Entrevista
a Fran Alonso en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): Silencio conta a historia dun xornalista galego que perde o seu traballo porque incomodou o poder. Na rutina de desempregado no seu piso de Madrid empeza a vivir uns sucesos estraños que ao lector nunca lle queda claro se son reais ou produto da súa fantasía. Que quería vostede escribir, unha historia sobre a depresión, sobre a situación do desemprego…?
– Fran Alonso (FA): A historia nace dunha anécdota. Hai anos, logo dunha viaxe por África, parei unha noite na casa do meu irmán en Madrid. Eu estaba baldado e funme deitar. Espertoume o ring-ring dun teléfono. Erguinme somnolento. Non había ninguén na casa. O teléfono seguía a tocar. Mais ao chegar ao moble do aparello decateime de que non era alí que soaba senón noutro piso. Ese intre pareceume moi interesante desde o punto literario.
En canto ao obxectivo, hai que lembrar que a difícil situación dos xornalistas é algo consubstancial á crise do 2008; cando escribín tiña máis na mente a dificultade de exercer a profesión nun ambiente onde os poderosos controlan os medios de comunicación; a obriga do autoexilio con todo o que supón. Ese podemos dicir que é a ponla social do libro. A ponla máis literaria pasaba por construír unha historia de terror cotián. Hoxe en día xa non podemos escribir sobre terror irracional porque os lectores xa non cren en cousas que teñen unha explicación científica. Mais si que segue a inquietar o terror doméstico, o que non precisa nin de fantasmas nin de psicofonías para atormentarnos. O terror que hoxe dá realmente medo é o que somete o lector aos impulsos psicópatas da cotidianidade; o medo que todos temos a que alguén nos queira facer a vida imposible. (…)
– B: En que modalidade se sente máis cómodo: novela, relato, poesía?
– FA: Gústame escribir en todos os casos. Si recoñezo que o máis difícil para min é facer poesía pero non por iso deixo de sentir pracer cando a escribo. De todos os xeitos, intento desfrutar con todo o relacionado co acto de crear, non só co exclusivamente literario.
– B: É vostede un escritor metódico ou crea por impulsos?
– FA: Son moi caótico e case sempre traballo en varios proxectos a un tempo. Só cando estou nunha fase avanzada dun texto, concentro toda a miña atención nel. O escritor necesita contar con moito tempo neste oficio, mais non só para escribir senón para aqueles labores relacionados pero non propiamente literarios: preparar entrevistas, conversas, presentacións… Cando un pensa –desde fóra– no traballo de escribir non imaxina as horas que consomen estoutras tarefas. (…)
– B: Vivimos nun momento de suposto cambio de paradigma literario. Mais as profecías que falaban do final do libro en papel non acaban de cumprirse. Cal é a súa opinión a este respecto?
– FA: Con certeza, o cambio é máis lento do que quizais pensabamos hai anos. Mais penso que gran parte da culpa desa ralentización nace da crise. Primeiro porque se hai menos diñeiro lese menos e segundo porque os aparellos de lectura electrónica non son baratos. Mais con todas as reservas, penso que o cambio é inevitable. No futuro (e non vou dar prazos porque sería inxenuo) a maioría do que leamos estará en soporte dixital. E iso non significa nada en canto aos textos, xa que o importante é o contido, non o recipiente. Non penso en que o papel desapareza. Sobrevivirá e especializarase. Quizais para textos onde o soporte teña importancia ou parte do seu valor estea na artesanía da confección do propio obxecto. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Jorge Llorca: “A sociedade está feita para frustrar os máis febles; pero todos tentan sobrepoñerse, aínda que sexa en soños”
Entrevista
de Montse Dopico a Jorge Llorca en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Un profesor de historia da arte atopa unha oportunidade de traficar cun Rembrandt e un Stradivarius que pon a proba os seus principios. É unha novela [O violín de Rembrandt] sobre a tentación, a soidade, o engano… Cal é o tema que quixeches subliñar máis?
