entrevista a Anxo Fariña
Desde
o Zig-zag da Televisión de Galicia:
“Anxo Fariña foi ao Zigzag para falar do seu libro Horizonte de sucesos, publicado en Xerais. A entrevista pode verse aquí.”
Entrevistas á gañadora e gañadores dos Premios Xerais 2016
Desde
o Diario Cultural da Radio Galega:
“David Pérez Iglesias con Todo o tempo do mundo e Iria Misa Peralba con Xa non estou aqui gañan os premios Merlín de Literatura Infantil e Jules Verne de Literatura Xuvenil. A entrevista pode escoitarse aquí.
Manuel Esteban Domínguez gaña o premio Xerais coa novela A ira dos mansos. A entrevista pode escoitarse nesta ligazón.”
Tamén se realizaron entrevistas para o Zig-zag da Televisión de Galicia.
Fran Alonso: “Nunca elixo aleatoriamente os nomes dos personaxes, sempre simbolizan algo da súa forma de ser”
Desde 
a páxina web de Fran Alonso:
“O programa A Tarde, da Radio Galega, emitiu unha entrevista con Fran Alonso sobre o seu último libro infantil, Contos nerviosos, publicado pola editorial Embora e ilustrado por Dani Padrón. O escritor contestou ás preguntas de Cristina García declarando que «Nunca elixo aleatoriamente os nomes dos personaxes, sempre simbolizan algo da súa forma de ser» e, nese sentido, enmarcou a Amelio, un personaxe «singular» e «distinto» que tamén precisaba un nome singular para marcar esa diferenza.
Preguntado por «O meu aniversario, o último dos catro contos do libro Contos nerviosos, Fran Alonso declarou que esa historia supón unha crítica social a determinado tipo de educación que se imparte desde algunhas familias que, ademais, non confían no profesorado: «as familias teñen que confiar máis nos profesionais do ensino porque deslexitimar o profesorado é moi perigoso e dálles pé aos nenos e nenas para reforzarse na insumisión académica».
A entrevista pode verse nesta ligazón (A partir do minuto 46:35).”
Un libro conta a historia da mítica Liga da Costa
Desde
a Revista Fin de Semana da Televisión de Galicia:
“O novelista Xosé María Lema é coautor con Xosé María Rei Lema dun libro de carácter enciclopédico que recolle a historia da ben coñecida Liga da Costa, un torneo de fútbol modesto que ten máis de cincuenta anos de historia continuada, aínda que as súas orixes se remontan a principios do século XX. Xosé María Lema cóntanos máis detalles.”
Entrevista de Ronsel Pan a Pilar García Negro
“Os Xerais premian con 30000 euros tres novelas con profunda raizame social”
Entrevista a Martín Veiga
Desde
o Diario Cultural da Radio Galega:
“O poeta Martín Veiga publica a obra Diario de Crosses Green en Faktoría K. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Negruña, a nova novela de Xosé Duncan, sitúase na Coruña do século XXIV
Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“Unha distopía e unha fantasía histórica. Negruña, a nova novela de Xosé Duncan, sitúase na Coruña do século XXIV. “A fantasía é unha ferramenta para facer unha crítica do que acontece en realidade”. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Xosé María Álvarez Cáccamo: “As mulleres foron protagonistas de grande parte da resistencia máis activa e lúcida contra o franquismo”
Entrevista
de Montse Dopico a Xosé María Álvarez Cáccamo en Praza:
“(…) – Praza (P): Aínda que é unha novela [As últimas galerías] -o libro foi presentado como a súa primeira novela- non deixa de ter relación cos libros de memorias Memoria do poeta e Tempo do pai… Por que?
– Xosé María Álvarez Cáccamo (XMAC): Si, e o asunto pode levarnos aos debates sobre os límites entre a ficción e a memoria. Eses dous libros que citas e As últimas galerías forman como unha triloxía. Non o fixen de xeito consciente, pero é como unha triloxía da memoria na que o peso do ficcional vai aumentando, ata este último libro, que aínda que ten unha ancoraxe na memoria persoal, é ficción. (…)
– P: En realidade, pode dicirse que é un libro sobre memoria histórica, sobre a guerra civil e a violencia que esta provocou e amparou. É así?
– XMAC: O fascismo é insaciable. E temos que insistir en que o levantamento fascista non só provocou milleiros de mortos e encarcerados, senón distintas formas de represión que afectaron de xeito especialmente dramático ás mulleres. A morte, o cárcere, a violación… e a vida baixo o xugo dunha absoluta violencia, que adoptaba distintas formas como o control… O acoso que sofre Amalia é unha desas mostras de violencia fascista. (…)
– P: Por que o libro se chama As últimas galerías?
– XMAC: O título ten un valor simbólico. Procede dunha conversa real que tiven con miña nai. Ela dixo que estabamos nas últimas galerías. Naquel momento entendino como unha revelación, un estoupido de lucidez, cun sentido poético. Aínda que creo que foi algo máis prosaico: ela pensaba que estabamos nunhas galerías comerciais. Quedei con esa imaxe e pensei que podería escribir algo… Ao principio ía ser un libro de testemuño, un libro de poemas… e acabou sendo unha novela. Pero tiven o título antes que o libro.
– P: A historia da familia reconstrúese a través da narración do fillo en primeira persoa, dos diálogos das conversas cos amigos e veciños da nai, das cartas e do diario da nai. Como pensou esta estrutura?
– XMAC: Quería que o enfoque fose o perspectivismo múltiple. Iso permitíame explicar o proceso de indagación do fillo desde distintas perspectivas e darlle variedade ao relato. Creo que tamén é verosímil que unha investigación sobre a historia familiar se faga a través de conversas, diarios, cartas… Por iso ese enfoque poliédrico, de voces múltiples (…)”