– Jorge Llorca (JL): “Nada mellor para conservar a cordura, que carecer de oportunidades para perdela”, di o protagonista. Mais, que facer se se presenta a oportunidade?. Velaí o cerne da trama, tan inverosímil como a vida mesma… A resposta ten que dala cada quen, e asumir as consecuencias. Pero mellor ler libro. (…)
– MD: Hai moita arte e moita música na novela, que por outra banda non é sorprendente tendo en conta a túa profesión. Ten algo o libro, nese sentido, de homenaxe ao que dedicas a túa vida -a pintura…
– JL: Sen ser o personaxe un trasunto do autor, é certo que a miña vida profesional ten que ver co mundo da arte, mais o que na novela acontece é cousa do iluso profesor da Academia Atenea. Pero os dous coincidimos en certa “promiscuidade” estética, que no libro é do pouco que se salva, porque “ a beleza, non é o humus onde florecen as orquídeas”. (…)
– MD: A estrutura combina esa narración en primeira persoa con abundantes diálogos. Como a pensaches?
– JL: Penseina en primeira persoa, para que soase máis real, máis próxima, xa que a historia pode semellar bastante inverosímil. Os diálogos deberan contribuír a facer aos personaxes máis cribles e a narración áxil. Quería que esta fluíse, como se di na novela, como a vida mesma, pero a vida está chea de sorpresas e mesmo ás veces semella non ter sentido. (…)”
Cuestionario Proust: Afonso Eiré
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Afonso Eiré:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O ímpeto, aínda que o paso do tempo foimo amainando.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A coherencia entre o que se di e o que se fai.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Saber que os tes aí, nada máis e nada menos.
4.– A súa principal eiva?
– Ser moi confiado.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir e, para o lecer, ir de viños, que non é o mesmo que “ir beber viño”.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Estar ao xeito cos que eu quero.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Quedar só no meu mundo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Petrucio en Riopedroso, a miña aldea.
9.– En que país desexaría vivir?
– No meu País… coas arelas cumpridas.
10.– A súa cor favorita?
– Os verdes, teño nome para 24 deles.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A da mazaira do inverno.
12.– O paxaro que prefire?
– A rula…, tiven unha á que lle abría a porta da xaula e, un día, non volveu.
13.– A súa devoción na prosa?
– Francisco de Quevedo, un “xornalista” cheo de humor.
14.– E na poesía?
– Manuel María, cos pés na Terra.
15.– Un libro?
– Non sería quen son se non tivese lido de rapaz o Sempre en Galiza e Memorias dun neno labrego.
16.– Un heroe de ficción?
– Balbino.
17.– Unha heroína?
– Casandra.
18.– A súa música favorita?
– A folk.
19.– Na pintura?
– Luís Seoane.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Medrei con dous: O Piloto (o guerrilleiro) e Xoán Acuña (Porteiro). Quería ser os dous.
21.– O seu nome favorito?
– Rosa.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A crueldade.
23.– O que máis odia?
– Se odias máncaste a ti mesmo. Aborrezo aos lambecús.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Francisco Franco, pois aínda padecemos os seus actos.
25.– Un feito militar que admire?
– O levantamento de Galiza contra Napoleón, foi a súa primeira derrota.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Cantar.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De moi vello e logo de beber unha cunca de viño coma meu avó.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O optimismo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Aqueles que son unha influencia da sociedade.
30.– Un lema na súa vida?
– Mentres loitas, vives.”
Palabra de escritora: entrevista a María Solar
Entrevista 
a María Solar no blogue Lingua de Alcaián do IES Coristanco:
“(…) – Lingua de Alcaián (LA): Que te levou a escoller esta temática para escribir As meigas de Lupa?
– María Solar (MS): Quería escribir un libro para nenos como a miña filla, que é máis ou menos da vosa idade, que fose de aventuras, e que recuperara as lendas fermosísimas que temos en Galicia como as meigas ou a historia da raíña Lupa que é marabillosa. Parecíame unha pena que todos os rapaces souberan como é Hogwarts e descoñeceran que existe o Pico Sacro, coas súas covas onde dicían que se movía a raiña Lupa. Así que me pareceu boa idea escribir unha historia actual pero que tamén contara (e mesmo continuara) a lenda da raíña Lupa, ou as lendas das meigas chuchonas, as damas do castro e tantas outras e que de paso, contara como vivían os castrexos, pero todo como unha aventura divertida. (…)
– LA: Esta novela vén acompañada dunha banda sonora, que supuxo para ti esta recreación musical?
– MS: Foi, posiblemente, o máis fermoso que me ten pasado cun libro. Un bo día, un compositor de música de cine que non coñecía persoalmente, David Alonso Garzón, envioume as cancións, simplemente dicíndome que lera o libro, que se criara na zona do Pico Sacro oíndolle á súa avoa esas lendas da Raiña Lupa, e que lle inspirara esa música. Cando as escoitei, caéronme as bágoas de emoción porque era auténtica música de cine. Música que recreaba distintos momentos do libro. A chegada dos nenos coa avoa; os discípulos traendo o corpo; Ebura; o soño da raiña Lupa; ou a loita das meigas no castelo subterraneo, e cando as escoitas imaxínaste exactamente iso.
Foi marabilloso inspirar algo tan fermoso.
E despois aínda naceu o audiovisual coa participación de 20 actores de Achádego Teatro de Lugo, e unha exposición. Foi incrible.
– LA: Que che reportou esta novela como escritora?
– MS: Aportoume moitísimo, primeiro porque aprendín moito do oficio de escritora escribíndoa, despois pola boa acollida que tivo cos rapaces que fai que xa leve tres edicións, e logo, por todo o que vos veño de contar de como medrou coa música, o audiovisual, unha web e unha exposición que non fixen eu, fixeron eles inspirándose no libro. (…)”
Cuestionario Proust: Andrea Maceiras
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Andrea Maceiras:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A curiosidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A humildade e a coherencia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me acepten como son.
4.– A súa principal eiva?
– A timidez, a introversión.
5.– A súa ocupación favorita?
– Crear. Ler. Viaxar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Estar sempre de camiño cara algures.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A falta absoluta de esperanzas, tal e como Dante describe a entrada do seu inferno.
8.– Que lle gustaría ser?
– Sabia (se podo pedir calquera cousa).
9.– En que país desexaría vivir?
– No que vivo, aínda que con mudanzas. Ou nalgunha illa.
10.– A súa cor favorita?
– As do outono.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As flores cotiás que a xente cultiva por fermosas e que agochan segredos insospeitados e perigosos: azaleas, narcisos, adelfas…
12.– O paxaro que prefire?
– O que fica durante o inverno. O paxaro de Emily Dickinson, que non emigra cara o sur.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non son de devocións. Na prosa busco que sexa envolvente: a conxunción plena das partes que converte a unha obra en única e singular, de forma que non é posíbel saber como está construída.
14.– E na poesía?
– Na poesía procuro a intensidade.
15.– Un libro?
– Aquel que me fai comprender a realidade dun modo diferente.
16.– Un heroe de ficción?
– Edmond Dantès.
17.– Unha heroína?
– Jane Eyre.
18.– A súa música favorita?
– Rock.
19.– Na pintura?
– Os prerrafaelistas, especialmente J. W. Waterhouse.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todas as persoas que, a pesar de todo, non se renden e conseguen facer moito con moi pouco. A xente da miña xeración que, malia as circunstancias, ten valor para loitar, emprender e seguir adiante. Os xenios que nacen en lugares remotos e que con ferralla son quen de fabricar prodixios que cambian a súa vida e a de quen os rodea. A quen é capaz de manter a ilusión e proxectala.
21.– O seu nome favorito?
– Non teño.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A mala educación froito da prepotencia.
23.– O que máis odia?
– A falta de liberdade.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Dictadores, opresores, corruptos…
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da adiviñación.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Cun lampo que me amosase, no seu breve resplandor, algunha verdade última e descoñecida.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Afanosa.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Aqueles que non denotan malicia ou os que causan máis dano a quen os posúe que aos demais.
30.– Un lema na súa vida?
– Desexar, como Kavafis desexa, que sexa longa a viaxe a Ítaca.”
Entrevista a Martín Veiga, arredor de Escribir na multitude
Xabier Quiroga: “A manipulación mediática é unha realidade coa que nos acostumamos a convivir e da que resulta imposíbel librar”
Entrevista
de Montse Dopico a Xabier Quiroga en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Zapatillas rotas fala, como todas as túas anteriores novelas, do poder e da súa capacidade esmagadora para a xente de abaixo. Desta volta, o foco está posto na manipulación mediática. Por que? (Xa en Se buscabas un deus falabas moito do tema dos medios e o poder).
– Xabier Quiroga (XQ): Certamente todas as miñas novelas teñen ese punto de denuncia do sistema como represor ou controlador da vida dos mortais do común. Se cadra ata é unha teima. Pero se matinamos un chisco, veremos que a manipulación mediática constitúe unha realidade coa que nos acostumamos a convivir e da que resulta imposíbel librar, porque, pregunto eu, quen libra dos que mandan cando estes teñen todos os medios aos seu dispor para dirixir a maquinaria que os protexe? O sistema son persoas, non o esquezamos, e estas semellan trasladar o seu medo aos demais cunha férrea e poderosa rede manipuladora que hoxe en día pasa polos medios de control de masas. Se eu pretendo amosar a realidade é porque se trata dun feito que está aí. (…)
– MD: Os protagonistas son un señor con alzheimer e un parado. A situación económica do segundo, -orfo desde neno, criado pola avoa, que era pobre-, condiciona totalmente, aos ollos da sociedade, a interpretación da relación entre eles. É un xeito de facer unha crítica dunha sociedade que olla distinto á xente segundo a súa posición económica?
– XQ: Por suposto. Pero trátase dun dos xeitos que hai entre milleiros de xeitos aos que podemos acollernos os que escribimos para censurar comportamentos nada edificantes. Tamén debo dicir que a escolla dun vello e un parado, figuras moi representativas desta crise que nos asoballa por abaixo mercé aos que se enchen por arriba, quizais leve, neste intre de penuria, a ver os feitos de cada día cunha mirada bipolar: a que se solidariza con eles porque é o pan de cada día e en calquera momento pode tocarnos a nós, e a que se rebela e berra contra o que nos pasa e nos repasa e do que estamos fartos porque chega o momento, como lle chegou ao señor Xaquín nun intre da súa vida, de rachar as cadeas sen importar as consecuencias, simplemente porque temos a razón da nosa parte e ás veces a violencia está máis que xustificada nos adentros. (…)
– MD: En canto á maneira na que está contada, a novela ten un narrador, bastante diálogo, e algo de investigación policial aínda que non é iso o que realmente che interesa. Como pensaches a estrutura?
– XQ: Se dicimos investigación policial alguén pode pensar que se trata dunha novela negra. Nin por asomo. En canto á súa estrutura, antes dixen que saíu o que saíu, pero non exactamente o que cavilei nun principio. Incluso ese marcado contrapunto de varios personaxes e varias situacións a converxer paseniño no remate veu despois de iniciada. Acontece que ti empezas a escribir cunha idea de novela, pero logo, co paso das páxinas e das circunstancias que trazas porque che veñen ao maxín, vas modificando e axustando ata dar cunha estrutura que cres adecuada pero que nin sequera con esa crenza estás seguro de atinar. Escribir tamén é dubidar e, en fin, neste caso podo confesar que mesmo percibía a novela como complexa de máis como para ofrecerlla a unha editorial ou intentar que se lle ofrecese ao público. (…)”
Ledicia Costas: “Son unha escritora que funciona por instinto”
